Het is misschien geen goede reden om bij hem te blijven maar het zou voor mij iig wel een optie zijn als ik op deze manier (buiten dit heeft ts niets te klagen) mijn kind en stabielere omgeving kan bieden. Op zn minst tot er bepaalde hulp gevonden is.
Tsja meid, ik voel me ook niet aangesproken. Ik werk alleen met heel veel mensen, die hun thuissituatie verkloten door gebruik. En ze noemen zichzelf allemaal niet verslaafd. Maar laten kunnen (of willen) ze het ook niet. Altijd wel een excuus of invloed waardoor het toch weer gebeurt, al is het eens per maand (verslaafden zijn niet alleen de mensen die zich dagelijks lam zuipen of elke dag snuiven). En dat is wat ik hier lees. Zoals TO het omschrijft is er weldegelijk sprake van verslaving. Maar nu ga ik puur op haar verhaal af (meer kunnen we hier ook niet doen). Het met de mantel der liefde bedekken of praten heeft geen zin meer, dat heeft ze al tig keer geprobeerd. Maar dat is mijn mening. Het lijkt er sterk op dat deze papa-to-be steeds weer beterschap belooft en het hem niet lukt. Dus hem confronteren met ‘je hebt en weer gebruikt en weer gelogen.... daar is de deur/bank/..... Ik hoef je de komende week niet meer te zien. Ik hoor dan wel wat je bedacht hebt’ lijkt mij een pittige, maar daadkrachtige aanpak. Maar TO zal t niet makkelijk hebben, zo laat in de zwangerschap. Dus snap t heel goed als ze die confrontatie nu te lastig vindt. Maar hij lijkt (op termijn) onvermijdelijk.
Een kleine voorlopige update: Momenteel ligt hij op zolder te slapen (vermoed ik). Ik eis dat hij professionele hulp zoekt, anders wil ik voorlopig niet meer met hem verder want ik zie dit probleem niet opgelost worden door er op te letten of zaken te vermijden voor een bepaalde tijd (heeft hij trouwens ook al geprobeerd). Het is verschrikkelijk zo maar ik moet denken aan de toekomst van mezelf en ons kind. Ik kan zo niet verder. Ik heb hem ook de link van dit topic gegeven en hij heeft alles gelezen. Hij zegt dat het hem aanzet tot nadenken. Ga gerust verder met jullie ongezouten mening want ik apprecieer dat enorm, ookal is het soms hard. Het geeft mij ook steun en laat me inzien dat ik niet overdrijf en dit serieus mag nemen! Word vervolgd...
Ts geeft aan dat hij het niet kan laten staan. Daarbij gebruikt hij dus regelmatig. Dan kan je jezelf voor de gek houden of toch toegeven dat je wel degelijk verslaafd bent en hulp nodig hebt, voordat het verder uit de hand loopt. Dat heb ik dus met iemand dichtbij mij meegemaakt en dan ga je echt door een hel, ik gun het iedereen om het een stapje voor te zijn en eerder hulp te zoeken.
Meid, wat enorm knap van je dat je deze stap al gezet hebt. Er bestaat een kans dat hij dadelijk boos wordt om t feit dat je je verhaal hier gezet hebt. Weet dan dat dit zijn innerlijke strijd is, die mensen nu eenmaal liever niet dan wel voeren. De schuld bij iedereen leggen dan mezelf is de makkelijke weg. Al zeg ik niet dat jouw man zo is. Hij lijkt me verder een prima gast. Maar deze prima gast heeft hulp nodig, NU! Veel sterkte samen. Inzien dat hij een enorm probleem heeft (en nee, het is geen klein dingetje) is stap 1. Heel goed! Maar credits geef je hem straks maar, als de behandeling een eind onderweg is. Zodra iemand met een verslaving denkt dat ie er al is, is de kans op afhaken alsnog groot. You go girl!
Voor mij persoonlijk zou drugsgebruik (zeker harddrugs) en overmatig alcoholgebruik van mijn partner een absolute no go zijn. Hartstikke leuk om lekker los te gaan tijdens je jonge jaren, maar als je kinderen krijgt heb je andere verantwoordelijkheden en dat gaat mijn inziens niet samen. Jouw man liegt en heeft aangetoond uiteindelijk toch steeds weer de fout in te gaan. Ik zou in die situatie heel duidelijk zijn: - Je zegt toe nooit meer enige vorm van drugs te gebruiken en voorlopig (laten we zeggen een jaar of zo) geen alcohol. -het is afgelopen met het stappen. Blijkbaar kan hij de groepsdruk niet aan en gaat keer op keer de fout in, met gevolgen die voor mij (zoals jij ze schetst) compleet onaanvaardbaar zouden zijn. Stappen is hartstikke leuk en moet in normale omstandigheden natuurlijk af en toe kunnen, maar dit zijn geen normale omstandigheden. Hij kan er blijkbaar niet mee omgaan, dan moet hij zichzelf niet in die situatie brengen. Wat mij betreft 2 niet heel extreme voorwaarden. Zou ik merken dat hij zich hier in zou houden dan zou ik eisen dat hij professionele hulp zou zoeken. Doet hij dat niet (of wel, maar houdt hij zich niet aan de eerste 2 voorwaarden), dan zou ik de relatie verbreken. Je wil niet op zo’n manier beginnen aan je gezinsleven.
Persoonlijk vind ik de vraag over wel of niet verslaafd totaal niet relevant. Waar het om gaat is dat jij een grens aan geeft en hij walst daar moedwillig overheen. Hij kiest er namelijk voor om op stap te gaan en de risico's te lopen dat hij zich laat verleiden tot drank en drugsgebruik. Aan jou de keuze of jij iemand naast je wilt hebben staan die op zo'n moedwillige wijze lak heeft aan jouw grens.
probeer alsjeblieft wel gelijkwaardig te blijven. Je bent niet zijn moeder die hem straft. Hij hoeft niet te stoppen met gebruiken. Hij is geen kind die je de les hoeft te lezen. Het is de vraag of hij vindt dat hij een een probleem heeft. Want misschien ben alleen jij degene met een probleem (een probleem met zijn gebruik) Er zijn genoeg mensen die zo nu en dan met een avond op pad wat gebruiken. Kleine hoeveelheid. Even ontsnappen aan het serieuze leven, even ontspannen. En die mensen kunnen in het dagelijks leven prima hun ballen in de lucht houden. Ze maken alleen andere keuzes die jij misschien zou maken, maar dat betekent niet dat zij fout zijn en jij goed. Dat betekent enkel dat jullie als volwassenen er anders over denken en dat geeft niet aan dat jij beter bent en je partner een standje mag geven. Behandel elkaar gelijkwaardig, ga in gesprek en ga beiden proberen te kijken hoe de ander ernaar kijkt. En probeer op dat moment je eigen gekleurde bril af te zetten en door de bril van je partner te kijken. Ga praten om elkaar te begrijpen, niet praten om elkaar te bekritiseren. En ja je hoort rekening te houden met elkaars grenzen, maar ook rekening te houden met elkaars wensen. Ik zou mijn partner niks verbieden, ik vind dat niet kunnen, want hij is niet van mij en ik kan het niet voor hem beslissen. Ik zal hem wel vragen eerlijk te zijn, ik zou hem wel vertellen als ik iets niet leuk vindt, ik zal hem wel vragen om uit te leggen waarom hij iets wel doet of zou willen doen.
Drugs zijn illegaal en dus nooit goed. Als je ziet wat voor ellende ervan komt, o.a. criminaliteit en milieuvervuiling.
Het is niet strafbaar om drugs te gebruiken. Bezit, maken en verkopen wel. Dus iemand die drugs gebruikt is niet fout, iemand die crimineel gedrag vertoont, die is volgens de wet wel fout. Ik zeg ook niet dat ts het eens moet zijn met drugsgebruik, ik zeg alleen dat ze moet proberen een gesprek aan te gaan als gelijkwaardige. Dus niet: ik wil dat we leven zoals ik dat zeg en jij mag niet... maar onderzoeken: hoe kunnen we er voor zorgen dat we allebei een leven kunnen leiden waar we blij van worden, wat hebben we daarin van elkaar nodig.
Hoe dan ook werk je criminaliteit in de hand als je drugs gebruikt. Die kromme regelgeving in Nederland snap ik sowieso niet, gebruiken mag maar alles eromheen niet. Niet gek dat half Nederland de overheid niet serieus neemt. En ts kan niet bepalen wat haar man doet, wel of ze het daarmee eens is en of ze verder wil met hem.
Jij citeerde : “Ze maken alleen andere keuzes die jij misschien zou maken, maar dat betekent niet dat zij fout zijn en jij goed” Mijn punt staat dus gewoon, dat regelgeving niet klopt en dat Nederland de overheid niet serieus neemt staat daar los van: als hij gebruikt is hij niet fout, dat anderen crimineel doen is niet zijn fout, dat jij het niet doet, maakt jou niet perse goed. Ik heb ook gezegd dat ts het er niet mee eens hoeft te zijn, maar ik kaartte alleen aan: man is niet perse fout en zij niet perse goed en probeer het gesprek als gelijkwaardigen aan te gaan.
Op zich volg ik je. Ieder maakt zijn eigen keuzes. Maar zij geeft aan dat ze niet achter zijn keuzes én leugens kan staan. Dan mag ze toch aangeven ‘hier ligt mijn grens’. Dan kan hij lekker doorgaan met gebruik ergens anders. Maar snap haar heel goed, dat ze zo geen kindje wil opvoeden. Ze wil de verantwoordelijkheid kunnen delen, het lijkt er niet op dat hij zich verantwoordelijk gedraagt op dit vlak. Het liegen en beloftes niet nakomen is (zie een reactie van iemand hierboven) het ergste van alles, ook in mijn optiek.
Als hij dit leest zou ik hem graag het volgende mee willen geven. Misschien helpt dit ook in de discussie over wel/niet verslaafd. Vaak wordt wanneer je het over verslaving hebt over 2 verschillende 'lagen' van verslaving gesproken: de lichamelijk verslaving en de geestelijke verslaving. Heb je een lichamelijke verslaving dan kun je idd fysiek niet meer functioneren zonder weer opnieuw te gebruiken. Nicotine en heroine verslaafden merken dit bijvoorbeeld heel sterk. De effecten ervan duren overigens niet veel langer dan een paar dagen/max 2 weken. Geestelijke verslaving is veel subtieler en geniepiger. Je kunt triggers hebben in je vriendenkring, bepaalde plekken waar je komt. Of je kunt specifieke gevoelens hebben die gebruik triggeren. Geestelijke verslaving kun je allen stoppen door je gedrag om te gooien. Dit niet kunnen en/of willen is waarom mensen zoveel moeite hebben om te stoppen met roken bijvoorbeeld. Een geestelijke verslaving kan een leven lang duren. Dat is wat alcoholverslaafden bedoelen als je zeggen verslaafd te zijn, maar al jaren niet hebben gedronken. Cocaine is (zo heb ik me altijd laten vertellen) een beetje een 'special beast'. Cocaine geeft je een enorme dopamine boost in een hele korte tijd wat je een ontzettend fijn en gelukkig gevoel geeft. De dopamine receptoren in je hersenen raken hierdoor wel beschadigd. In normale fijne situaties produceren je hersenen ook dopamine, maar omdat je dopamine receptoren beschadigd zijn is je geluksgevoel verstoord. Door het gebruik van cocaine wordt je dus in je dagelijkse leven minder gelukkig. De lichamelijke en de geestelijke verslaving lopen hierbij dus een beetje in elkaar over.
Daar staan wij dan anders in. Ook al is het volgens de overheid legaal in te gebruiken, zodra je criminaliteit in de hand werkt zit je zelf fout. Jammer dat we zo'n lakse overheid hebben, maar we kunnen zelf gelukkig ook nog nadenken en bedenken dat drugs gebruiken fout is.
Als niemand het zou gebruiken zou het ook niet gemaakt of gekocht hoeven te worden. Dus juist de gebruiker werkt mee aan de criminaliteit.
Sorry TS je moet dus wel als moeder je partner dingen verbieden. Ipv als gelijkwaardigen een gesprek aan gaan. Want jou partner werkt criminaliteit in de hand, dus verdient straf
Als ik jou verhaal lees, komt het op mij idd ook over als een verslaving. Je kunt alleen iemand niet dwingen om te stoppen, dat is zo moeilijk! Ik ben het volkomen met je eens, ik zou dit gedrag absoluut niet tolereren met kinderen in huis. Jou partner moet zelf inzien dat hij verslaafd is, een probleem heeft of er vanaf wil. Als hij dit niet inziet of denk dat het wel meevalt gaat het jou nooit lukken hem te laten stoppen. Zeker niet met dingen verbieden. Hij moet dit zelf doen, waar jij hem wel bij kunt steunen! Heel veel sterkte, en succes met de zwangerschap. Uiteraard hoop ik dat jullie er samen uit mogen komen voor het bijzondere minimensje in jouw buik!
Ik denk dat TS er niets aan heeft om ruzie te gaan maken over ons huidige drugs beleid. Daar zo ik dan even een ander topic voor starten, want die discussie heeft heel veel invalshoeken en behoeft wat nuance (imho). Wat op zich wel relevant is, is dat de verkoop van harddrugs, waaronder cocaine, op dit moment illegaal is. Dat betekent dat je je als koper vaak met wat ongure types in aanraking moet komen om het te verkrijgen. En dat is mogelijk niet zonder gevaar, ook voor de mensen in diens omgeving, zoals TS en haar ongeboren kind. Daarbij is er geen Nederlandse Voedsel- en Waren Authoriteit die je gekochte spullen controleert. Bijvoorbeeld welke andere troep er aan is toegevoegd (snel rondje Google: Levamisol, een vee-ontwormingsmiddel, Fenacetine en Lidocaine, een verdovingsmiddel). Daar zou ik me toch wel een beetje zorgen over maken.