Mijn bevallingsverhaal. Afgelopen zondag begon het in de middag wat te rommelen, maar er zette niks door. Zondagnacht vanaf een uur of twee begonnen de krampen regelmatiger te worden met het resultaat dat ik dus nauwelijks geslapen heb. Maandagochtend (gisteren dus) wilde ik rond half 8 opstaan uit bed toen ik een hele golf vruchtwater verloor. Omdat de krampen nog niet echt sterk waren, heb ik eerst mijn oudste klaargemaakt voor school en daarna mezelf gedoucht. Rond half tien heb ik met de verloskundige gebeld. Zij zou rond elf uur langskomen voor wat controles. Om elf uur bleek tijdens het inwendig onderzoek dat ik op 2 centimeter ontsluiting zat. Een goed begin, dachten we toen nog. De weeën leken eerst af te zwakken, maar werden op een gegeven moment toch weer wat sterker. Weer contact opgenomen met de verloskundige en zij kwam om 17:00 uur langs voor een tweede check. Helaas bleek de ontsluiting minimaal gevorderd. Ik zat op een 2,5 cm. Oke, teleurstelling, maar volgens de verloskundige was er nog niks aan de hand en zou het keerpunt nog wel komen. En inderdaad, ze was nog maar net weg of de weeën kwamen sterker en vaker tot ik om half twaalf zo om de 3 minuten weeën had die gemiddeld anderhalve minuut duurden. Vol vertrouwen besloten we naar het ziekenhuis te gaan. Bij het inwendig onderzoek om 00:00 uur bleek dat de ontsluiting inderdaad vorderde. Ik zat op 4 centimeter. We installeerden ons in de verloskamer en ik ving braaf de weeën gedurende 4 uur op. De verloskundige kwam weer checken en tot mijn teleurstelling hadden de weeën helemaal niks gedaan. 4 centimeter was nog steeds de stand van zaken. Omdat het voor geen meter opschoot op deze manier besloot de verloskundige om te overleggen met de klinisch verloskundige over weeënopwekkers (mijn grootste angst). Helaas voor mij leek dat toch de beste optie en moest ik eraan geloven. Om een uur of 5 werd het infuus aangesloten. De eerste twee standen gaven wel wat weeënactiviteit, maar nog niet voldoende. Op de derde stand was het eerst prima te doen tot een uur of half 7. De weeën werden zo heftig dat ik ze niet meer op kon vangen. Bij het toucheren bleek ik 7 centimeter te hebben. Ik vroeg om een morfinepompje omdat ik het niet meer trok. De verpleegkundige en de verloskundige zouden dit in orde maken. Terwijl zij daarmee bezig waren, kreeg ik zulke heftige weeën dat ik helemaal in paniek raakte. Op een gegeven moment voelde ik zo’n enorme oerkracht opkomen. Ik kon het niet negeren. Ik sprong uit bed terwijl ik nog aan alle toeters en bellen hing en riep in paniek dat er nu iemand moest komen, anders zou de baby op de grond vallen. In paniek drukte mijn zusje de knop in en mijn moeder wou me terug op het bed duwen. Maar ik kon niks anders dan oergeluiden maken en keihard persen. De verloskundige kwam de verloskamer in gerend, kon me nog net toucheren (inderdaad 10 centimeter) en gaf me meteen het startsein om mee te persen. Ik weet niet wat er met mijn lichaam gebeurde, maar ik kon alleen maar keihard persen. Het ging veel te snel en mijn dochtertje raakte klem doordat haar schoudertje vast bleef zitten. De verloskundige riep uit alle macht dat ik niet mocht persen, maar het ging als vanzelf. Er ontstond wat paniek doordat mijn dochtertje klem zat. De verloskundige was alleen (de verpleegkundige was nog bezig met het klaarmaken van de pijnstilling) en sprak me streng toe dat ik echt moest stoppen met persen. Met heel veel moeite kon ik een keer of twee zuchten waardoor de verloskundige net genoeg tijd kreeg om het schoudertje los te wrikken. En toen werd ze met zoveel kracht geboren. Het was echt niet normaal wat er met mijn lichaam gebeurde. Ze was blauw en huilde eerst niet, maar toen de verloskundige haar omdraaide kwam er zacht gehuil en terwijl ze op mijn borst werd gelegd, kwam de verpleegkundige binnen met de pijnstilling.
@Lavita klinkt een beetje als mijn vorige bevalling, op het laatste stuk na. Wel heftig dat het ineens toch zo snel ging! Gelukkig is alles goed met je dochter. Ben jij ook een beetje goed uit de strijd gekomen?
Nou ik had mijn berichtje nog niet geschreven en ik kreeg ineens een zeurderig gevoel onderin mijn buik. Dit heb ik al die weken nog niet gehad. Voor nu is het iig nog niet minder of erger geworden. Dus ben benieuwd... Er rommelt iig eindelijk iets!
Hier net een mega slijmprop verloren! Nu weet ik pas hoe zo'n ding eruit ziet. geeft toch wel wat hoop.
Jaaaa, daar is hij dan! En 1 dsg voor de uitgerekende datum. Verwachtte jij niet over tijd te gaan in eerste instantie? Gefeliciteerd!
Ik hoop het zo voor je!!! En natuurlijk ook voor jou @Haver11! Laat het vandaag maar beginnen lieve kindjes!
Wat niet is kan nog komen! Op dit termijn is de kans behoorlijk groot dat het eindelijk gaat doorzetten.