Ik heb een zus die na een hele lange weg (13 jaar) zwanger is. Heel de familie in rep en roer natuurlijk. En dat is super mooi. Ikzelf ben ook zwanger. Maar ergens lijkt iedereen (lees: hele familie. En die is groot) daar langsaf te kijken. Bij feestjes of andere redenen om samen te komen, is het alleen maar tegen m'n zus: en hoe is het? Hoe voel je je? Ooh wat heb je een mooie buik! Ben zo blij voor jullie! Je ziet er goed uit! Blablabla... En ja, ik snap het wel. Maar ondertussen sta ik er verloren bij. Een beetje alleen zwanger te wezen. Er is niemand die vraagt hoe het met mij gaat. Die zegt dat ik er goed uit zie. Die wil weten hoe ik me voel. Die zegt ook blij voor ons te zijn. Dus ik voel me door een andere zwangerschap behoorlijk ondergesneeuwd. En tijdens mijn andere zwangerschap durfde ik bijna niets te melden of uit te spreken of er ook maar over te beginnen omdat er dan iemand heel sip zat te kijken omdat zij ook zo graag een kindje wilde. En ook dat snapte ik. En heb daar 9 maanden lang rekening mee gehouden. Dus. Soms is het wél fijn als er iemand iets over je zwangerschap zegt. Of er naar vraagt. Of gewoon aangeeft dat ze het je gunnen of blij voor je zijn. Het klinkt misschien heel egoïstisch, maar hier kun je je dus ook kl*te om voelen.
@Cjms dat is ook niet leuk zeg. Sowieso vind ik het al bijzonder dat jij op eieren hebt moeten lopen tijdens je eerste zwangerschap. Natuurlijk is het niet leuk om het over vage bekenden te hebben die zwanger zijn bij iemand bij wie het niet wil lukken, maar blij zijn voor je eigen zus moet toch kunnen? Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat het traject voorbij moest zijn als ik het mensen in mijn directe omgeving niet meer kon gunnen. Dat is echt een psychische knoop die niemand helpt. (En ja, die Facebook vriendin die ik amper kende die elke zwangerschapsshoot die ze tegenkwam deelde heb ik een poosje ontvolgd; dat was gewoon even handiger). Hebben jullie nu beiden een normale zwangerschap zonder veel complicaties, of is er een reden dat er zoveel aandacht voor haar is?
Ze heeft er ruim een decennium over gedaan om zwanger te worden. Dat vooral. Bij onze eerste hebben we er 'maar' anderhalf jaar over gedaan (maar wel via de natuurlijke weg) en nu waren we heel snel aangeteld (1e ronde). En ik snap het ergens wel, natuurlijk... niemand zag nog gebeuren dat ze zwanger zou worden. Op welke manier dan ook. Maar ergens voel ik me wel oprecht genegeerd.
Ik herken je wel! Hier twee keer samen met mijn zus zwanger geweest terwijl er toch een flinke leeftijdsverschil is tussen ons en zeker bij de tweede wel het gevoel had "hmm het is ook een beetje mijn tijd". Het is niet het mis gunnen van een ander maar het je zelf ook gunnen.
Hoe lang is je zus zwanger? Zie dat je zelf nu 14 weken zwanger bent. Toen werd er bij mij ook nog maar weinig over de zwangerschap gevraagd. Nu ik een flink buikje begin te krijgen worden er pas vragen gesteld en intressen getoond. Maar ben zelf ook al die tijd niet echt op de voorgrond getreden met het zwanger zijn. Bij de zwangerschap van onze eerste was het wel echt een big deal en iedereen geïnteresseerd. Maar toen was het 'nieuw'
Zij is 14 weken nu. Ik heb al best een flinke buik. Zit een beetje in mijn aard, bij mijn zoon had ik dat ook. Het is niet te missen.
Ik heb er nog een. Ons zoontje heeft sinds kort een auto immuunziekte. Zoiets ontstaat vanzelf en kan (hopelijk) ook weer verdwijnen. We hebben er veel zorgen over. Toen ik vertelde dat we weer zwanger zijn: ‘Wordt dit dan wél een gezond kindje?’ Bohhh,ik was echt zooo boos. Alsof mijn o zo gezonde ventje opeens tot een hoopje minderwaardig iets was gedegradeerd.
Ik stond erbij dat een collega tegen een andere collega zei: zo je kan goed zien aan de achterkant. Toen draaide mijn collega zich om, met haar mooie buikje en toen zei die andere collega, ohnee je ziet het in je gezicht ook al. Zelf ook al een aantal keer de vraag gehad of het er geen twee zijn.. Al deze opmerkingen komen van andere vrouwen... Je zou denken dat die juist beter moeten weten
Wat zitten er vreselijke opmerkingen tussen zeg! Wat zijn mensen soms bot!! Volgens mij komt er veel voort uit jaloezie. Ik ben zwanger van ons 3e zoontje en vanaf het begin zei iedereen al: ik hoop dat je nu een meisje krijgt hoor! Of dat ik zelf toch wel hoopte op een meisje?! Nee wij hebben bewust voor nog een KINDJE gekozen, en natuurlijk zou een meisje heel leuk zijn, maar ik vind een 3e jongen ook super leuk! 3 broertjes is toch heerlijk, ze zijn ook echte mama's kindjes dus ik zou het echt niet anders willen! Ik wacht wel op nichtjes /schoon dochters /dochters van vriendinnen waar ik mee kan tutten hahaha. Maar ik heb altijd het gevoel dat mensen denken dat ik wel teleurgesteld zal zijn met nog een jongen.. Of dat ik ze teleurstel (familieleden die graag een meisje wilden). Maar volgens mij is iedereen nu wel aan het idee gewend en kijken we uit naar onze 3e jongen! ❤️
Zooooo herkenbaar!!! Toen we het geslacht nog niet wisten had ik altijd het gevoel dat ik me zou moeten schamen als ik zou moeten vertellen dat we een derde zoon zouden krijgen... Wij blijken een dochter te krijgen en nu krijgen we dus vaak: oh, wat zullen jullie blij zijn, eindelijk een meisje!!! Ja, we zijn blij met ons meisje, maar een derde zoon had ook zo fijn geweest en had me even gelukkig gemaakt!
Wat is dat toch met die geslachtsvoorkeur? Wij hebben een zoontje, een overleden zoontje (door een MA) en krijgen nu een dochtertje. Mensen denken serieus dat t me ook maar iets boeit wat t geslacht is. ‘Oh wat leuk, van alles een, dat is toch ieders droom’.... alsof een andere samenstelling minder leuk is.
Het zullen de hormonen wel zijn hor.. Ik liep gister in een winkelstraat en werd aangesproken door een mevrouw. Ze praatte wat tegen mij en mijn zoontje (dochter was niet mee). Op een gegeven moment zegt ze; oh zo'n wagen met een bakje ernaast (bugaboo donkey) heb ik nog nooit gezien. Ik; ja daar kan straks een wagenbak naast voor als de baby komt. Zij; oh, ben je zwanger? Ik; uuuuuh ja Kijk.... Ik vind t goed dat je niet bij iedereen met een dikkere buik ervan uit gaat dat diegene zwanger is, maar ik heb echt een vet dikke zwanger-pens
Ik kon mijn artsen soms wel iets aan doen toen ik geen cycli had en maaaaanden moest wachten op een menstruatie... 'je moet toch gewoon geduld hebben, dat babytje komt vanzelf, meer kunnen we niet doen'. Zo. Frustrerend. En dat dan elke keer horen... werd er zo vreselijk moedeloos van. Oke, uiteindelijk dan toch spontaan zwanger geworden zonder hulp godzijdank, maar echt.. het afgelopen 1,5 jaar was echt mega frustrerend zonder eisprong/menstruatie.. Of mensen die niet weten dat vrouwen ook moeite kunnen hebben met zwanger worden 'maar als je niet ongesteld word ben je toch zwanger!?'... Zucht, was het maar zo makkelijk!