Eerlijk, dit heb ik ook een beetje. Maar ik was ook 36 toen ik voor het eerst moeder werd. Daarvoor inderdaad vaak gehoord: "Jij kan toch langer werken, want jij hebt geen kinderen. Jij kan toch invallen voor iemand, want jij moet voor niemand zorgen. Jij kan toch een extra nachtshift draaien, want jij moet er niet elke nacht uit. Jij kan toch buiten de schoolvakanties verlof opnemen, want jij.... " Maar ik had niemand die boodschappen kon doen voor mij, ik moest zelf nog de vuilnisbak buiten zetten, niemand had voor mij gekookt als ik thuis kwam, mijn vrienden stonden in het onderwijs, ....... Maar ja, als ik geen kinderen had, kon ik dat niet begrijpen! Nu kan ik er om lachen hoor, maar toen..... Iedereen spreekt vanuit z'n eigen kader en ervaringen en daar moet je gewoon af en toe eens hard om lachen. En elkaar zeker niks kwalijk nemen, vind ik.
Ik heb gelukkig 2 hele makkelijke slapers, dus echte vermoeidheid heb ik nooit gekend. Wel heb ik regelmatig spontaan de baby van mijn vriendin even bij mij in huis genomen zodat zij even een paar uur bij kon slapen. Ik merk dat ik mijzelf, als moeder zijnde, eerder irriteer aan andere moeders. Zo heb ik een vriendin die klaagt dat haar peuter altijd om 05.00u al wakker is, op zich logisch dat zou voor mij ook als midden in de nacht aanvoelen. Maar, het kind gaat ook standaard om 17.00u al naar bed zodat ze om 17.30u slaapt. Later naar bed brengen wil ze niet, want ze wil graag gezellig met dr man samen eten en samen nog wat aan hun avond hebben. Tja, dan moet je ook niet zeuren vind ik. Overigens ga ik nog regelmatig spontaan stappen. Vriendinnen bellen gerust om 22.30u of later of ik mee ga. Uiteraard gaat dat dan wel in overleg met mijn man.
Als je moe bent na een dag werken is dat heel logisch Als je geen kinderen hebt plof je op de bank en doe je niks meer en slaap je wanneer je kan Met kinderen moet je ze ophalen, sporten, voeden, douchen etc etc en is dus moe zijn totaal anders en heb je geen tijd om te rusten en slapen wanneer je wilt Maar blijkbaar mag je dit niet vinden
@Orchid24 ik heb ook fibromyalgie. Mocht je eens een keer ongegeneerd willen klagen of een luisterend oor willen mag je altijd pb-en
Je vinden wat je wil, maar ik vind het heel onaardig om te zeggen: "als iemand met kinderen zegt dat hij moe is moet ik daar heel hard om lachen".
Wie weet speelt er bij anderen wel meer waardoor zij nog velen malen vermoeider zijn dan jij mét kinderen? Ik vind het gewoon niet ok om zo te oordelen en mensen - al is het in gedachten - uit te lachen als ze zeggen moe te zijn, puur omdat ze geen kinderen hebben.
Dat kan Ik vind veel reacties van anderen ook onaardig zo is er altijd wel iets of iemand die iets onaardigs s vind of zegt
Iets vinden is iets anders dan het 'lachwekkend vinden' dat een kinderloos persoon moe is. Wij (als moeders) hebben nl niet het alleenrecht om moe te zijn.
Ja, dat kun je toch niet ruiken? Als iemand tegen mij zegt moe te zijn, dan neem ik dat aan voor waar ipv te lachen en te zeggen dat ze geen idee hebben... En van mijn part zijn ze moe omdat ze 3 nachten gefeest hebben, dat is óók moe.
Ach zo is er altijd wat... ik word op mijn beurt ook regelmatig gekwetst door moeders. Door alleen al de uitspraak: “Nu ik moeder ben, trek ik mij dit nog erger aan ... “ Als ik aangeef dat ik het ook ontzettend erg vind, denk aan een onderwerp als kindermishandeling, misbruik, zielige kinderen zoals vluchtelingen of hongerige kindjes in Afrika... dan moet daar alsof het een wedstrijd is, toch even een schepje bovenop... want als je moeder bent, dan komt alles toch even harder binnen. En dat kan ik niet weten omdat ik geen moeder ben. BAM, in your face. Daarmee wordt mijn gevoel even gebagatelliseerd. Ik maak mij er soms wel schuldig aan om mee te praten over baby’s en dan mijn ervaringen over mijn puppy te delen. Dat is mijn referentiekader en een manier voor mij om me toch een beetje betrokken te voelen en mee te kunnen praten. Ik zie daar persoonlijk niet zoveel verkeerds in.
Ik heb daar eerlijk gezegd ook weinig mee. Ook mijn gewone hart niet ineens voor een moederhart ingeruild nadat ik kinderen kreeg.
Vrienden van ons hadden vaak opmerkingen over onze kinderen en hadden zo'n air om zich heen van 'dat doen we wel even als er bij ons een kind komt'. Inmiddels hebben ze een kind en ik kan er stiekem echt van genieten als die van hen ook eens strontvervelend is o.i.d. Maar ik dacht er, voordat ik zelf kinderen had, ook veel te makkelijk over. Oppassen ging toch ook goed? Alleen zou het kind er dan elke dag de hele dag zijn i.p.v. een paar uur. Maarja, ik wilde toch nooit kinderen... Well that went different.
Ik vind dit eigenlijk best een rare gedachtengang. Vooropgesteld dat ik het ook absoluut niet oke vind om te oordelen zonder achtergrondverhaal. Maar tegelijkertijd ben ik vast niet de enige die in haar hoofd continu oordeelt. Dat gebeurt automatisch. Zijn die oordelen altijd terecht? Nee, absoluut niet. Maar daarom hou ik ze ook voor me. Het wordt in mijn ogen pas niet oke als je naar ieder oordeel in je hoofd gaat handelen. Door ofwel je oordeel uit te spreken, ofwel de andere persoon op basis van dat oordeel anders te behandelen. Om ontopic te blijven; hier merk ik ook enorm verschil sinds mijn dochter er is. En dan is ze pas 9 maanden. Of misschien juist omdat ze deze leeftijd heeft. Vooral betreft het moe zijn. Wat iemand -weet niet meer wie- al eerder noemde, is dat voor mij omdat je zonder kinderen makkelijker een momentje kan pakken om bij te tanken. Met kinderen zit je toch ook met je kind die je nodig heeft. Spontaan weggaan vind ik toch ook anders. Je moet toch maar zien of je kind ergens ondergebracht kan worden. En ik ben toch het liefst bij mijn dochter. Zonder kind kun je allebei je eigen plan trekken en dat meedelen aan de ander (tot op bepaalde hoogte natuurlijk) en dan gaan.
Ik zorg al 6,5 jaar alleen voor mijn dochter, maar de periode dat ik het meest moe was was toch echt voordat ik moeder was! Vanwege lichamelijke aandoening, dat kan toch ook? Ik was te moe om mijn ogen open te houden, ze vielen gewoon letterlijk de hele dag dicht. Ik kon niet werken, ik kon niet autorijden, helemaal niks meer en dat weken/maanden lang. Nou, als iemand dat lachwekkend had gevonden omdat ik geen kinderen had Terwijl toen ik na zwangerschap net weer aan het werk ging met alleenstaand een baby met slapeloze nachten, 4 dagen werken, het huishouden ernaast, riepen alle collega's 'je zal wel moe zijn zeker he?' Uhhhhhh valt reuze mee hoor
Ik wel. Haha het klinkt gek misschien, maar ik ervaar het wel echt zo. Ik kon dingen veel makkelijker van me afzetten toen ik zelf nog geen kinderen had. Als ik nu ellende zie of hoor waar kinderen bij betrokken zijn, doet het me veel meer dan voordat ik moeder was. Ik stel me dan voor hoe het voor mij zou voelen als er iets naars met mij en/of mijn kinderen zou gebeuren. Maar misschien was ik voorheen gewoon een koele kikker Ik zou het dan weer nooit hardop uitspreken met als doel te gaan wedijveren wie het het meest raakt ofzo, dat lijkt me onnodig en inderdaad kwetsend voor (ongewild) kinderlozen.
Dat bedoel ik vooral eigenlijk... Vreselijk vind ik dat. Het zijn inderdaad vaak dat "soort" moeders die dan te koop lopen met hun "huilende moederhart", brrr... Maar dingen grijpen me dus inderdaad niet méér aan dan vóór ik kinderen had. Niet dat het me voorheen niks deed hoor, maar het is -denk ik- gewoon hetzelfde gebleven.