Kinderen weghouden bij opa/oma?

Ik heb dat ook wel eens overwogen hoor, hier ook ongelijke behandeling van familieleden door opa en oma. Daarnaast kun je nog zoveel verborgen houden voor je kinderen, ze zijn niet gek en merken ook wel dat opa en oma anderen een stuk belangrijker vinden.
Maar goed, zo gaat het al mijn hele leven, mij behandelen ze ook al 30 jaar niet gelijk.
Ik denk ondertussen maar zo, de kinderen vinden het contact toch fijn en ik heb gewoon geen enkele verwachting meer, dan valt het ook niet tegen.
Ze er op aanspreken heeft geen zin, ze hebben altijd wel een excuus.
Zouden mijn kinderen het contact ook niet meer willen, dan zou ik dat ook accepteren.
Ik moet zeggen dat ze de laatste 2 jaar wel lichtelijk zijn bijgetrokken.

 

Ik zou daar over vallen omdat mijn kinderen zich dan echt wel zouden afvragen waarom een ander kleinkind meer krijgt dan een ander en zich dan zouden afvragen of pietje liever is

 

Mijn oma's waren heel verschillend: van de een kreeg ik veel cadeaus (vnl geld) en van de ander warmte. Toen ik klein was, vond ik natuurlijk als die cadeaus hartstikke leuk. Later besefte ik dat je liefde niet met geld en cadeaus kunt kopen. Ik vind het jammer dat ik in mijn jeugd die andere oma daarom niet meer gewaardeerd heb.

Warmte en liefde, dat is belangrijk voor kleinkinderen. Dat ene cadeautje per jaar, dat kunnen ze missen. Ze zullen die warmte nooit meemaken. Als je ze nog lang in contact houdt met die oma, dan worden we telkens weer eraan herinnerd hoe liefdeloos ze is.

Ik zou dus zeker overwegen om het contact te verbreken. Of althans: niet alleen maar toestaan dat ze wel op de verjaardagen komt en niet op een andere manier aandacht aan ze schenkt. Laat je kinderen ook zelf beslissen hierin: wat vinden zij fijn.

 

Ik herken t een beetje, dat onderscheid met 1 oma. Andere grootouders die niet wisten wat ze er mee aanmoesten en een ouder die niet de beste ouder was.

Ik heb twee grootouderparen zelden gezien.

Onderscheid werd er door 1 oma heeeeel erg gemaakt, vooral omdat mijn moeder maar moaaah was en haar zusje het helemaal was. Haar dochtertje, mijn nichtje, was toen helemaal the bomb en ohja ik bestond ook nog. Zij woonden dichterbij, wij verder weg dus gedeeltelijk begrijpbaar maar dan nog iets klopte er niet. Hoe je t wendt of keert, dat merk je. Pas jaaaaaren later toen ik 16 was ofzo kwam de aap uit de mouw. T werd er niet beter of slechter meer van overigens. Mijn maatstaven waren elders al op gebaseerd, dit bevestigde dat alleen maar.

Haar man echter was echt een super warme man en al was ik te jong om t goed te begrijpen, t was wel mn lievelingsopa al zag ik m 2 of 3x in een jaar en overleed hij toen ik 6 was.

Maar die oma, ze leeft nog, ik heb er niks mee, ik heb er respect voor als in de moeder van mijn moeder en de overgrootoma van mn dochter, die vast ook wel goede dingen heeft gedaan en haar toch grootgebracht heeft in soms moeilijke tijden maar thats all. Als er wat is ga ik met mn moeder mee die kant uit omdat mn vader die rit niet meer kan maken en ik haar niet alleen wil laten gaan.

Dus ja, wat een grootouder bij een ouder doet, merkt een kleinkind echt wel. Misschien niet direct maar het voelt het onderscheid wel maar dat hoeft geen probleem te wezen, de wereld is niet tegen iedereen altijd gelijk. Ik merkte t wel, maar vond t geen probleem het kwam alleen wel met dezelfde vaart weer terug: voor mij was t "opa!!!! en ohja oma hadden we ook nog". Kinderen zijn net spiegels, je krijgt terug wat je geeft. Kijk je er niet naar om, zullen ze dat naar jou ook niet doen na een paar pogingen, eigenlijk zijn ze wel heel slim. Opa overleed en mijn animo om die kant uit te gaan ging ook rap omlaag, evenals die van mn broers. Frequentie van bezoeken ging ook omlaag, vrij natuurlijke gang.

Kinderen waarderen grootouders anders dan volwassenen. Waar wij als kinderen (en volwassenen met nostalgie) oma's trademark vonden in de gomballen en rollen stophoest, zagen we als volwassenen pas welke littekens ze droegen en wat er verder speelde. Boeiend dat er onderscheid was, of dat oma totaal niet meespeelde, dat we vooral maar rustig op de stoel moesten blijven zitten of redelijk stil op de gang, we kregen allemaal een rol stophoest of drop uit die ene la, dat was voor ons de maatstaf! Best gek als je ziet hoeveel de grootouders van mn dochter dan in verhouding wel doen.

Op een gegeven moment merk je dat ze tegenzin gaan krijgen, dat ze liever met vriendjes gaan spelen dan naar die ene opa/oma die toch niet omkijkt of niet zo lief is. Ik denk dat als je dingen zn natuurlijk beloop laat gaan t prima zal verwateren. Ontneem je je kind de grootouder niet mee, en de grootouder t kleinkind. Die 1-2x in een jaar, zal te overleven wezen.

Mijn andere grootouders wisten zich compleet geen raad met kleinkinderen, je vraagt je bijna af hoe ze dat zelf deden met kinderen. Ze maakten geen onderscheid en iedereen was net zo welkom of je nu wekelijks of half jaarlijks kwam. Echt een opa en een oma qua band zoals mijn dochter dat heeft met haar grootouders, nee absoluut niet. Maar zij waren wie ze waren, beetje emotioneel afgesloten (maar dan wel met een berg koekjes en snoepjes op tafel dat je gelijk geen avondeten meer hoefde en zekerheidshalve nog een rol drop voor onderweg) en dat was goed. En toch was ik en ben ik mesjokke op die ene oma, vind t verschrikkelijk dat mijn dochter haar niet mee kon maken, waarom? Omdat ze zo lekker ondeugend was. Had ook eenjarige planten die oneindig groeiden en bleven bloeien tot de dag na haar overlijden, toen was t, zonder gekheid, allemaal dood.

Pas als volwassene hoorde ik een deel van wat hun overkomen was in de oorlog, dan snap je dingen heeeeel wat meer.

Grootouders van mijn dochter zien haar wekelijks 2-3x, ze passen alleen op in noodgeval, verder mogen ze gewoon opa en oma zijn. Geen plichten, gewoon genieten. Aan mn man zn kant moet opa er wel bij blijven (oma heeft al eens een oeps gemaakt die we nooit hadden verwacht van dr), meestal zijn we er zelf ook bij alleen met een tandarts afspraak voor boren bijv eventjes dat ze oppassen als t echt niet anders kan. Opa heeft voorkeur op oma, maar oma is van t drinken en de kaakjes en spelen. Opa is steevast spelen, vooral bouwen.

Mijn vader heeft een hersenbeschadiging dus dochter van 3 praat doorgaans beter dan opa, in elk geval heel wat meer! Oppassen indien nodig ligt echt bij oma, niet bij opa.

Eerste bewuste geluidje was na 10 minuten klooien en vechten niet voor ons maar echt voor hem. Ze heeft ook niet veel nodig om opa te begrijpen, dat opa rare woorden of raar praat zegt haar niks ze weet niet beter, opa is opa. Oma zorgt voor dr, koekjes, drinken, verpest dr met kleertjes, samen koekjes maken you name it. Opa durfde dr niet eens beet te houden voor t eerste jaar, ja voor de foto met zn kleindochter en heel snel weer terug naar een ander! Nu nog niet hoor, ze komt nu zelf kroelen naast m. Maar eerste vraag als ze binnenkomt is steevast "waar is opa?". Hij doet echt niks bijzonders met dr, dat kan die man ook helemaal niet al zou hij t dolgraag willen en toch staat hij op stip nr1 en zij is de enige die m uit een fikse dip kan krijgen (komt door die hersenbeschadiging) hele shows en tierenlantijnen gaan af om een glimlach op zn gezicht te krijgen en ze flikt t elke keer weer. En ja die man is ook niet altijd een beste vader geweest kan ik zeggen (handjes, continue ruzies), genoeg om m te verbannen maar het zei zo, dat is geweest. Dat zijn zijn fouten van toen, niet de mijne, ik heb mn eigen gezin en huis. Hoef er niet mee onder 1 dak te wonen en ben er niet mee getrouwd.

Gelukkig is hij wel een goeie opa ondanks zn beperkingen tegenwoordig. Hij kan niet veel, maar goed, kennelijk is dat niet helemaal de vereiste als ik de voorkeur van mn dochter bekijk vanaf jongs af aan. Nu heeft ze m nog, geen idee hoe lang nog. Mijn vader ben ik eigenlijk al kwijt, de man die we nu hebben is totaal anders, laat haar alsjeblieft dan dr opa nog maar even hebben nu t nog kan, ik was de mijne al vroeg kwijt.

 

Er zou altijd contact mogelijk moeten zijn tussen grootouders en kleinkinderen. De enige reden om dat te weigeren is als de grootouders naar de kleinkinderen zelf vervelend worden.

Jullie hebben als volwassenen een probleem waar kinderen volledig buiten gehouden moeten worden! Belast je kinderen nooit met dit soort zaken. Je krijgt er loyaliteitscomflicten van.

Een slecht vader kan nog steeds ern leuke opa zijn. Nodig ze dus gewoon uit op de kinderverjaardagen. En laat ze op jullie eigen verjaardagen niet komen. Dit kan je als volwassene ook open en eerlijk bespreken.

"Wij willen geen of minder contact met jullie. Maar je mag de kleinkinderen gewoon blijven zien. Die staan hier buiten". Als de kleinkinderen oud genoeg zijn kunnen ze zelf keuzes maken.

 

Daar ben ik het zeker niet mee eens.

Wanneer er duidelijk onderscheid wordt gemaakt door de grootouders naar de kleinkinderen zou het voor mij klaar zijn. Kinderen horen niet benadeeld te worden in liefde en aandacht ook niet door grootouders.

 

Mee eens. En kinderen zijn zelf ook niet gek. Mijn kinderen hebben een oma die eigenlijk vooral veel aandacht geeft aan 1 klein kind en de andere 4 bungelen er maar bij. Mijn 2 oudsten hebben dit zelf al in de gaten. En dat is echt heel sneu. Nu is het zo dat ik ook geen contact meer wil omdat mijn hele leven mijn broer al voorgetrokken word. Maar nu ik mijn familie niet meer zie, zien de kinderen hun ook niet meer. Mijn zoon heeft wel eens afgevraagd of zijn nichtje bij oma woonde want ze is er altijd als wij er ook zijn. Dat soort dingen. Kan er niet bij dat mensen zo'n onderscheid maken.

 

Ik vind persoonlijk dit niet iets wat met een kind van 7 bosproken hoeft te worden. Je kunt ook gewoon aangeven dat je elkaar niet zo aardig meer vind.



Verder....

Ik heb een tijd lang na een ruzie geen contact met mijn opa en oma gehad daar voor kwamen we er elke zondag bijna. Onze zoon is gewoon naar zijn opa en oma blijven gaan. Dat ik een probleem met iemand heb betekent niet dat ik mijn kind daar in mee hoef te sleuren.

 

Verder over ongelijke behandeling.

Mijn opa en oma trokken mijn neefje en nichtje altijd voor omdat zij zogenaamd zielig waren. Ik heb daar als kind vrij weinig van gemerkt het waren vooral mijn ouders die er een probleem van maakte en het ter spraken brachten onderling wat wij dan opvingen.

Nu zien opa en oma die kleinkinderen niet meer omdat er niks meer te halen val. En hebben ze spijt als haren op hun hoofd van hoe ze toen deden.

 

Toch snap ik dat wel. Het zou mij als moeder ook steken als anderen worden voorgetrokken. Ook al merkt mijn kind dat niet.

 

Natuurlijk steekt dat. Mijn schoonvader trekt zijn kleindochters ook voor. Al is het onbewust. Hun vader zeg gewoon dat als ze wat willen ze dat aan opa moeten vragen.

Kan mijn eigen daar ook super boos over maken. Maar onze zoon vind zijn opa wel leuk.