Hoi allemaal, Ik ben een tijdje niet actief geweest op dit forum sinds ik weet dat ik zwanger ben van ons tweede kindje. Vandaag heb ik voor m´n gevoel echt een dieptepunt bereikt en moet ik toch iets met mijn gevoel, vandaar dat ik het hier maar even van me af typ. Ik weet niet of het de hormonen zijn, of dat ik het zelf ben, ik heb namelijk altijd wel depressieve gedachten gehad. Op dit moment ben ik bijna 31 weken zwanger van ons tweede kindje en ik kan eigenlijk al een tijd lang niet meer genieten en wil het liefst de hele dag alleen maar slapen en huilen. Ik heb hier niet echt een specifieke reden toe, al is mijn leven nu niet echt heel spectaculair leuk. Ik heb een lieve vriend, die ontzettend z'n best doet, maar niet weet wat praten of communiceren is. Ik ben van mijzelf ook niet zo´n prater, wat de situatie ook niet veel makkelijker maakt. We leven de laatste tijd sowieso een beetje langs elkaar heen, omdat ik de zorg voor onze dochter vooral op mij neem en hij vooral aan het werk is en met zijn telefoon bezig is. Ik heb daar al wel vaker iets van gezegd, maar dan gaat het weer een dag of wat goed, en slaat het ineens weer om. Echt praten doen we dus ook niet. Vrienden heb ik eigenlijk niet, ik bespreek wel veel met collega´s, maar die zie ik alleen op kantoor en verder eigenlijk niet privé. Op mijn werk dacht ik dat alles vrij goed ging, maar nu blijkt dat ze helemaal niet zo tevreden over me zijn en me niet productief genoeg vinden is de motivatie me daaromtrent ook al flink in de schoenen gezakt. Zo vlak voor mijn verlof was dat niet echt wat ik had willen horen en eigenlijk al helemaal niet wat ik had verwacht. Ik heb geprobeerd hierover in gesprek te gaan, maar er zijn andere zaken aan de hand die belangrijker zijn, dus dat ik mij zo voel, daar is nu even geen tijd voor. Nu dacht ik mijn gevoel te delen met mijn moeder, maar het niet-praten heb ik van haar geleerd, dus ik trachtte het gesprek te openen via Whatsapp, om zo in ieder geval aan te geven hoe ik mij voel. Daarop kreeg ik terug dat ze tv ging kijken.. Ik weet gewoon even niet meer wat ik nu moet doen of waar ik heen moet met mijn gevoel. Blij dat ik het nu in ieder geval even van me af heb getypt, even zwelgen in zelfmedelijden is soms ook wel fijn denk ik.
Wat naar dat je je zo voelt! Je wilt heel graag en onderkent dat er een probleem is. Dat is al een hele goede stap! Ik heb waarschijnlijk beide zwangerschappen een prenatale depressie gehad. Bij mijn laatste zwangerschap ook daadwerkelijk op de POP-poli gelopen. Ik kon niet genieten, ik haatte het zwanger zijn, de baby in mijn buik en heb er serieus over nagedacht om een abortus te laten doen. Oh en het scenario om mezelf om een boom te vouwen kwamen ook voorbij.. Ik heb mijn zwangerschap uit gelopen zonder depressiva, terwijl de psychiater dit wel graag wilde. Sliep de hele dag. En als ik wakker was huilde ik. Ik heb uiteindelijk aan de bel getrokken, toen ik wakker was en naast mijn vriend en dochter sliep en het enige wat ik dacht was: zij kunnen dit wel zonder mij. Dat vond ik zo heftig.. Ik haalde gelukkig mijn positiviteit uit mijn werk, waar ik nog 1 dag per week was.. Maar als je hier ook geen lichtpuntjes uit haalt, kost het alleen maar meer negatieve energie. Bel morgen de huisarts en je vk. Om dit te bespreken. Je moet je verhaal kwijt, je huisarts kan kijken wat voor stappen er genomen kunnen worden. Maar ook je vk kan een hele goede steun zijn en ook voor dit soort dingen zijn zij er! Dikke knuffel!
Dat is een goede tip, want dit kan zo niet langer.. Ik hoop dat het met jou weer goed gaat! Dank je wel voor je reactie
@roos2005 Mijn dochter is inmiddels 7 maanden en vanaf het moment dat mijn bevalling is begonnen, heb ik nergens last meer van gehad! Blijf praten! Dat deed ik te weinig en komt er echt een keer uit. Ga wel even op je strepen staan bij de huisarts, om te kijken of het mogelijk is snel een gesprek met een ggz-psycholoog die bij de huisartsenpraktijk zit? Toch denk ik dat het in deze wel belangrijk is je partner erbij te blijven betrekken. Dus neem hem mee naar deze gesprekken! Sterkte!
Dat klinkt pittig, en ik kan me voorstellen dat het heel uitdagend is, zeker tijdens een zwangerschap. Het gevoel is niet fijn, maar het is wel oke. Je hormonen spelen mogelijk een rol dat het nu zo aanwezig is, maar dat hoeft niet. Het is in ieder geval iets wat in golven komt en ook weer beter zal gaan. Belangrijk is wel om hulp in te schakelen als het beperkend is voor je dagelijkse leven, waarin je al een eerste stap hebt gezet! Ik raad je ook aan om dit met je huisarts te bespreken. Maar ik raad je ook aan om het echt serieus met je vriend te bespreken, en ook met je moeder. Ik proef een beetje dat je niet expliciet tegen je moeder hebt gezegd: mam, ik voel me niet fijn en ik heb het nodig met je te praten hierover, kan je hiervoor tijd maken? Als je het niet duidelijk aangeeft, dan kan je moeder (of je partner) het ook niet helpen dat ze de signalen mist. Mbt je partner zou ik relatietherapie overwegen, om het praten en uitspreken van behoeften en dergelijke samen te leren. Dat is toch wel belangrijk voor een stabiele, duurzame relatie. En het zal jou ook helpen in je depressieve gevoelens/periodes. Ben je zelf wel blij met je werk? Soms is een signaal van ontevredenheid over functioneren simpelweg een teken dat je zelf niet meer tevreden bent en op je plek zit. Het zegt niet altijd iets over je capaciteiten, maar meer of het al dan niet een match is.
Gelukkig, fijn dat je je na de bevalling beter voelde. Ik heb met de huisarts gesproken en heb wel een verwijzing gekregen, maar ook vooral de tip om er niet te veel in te blijven hangen. Ik snap op zich wel wat hij daarmee bedoelt.. Ik denk echt dat het hormonaal is, zo erg als nu heb ik dit nog nooit meegemaakt. Maargoed, even doorbijten nog dan. Geeft me wel hoop dat jij er na je bevalling vanaf was
Ik denk dat je daar wel een punt hebt, op meerdere vlakken. Ik heb verder niets meer gezegd, zowel tegen mijn werkgever als mijn moeder niet. Ik ga donderdag sowieso mijn leidinggevende aanspreken om te praten over mijn gevoel en ik denk dat ik ook maar eerlijk ga aangeven dat het misschien inderdaad ook wel aan mij ligt. Mijn moeder laat ik maar even voor wat het is, ik weet namelijk hoe zij reageert als ik een gesprek zo begin.. Ik moet me gewoon wat meer beseffen dat mensen over het algemeen niet kunnen ruiken dat er iets is. Maar wat een rotgevoel zeg.. Hoop dat het snel over gaat
Ik heb ook altijd geroepen dat als het kind, zo voelde ik het, eruit zou zijn het gewoon weer goed was. Dat was ook echt zo! Op de POP-poli zeiden ze ook vaak, je mag je kut voelen en zelfmedelijden hebben, maar daarna weer een schop onder je kont. Ik kon ze vaak wurgen op zulke momenten. Ik zat echt in een vicieuze cirkel en dat is heel moeilijk te doorbreken. Maak een afspraak, lucht je hart. Het feit dat het out in the open was, deed ook al heel veel voor mij. Even ventileren, dan is het niet meer alleen van jou. Het is aan jou of je het wilt vertellen aan je moeder, probeer dit niet voor haar in te vullen. Een gesprek aangaan als jullie koffie gaan drinken? Extra steun is altijd fijn, ik weet natuurlijk niet hoe jullie band verder is..
Ik herken de gevoelens zeker van mijn eerste zwangerschap. Ik vond het verschrikkelijk zwaar. Nu ben ik weer pril zwanger en voel ik het alweer op komen. Praten met een hulpverlener helpt zeker, als je iemand hebt waar je een klik mee hebt. Wat mij ook hielp, een meditatie app op de telefoon, iets eenvoudige ontspannends doen (puzzelen ofzo), veel in de natuur wandelen en vooral ook tegen mensen uitspreken dat je het moeilijk vind. Dat heeft mij zo geholpen. Sommigen begrijpen het niet, prima, maar ik bleek ook steun te krijgen van veel mensen die het herkennen.
Trouwens. Ik was heel erg bang voor een postnatale depressie, bevallen en ik was meteen weer de oude. Alles in één klap weg.
Bij mijn eerste zwangerschap was ik prenataal depressief. Ik praatte er veel over, maar er werd weinig mee gedaan door VK en HA. Uiteindelijk heeft de arbo arts een brandbrief naar de huisarts gestuurd en kreeg ik een doorverwijzing naar een maatschappelijk werker.... Dit had niet zo gemoeten. Ze hadden me echt naar een POP polie moeten sturen. Met 36 weken stond ik naast het spoor en heeft mijn moeder ingegrepen en is meegegaan naar de VK. Toen heb ik 2 vreselijke nachten in het ziekenhuis doorgebracht en werd door de kraamzusters echt behandeld alsof ik een aansteller was. Uiteindelijk met 38+2 ingeleid na veel aandringen van mijn moeder. Na de bevalling was het gevoel weer "normaal", op de gebruikelijke kraamtranen na. Het ergste vond ik nog wat er als reden voor het inleiden door de gynaecoloog werd geschreven.... "algehele malaise" Nou, het was wel meer dan dat! Bij de 2e zwangerschap nergens last van gehad en kon toen genieten voor 2.
Wat de andere dames ook zeggen. Blijf praten, vooral met mensen in je directe omgeving en je behandelaars. Mijn man steunde me enorm, maar hij is geen doordouwer als het op dat soort dingen aankomt. Aan de praktisch ingestelde steun van mijn moeder heb ik echt wat gehad. Misschien een vriendin of een andere naaste vragen jou goed in de gaten te houden met deze gevoelens. Het is fijn om zo'n life-line te hebben.
Deze zwangerschap valt mij ook psychisch veel zwaarder. Ik ben ook een tijdje bang geweest voor de opkomst van een prenatale depressie maar tot nu toe gaat het gelukkig niet zo ver. Ik heb er over gesproken met de vk en dat was al heel fijn. Mijn werk gaf mij ook ineens heel veel stress. Ik ben daarom nu voor 50% gaan werken en dat voelt heel fijn (al was het wel even lastig te accepteren dat ik dit nu gewoon nodig heb) en ik ben dingen voor mezelf gaan doen (zwangerschapsyoga en 1x per week baantjes zwemmen). Dit laatste geeft me veel ontspanning. De zorg van ons zoontje komt voor het grootste gedeelte ook op mij terecht omdat m'n man bezig is in de tuin, op zolder, kinderkamer om het allemaal maar op tijd af te krijgen. Ik weet dat het handig is als alles straks af is maar het zorgde bij mij ook voor veel frustratie: ik voel me niet goed en word vervolgens doodleuk 'in de steek gelaten'. Misschien is het voor jou ook een goed idee 1 a 2x per week iets te gaan doen alleen, wat ontspanning geeft?
Wat naar voor je. Kijk eens op ikverwacht.nl. Daar Kan je laagdrempelig in contact Komen met hulpverleners. En verder compliment dat je het van je afschrijft. Dat is een eerste stap die je genomen hebt. Er volgen vast nog vele kleine stapjes Maar hou vol hou vast, je Kan het en bent sterker Dan je denkt, echt!
Ik was ook depressief tijdens mijn eerste zwangerschap, huilde veel en zag alles negatief. Maakte met iedereen ruzie en wilde het liefst slapen. Ik dacht dat dit erbij hoorde en het door de hormonen kwam dus deed er niks mee, uiteindelijk ging het na de bevalling ook weg dus ik denk zeker dat het een kwaaltje kan zijn die zou kunnen wegtrekken. Wanneer dit niet gebeurd zou ik zeker aan de bel trekken.