Uit elkaar gaan?

Ik zou proberen of het nog te repareren is. Dus samen in therapie, tijd uittrekken voor jullie samen, uiteten, goede gesprekken... En dan samen kijken wat de oplossing is (uit elkaar gaan kan dat ook blijken te zijn).

 

sterkte! Eerst eft relatie therapie, specifiek deze vorm raad ik aan!!

 

Je zegt het zelf meerdere keren in je post. Hij is echt heel lief.
Dan lijkt me dat er nog een mogelijkheid is om je relatie te redden. En als die er is, dan moet je daarvoor gaan vind ik. Is het niet voor jezelf, dan wel voor je dochter.

Dus... Therapie. Weekendje weg met zijn tweetjes (zonder gesprekken over wat er mis is, maar gewoon elkaars mooie kanten herontdekken).
Neem rust. Praat. En stel je verwachtingen ook wat bij tav initiatief. Daarin is hij blijkbaar echt een man.

 

Als je echt zon afschuw van m hebt dan zou ik je aanraden om ergens anders te gaan wonen. Tijdelijk uit elkaar.

Je zegt vele gesprekken te hebben gehad dus je kan nu aangeven dit eens te proberen en zo te kunnen kijken of jullie elkaar missen of het beter is apart. En dan pas samen stappen zetten wat er dan ook uit komt.

Maar om met iemand samen te wonen waar je zo'n gevoel bij krijgt lijkt mij niet gezond. Voor alle drie niet.

 

Ik hoop dat jullie hier samen uitkomen en raad toch aan in therapie te gaan!
Ik vind dat koppels tegenwoordig enorm snel uit elkaar gaan en dat is zo zonde

 

Even los van elkaar zijn kan goed zijn om van een afstand te bekijken wat je nu echt voelt voor hem en wat je wilt. Bijvoorbeeld een weekendje weg alleen. Hoelang heb je deze gevoelens al? Wat bewonder je aan hem? Waar ben je voor gevallen?

 

Ooit is dat anders geweest neem ik aan.
Dus daar moet je dan weer naar opzoek. En dat kost moeite en misschien je gevoel niet de belangrijkste stem geven in je beslissingen.
Welke moeite heb je tot nu toe gedaan om je relatie nieuwe leven in te blazen?
Je opmerking dat je geen zin hebt in een weekendje weg of een etentje en dat je dat gewoon zo voelt komen op mij er passief over, aan je relatie werken betekent niet wachten tot je gevoelens weer terug zijn.

 

Ik zou in zo'n situatie wel alles eraan willen doen om het weer goed te krijgen voordat je zo'n grote beslissing als uit elkaar gaan neemt.
Probeer in therapie te gaan (als jullie beide dat willen). Bedenk waarvoor je voor hem bent gevallen al die jaren terug en probeer op zoek te gaan naar datgene of probeer samen om het terug te krijgen.
Je zegt dat je blij bent als hij na het weekend weer gaat werken, heb je zelf ook werk of een bezigheid door de week, wat afleiding?

Succes en veel sterkte. Ik hoop dat jullie elkaar weer terug kunnen vinden.

 

Ik merk dat ik een beetje verward raak door je openingspost en deze post. Enerzijds kom je over als iemand die advies wil, maar anderzijds lijk je de keuze om niet verder te willen allang te hebben gemaakt.

Ik sluit mij aan bij alle andere dames hier. Zelfs al verafschuw je nu een weekendje weg met hem, alleen door relatietherapie zullen jullie dat stuk kunnen repareren.

Ik ben als GZ psycholoog heel erg benieuwd wat maakt dat je hem zo verafschuwd. Meestal heeft het te maken met een eigen behoefte die niet vervult wordt. Wat voor een gevoel (en dan niet irritatie want dat is een secundaire emotie) geeft hij je door geen verantwoordelijkheid te nemen? Welk thema raakt hij? Vaak gaat het erom dat je je onbelangrijk voelt. Dat kwetst ons, en dat is te pijnlijk om te voelen dus gaan we ons liever irriteren.

Heel veel succes! Ik hoop dat je het nog op kunt op brengen er iets mee te doen. Want ik denk dat het probleem in beide zit, niet alleen je partner. Soms is een relatietherapie juist de reden dst mensen uit elkaar gaan. Maar dat is niet erg. Dan weet je zeker dat het goed zo is en vaak ga je dan veel fijner uit elkaar. Dat is ook voor jullie dochter belangrijk.

 

Neem even wat tijd zonder bij elkaar in de buurt te zijn. Dus ga tijdelijk verhuizen, neem wat rust voor beide is dat wel handig. Kijk daarna over het hoe en wat. Dit is ook geen gezonde situatie.
sterkte!

 

Ja lastig, mijn situatie was hetzelfde en van hem het antwoord "ik ga niet veranderen" na 2 jaar smeken en vechten om gehoord te worden.

Na die 2 jaar kon ik het niet meer. Ik heb de handdoek in de ring gegooid. Zelfs met de scheiding heb ik alles geregeld omdat hij alles wel prima vond.

Is het makkelijk alleen met 3 kinderen? Nee absoluut niet. Word het makkelijker ja zeker.

Wat ik wel een hele goede vind is kijken naar wat je wil. Ik lees aan de ene kant dat je er nog voor wil knokken. Aan de andere kant ben je er al totaal klaar mee. De keuze om uit elkaar te gaan is een moeilijke keuze maar jij bent degene die zelf die keuze moet maken.
Sta je nog open voor therapie?

 

Tsjah mijn eerlijke, directe reactie? Het gras bij de buren is altijd groener.
Liefde is een werkwoord en dat kun je nu laten zien.
Ik lees geen schokkende dingen zoals vreemdgaan, mishandeling etc.
Dus ik denk dat dit gevoel in iedere relatie wel een keer voorkomt.

Probeer je relatie wat nieuw leven in te blazen. En accepteer dat je misschien gewoon dingen moet zeggen dat heb ik ook moeten leren.
Ik dacht ook dat mijn man wel dingen aan zou voelen, helaas
nu ik het zeg tegen hem scheelt ons dit heel veel frustraties.

 

Het klinkt alsof je er al over uit bent eigenlijk.

Misschien staat het in de reacties, maar wat hebben jullie in dat jaar geprobeerd dan?