Voor mij zou het einde verhaal zijn en als mijn dochter zou zijn aangeraakt, dan zou ik ook aangifte doen. Ondanks dat het familie is. Wat voor mij heel sterk weegt in deze is dat hij dus geen spijt heeft en geen hulp vraagt. Als mijn man weer contact zou willen, dan zou ik dat wel snappen, het is zijn vader, zijn ouders, dus die band is heel diep. Maar de kinderen zouden geen contact mogen van mij. Ik zou het de oudere kinderen en waarschijnlijk ook de jongere kinderen trouwens wel uitleggen. Dit wil je in eigen woorden in je eigen tempo kunnen uitleggen. En niet het risico lopen dat ze nu of ooit iets half opvangen.
Mijn schoonvader heeft veel spijt en walgt van zichzelf. Hij neemt de onderste weg. Hij loopt bij een psycholoog momenteel. Dus erkent nu ook dat hij een ernstig probleem heeft.
Erkent hij het probleem of zit hij in de put omdat zijn geheim aan het licht kwam? Niet te veel medelijden hebben en vooral schoonzus steunen zou ik zeggen.
Dat werd tijd, maar is wel positief vind ik. Ik weet niet of hem ooit nog zou vertrouwen, maar hopelijk kan de cyclus dan wel doorbroken worden.
Het laatste.. Als het nooit aan het licht was gekomen was hij gewoon zo door gegaan alsof er nooit wat is gebeurt. We knuffelen, praten en huilen wat af. Ze krijgt heel veel steun van ons allen.
Oh hemeltje, wat ontzettend vreselijk! Wat ongelooflijk dapper van je schoonzus dat ze het naar buiten heeft gebracht en diepe buiging voor de steun die ze krijgt. Wat een klap moet het zijn voor je man maar ook voor jou! Je brengt je kostbaarste bezit naar een plek die veilig moet zijn en nu blijkt dat allesbehalve zo te zijn. Wat je verteld over je schoonvader- en moeder klinkt als een klassieke combinatie. Ik heb 12 weken doorgebracht in een praatgroep voor vrouwen die seksueel misbruikt zijn en dit hoor je heel vaak. Ontzettend goed dat jullie professionele hulp krijgen. Blijf met elkaar praten, knuffelen. Ik persoonlijk zou mijn kinderen er niet meer heen brengen, dit vertrouwen is voor altijd beschadigd. Die man gaat hoogstwaarschijnlijk niet meer veranderen. Tzt met hulp zou ik de kinderen uitleggen wat er aan de hand is. Een van de zaken die mij het meeste beschadigd hebben is dat er gedaan werd alsof er nooit iets gebeurt is. Dat mij nooit verteld is wat er precies gebeurt is en dat dat niet mag. Hoe belangrijk het is dat je baas bent over je eigen lichaam. Hele dikke virtuele knuffel! Wat een rollercoaster voor jullie!
Pff afschuwelijk! En onbegrijpelijk hoe jouw schoonmoeder haar man de hand boven het hoofd gehouden heeft. Ik heb er veel moeite mee om begrip voor je man op te brengen eerlijk gezegd. Zijn kinderen zijn niet veilig bij zijn vader! De wetenschap dat je kinderen niet veilig zijn bij wat jouw meest vertrouwde en veilige basis zou moeten zijn zou ik niet kunnen verkroppen. Was het mijn vader had ik nóóit meer contact gewild, hoe pijnlijk ook.
Mijn gevoelens naar mijn schoonmoeder toe zijn wrang! Ik ben boos en teleurgesteld maar ik wil haar onze kinderen niet ontnemen. Ze past nog steeds op, maar doet dit bij ons thuis. Ik denk dat onze kinderen hun opa uiteindelijk wel weer eens zullen zien. Wanneer dat zal zijn, geen idee. Als wij ons daar goed bij voelen. Onze kinderen zijn allebeide onder de 5. Hen vertellen we niets. Wellicht later als het misschien te sprake komt. Wat mijn schoonzus verteld aan haar kinderen is haar keuze en die repecteer ik. Al denk ik daar wel anders over. Rollen worden anders wanneer we erachter komen dat onze kindjes wel betast zijn. Wij zullen hem wel aangeven! We zijn met onze oudste kind, via een professionele instantie, een speels gesprek aangegaan om dingen te kunnen achterhalen of er iets gebeurt is met opa. Daar kwam niets uit. Verder hebben we ons kind duidelijk gemaakt, dat buiten mijn man en ik om niemand aan de intieme plekken mag komen. Is alleen voor het kind zelf. Mijn man heeft zijn vader op de man af gevraagd of onze kinderen al die tijd veilig zijn geweest. Hij brak en vertelde dat ze nergens anders veiliger waren dan bij hen thuis. Ik geloof niet dat hij onze kinderen heeft aan geraakt. Althans je hoopt niet, je weet het niet..
Je schoonvader is een lul en ik hoop oprecht dat karma hem vind. Maar voor de rol van je schoonmoeder heb ik werkelijk geen goed woord over. Onbegrijpelijk. Ik vind wat zij doet en gedaan heeft nog wel veel erger. Gaat ze nu wel bij hem weg? Waarom heeft ze nooit ingegrepen? Plaatsvervangende boosheid heb ik. Zo. Dat moest er uit. ----- Sterkte ts, wat een rollercoaster ben je in gestapt. Ik vind het heel mooi om te lezen hoe liefdevol je over de rest van de familie en je man praat. Jullie komen er wel (weer).
Van mij mag hij aan de hoogste paal zelfs.. Van kinderen blijf je af, laat staan die van jezelf Wat belangrijk is, is om nu geen overhaaste beslissingen te nemen en ieder de tijd en ruimte te geven om dit te verwerken. Afstand voelt goed.. Weet je iedereen heeft er een mening over en iedereen heeft gelijk, want het is je gevoel. Punt blijft, het is niet mijn vader. Ik kan hem makkelijker buiten sluiten dan mijn man. Hij heeft mij niet groot gebracht. Niet gesteund bij iedere voetbalwedstrijd of bij een dikke banden race. Geknuffeld als ik viel of mij hielp bij huiswerk. Hij leerde mij niet mijn eerste meters rijden in de auto op een afgelegen parkeerterrein of kocht samen met mij mijn eerste motor. Voor mijn man is zijn vader een vader geweest. Ik ken die pijn niet en geloof me, als ik hem gebroken zie zitten op de bank, hoop ik dat ik nooit in de situatie terecht kom waar hij in zit. Het enige wat mijn man nodig heeft is een vrouw die hem steunt en zijn keuzes repecteert. Zo komen we er samen uit
Wat sta je er enorm helder en respectvol in! Je man boft met een vrouw als jij! Ik moest tranen weg slikken toen je zijn beeld omschreef, wat moet hij idd gebroken zijn. Ik ben uiteraard een buitenstaander en zal de dingen van een andere kant zien, ik neem het dan ook ABSOLUUT niet voor schoonmoeder op, ikzelf snap het ook niet. Maar ik weet wel dat de zaken niet zo zwart/wit zijn. Vrouwen die met dit soort mannen samen zijn en soms blijven zijn zelf vaak ook slachtoffer van het een of ander. Of hebben een bepaald type persoonlijkheid. Ik riep ook altijd dat ik bij de eerste beste man die me verkeerd zou aanraken weg zou gaan, hoeveel vrouwen zeggen dat en blijven toch? Ik heb een lang misbruik verleden, tijdens de praatgroep zei een van de hulpverleners tegen een groepsgenootje dat ze nu volwassen was en haar niks meer kon overkomen om haar uit een dissociatie te halen. Dit raakte me zo enorm want ik weet absoluut niet of ik als het me weer, nu ik groot, volwassen en wijzer ben mezelf wel zou kunnen verdedigen of het weer zou ondergaan. Nogmaals, ik verdedig haar niet, ze is medeplichtig en haar man is een lamlul eerste klas maar voelde toch de behoefte dit even kwijt te zijn
Vreselijk voor jullie. Maar wat ik niet begrijp, wist je schoonzus dan al die tijd dat haar en ook jouw kinderen naar die man toegingen? En heeft ze dan nooit wat gezegd? Daarmee heeft ze wel informatie voor zich gehouden waardoor er mogelijk met ook jouw kinderen iets gebeurd kon zijn. Ik geloof dat ik daar toch wel moeite mee zou hebben..hoe naar het ook voor haar is om het te delen natuurlijk.
Ik denk dat schoonzus het weggestopt had, het is een heel moeilijk iets om toe te geven, dat je eigen vader dit heeft gedaan. De confrontatie met haar kind die hetzelfde overkwam heeft het weer wakker gemaakt. Daarnaast is het heel normaal om als kind (en ook als volwassene) te denken dat het aan jou lag, dat het niet zo'n issue was, dat hij nu anders is, al dat soort zaken. Vermoedelijk voelt schoonzus zich al vreselijk bij de herinnering zelf en al schuldig genoeg dat het haar niet is gelukt om dit te doorbreken. Haar dat verwijten gaat niets beter maken.
Wat een ontzettend nare situatie. Ik kan me niet voorstellen hoe dit moet voelen. De man die je vertrouwde, waarvan je dit nooit had gedacht.... V Boosheid, verdriet, onmacht. Het zal een hoop in je losmaken. Moet je wel eerlijk zeggen dat ik niet zo goed kan begrijpen dat je schoonmoeder nog oppast. Dus bij je kinderen is als jullie er niet zijn. En dat je zegt dat je schoonvader je kinderen met de tijd wel weer eens zal zien? Ik snap het niet
Schoonmoeder heeft er alles aan gedaan om de kinderen veilig te houden. Anders had ze moeten kiezen tussen haar man en haar familie. Ik denk dat in haar ogen ze de kinderen veilig heeft gehouden.
Wat een verdrietige situatie; in de eerste plaats voor jouw schoonzus... begrijp ik nou dat het aan het licht is gekomen doordat hij een kleindochter (de dochter van het slachtoffer?) heeft betast? wat een vreselijk dillema ook voor jouw schoonmoeder; wel de met wie ze misschien wel 50 jaar al samen is? en voor 90% waarschijnlijk gewoon een geweldige man is? maar dan 10% een duistere kant.... en daarnaast wil je loyaal zijn aan je dochter die dit heeft moeten dragen.. een duivels dillemma lijkt me. En jouw schoonvader is in therapie bij een gespecialiseerde instelling mag ik hopen? knap hoe jij er in staat hoor... sterkte!
Als ze er alles aan gedaan had had ze er voor gezorgd dat hij niet in de buurt van de kinderen zou komen. Structureel oppassen is hen structureel, bewust, naar het hol van de leeuw halen.
Ik denk dat in dit verhaal in het verleden fouten zijn gemaakt zowel door schoonmoeder als door schoonzus; de schoonvader had veel eerder geconfronteerd moeten worden en aangepakt. Maar, ik denk dat dit voor alle betrokkenen een moeilijke situatie is. Ik weet niet of schoonmoeder bijv. in die tijd financieel zelfstandig was, in hoeverre dat bijv. een rol zou kunnen gespeeld hebben in schoonvader niet aan te klagen, en dan nog is het makkelijk gezegd om iemand te doen kiezen tussen haar man en haar dochter, van wie ze beide houdt. Schoonzus had hiermee misschien ook eerder naar buiten moeten komen, maar ook hier, het is iets van lang geleden, hij is er ooit mee opgehouden neem ik aan, ze dacht dat hij veranderd was en ging ervan uit dat haar (en topicstarters) kinderen veilig waren. Wist 1 slechte daad alle andere goeds uit? Nee. Wist 1 goede daad alle andere slechts uit? Ook niet. Ik denk dat alle betrokkenen voor zich moeten uitmaken of en in hoeverre ze nog contact willen met schoonvader in kwestie. Heel veel sterkte voor iedereen.
Wat mijn schoonmoeder betreft.. Mijn schoonmoeder is een warm, zorgzaam en naïef persoon met een flinke rugzak uit haar eigen jeugd. Totaal afhankelijk van haar man. Kostwinner in het gezin en zij is huisvrouw/moeder met geen (fatsoenlijke) opleiding. Een jaar na de misbruik heeft mijn schoonzus aangegeven dat ze betast is door haar vader. Mijn schoonzus heeft nooit exact durven te vertellen wat er precies gebeurt is. Na flinke ruzie, veel gehuil, gebidt(het is een gelovig gezin) en excuses zijn ze verder gegaan alsof er nooit iets gebeurt is. Er werd niet meer over gesproken en het werd de doofpot in gegooid. Het deed hun waarschijnlijk overkomen als een niet heel ernstig gebeurtenis. Dat is dus ruim 30 geleden. Hele andere tijden. Mijn schoonzus heeft haar jaren lang in slaap gehuild. Ze voelde haar vies en wist dat het verkeerd was. Jaren streken voorbij en ze drong het weg. Totdat voor een paar maanden geleden alles weer naar boven kwam bij mijn schoonzus, toen haar eigen kind betast zou zijn door mijn schoonzus haar vader. Mijn schoonzus heeft besloten geen aangifte te doen. Aangifte zou betekenen dat haar moeder en vader geen leven meer zouden hebben (kerk, eigen bedrijf en vrienden) en dat is iets wat zij niet wil voor haar ouders. Haar keuze. Daar heb ik mij bij neer te leggen. Ik denk niet dat mijn schoonmoeder "bewust" onze kinderen kwaad zou willen doen. Zij vond dat zij het onder controle kon houden door de kinderen nooit alleen te laten bij haar man. En dit is precies het stukje waar ik onwijs mee zit.. Je kunt namelijk nooit ervoor zorgen dat de kinderen veilig zijn. Het is zo gebeurt en ook ongelukjes zitten in een klein hoekje. Er zijn momenten geweest waarop ik niet meer wilde dat zij op ging passen. Woest was ik. Maar in verloop van tijd ging de woede liggen (soms laait dat weer op) en zou ik mijn schoonmoeder onze kinderen nooit willen ontnemen. Want de liefde, goede zorgen, geborgenheid en plezier die mijn kinderen met haar hebben wanneer zij bij haar zijn, dan smelt ik. Ja, ik ben boos en teleurgesteld. En ik snap ook niet waarom zij ervoor gekozen heeft om nooit eerder aan de bel te trekken bij instanties voor hulp of waarom zij bij haar man blijft. Er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp.