Ik vind het ook wel (in mijn ogen) het verschil tussen respectvol erover praten hij heeft... of minderwaardig/met een waardeoordeel hij is...
Hm misschien zit daar het verschil voor mijn gevoel ook. Mijn zoon draait goed mee op school. Heeft het sociaal wel wat lastiger en moeite met concentratie/werkhouding. Verwachting is dat hij later ook "gewoon" gaat werken etc. Onze matroos heeft ook autisme eb daarbij een laag IQ en die is echt zo anders dan onze zoon. Hij is veel meer "echt autist" dan "iemand met autisme"
Wa staan op de wachtlijst voor een kinderpsychiater. Na lang wikken en wegen over het ethische aspect ervan, zijn mijn man en ik er klaar voor om psychofarmaca te starten. Maar ja, die wachtlijsten zijn lang. Het is ook echt pijnlijk om te zien. Je voelt je machteloos als ouder.
Goede nuance daar ben ik het mee eens. Ik denk dat ik het ook wel zo doe in situaties. Hij is J. En heeft autisme. Hij is het niet. Zoon zelf zegt er hier nog niets over. Hij weet in die zin niet dat hij het heeft. Vraagt ook niet. We doen er verder heel ontspannen over. Er komen wel eens vragen de laaste tijd dus soms merkt hij het op dat hij of zijn gedachten anders gaan. Stukje bij beetje uitleg
Wat een spannende tijd voor jullie. Is dat behandeling op zoon alleen gericht of is dat iets voor het hele gezin. Ik heb je wel eens horen spreken over je droom een knuffel / snoezel kamer (kom niet op het juiste woord) te bouwen voor hem. Zal hij daar wel ontspanning in kunnen vinden? En machteloos langs de zijlijn staan is voor een ouder het ergste wat er is. Ik weet dat je niet van kleffe koffiepraat houd maar ik wil je toch een digitale knuffel geven.
Zoon was al 9 toen we het te horen kregen, de problemen waren niet echt erg maar hij voelde zich anders zei hij. Iets wat wij en de juf ook zagen maar geen vinger op konden leggen. Daarna ook tegen hem gezegt "je hebt autisme, daarom voel/denk/doe je zo. Het is een verklaring maar geen excuus dus niet 'ik heb autisme dus...' want je verstand is wel goed dus je kan dingen weten en leren. Alleen zal dat soms moeilijker zijn voor jou dan bij iemand zonder autisme". Daarna het boek "teddy heeft autisme en pien rode krullen" gegeven en dat heeft hem goed geholpen, is ook in de klas gebruikt als sova-lesmateriaal
Mijn man en ik hebben geen psychofarmaca nodig. Maar het zou kunnen, dat het een gezinsbehandeling wordt, ik heb nog geen idee. We staan overal voor open hoor, maar we hebben nog niet eens een intake gehad. We hebben bijna het budget rond voor de snoezelruimte Ik denk dat we hem daar wel echt mee helpen, een plek waar hij zich op een veilige manier kan terugtrekken. Dankjewel x
@Maslov dat is zeker niet hoe je dacht dat je leven eruit zou zien. Het is dan absoluut een beperking en zelfs een rouwproces waar je door en nog steeds inzit. Althans zo heb ik dat ervaren met mijn 2e kind. Afscheid nemen van je toekomst beeld, want zoals je het voorstelde is het niet en zal het nooit worden. Goed van jullie dat er een stap is gemaakt. Ik hoop voor hem en voor jullie dat er passend iets gevonden kan worden. Een moeder dicht bij me is met haar kind therapie buiten gaan volgen. De natuur in met de behandelaar als behandeling. Dat jongetje heeft daar zijn stress zo mee naar beneden weten te krijgen en is zelfs gaan eten. Iets wat hij dus niet kon door die stress. Veel sterkte!
Hier was hij 4 toen we de diagnose kregen. Ons motto is wel de wereld kan zich niet aan jou aanpassen, jij moet je weg vinden in de wereld zoals hij is. De leeromgeving, school dus en bijvoorbeeld zwemles daar heeft hij de moeite. Niet qua lesstof want hij functioneert eigenlijk op regulier niveau. Maar puur sociaal emotioneel. En concentratie van een pinda. Goede tip van dat boek! Hij leest heel graag en is er goed in. Deze kan hij prima zelf lezen
Dat ik al 2 weken een stijve pijnlijke enkel heb. En nu sinds vandaag doet mijn andere enkel ook pijn, en voelt stijf aan.
Het komt niet vaak voor dat geschreven tekst op ZP heel erg bij me binnenkomt, maar jouw laatste woorden deden me een beetje ineenkrimpen. “Het leven ziet er totaal anders uit dan we hadden gedacht...” Ja, als je aan kinderen begint en het is gelukt om zwanger te raken en te bevallen dan denk je al gauw (tenminste ik) dat je een ‘gezond’ kind gaat krijgen. Misschien ga je daar zelfs wel van uit. En dan gebeurt er dit. De eerste keer bij ‘ander’ gedrag denk je nog; ‘kan gebeuren’ maar dan krijgt het een staartje en nog een groter staartje en uiteindelijk een enorme staart. Hoe anders kan het lopen dan je denkt...
Mag ik even iets luchtigers plaatsen? Mijn mond viel ervan open vandaag toen ik een foto kreeg van het kdv van mijn zoontje en ik dacht; ‘ik ken die foto ergens van.’ M’n moeder riep het meteen en stuurde me iets door. Zie hier het resultaat Links ben ik en rechts is Luc...
Mijn mond valt open van mijn eigen domheid Een paar maanden geleden een elektrische bakfiets gekocht. Bij het ophalen een vluchtige uitleg over de knopjes, middelste knopje lang indrukken zorgt dat het achterlicht gaat branden. De eerste maanden dit niet nodig gehad maar inmiddels is het 's morgens nog donker, dus lichten aan. Alleen, lampje gaat wel aan als ik op die knop druk, maar ook weer uit als ik loslaat. Lang ingedrukt, combinatie van knopjes geprobeerd, lukt niet. Handleiding erbij, staat niks in. Fabrikant gebeld met de vraag: doe ik iets fout? Nee mevrouw, zo zou het moeten werken, er zal wel een contactje los zitten. Gaat u maar terug naar de winkel waar u de fiets gekocht heeft. Winkel gebeld: komt u maar hierheen dan zal onze monteur het maken. Winkel is niet heel dichtbij en bakfiets gooi je ook niet achter in je auto, dus ging een poosje overheen voordat ik tijd vond om erheen te fietsen. Dus vanmiddag tochtje ondernomen naar de winkel. Verkoper loopt mee naar buiten, probleem laten zien: inderdaad, dat klopt niet. Ik haal de monteur erbij. Monteur kijkt, drukt niet het middelste knopje maar het bovenste knopje lang in en lampje blijft aan.... opgelost Oh man wat voel ik me dom! Ter verdediging: mijn man, broer en schoonvader hebben allemaal meegekeken of ik iets fout deed en niemand kwam hier op!!
Hier hebben we ook een fladderend, non-verbaal ventje doordat hij autistisch is. En dat is voor hem gewoon een beperking die zijn hele leven bepaalt en zal gaan bepalen. Ik heb er gevoelsmatig helemaal geen problemen mee als mensen schrijven dat ze het autisme van hun eigen kind niet als beperking ervaren. Praktisch helaas heel veel. Doordat autisme in de media steeds meer weergeven wordt als iets waar prima mee valt te functioneren in een haast neuro-typisch ingericht leven, moet ik helaas steeds vaker constateren dat de vorm van autisme die mijn zoon heeft, steeds meer weggemoffeld wordt. En dat heeft als gevolg dat we vaak niet eens meer voor passende zorg bij organisaties gespecialiseerd in autisme terecht kunnen. Scholing is ook een probleem. En vaak worden we als ouders ook niet serieus genomen als we aan onze omgeving vertellen hoe zorgintensief onze zoon is.
Sorry, ik heb je tekst gelezen waar ik op reageerde maar niet tot me door laten dringen wat er stond. Was een beetje lompe vraag excuus!