Mijn mond viel vandaag open door het gedrag van mijn 7 jarige dochter. Ze was buiten spelen met een paar vriendinnetjes. Komt een van haar vriendinnetjes aan de deur om te vertellen dat dochter ruzie heeft gemaakt met een kindje uit een ander groepje. Schijnbaar had mijn dochter het kindje uitgescholden voor 'rotkind' Dochter met rode wangen van woede stond achter vriendinnetje te gillen dat ze niet mocht klikken. Papa haalt dochter naar binnen. Die had namelijk het een en ander uit te leggen over hoe en waarom. Wilde ze niet. Tieren! Razen dat het niet mooi meer was. Ze was zo woedend dat ze bij haar jas uittrekken keihard met haar vinger tegen haar kapstok kwam en zich daarbij bezeerde.dus daar weer tranen over, natuurlijk. Nadat de gemoederen waar wat bedaard waren, wist dochter niet te vertellen waarom ze zo lelijk gedaan had. Ik vond dat ze best even haar excuus kon aanbieden aan dat kindje wat ze had uitgescholden. Arm kind was 5 jaar. 2 jaar jonger dan mijn dochter. Wtf kind??? Ik ben niet gewend dat ze lelijk doet tegen kleine kindjes. Schoenen aan, jas aan, en samen met mij kijken of dat kindje nog buiten is. Was ze niet. Gelukkig wist een vriendinnetje te vertellen waar dat kindje woont. Dochter heeft mogen aanbellen, en haar excuus aangeboden. Gelukkig was de vader van het meisje een vriendelijke man, en was blij dat zijn dochter excuus aangeboden kreeg. Alles is nu weer goed, maar we hebben achteraf wel even een heel gesprekje gehad over stoerdoenerij als je met een groepje vriendinnen bent. Dat gaan we dus maar niet meer doen.
@Iertje81 en @GossipGirlxoxo Jeetje, bedankt voor jullie compliment. Fijn om te horen, als soms ietwat onzekere ouders zijnde. Ik snap er nog steeds geen jota van hoor. Dit zijn we zo niet gewend van haar. Zij is een kindje wat de vellen van haar gezicht valt om maar snel bij een deur te komen om die voor een oud vrouwtje open te doen, en haar allerlaatste snoepje nog aan een kleiner kindje zou weggeven. Ze heeft zich achteraf echt nog oprecht rot gevoeld over wat ze heeft gezegd. En voelde zichzelf een slecht kindje. We hebben haar duidelijk gemaakt dat ze dat zeer zeker niet is. En dat een foutje maken menselijk is, en dat ze een goede keuze heeft gemaakt door zich flink te maken, en de confrontatie aan te gaan door middel van een excuus maken. (dat ze daarin geen keuze had, laten we maar even in het midden. ) en dat we hopen dat ze hiervan heeft geleerd. Fijn om te horen dat we het goed aangepakt hebben. Wat een fijn compliment. Dank jullie wel.
Niet te veel om stressen. Van fouten maken leren ze ook. En door jullie is dit een goede les voor haar. Het blijven kinderen he. En 1 zo een actie maakt haar geen naar meisje. Ze is aan het testen en jullie stellen duidelijke grensen. Meer dan dit kon je niet doen. En in mijn belevenis zijn meisjes nou eenmaal pittige kattige haaibaaien.
Krengen kunnen het zijn, af en toe. Mijn schoonmoeder kan altijd smakelijk vertellen over haar kindertijd. Ze had veel broers, en zo ook zussen. Haar vader schijnt dus altijd gezegd te hebben, als er weer eens wat voor viel tussen die meiden onderling:" Uit die rib van Adam he, daar had onze lieve Heer geen vrouw uit moeten schapen, daar had ie verdorie SNERT van moeten koken!"
Lieve papa, Vandaag is het 3 jaar geleden dat *mijn zusje* mij aan de telefoon in paniek vertelde dat *mijn zwager* 112 had gebeld, nadat hij had geprobeerd je te reanimeren. Het lukte maar niet en de brandweer was bij papa en mama thuis om jou zo snel mogelijk naar de VU te brengen. Een half uur later belde *oom* mij; 'papa is overleden'. Het gekke was, dat ik na het telefoontje van *zus* nog heel rustig mijn lievelings-collega's belde en zei dat ik waarschijnlijk de dag erop niet kwam werken... In het ziekenhuis was er geen rust meer. Ik heb gehuild en gesnikt. En uiteindelijk heb ik je, toen je in dat stomme witte bed lag, enorm omhelsd en geknuffeld. En vandaag is het alweer de door mij zo gevreesde dag. De dag waar ik eigenlijk het hele jaar zo tegenop zie en die ik het liefst slapend doorbreng. Om maar niets te voelen. Want weet je? Ik wil niet dat je er niet meer bent. Ik wil niet dat je Luc nooit hebt gekend en Ies maar een beetje. En ik wil niet dat je niet weet hoe Luc qua uiterlijk zo op mij lijkt als baby en dat je niet weet dat ik een fantastische man en gezin heb. En wat ik al helemaal niet wil is dat je niet weet hoe sterk mama is en hoeveel mama en *zus* en ik van elkaar houden. Ik wil je gewoon echt nog niet missen... Maar weet je pap? Ik denk stiekem dat je het ergens wél weet. Want soms voel ik je en merk ik dat je in de buurt bent. En dan hoor ik je zeggen: ‘ het is waardeloos wat er de afgelopen tijd is gebeurd maar het verdriet wordt ouder. En weet je wat nog erger is dan oud worden? Niet oud worden...’ Dag pap. Tot ooit...
@Iertje81: heel veel sterkte. Wat straalt er, ondanks al het pijnlijke ruwe verdriet, enorm veel liefde uit je woorden. Je hebt er niet heel veel aan, maar als je er behoefte aan hebt, wil ik met alle liefde straks een kaarsje branden voor je vader.
Dat mijn schoonzus een weekendje weg is in Frankrijk, terwijl ze afgelopen week 3 zieke kinderen in huis (koorts en hoesten) had die nu allemaal uit logeren zijn. Echt, what were you thinking.