Na jaren geen contact, ineens een berichtje. Brieven over en weer. Gevraagd naar de waarom....Ik als dochter zijnde heb lelijk gedaan, volgens moeder. En ze moest zo op haar tenen lopen bij me. Kon niks zeggen tegen me. Zo ervaarde zij het. Waarom ze dan niet eerder contact had opgenomen? Dat had ik ook niet gedaan, was het antwoord. En ze dacht dat ik niks meer met haar te maken wou hebben. Ze heeft het zo zwaar gehad zegt ze. Lichamelijk en psychisch. Hulp gekregen. En nu zit ik al weken met dat knagende gevoel. Wat moet ik in vredesnaam doen? Mag ik kiezen voor mezelf en mijn gezin, dan maak ik haar kapot. Of accepteer ik dit en moet ik dus altijd rekening houden met wat ik zeg en hoe ik het zeg omdat ik anders haar tegen de borst stoot en zij hier niet mee om kan gaan. Het besef dat er echt weer niets veranderd is na zoveel jaar. Echt. Onvoorwaardelijke liefde van je moeder. Als ik naar mijn eigen kinderen kijk, dan begrijp ik het steeds minder waarom zij mij niet begrijpt Ze is jaren uit mijn leven geweest en legt het bij mij neer. Wat moet ik doen? Ik moet zelf de keuze maken. Dat weet ik. Maar ik zou echt graag horen wat anderen zouden doen.
Het lijkt me heel pijnlijk om dit van je moeder te horen te krijgen. Net of het jouw schuld is.. Ik ga niet zeggen wat ik zou doen, want dat zou ik echt niet weten. Wil je wel veel sterkte wensen, ik hoop dat je eruit komt. En kies vooral voor jezelf en je gezin!
Dat zou voor mij echt liggen aan het waarom jullie zo lang geen contact hebben gehad. En of dat nog te herstellen valt dan.
Is het een optie om samen in therapie te gaan? Zodat jullie elkaar leren begrijpen, leren communiceren met elkaar etc
Je mag zeker kiezen voor je gezin! Ook je moeder mag je weer toelaten maar wees je wel bewust van het onvermogen van je moeder. En het eigenlijk niet hebben van een ouder-kind relatie. Als je die verwachting hebt wordt je teleurgesteld vroeg of laat. Geef heel goed je grenzen aan, ik heb zomaar een vermoeden dat als je dit niet doet je helemaal geclaimd wordt en op je schuldgevoel wordt in gepraat. Heel veel sterkte want makkelijk is het niet, weet ik helaas uit ervaring!
Ik als dochter zijnde heb lelijk gedaan... Welke leeftijd hebben we het hier over? Kun je een voorbeeld geven? zelf heb ik 10 jaar geen contact met mijn ouders gehad. Het was ook allemaal mijn schuld... in haar ogen. Ik ken jouw situatie natuurlijk niet, maar ik durf te zeggen: ja, je mag voor jezelf en je gezin kiezen! Sterker nog, het moet! Je moeder is een volwassen vrouw. Jullie komen er of samen op een goede manier uit (dus beide kanten niet op de tenen), of het houdt op. Kan je moeder daar niet mee dealen, dan moet ze hulp zoeken. Mijn moeder heeft ook jaren in therapie gezeten (niet alleen daarom). Mijn moeder is nu een goede oma voor haar kleinkinderen. Maar een ‘moeder’ is ze voor mij niet meer. Dat heb ik afgesloten. En dat is soms nog steeds heel moeilijk, bv met de feestdagen. Dan is het gevoel een ‘thuis’ te missen soms best wel groot. Het is hard, je leert er mee omgaan, maar het gat blijft.
Ik heb in het verleden ook een hele poos geen contact met mijn moeder gehad. Nu wel, maar het is vermoeiend, dat wel. Bij mijn moeder is het geen onwil, maar onmacht, dus dat maakt dat het contact er wel is. Dus dat is eigenlijk mijn advies: Als je het gevoel hebt dat je moeder wel haar best doet, maar niet beter kan, dan accepteren dat ze niet meer zal veranderen en hoeveelheid contact die je aankan. Als je het gevoel hebt, dat je moeder eigenlijk niet van je houdt, zoals een moeder meestal doet, dan zou ik kiezen voor geen contact. Ik weet heel zeker dat mijn moeder van haar kinderen houdt, dat scheelt heel veel in zo’n ingewikkelde situatie. Ook heb ik, voor zover mogelijk, geaccepteerd dat de situatie niet verder zal verbeteren.
Op de eerste plaats moet je voor jezelf kiezen. Verder is het een ketting van kleine acties en reacties waar jij het beste inzicht in hebt. Wat wil je? Wat is realistisch? Je hebt lang geen contact gehad. In die tijd had je ruimte om te groeien. Al zou zij niet verandert zijn, dat kan je nu nog niet helemaal weten. Dan nog kan je er nu anders mee om gaan dan vroeger.
Jeetje wat lastig. Denk dat als je het contact nieuw leven in wil blazen de insteek positief moet zijn en niet vol verwijten. Zoals ik ze nu lees. Ga een keer koffie drinken samen en dan zie je wel verder. Maar houd de insteek positief. Als zij met verwijten komt kan je haar best vragen wat waarom ze contact met je opneemt. En hoe ze zou willen dat jullie relatie er nu uit gaat zien. Wanneer jullie weer contact gaan hebben. Maar soms zit je zo in elkaars allergiezone dat geen contact beter is.
Bedankt! Dat heb ik gevraagd. Bovenstaande was het antwoord. Ze dacht dat ik niks meer met haar te maken wou hebben omdat ik niks van me had laten horen. Op moment dat ze is weggegaan, was ik in verwachting. We hebben intotaal al een 9 jaar geen contact gehad. Er is even weer contact geweest van een jaar, daarvoor 3 jaar niet. Oei. Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat. Het gaat zoveel van mij en mijn gezin vragen als ik weer in contact ga. En ik wil niet nogmaals dat ze de deur uit loopt en ik weer niks hoor. Het is vooral de slachtofferrol en gebrek aan empathie waar ik tegen aan loop.
Ik was in verwachting, bijna 30. Vast en zeker dat ik gesnauwd heb. Dat zal best. Ik herinner me onze laatste contactmoment anders dan zij. Ze gaf iets aan over andere familieleden en ik dacht dat ze weer eens in haar slachtofferrol over mijn vader had. Dus toen heb ik vast een sneer gegeven. In ieder geval.dat ik in verwachting was en dat ik zelf een gezin ging stichten en me niet druk wou maken om hun sores.
En sterkte aan alle andere vrouwen die dit ook doormaken. Man man man...Ik was zo ver met het verwerken en dan ineens contact. Eerlijk gezegd had ik het liever niet gehad.
Heftig! Dat heb ik precies zo, maar met mijn vader. Verschil alleen dat hij geen interesse toont/contact zoekt. Mijn kinderen vragen ook nooit meer naar hem, dat is het enige wat ik wel moeilijk vind.
Ik sluit me aan bij de eerdere reacties. Het contact weer oppakken moet niet. Probeer voor jezelf te bekijken of je weer contact met je moeder wil, of jij het contact nodig hebt en wat het effect van contact op jou en je gezin zal zijn. Stel dat jij wel graag contact wil, hoe zou dit er dan uitzien? Wat zijn je verwachtingen? Liggen deze in lijn met wat je moeder je te bieden heeft? Wellicht is het een idee elkaar in de ogen te kunnen kijken en elkaars verwachtingen uit te spreken. Aan de hand daarvan zou je een nog duidelijker antwoord op bovenstaande vragen kunnen geven. Met die antwoorden kom je dan hopelijk tot een conclusie. Dan wil ik je nog meegeven dat je haar niets verplicht bent. Als het voor jou niet werkt om nog contact met haar te hebben, dan is dat wat het is. Natuurlijk is dat gegeven verdrietig voor jullie beide. En moeten jullie daar dan los van elkaar je weg in vinden. Sterkte met deze rotsituatie! Edit Ik ben wel benieuwd hoe het contact gestopt is. Waarom dat in jouw ogen was....
Hier ben je zelf bij en dus kan je daarvoor waken. Verwachtingen over en weer moeten duidelijk worden uitgesproken, idealiter met een neutrale derde partij, zodat misinterpretaties opgehelderd kunnen worden zonder dat de gesprekken hoog oplopen. Wat eerder is gezegd: ga eerst eens koffie drinken met zijn tweeën. Laat het dan bezinken. Doe dit nog eens en nog eens. Tot die tijd alleen contact met jou en niet met de rest van het gezin. Als het dán al niet goed gaat heeft het geen zin de rest van het gezin erin te betrekken. Zoek niet naar de moeder-dochterverhouding, maar probeer je eerst eens te bedenken of je met haar -zoals ze nu is- door 1 deur zou kunnen als ze een vreemde was.
Familie heb je niet voor het kiezen. Maar je hebt wel de keuze hoe je met ze omgaat. En dat je maar altijd alles moet accepteren omdat het je vader of moeder is, vind ik onzin. Het maakt de keuze er alleen niet makkelijker op. Want ergens blijf je toch hoop houden op een normale relatie. Maar zoals in vorige reacties al gezegd, is het belangrijk om te kijken of jij er op een positieve manier mee om kan gaan. Want de kans bestaat dat jouw moeder niet is veranderd of is hetzelfde gedrag gaat terug vallen. Kan jij dit dan loslaten en niet persoonlijk opvatten? Zelf heb ik jaren langere periodes geen contact met mijn vader gehad, en het zo vaak een kans gegeven. Ik heb het geprobeerd door duidelijk grenzen aan te geven. Door aan te geven als het contact weer de verkeerde kant op ging, dat ik het contact zou stoppen. Maar elke keer viel mijn vader weer in hetzelfde gedrag terug. En ik weet nu ook dat als ik hem weer toelaat, het mij kapot zal maken (en dit ook zijn effect zal hebben op mijn gezin). Ik denk dat als iemand zoveel energie bij je weg haalt, je altijd in zo'n negatieve spiraal trekt wat ook nog eens zijn weerslag heeft op je naasten, dat het beter is om definitief afscheid te namen van die persoon. Sterkte, want dit zijn moeilijke keuzes om te maken. Maar kijk naar wat JIJ nodig hebt, waar jij mee om kan gaan. En baseer daar je keuze op.
Ik kan mij niet voorstellen dat af en toe snauwen de enige reden is van 3 en later 9jaar geen contact.. Ik weet niet hoe je jeugd is geweest, of jij of zij vroeger anders was etc. Of je nog ergens van haar houd omdat het toch je moeder is. Allemaal punten die voor mij belangrijk zouden zijn.. En praten zou ik face 2 face doen, dan zie/voel je ook hoe iemand in het gesprek staat. Sterkte!
Wat verwoord je dit mooi. Inderdaad het onvermogen van je moeder om met pijnlijke situaties om te gaan, het is makkelijker om de schuld buiten haarzelf te leggen. Misschien zou je kunnen overwegen om een familieopstelling te laten opstellen. In een familieopstelling kun je patronen doorbreken zonder dat je familie daadwerkelijk aanwezig is. Systemisch werk wordt vaak toegepast en kan veel inzicht en verlichting geven.