Als mijn kind zou vragen of God bestaat zou ik hetzelfde antwoorden als bij Sinterklaas: wat denk je zelf? geloof is altijd persoonlijk. Je kunt je kind religieus opvoeden maar echt in God geloven moet je kind toch echt zelf doen. Of niet
Jawel hoor! Ik ben van 1980 en mijn ouders hebben mij ook nooit in sinterklaas laten geloven omdat ze niet wilden liegen. Maar toen was er nog geen social media waarin dat soort dingen besproken werden. En toen was er ook geen sinterklaasjournaal wat min of meer oplegt dat alle gezinnen hetzelfde moeten doen/geloven. Dus niemand kwam er ooit achter dat er mensen met andere gebruiken achter de voordeur waren.
Gerda Havertong haalde dit o.a. in 1987 al aan. Er is destijds alleen nooit naar geluisterd. https://www.linda.nl/nieuws/binnenland/gerda-havertong-zwarte-piet-sesamstraat/
Haha is het hele sinterklaas verhaal niet gewoon onzinnig. Dit is blijkbaar hoe andere het wel ervaren. Jammer dat je het gevoel van een ander onzinnig noemt.
haha ja toen was ik 6, toen kreeg ik het vermoedelijk niet zo mee. Het komt idd ook door social media dat dit soort dingen veel meer besproken worden tegenwoordig.
Maar hij spreekt over uitbuiting, bedonderen en vertrouwen kwijtspelen. Ik vind dat echt zwaar overtrokken.
Je hebt gelijk. Wel glad ijs inderdaad. Naar mijn mening bestaat God niet. Maar dat is een andere discussie.
Vertouwen kwijtspelen vind ik wel terecht. Zo heb ik het als kind wel ervaren. Ik voeldee onrecht bedonderd en had het idee dat ze me belachelijk maakte. Uitbuiting snap ik dan weet niet.
Ik heb nog nooit gehoord dat een volwassen persoon bij een psychiater heeft gezeten met een trauma over het feit dat de ouders over sinterklaas hebben 'gelogen'.
Dat mijn ex vreemdging heb ik ook niet middels een psychiater verwerkt. Wil niet zeggen dat ik er geen last van had. Nee dit is niet hetzelfde, maar je kunt je ook heel rot voelen zónder tussenkomst van psychiater e.d.
Mijn oudste is vorig jaar van zijn geloof gevallen, hetgeen enigszins aan de late kant is. En hij was daar oprecht verdrietig over en had daar echt moeite mee. Maar dit jaar mag hij meedoen in de magie van het organiseren. En dat is bijna net zo spannend en in ieder geval een stuk stoerder. Dus ik vind dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Tijdens mijn studie hoorde ik trouwens het verhaal van een Duitse student die besloten had een week lang niet te liegen, alleen de waarheid te zeggen. Hij hield het iets meer dan een dag vol. Want ook de standaard leugens als: wat leuk je weer te zien, gebruikte hij niet. En dat maakt het leven heel lastig. En alleen de waarheid vertellen is nog lastiger, want dan moet je zeggen: pff, ik heb echt totaal geen zin in jou nu IPV wat leuk je weer te zien. En dat is redelijk gevaarlijk.
Maar je hebt het dus wel gewoon verwerkt dan, toch? Of je hebt het niet verwerkt en je zoekt er geen hulp voor. Dat is dan aan je eigen. Overigens is het algemeen bekend dat er mensen zijn die psychologische hulp zoeken na een relatiebreuk of een relatieprobleem. Voor een sinterklaastrauma heb ik dat nog nooit vernomen. Ik moet het eerste geval nog meemaken, maar dat zal Hart van Nederland dan wel uitzenden. Of Diewertje
Kun je ook niet. Als je je kind constant de waarheid moet vertellen dan eindigt het met een minderwaardigheidscomplex. Kinderen moet je motiveren en stimuleren en daar zijn leugentjes bij nodig. Wat maakt in godsnaam de magie van sinterklaas daar zo 'slecht' bij. Je vertelt je kind de waarheid over sinterklaas of je vertelt het niet. Maar mensen moeten niet over ouders oordelen die hun kinderen wel in sinterklaas laten geloven en dit bestempelen als een bewuste leugen naar je kinderen toe waar ze over getraumatiseerd kunnen raken. Want dan hebben ze zelf hulp nodig.
Je lijkt me een zeer gevoelig persoon. Misschien heb je inderdaad bepaalde dingen nog niet verwerkt en zou ik eens kijken of je daar hulp bij kunt vinden. Dat je bijvoorbeeld op een forum als voorbeeld moet stellen dat je door je ex bedrogen bent is ook een signaal. Doe er iets mee zou ik zeggen.
Ik snap TS wel een beetje. Toen mijn moeder vroeger aan me vertelde dat Sinterklaas niet bestond zei ik AH JE HEBT TEGEN MIJ GELOGEN !! Dat vond ik serieus heel erg. Nu heb ik daar geen trauma van, maar ik kan het me nog heel erg goed herinneren. Ook zou ze mij een keer wakker maken voor oud en nieuw, maar ik lag blijkbaar zo lekker te slapen en wou niet wakker worden. Dus ze had me laten liggen, ook daar was ik echt boos over. Want ze had het mij beloofd. Dus ik snap TS haar gedachtengang wel een beetje.
Ik weet niet wat jij je kinderen vertelt, maar wat een belachelijk lijstje... Ik probeer zo eerlijk mogelijk te zijn tegen mijn kinderen. Ik geloof nog altijd dat ze daar meer aan hebben dan allerlei fantasieverhalen en halleluja’s ed. En bv. een paar krassen op papier van een tweejarige waar hij of zij een heel fantasieverhaal bij heeft van wat het zou zijn ipv die kras, dat vind ik oprecht mooi (zowel het verhaal als de krassen zelf)! Als mijn tienjarige dat doet, dan prijs ik haar wel voor haar fantasie/verhaal, maar niet voor haar tekening, maar die kraak ik ook niet af oid, dat lijkt me onzinnig/niets toevoegen. Alles is relatief. En zo is het ook met dingen als Sinterklaas. Als fantasie zo sterk is, dan geloven kinderen ook wel zonder dat je het als ouder enorm meespeelt.