Ow? Die visie deel ik niet hoor. Mij valt het juist op dat mensen ineens 80 gaan rijden waar ze 100 mogen, zodra het regent (en dat is niet op wegen waar zo'n speciaal bord staat). Ow whaha sorry voor mn late, zelfde reactie weer. Ik loop nog maar >20 pagina's achter en heb de komende 4 dagen ook niet veel tijd voor hier dus dinsdag zal het wel opgelopen zijn tot 60 pagina's gok ik en komt er weer mosterd na de maaltijd Ik ga bijna denken dat jij zo'n bestuurder bent die langzamer gaat rijden bij regen Ow ja duhh, dan lijkt het altíjd kneiterhard
Serieus?! Dat je daar op aangesproken word Waarom mag je een beestje niet bij zijn naam noemen. Mijn zoon is ook een autist. Vind met het woord persoonlijk ook niets mis. Zolang het niet denigrerend gebruikt word is het toch naar mijn mening wat het is.
Niet alleen het kunstwerk is op zn zachtst gezegd bijzonder, maar ook dat de adverteerder Milos heet en vervolgens over zichzelf in de derde persoon praat in zn advertentie
Ik snap het, ik zit/zat er al in sinds mijn zoontje 3 jaar was. Hij is nu inmiddels 15 en het gaat zoveel beter dan in het begin. Ik hoop dat dit ook snel voor jullie is "weggelegd".
Hij was extreem druk, hij had hier zelf totaal geen last van, het beperkte hem totaal niet. Toen laten testen op aanraden van en naar gelang de jaren verstreken, kwam ook pdd-nos erbij. En ik vraag me af waarom men toch telkens zegt ik adhd/autisme etc een verrijking vind. Dat woord heb ik nooit genoemd hoor
Dat de wachtkamer zo druk was bij de gyn dat veel mensen moesten staan. leek wel alsof ze een gratis grote beurt actie hadden ofzo Mijn gyn zei ook: dit heb ik nog nooit meegemaakt!
Een blinde man die meedeed aan een onderzoeksproject van mij zei: ik ben tegenwoordig visueel beperkt, dat schijnt positiever te klinken. Maar ik zie er echt niet opeens meer door. Ik ben gewoon hartstikke blind want ik zie helemaal niets. (Wij hadden vooraf cursus gehad en t woord 'blind' was no go. Klonk te negatief. Geen enkele deelnemer wou visueel beperkt worden genoemd, ze waren gewoon blind. Ze noemden t beestje liever bij de naam en wensten dan ook van ons. 1 zei ook, noem t aub geen visuele uitdaging, ik zie 0,0 dus heb geen uitdaging in t zicht, wel in t ontwijken van de verrekte stille electrische auto's)
Veel reacties over verschillende onderwerpen, voor mijn gevoel lees ik tien verschillende topics door elkaar. Duidelijk. Ik snap jouw manier van denken en het is al een flinke vooruitgang. Ik blijf het zonde vinden, maar dat komt ook omdat ik kleding die ik mooi vind juist helemaal op wil dragen. De kleding waarderen die je al hebt, zodat je niet het meer meer meer krijgt om vervolgens toch nooit tevreden te zijn.
Omdat het ontzettend slecht is voor het milieu. Ook zijn de arbeidsomstandigheden (bijna) altijd ruk.
Zo is het ook gewoon. Als we er allemaal normaal over doen dan blijft het ook normaal. Als er buitenshuis iets voorvalt en en zeg dat hij autistisch of autist is kan ik sneller op hulp of begrip rekenen dan dat ik zeg dat hij een stoornis heeft in het autistisch spectrum heeft. Wie weet dan in hemelsnaam wat ik bedoel?! Ik hoop dat mijn zoon zich er nooit voor hoeft te schamen, net zoals de mensen in jouw voorbeeld niet doen. Het beestje heeft een naam. En alleen als je er zelf moeite mee hebt moet je het een andere naam geven. Dat hoeft niemand voor jou bepalen. Zoon maakt zich er (nog) niet druk om in ieder geval.
Ik ben het erg met je eens. Maar, de gedachte die ik meestal heb over autisme, is dat het wel héél erg uiteenloopt hoeveel last men heeft met het dagelijks functioneren. Ik noem mijn zoon een autist (of een klassiek autist). Hij praat niet, hij flappert met zijn handen, krijgt oldschool meltdowns en moet nog steeds verschoont worden. Maar als ik het over de vriend van mijn man heb, dan heb ik het ineens wél over iemand met ASS, omdat ik het van een andere orde vind. Hij heeft een relatie, een baan, een universitair diploma, leidt een volledig zelfstandig bestaan. Zo iemand noem ik niet 'een autist', omdat zijn stoornis niet allesbepalend is. Het is een onderscheid dat ik alleen maar maak op basis van gevoel hoor. Uiteraard heeft mijn zoon ook ASS, maar als ik dat zeg, vullen mensen het heel anders in. Dan denken ze dat hij picto's nodig heeft bij het plannen, of dat hij veel achter de computer zit. Of dat hij moeite heeft met vriendschappen. Terwijl zijn autisme veel verder gaat dan dat. Ik vind het absoluut geen verrijking trouwens. Het is een hele heftige beperking. Ons kind heeft altijd stress. We kunnen niet op vakantie, niet naar verjaardagen, het leven ziet er totaal anders uit dan we hadden gedacht.
Ik zeg meestal "hij heeft autisme" Behalve tegen hem in bepaalde situaties, dan is het bijvoorbeeld "nu stil zitten autist" Zoon zelf zegt "ik heb autisme". "Hij is autist" vind ik niet fijn klinken, hij is meer dan dat. Hij heeft autisme klinkt, voor mij, alsof het een onderdeel van hem is en niet allesbepalend.
Hier vanuit mijn opleiding geleerd om inderdaad te zeggen dat iemand autisme of wat dan ook heeft, en geen autist is. Dit omdat diegene zoveel meer is dan de stoornis ansich. Ik zeg altijd iig over mijn dochter dat ze autisme heeft en noem haar geen autist.
Ik ben het volkomen met je eens maar sinds ik niets meer koop kom ik wel achter dat wat ik daarvoor allemaal gekocht heb (dus die uitpuilende kast) uit veel dingen bestaat waar ik echt op uitgekeken ben. Denk wel meer dan 70% van de kleding. Ik neem me al sinds de zomer voor die kast uit te zoeken maar ik weet ook dat het confronterend word om te zien hoeveel geld ik dan gewoon heb weggegooid alleen voor de heb. Maar er zitten ook kleding stukken bij (vooral zomerjurkjes) die ik al ruim 10 jaar heb en waar ik nog steeds heel blij mee ben. Dus als die kast eenmaal is uitgemest is mijn doel bewuster te shoppen, wat tijdlozer en beter te combineren. Ik heb te veel items die maar 1 op 1 gedragen kunnen worden (in mijn ogen) zoals blouseje met bepaald kleur biesje en schoenen in de zelfde kleur met detail kleur biesje erin enzo. Dan vind ik de blouse niet meer leuk maar draag ik de schoenen dus ook niet. Afgelopen weken best veel verjaardagen gehad en dat waren uitdagingen, daarvoor ging ik altijd shoppen, maar ook leuk om met een rokje van 15 jaar oud en een blouse een redelijk leuke combi te kunnen maken. Hoewel als ik de kans had gepakt om te shoppen wat anders had gekozen was dit ondanks dat wel oke. En een andere verjaardag had ik een jurkje voor uit de kast getrokken die ik 1x aan had gehad op een kerstborrel in de kroeg en daarna nooit meer. Maar ondanks dat ik er mee bezig ben vind ik het wel moeilijk. Ik kijk nog dagelijks bij mijn favo webshops online en moet echt mijn best doen niets te bestellen maar wil de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt gewoon vasthouden.
Dat stukje raakt me diep en kan me voorstellen dat dat jullie pijn doet. Is er geen enkele manier om hem even te laten ontstressen ook al is het maar voor even?