Ik zie er ook niks vreemds aan. Ze maakt die bordjes vast zo op voor haar volgers om ze enthousiast te maken.( het ziet er super lekker uit) en de kinderen zet ze ook leuk op de foto. Allemaal voor de volgers en likes net zoals zo veel mensen doen.
Enige waar mijn mond van open valt is het giga respect dat ik voor die ouders heb. 6 kinderen, thuis onderwijzen (ik zou gek worden als ik niet de rustmomenten van school had) en ze alle 6 netjes verzorgt op de foto krijgen, tijd en zin hhebben voor zulke perfecte lunchbakjes en om alles te sorteren op kleur (die boekenkast wow!) Ik doe het ze niet na!
Ja foto's van bordjes en eten maak ik ook en vooral van lunchtrommels, maar ik heb daar ook een instaaccount voor
Dit heb ik zelf ook mee gemaakt 2x. Ik ben gelukkig op tijd bij zinnen gekomen anders was de oudste er niet meer geweest. En dan zegt mijn vader toen ik dat vertelde jaren later: dat doet een moeder niet, nou ik kon wel janken. Als je niet weet wat het is moet je je mond houden.
Ik heb de medicatie uit mijn fertiliteits traject ingeleverd bij mijn gynaecoloog die ze weggeeft aan mensen die niet meer binnen de verzekering vallen voor fertilliteit. Mijn mond valt er dus niet zo open van. Bij een IVF behandeling verbruik je per poging makkelijk rond de €1000 aan alleen medicatie, als dat uit je eigen portomonnee moet komen bovenop de IVF kosten zelf is het een heel dure behandeling. .
Via een arts medicatie verstrekken via deze constructie vind ik ook heel anders dan dat mensen t maar ff zo onderling doen. De arts ziet de patiënt, controleert of de medicatie gegeven kan worden, doet de behandeling. Daar zit controle op. Maar Jantje die ff wat hormonen doorschuift aan Pieternella van t forum heeft niet die controle. En dat kan wel schadelijk zijn.
Heftig. Mijn kinderen waren absoluut geen huilbaby's. Maar ook ik heb weleens bij het wiegje gestaan en heel hard "hou nou toch eens op met dat gejank" gezegd. Zei mijn man naderhand " hielp niks zeker?" Nee. Maar luchtte wel even op. Gelukkig waren de huilperiodes maar kort. Bij doorkomende tandjes en zo. Maar een paar nachten met te weinig slaap en er is maar weinig over van deze lieve geduldige mama. Ik kan me dus best voorstellen hoe wanhopig je bent als dat maanden duurt. Zonder dat je weet waarom. Behalve gek van het gehuil en slaaptekort maak je je ook vreselijk zorgen lijkt me.
Mijn mond viel open van een voor mij onbekende moeder toen ik aan het winkelen was met Ies en Luc (mijn kinderen). Dit stukje is voor haar: “ Lieve onbekende mevrouw en moeder van een schattig zoontje, Je kent me niet en ik jou ook niet, maar mag ik jou heel erg bedanken? Je was daar op het juiste moment, toen we voor de levende kerststal stonden en er opeens kerstmuziek werd gespeeld door een koor. En opeens miste ik mijn vader verschrikkelijk en biggelden de tranen over m'n wangen. Nèt op het moment dat Ies moest huilen omdat ze de ezel en het schaap eng vond, en Luc op de één of andere manier half uit zijn buggy zakte. Waarschijnlijk zag je me wanhopig bedenken wat ik moest doen want ik wist het even niet meer. Je trok Ies weg bij de stal en gaf haar, net als je zo-even bij je zoontje had gedaan, een krentenbol. Bijna tegelijkertijd viste je Luc omhoog en gespte hem weer vast. En ik kon je alleen maar heel dankbaar aankijken terwijl je zei; 'het is zo weer januari: dan zijn deze emotionele dagen voorbij.' Terwijl je wegliep riep ik nog ‘dankjewel’, maar je verdween in de massa. Dus daarom; dankjewel lieve onbekende moeder. Je was mijn redding vandaag. Zonder jou had ik het even niet geweten en mocht ik ooit een moeder zien waarbij hetzelfde gebeurt als vandaag bij mij; ik zal dan aan jou denken en precies hetzelfde doen... Jij ook fijne feestdagen ❤️❤️❤️“
Toen ik nog elke keer pleisters op die wond in m’n nek geplakt kreeg, vertelde de thuiszorg hoe duur die waren als je ze zelf moest betalen. 4 euro per stuk! Daar viel mijn mond wel van open als je bedenkt dat de pleister 3x per dag verwisseld moest worden en dat anderhalve maand lang Tel daarbij op dat er ook nog vrij dure folie overheen moest, plus soms nog wat tape
Maar toch, wat als reden werd genoemt dit niet aan te nemen van vreemden is dat je niet weet of het juist bewaard is. Dat weet die arts die het in dit geval doorspeelt ook niet 100% zeker. Er zijn natuurlijk nog meer redenen maar deze over het bewaren is dus denk ik toch niet zo heel belangrijk.
Mooi, en dat zijn de belangrijke dingen in het leven. Een ander helpen op het moment dat je ziet dat die het nodig heeft. Zo een klein gebaar maar het maakt zo een groot verschil om de wereld wat mooier te maken ❤ was iedereen maar zo als deze mevrouw ❤ maar mensen zijn tegenwoordig veels te veel met zichzelf bezig helaas en hebben geen oog voor de medemens, laat staan iemand die ze persoonlijk niet kennen.
Gaat op mn leeslijst. Ik vind het overigens geen klap zeggen al die recensies. Gister de musical We will rock you gezien. Recensies waren bagger. Nou, ik ben verre van een musicalfan, maar ik was juist positief verrast. Oh lees nu dit Misschien slaap ik er beter eerst nog een nachtje over
Precies. Daarom glimlach ik ook altijd bemoedigend naar ouders met een kind dat bijvoorbeeld non-stop huilt in een vliegtuig oid. Niet een kind dat zanikt om snoep of zo hoor, of voor de schappen ligt te janken; je begrijpt het wel. Waarom? Omdat ik weet hoe vervelend dit is voor die ouders want zij weten ook heus wel dat anderen daar last van kunnen hebben of zich eraan ergeren en dat maakt dat ze zich nóg rotter voelen.
Ik probeer daar zelf ook echt op te letten. Zo een blik, glimlach, bemoedigende woorden of onverwacht helpende hand kunnen voor iemand echt een verschil tussen een goede en rotdag maken. En het kost je niets (financieel en qua moeite) dus waarom zou je dit niet willen doen?!