Gisteren begon mijn man opeens: "zal ik maandag eens bellen om een afspraak te maken en er een knoop in leggen?" M'n hart sloeg spontaan een stukje over! Voor mij is dit echt op dit moment te snel, te definitief. En dat heb ik gezegd. We hebben het er samen al vaker over gehad, hij is doorgaans heel resoluut, 2 is genoeg. Na een paar keer vreselijk late menstruatie en toch de spanning van mogelijk zwanger zijn alweer een poos geleden, is de twijfel bij mij toegeslagen en niet meer weggegaan. Ik dacht altijd dat twee kinderen inderdaad mooi was. Maar dat was voor we überhaupt kinderen hadden. De ruimte hebben we, een andere auto is niet onoverkomelijk en financieel, tsja dan moeten we gewoon echt toch een keer beter op onze uitgaven letten en dan is het prima te doen. Tropenjaren ongetwijfeld, moe zijn we toch al ooit gaat dat punt voorbij? Mijn man weet van mijn twijfels, maar als er al een kindje bij komt, dan wil ik dat we er beiden achter staan. En zo stellig als dat hij zei het niet te willen, kijk ik naar mijn twee lieve kinderen en heb ik geprobeerd het een plekje te geven. Tot gisteravond dus. Ik doe mijn best en wil hem niet forceren, als hij echt niet wil dan zij het zo. Maar de kraan dicht is echt te definitief En nu, is ineens het gesprek weer open. Hij kijkt mee naar grotere auto's waar drie zitjes in zouden passen, wie gaat er een verdieping hoger slapen etc. Hoe was die keuze voor toch nog een kindje voor jullie? Waarom wel of juist niet? En als je partner er anders over dacht, hoe zijn jullie daarmee om gegaan? Wat wil ik hiermee? Vooral even mijn ei kwijt gezien ik die nergens anders kan leggen
Dat is wel heel definitief ja. Voor ons vrouwen gaat het gevoel toch dieper denk ik. Na enig wikken en wegen gaan we er nu wel voor. En we kijken wel waar het schip strand. Afspraak is wel: geen druk erop. En ja het word drukker , En ja het is iets duurder als 2. En praktisch mss ook niet. Maar we willen er toch voor gaan. Gewoon doen wat je gevoel je ingeeft. Mannen zijn toch praktischer als vrouwen
Ik denk daar niet eens over na het komt allemaal goed en de wens is heel ster ) misschien die van mij man minder haha maar na de late miskraam kan hij geen kant op! Aks we qua ruimte veel meer hadden of zouden hebben zouden we vierde ook doen! Heel leuk lijkt mij dat
Ik denk dat als mijn man echt on board zou zijn, er geen twijfel was. Nu is de twijfel vooral een stukje zelfbescherming. Geef ik me vol over aan die wens en hij wil niet, dan is het des te moeilijker om een plek te geven.
Herkenbaar, man zei altijd 2 is genoeg. Maar van mij mocht die zich niet laten helpen, want ik heb altijd een wens gehad voor 3 kindjes. Een knoop erin is meteen zo definitief. Daar vind ik ons echt nog te jong voor. Ben langzaam alle babyspullen aan het verkopen. En nu ineens vd week ook een goed gesprek gehad over een derde. Nog niks besloten samen, maar een definitieve nee is het niet meer. Hij lijkt zelfs steeds enthiousiaster te worden. Nu ben ik vooral ook zelf aan het afwegen wat ik wil, mijn hart zegt ja ga ervoor. Maar mijn verstand zegt nee. Zo lastig. En hier ook de angst dat hij ineens weer nee zegt. Dus probeer er niet teveel op te rekenen dat er een derde komt.
Wij hebben ook onlangs besloten om wel voor een 3e te gaan. Ik vind het super leuk en doodeng tegelijkertijd. Gelukkig ben ik niet de enige zo te lezen haha! Toch denk ik wel dat het goed komt. We zijn ouder en wijzer en de oudste twee zijn nu meer zelfstandig, wat mij weer moed geeft.
Na de 2e zei ik: klaar, het is genoeg. Toen was de jongste 2 en begon het bij mij weer te kriebelen. M'n man vond 2 genoeg, al twijfelde hij soms ook. Toen was de jongste bijna 4 en was ik er klaar mee. Ik heb gezegd dat ik een antwoord wil, omdat ik dit niet eerlijk vind van hem. Ik geef al 2 jaar aan dat ik het leuk zou vinden hij blijft twijfelen. Heb gezegd dat een nee ook prima is, maar dat ik gewoon wil weten waar ik aan toe ben zodat ik het ook een plekje kan gaan geven en vooruit ga kijken naar andere dingen (zoals een andere baan bijvoorbeeld waarbij ik meer uren maak). Na een open avond voor een zij instroom traject (waar ik overigens ook niet enthousiast van werd daarna) gaf hij opeens aan dat het hem toch ook heel leuk lijkt, maar dat hij het heel erg eng vindt. De knoop is doorgehakt en we gaan voor een derde. De eerste 2 schelen minder dan 1.5 jaar. Maar 1 baby zonder een dreumes erbij lijkt me ook ideaal. De oudste 2 zijn zelfstandiger (4 en 5) en gaan overdag naar school. We staan er nu wel beide achter, maar vinden het allebei hartstikke spannend. Stiekem heeft hij het soms over een 4e daarna (huh oké, hoe dan opeens?) maar mijn grens ligt bij 3 (al 2 keizersnedes gehad)
Ik wilde altijd een derde, mijn man niet. Hij dacht hierbij vooral aan het praktische aspect... Toen onze jongste twee werd hebben we een heeeeel lang gesprek gehad, omdat het me toch echt wel pijn deed, het idee dat die derde er niet meer zou komen. Het ‘argument’ dat mijn man van gedachte deed veranderen: hij zou nooit spijt hebben van een derde kind, dat zie je altijd doodgraag! Ik daarentegen zou voor altijd moeten leven met een leegte, met de spijt en het idee van ‘wat als?’ Dit triggerde enigszins ook zijn nieuwsgierigheid en avontuurlijke kant wat hem deed kantelen... Onze weg naar een derde kindje liep niet van een leien dakje, maar hij is er uiteindelijk voor de volle 100% in mee gegaan, heeft me gesteund en wilde, indien nodig, zelfs mee in traject stappen. Uiteindelijk is ONZE droom werkelijkheid geworden (zie banner) en mag hij eindelijk papa worden van zijn langverwachte dochter! Ik wil wel duidelijk maken dat ik met dit verhaal niet bedoel dat je hem koste wat het kost moet proberen om te praten. Dit is een gegeven waar je beide achter moet staan uiteraard. Maar wou je gewoon laten weten hoe dit in onze situatie gelopen is.
Bij ons was die ‘keuze’ er nooit. Onze 3e was een verrassing! En destijds was mijn man juist meteen positief en heb ik er zeker 20 weken over gedaan om te wennen en het leuk te vinden. Praktische kant heb ik nooit over in gezeten en komt eigenlijk altijd goed! Maar een knoop erin is inderdaad hee definitief. Ik ben blij dat dit nog niet gebeurd was. Want o wat een cadeautje was/is nr3, heerlijk ventje en hadden we nooit willen missen! Inmiddels nr4 ook onderweg dankzij de spiraal en ik vind het nu al compleet voelen. Dus die knoop komt er nu wel in maar daar staan we beiden compleet achter.
Wij blijven er over twijfelen. Enerzijds hebben we het er steeds over en lijkt het ons leuk nog een zwangerschap, een baby, weet een kindje zien opgroeien, gezelligheid samen, genoeg liefde, praktisch gezien misschien lastig maar te doen (want we kunnen financieel best wat hebben) Maar aan de andere kant krijgen we net weer vrijheid, zouden er ook andere mooie kansen zijn (eigen ondernemer worden, reizen met kinderen) en is onze jongste pittig wat maakt dat het soms al best heftig is (druk, snel veel stress) Dus dan vraag je je weer af is dit het beste? Halen we ons niet veel te veel op de hals? Kunnen we dat aan? Ik ben best een perfectionist in alles (werk en thuis) en voel me daarnaast ook vaak schuldig over vanalles (doen we het goed?) Past dat bij ons met alle vrijheid en me time die wij ook belangrijk vinden. Of nog belangrijker, kunnen we niet beter al deze aandacht aan de twee jongens geven? Maar steeds als ik mensen met 3 kinderen zie denk ik: oh zij kunnen het ook waarom wij niet? Of oh ik wil dat ook nog, weer. Of: ik zie ons met 3 kinderen. En dat terwijl wij dus nooit een wens vooraf voor een derde hadden. Probleem is dat wij beide teveel twijfelen maar dat we ook beide 35 zijn en het voelt alsof we nu moeten besluiten.