Ik denk eerder dat je ermee aan de slag moet waar dat gevoel/die angst van je zoon vandaan komt. Ruzie hoort bij het leven, mits in normale mate. Wij schelden en schreeuwen niet en er komt geen geweld aan te pas. Maar natuurlijk is er wel eens irritatie of een ruzie. En dat maken we ook altijd weer goed. Als je kunt ruziën vanuit de veiligheid dat je onvoorwaardelijk van elkaar houdt, dan vind ik dat geen probleem.
Wij hebben zeker meningsverschillen waar de kinderen bij zijn. Persoonlijk vind ik dit juist ook bij voorleven horen. Je mag het met elkaar oneens zijn, wederzijds respect blijft aanwezig. Net als verdriet, boosheid, blijdschap etc, het is allemaal een onderdeel van het leven.
Haha! Tegen ons vertelde de kinderpsychiater juist dat we onze meningsverschillen vaker moesten uitpraten met de kinderen erbij. Hoe moest onze ass-er anders leren ermee om te gaan Juist als je zoon er zo gevoelig voor is zou ik het af en toe doen. Dan leert hij ook dat een ruzie(tje) niet gelijk scheiding betekent etc.
Ik zou toch proberen te achterhalen wat er in zijn hoofd gebeurt, eventueel met professionele hulp. Het is natuurlijk niet makkelijk om te vertellen wat iets nou precies met je doet, om woorden te geven aan een gevoel of om überhaupt te weten wat je nou echt voelt. Emoties worden best wel eens "verkeerd" benoemd. Veel volwassenen hebben hier al veel moeite mee. Dus begrijp dat het voor je zoontje ook lastig is. Het zou voor jullie, maar vooral voor jullie zoon fijn zijn als hij wat minder onzeker is. Lastig hoor ts!
Wij doen t wel, zoon zegt gelijk (echt gelijk: stop met ruzie maken!!! Maar wij zeggen dan ook: als jij het ergens niet mee eens bent, zeg je dat ook tegen ons of tegen een vriendje, papa en mama zijn het nu ook niet eens met elkaar en dat mag ook. Hij moet er mee leren omgaan
Wij hebben wel eens ruzie met de kinderen erbij, geen slaande ruzie natuurlijk en ze zien ook prima dat we het weer goed maken. Zo ging het bij mijn ouders vroeger ook, ik kon dat altijd prima plaatsen en maakte me nooit druk over bv een scheiding. Bij een vriendin van me werd nooit ruzie gemaakt bij de kinderen, maar echt zodra je daar de drempel over stapte voelde je zo’n énorme spanning. Vader en moeder deden ogenschijnlijk normaal tegen elkaar, maar onder alles lag die spanning. Dat lijkt me echt vele malen schadelijker voor een kind dan af en toe een flinke discussie en het weer goed maken.
Dat was/is bij mijn ouders ook altijd zo. Zodra je dan thuis/binnen kwam wist je al hoe laat het was. Ze houden het overigens al wel bijna 40 jaar vol samen, dus blijkbaar gewoon hun manier samen, maar ben wel heel erg blij dat ik nu gewoon lekker naar mijn eigen huis ga als die stemming heerst. Leuk was anders als puber.
Mijn ouders hadden nooit ruzie of een meningsverschil, althans niet waar wij bij waren maar ik denk gewoon helemaal nooit. Maar ik ben nu dus erg conflictvermijdend. Wij maken wel eens ruzie waar ze bij zijn, of althans, een verhitte discussie. We maken het ook weer goed waar ze bij zijn en leggen uit dat het oke is als je het niet altijd met elkaar eens bent zolang je elkaar maar geen pijn doet of kwetst.
Ja zeker, papa en mama houden heel veel van elkaar. Maar blijven individuele mensen met hun eigen refentiekader. Dit betekend voor ons, dat ze zien dat wij samen huilen, lachen, knuffelen, ruzie maken en het ook weer bijleggen. Ik hoop dat onze kinderen daardoor leren dat het niet erg is om niet altijd op een lijn te leven. Dat het leven niet over rozen en maneschijn gaat. Maar dat we wel ten alle tijden respect hebben en van elkaar houden. Net zoals we wel eens ruzie met de kinderen hebben, en het samen oplossen.
Echt ruzie hebben wij hier eigenlijk nooit, ik heb wel een keer neus aan neus gestaan met man omdat ik het niet eens was met hoe hij zoon aanpakte. Dat zal een gezicht zijn geweest want mijn man is nogal een beer van een vent.Maar er is verder niets gebeurd. Af en toe een discussie en dat houden we dus niet verborgen voor onze zoon. Zolang hij ziet dat het er normaal aan toe gaat zonder schreeuwen (en zeker niet slaan of met spullen gooien) dan ziet hij ook dat het weer goed komt. Hij heeft er eigenlijk ook nooit naar gevraagd.
Precies dit heeft mijn man ook heel erg. Hij heeft daar echt last van, komt bijvoorbeeld slecht voor zichzelf op in relaties en werksituatie. Gewoon omdat hij ruzie/discussie van huis uit absoluut niet gewend is.
@Apie1 klinkt als een heel gevoelig kind. Daar hebben wij er ook twee van. Ruzie maken gebeurt soms. Niet leuk. Maar hoort bij het leven. Ik denk dat, wanneer je je op dat moment zou inhouden, om het later uit te vechten, jouw zoon direct in de gaten zou hebben dat er iets is. Als jij en je man eigenlijk boos zijn op elkaar, maar aardig gaan zitten gorn voor hem. Dan voelt hij dat het niet klopt. Daar heeft hij meer last van Dan wanneer jullie even allebei goed uit de slof schieten en daarna de lucht weer geklaard is. En idd. Zolang er niet met meubels gesmeten wordt of op elkaar gescholden. Dan is er niks mis met af en toe een ruzietje.
Kinderen kunnen op een bepaalde leeftijd ook heel erg bang zijn dat hun ouders uit elkaar gaan. Ze hebben dan gehoord wat scheiden is en wanneer mensen gaan scheiden en trekken dan soms zelf al conclusies.
Dit idd. Onze 2 grote hebben alle 2 zo een periode gehad. Echt ruzie maken wij nooit maar zelfs eens wat snakkigef of botter antwoorden kon al vragen oproepen toen.
Hier net zo, zou ze een sprookje voorhouden als we hier in huis alleen maar kusjes geven, knuffelen en elkaar de hemel inprijzen. Het gaat niet zo ver dat we slaande ruzies hebben maar meningsverschillen waarbij stem word verheven of elkaar even negeren bij een meningsverschil / ruzie gebeurt hier zeker wel eens in de zoveel maanden hoor. Waar ik wel spijt van heb is dat ik weleens heb geroepen waar de kinderen bij waren in een ruzie met man, en als de kinderen dan ook irritant waren, was dat als ze zo door gingen ik een huis voor mezelf alleen ging kopen zonder gezeur van hun. Dan bied ik ook snel aan vooral zoon mijn excuses aan en leg uit dat ik dat nooit zal doen maar in emotie soms domme ondoordachte dingen zeg.
Ik vind een discussie iets (heel) anders dan een ruzie. Dat proberen wij onze kinderen ook te leren. Meningsverschillen horen bij het leven, het lijkt me goed dat kinderen dat ook merken en ook zien hoe het wordt opgelost. Een meningsverschil (en een discussie die daar misschien uit voortvloeit) betekent absoluut niet meteen dat je ook ruzie hebt, ik vind het zeer belangrijk dat kinderen (en ook volwassenen ) zich dat realiseren. Discussiëren doen we zeker wel eens, meestal benoemen we naar de kinderen toe dan ook expliciet dat dat dus geen ruzie is, zeker omdat de oudste nog wel eens wil denken dat het toch ruzie is.
Dit inderdaad. Wij hebben ook wel eens een discussie en onze kinderen keken daar de eerste keer nog van op maar ze weten nu dat 2 mensen het wel eens oneens zijn en daarover discussiëren, net zoals zijzelf.
Weinig, maar wij hebben ook weinig echt ruzie. Natuurlijk wel eens een meningsverschil en dat ziet ze wel. En als we echt ruzie hebben dan is dat meestal als dochter op bed ligt. Want ik wil niet dat ze dat ziet, nu gebeurd dit misschien 1/2 keer per jaar ofzo. Natuurlijk hoort het bij het leven maar een flinke ruzie vind ik dan weer niet dat ze dit hoort te zien. Een goede discussie absoluut wel. Maar die gaan er doorgaans ook wat netter dan een flinke ruzie.