Ik denk dat je eerst even moet wennen aan de gedachte (misschien duurt dat zelfs wel tot de bevalling hoor). En je zal er wel steeds minder negatief over worden. Maar als het er eindelijk is dan zal je zien dat het net zo fijn is (alleen ff wennen aan de omhooggaande plasjes) als bij je dochter en kun je je snel noet meer voorstellen dat je er verdroet om had geen dochter te krijgen. Ik snap het wel hoor, ik heb het zelf ook hehad, allr5rn dan meer verdriet en niet echt de negatieve dingen die jij beschrijft. Bij mij heeft t wel geduurt tot naxde bevalling dat ik echt pas kon geloven en accrpteren dat het een jongen was. Hoewel ik op zich niet perse geen jongen wilde, maar gehoopt had op een meisje.
Wat vervelend dat je je zo voelt. Blijven praten zou ik zeggen en waarschijnlijk is het ook wennen. Ik vind het sowieso onzin dat er een taboe heerst op een voorkeur. Alsof je je kind iets verschrikkelijks toewenst als je graag een bepaald geslacht zou willen. Ik lieg er niet over. Wij hebben een zoon waar ik dolgelukkig mee ben. Ook hier duurde het lang voor er überhaupt een kindje kwam dus was ik al dolgelukkig. Nu 6 jaar na onze zoon weer zwanger (gaat ook hier moeilijk) en ook al had ik net zo gelukkig geweest met nog een zoon, ik ben stiekem toch net dat beetje meer blij dat we nu een dochter krijgen. Cliche? Ja misschien, maar voor mij perfect. Van beide een. En natuurlijk is gezondheid en dat alles goed gaat prio nummer 1, maar dat neemt niet weg dat ik stiekem hoopte op een meisje toen we erachter kwamen dat ik weer zwanger was.
@Babynummertwee Ik begrijp je helemaal. Ik heb vorige week precies hetzelfde ervaren en heb het toen gedeeld in de zwangerschapsclub hier op het forum. Gelukkig super lieve reacties. Ik vind de tweede keer zwanger zijn heel pittig, vooral mentaal. Wat als het nu niet goed gaat? Wat als er iets met de baby is? Wat betekent dit voor onze dochter? Hoe gaat ze reageren? Allemaal vragen en soms ook echt wel wat angst. Daarnaast hebben ook wij vorige week te horen gekregen dat we een zoontje verwachten. Totaal onverwacht. We hebben alleen maar nichtjes, ik heb een zus, we zijn er gewoon altijd vanuit gegaan dat we 2 dochters zouden krijgen. Geen idee waar het vandaan komt, maar echt voor de eerste zwangerschap zijn we hier altijd vanuit gegaan. Daarom ook altijd wat duurdere jurkjes en roze aankleedkussens ect; want we zouden het toch twee keer gebruiken. De avond dat we te horen kregen dat we een zoon kregen heb ik onwijs veel gehuild. Maar ik heb die emoties heel duidelijk los gezien van de baby in de buik. Ik ben zo onwijs trots dat ik weer een gezond (tot nu toe lijkt het zo) kindje mogen krijgen. Dat we een gezin van vier mogen worden. WAUW! Maar ik moest echt ruimte geven aan de gevoelens van rouw en afscheid voor een toekomstbeeld wat ik altijd voor me had gezien. Ik moest de dochter die we niet zullen krijgen even een plekje geven. Inmiddels gaat dat beter, ik vind het nog steeds jammer. Maar kan ook uitkijken naar de prachtige baby boy die we wel mogen krijgen. Hoe bijzonder een dochter én een zoon! Sterkte meid
De reden dat ik vroeg of je ook depressieve gevoelens hebt, is dat ik bij de eerste prenataal depressief was en niet de juiste begeleiding hierin heb gekregen. Praat je gevoelens rustig van je af bij de vk of huisarts. Wellicht kunnen zij je doorverwijzen naar een specialist die je kan helpen als je er zelf te veel onder gebukt gaat. Tja, wat betreft opvoeding... mensen moeten hun kinderen gewoon beter in de gaten houden en wat liever maken naar anderen toe. Ik verbaas me ook over hoe brutaal sommige vriendjes en vriendinnetjes van mijn kinderen nu al met 7 / 8 jaar zijn. Die brutale kinderen gaan bij ons gewoon voor straf op de trap hoor, kan me niet interesseren dat het mijn eigen kind niet is. Bij een ander gedraag je je, meer is er niet van.
Ik heb 4 jongens gekregen! En ze zijn (2 oudste waren) allemaal de leukste, liefste schattigste! Ik begrijp je gevoel niet, maar ik zal het ook niet veroordelen. Ik wil je alleen meegeven dat mijn oudste zoon een heel rustig lief sociaal jongetje is waar de juf een klas vol van zou willen hebben. En qua dezelfde geslachten, ik ken zussen die het niet met elkaar kunnen vinden en een broer en zus die elkaars beste vrienden zijn.
Mijn oudste zoontje klinkt als jouw dochter. Superlief, rustig, beleefd. Menig vriendinnen met meisjes om mij heen riepen dat meisjes veel lastiger zijn dan zo’n jongetje. En toen kreeg ik jongetje twee en die is hartstikke druk en echt een “typisch” (wat dat ook moge zijn) jongetje. En sommige meiden van mijn vriendinnen zijn nu ouder en echt haaibaaien die superlief waren toen ze peuter en kleuter waren. Kort gezegd: het geslacht zegt echt weinig. Ik dacht ook een meisjesmoeder te zijn want ik ben echt een meisje-meisje. Maar ik heb toch twee hele lieve schattige jongetjes en ik vind mijzelf helemaal geen meisjesmoeder meer. Ook ik was bang dat ik nooit meer de liefde kon voelen of geven die ik voor de eerste had mAr dat is het mooie met het krijgen van kinderen: de liefde vermenigvuldigt zich je hoeft het niet te delen! En qua broer/zus relatie tja: het is nooit een gegeven dat broers of zussen van welk geslacht dan ook vrienden worden. Je kunt niet in de toekomst kijken. Vervelend dat je je zo voelt maar het is waarschijnlijk ook hormonaal en angst voor het onbekende. Ik herken dat ik bij de eerste veel naïever was en bij de tweede dacht ik steeds in wat als. Maar het komt goed, dat weet ik zeker! Hopelijk kun je het hier van je afschrijven. Tale care!
Vervelend dat je het zo ervaart op dit moment. Maar ik geloof echt, zodra hij, jouw bloedeigen kindje, geboren is dan zullen de meeste gedachtes wel overvliegen. Ik denk dat men zelf vaak een "ideaalbeeld" creëert, gebaseerd op eigen ervaringen of aannames... maar de werkelijkheid is vaak anders. Ik denk dat je je daar ook voor een deel aan over moet durven geven; het leven komt zoals het is en je leert het precies zo te omarmen... Ik heb 3 jongetjes. 3 totaal verschillende jongetjes, met 3 eigen karaktertjes en helemaal niet zo'n stoere typjes als je misschien als "typisch" jongens zou zien. Mijn middelste vooral, een heel zorgzaam, rustig jongetje waar je uren mee kan knutselen, bakken en puzzelen. Maar een ding hebben ze alledrie gemeen, ik ben hun wereld en ze zijn zo gehecht aan me. Ik weet niet hoe de band met een dochter zou zijn, maar ik vind het heerlijk met deze lieverds. Het komt goed, echt. Het is jouw prachtig kindje dat in je buik mag groeien, het kan alleen maar mooier worden!
Je negatieve gedachten omtrent een jongetje kunnen ook heel goed hormonaal zijn. Ik ben nu zwanger van mijn 4e kindje en echt elke zwagerschap heb ik de eerste 16 weken negatieve gevoelens gehad. Ik wilde ontzettend graag een vierde kindje en na een jaar was het raak, wat waren we blij! En toen kwamen ze weer, de negatieve gevoelens. Deze keer zag ik ineens allemaal ouders met 1, 2 of 3 kinderen en vond ik het ineens zo een heftig idee dat wij er 4 zouden krijgen. Echt heel gek, want we hebben dubbel en dwars nagedacht over een 4e, zoiets beslis je niet zomaar. Ik ben wegens andere redenen in therapie en mijn psycholoog herinnerde mij eraan dat ik bij alle zwagerschappen de eerste maanden negatieve gevoelens heb. En ze had gelijk, want de negatieve gedachten over een 4e verdwenen tegelijk met de andere kwaaltjes die bij de eerste maanden horen, ben erg misselijk geweest. Wij krijgen nu ook een jongen na onze meiden en het lijkt me echt rijkdom. Zoontjes van vriendinnen van me zijn ook echt van die lieverds en mama kindjes. Dus ze zijn er zeker wel. Heel veel succes, goed dat je over je negatieve gevoelens hebt geschreven hier.
Oh wat herkenbaar! En wat fijn dat je het al omarmd hebt en positief bent. Maar ook die angsten überhaupt voor een tweede kind, nog los van geslacht, denk dat die blijven tot bij geboorte blijkt dat het gezond is en de maanden erna hoe het gaat. Krijg nu veel flashbacks naar 1e tijd met dochter, die zo bijzonder was, zo intens genoten en straks met de nieuwe kan dat niet, want je hebt er nog 1. Dus voel me dan naar beide toe schuldig. Nou ja heeft geen zin om me daar nu al druk ov er te mkn (mijn vriend snapt echt niet dat ik daar nu al mee bezig kan zijn). En kleertjes ja ook zoiets, alles bewaard maar kan naar de kringloop en jongenskleding..vind het gewoon echt niet leuk, altijd maar broekje en shirtje en dan vaak blauw, zwart of grijs.. haha nou ja dat is natuurlijk nog minst boeiend maar toch het draagt allemaal niet bij. Dank je voor je verhaal i.i.g.
Zit er ook over na te denken om afspraak te mkn maar ben er eigenlijk nog te beroerd en moe voor..wacht telkens tot het overgaat en ik weer helder na kan denken. Vooralsnog probeer ik liever te slapen dan dat ik naar psych ga ben in het verleden wel vaker geweest en weet o o k dat het kan helpen maar vaak ook niet of dat iets vanzelf weer over gaat. Haha ja als ze bij je thuis komen spelen zou ik dat ook doen maar daarbuiten heb je geen invloed helaas..
Ja dit... kan me gewoon niet voorstellen hoe dat gaat en of dat dat bij mij ook gebeurd. Ook omdat je je tijd moet verdelen dus minder tijd om te bonden. Bang dat ik dan sowieso een voorkeur voor mn dochter ga hebben als de 2e niet zo makkelijk en lief is... En ja wat betreft relatie m/m of m/j weet je idd niet altijd, maar ook daar zie ik vaker dat men meer heeft aan een zus dan aan een broer (vanaf puberteit).
Hoi, Ik snap je wel hoor. Ik stelde me altijd voor dat we 3 jongens zouden krijgen. Toen de eerste een meisje bleek was dat echt wennen. Bij de tweede zwangerschap wilde ik dat t weer een meisje zou zijn maar dat bleek een jongen te zijn. Nu voelt t compleet, ik denk juist omdat we én en jongen én een meisje hebben. We mogen het dus allebei meemaken. Tis af en toe bonje en af en toe zijn ze super lief voor elkaar. Echt heel leuk om in de jongen het uiterlijk van mn man terug te zien en in het meisje dat van mij. Ze zijn allebei super druk, echte klimgeiten, super aanwezig en temperamentvol. Dus we houden het bij 2, haha. Ga leuke babyboy kleertjes kopen, jongensspeelgoed bekijken, dat hielp bij mij wel om de omslag in mn hoofd te maken.
Mwah ik heb vriendinnen die echt helemaal niks met hun zussen hebben. Ik zelf heb toevallig een hele goede band met mijn zusje. Maar wat je eerder zegt daar moet je echt niet bang voor zijn. Mijn tweede is veel ''lastiger'' dan mijn eerste maar ik houd echt niet minder van hem hoor! Je zult het ervaren als de tweede komt je voelt hetzelfde als bij de eerste. En je moet misschien tijd verdelen maar ze krijgen er ook belangrijke eigenschappen voor terug (een broertje of zusje hebben geeft ook liefde) Ik zou wel met iemand gaan praten want misschien heb je wel een prenatale depressie. Je hoeft het niet alleen te doen!
ik heb hetzelfde maar dan met 2 dochters haha. Tot aan de 20 weken echo dacht ik maakt mij echt niet uit wat het wordt, en voor mijn dochter vind ik een zusje leuk en voor mijn man een zoon. Ik was er ook heilig van overtuigd dat het een jongen zou worden omdat de zwangerschap zo anders was en daarom had ik dus ook al een heel toekomstbeeld gemaakt en een reactie in m'n hoofd als we zouden horen bij de 20wk echo dat we een zoon zouden krijgen. Ik dacht er in een keer niet meer aan dat dit ook een meisje kon zijn dus ik moest echt even wennen. En ineens doordat ik wist dat het weer een meisje werd zag ik alleen nog maar beren op de weg en kreeg ik het spaans benauwd.Ik herkende mezelf ook niet, ben altijd blij en nu was ik al ruim 2 weken iedere dag aan het huilen. Daarom bij de verloskundige kenbaar gemaakt en die heeft me doorgestuurd naar een coach waar ik 2 gesprekken heb gehad. Ben door hulp van de coach erachter gekomen dat ik een tweede meid heel erg projecteer op de tijd met m'n eerste dochter waar we een hele lastige start mee hebben gehad en wat eigenlijk pas beter ging vanaf ze anderhalf was. ik heb in m'n hoofd gehaald dat een jongetje veel makkelijker is. En ik had zo'n toekomstbeeld gemaakt dat dat lastig bij te stellen is. Nog steeds krijg ik het met vlagen benauwd en zie ik soms nog beren op de weg, maar ik denk dat ik ook als het jongen was negatieve gedachtes had gekregen maar dan meer omdat ik een meisje gewend ben en m'n dochter graag een zusje gun Met een coach erover praten heeft mij goed gedaan en dat ik nu een beetje weet waarom ik zo negatief dacht helpt wel, vaak zit er meer achter dan het willen van een jongetje of een meisje
Ik vind het wel apart om te lezen dat velen al vantevoren een toekomstbeeld maken voor zichzelf, zo van, "ik was overtuigd dat ik 2 meisjes zou krijgen" o.i.d. Hoe dan?.... Het leven is wat dat betreft toch alles behalve maakbaar... dus waarom alvast een "ideaalbeeld" creëren, dat uiteindelijk helemaal niet te beïnvloeden is? En bovendien is er ook absoluut geen garantie is dat het zus en zo gaat zijn met een bepaalde gezinssamenstelling... Ik vind het voor mezelf belangrijk echt open te staan voor wat het leven brengt, dan kun je je toch ook niet zodanig aangeslagen voelen? Dat is ook wel het mooie aan het leven, het ontplooit zich op een bepaalde manier vaak buiten onze persoonlijke ideeën en overtuigingen om. Ik weet nog dat mijn broer een keer zei, wat zijn we blij met 2 meisjes. Het is toch allemaal wat aandoenlijker die meisjesdingen en gezinnen met 2 meiden blijken het gelukkigst aldus een of andere bron... Dan denk ik echt, waarom zo'n zienswijze? Stel je had 2 jongetjes gekregen? Was dat dan "minder" geweest? Word daar wel verdrietig van.
Ik ben een jongensmoeder. Mijn zoon is heel rustig en geen rouwdouwer of bomenklimmer oid. Dat heeft echt niet altijd met geslacht te maken. Jongens zijn over het algemeen idd wat drukker maar meisjes vind ik vaker kattig en zeurderiger. Iets waar ik dan weer slechter tegen kan. Ik vind juist de jongenskleding leuker dan de meiden omdat ik helemaal niet van echt meisjesachtig houdt. En jongenskleding is echt niet allemaal grijs, blauw en zwart. Mijn zoon heeft juist veel felle kleurtjes en veel prints. Kijk bijv naar Quapi, Z8 en bijv b-nosy als merken. Ik denk dat je gewoon gewend bent aan een dochter. Als je eerste een jongen was geweest was het waarschijnlijk anders. Ik ben zwanger van de tweede en heb nog geen idee wat het is. Een meisje zou leuk zijn maar eerlijk gezegd zou ik daar erg aan moeten wennen. Ik vind mijn zoon zo een leuk kind dat ik me niet kan voorstellen dan een meisje nog leuker is. En het ene geslacht is ook niet leuker als het andere. Het heeft beide zijn charmes. En jij mag het zelfs allebei ervaren. Iets wat veel mensen zouden willen maar niet altijd kunnen. Je zal straks van beide kinderen evenveel houden. Het is wennen ja maar maak je geen zorgen en probeer er positiever in te staan. Desnoods ga je met iemand praten. Want de dingen die je opnoemt hebben echt niet altijd met geslacht te maken. Een tweede dochter had ook een draak kunnen worden ik hoop dat je van je zwangerschap kunt gaan genieten, desnoods met wat hulp. Je doet jezelf en je kindje tekort op deze manier.
Mijn broer heeft een meisje en dat is blijkbaar het summum. Ik snap dat je eigen kind altijd het leukst is maar toen bij de vorige zwangerschap vertelde dat ik zwanger was (uitgelopen op een miskraam) zei hij dat het maar een meisje moest zijn want die zijn veel leuker. Zegt hij terwijl ik een zoon heb van 3. Kwader kun je mij niet krijgen. Alsof jongens minder gewenst zijn. Hij heeft het overigens deze keer niet durven te zeggen na 2 missed abortions vorig jaar is het geslacht ook helemaal niet meer belangrijk. Ik ben allang al blij dat het bij ons blijft dit keer. aangezien mijn hele omgeving het maar over een meisje heeft dit keer was ik toch ook wel meer richting meisje geworden. Geen idee waarom want een meisje lijkt me helemaal niet leuker dan een jongen. Het is allebei leuk maar dan op een andere manier. Over 4 weken weten we het. Nu sinds een paar dagen kan het me niks meer schelen. Het is allebei heel erg welkom.