Vinden jullie het ook zo lastig? Ik ben graag weg. Dus thuisblijven is al een opgave voor mij. Maar goed, het zonnetje schijnt. Dan wil ik het liefst naar een tuincentrum fietsen om plantjes en plantenbakken te gaan halen. Maar ja, vast te druk en onverstandig. Ik moet nog een ander tafelblad kopen en mijn lengte wordt niet thuisbezorgd. Dus ja. Maar ja, zeker te druk en onverstandig. Enig uitje: supermarkt. en nu heb ik hoofdpijn, lichte kriebelhoestje zo nu en dan. Dus ik mag eigenlijk gewoon niets. En de supermarkt: tja. Andere halen dit nu voor me en zetten het voor de deur neer. Dus maak ik maar plannen, en zit op me vingers om maar niet naar buiten te gaan. Enkel een rondje om de honden uit te laten. Dan zie we toch niemand.
Nee ik vind het niet lastig. Het is nodig dus het kostte me geen moeite om de afgelopen 1,5 week binnen te blijven. Maar ik vond het wel vervelend. Ik ga zo als man eindelijk gedoucht heeft voor het eerst in 10 dgn even buiten wandelen en ga daar gewoon extra van genieten. Buitenlucht, zonnetje en even alleen zijn
Ik begin er al een beetje aan te wennen merk ik. Dus nee eigenlijk heb ik niet zoveel moeite mee. Vorige week had ik het zwaar en vond ik het echt heel triest dat het toppunt van mijn dag een rondje door het park wandelen was. Ik had echt zelfmedelijden vorige week. Het is zoals het is. Maar ben wel blij als we dit alles achter ons kunnen laten.
Nee, totaal niet! Ik ben echt een huismus. Kan me er ook niks bij voorstellen dat anderen het zo lastig vinden, thuis zijn. Voorheen wandelde ik dagelijks een flinke ronde ivm rug- en bekkenklachten. Dat doe ik nu wel minder; pas als de pijn niet meer te houden is (na zo'n 4 dagen) ga ik er even uit, en minder lang ook dan gewoonlijk. Ik vind wandelen wel fijn hoor, maar ik mis het nu met het thuisblijven ook niet eigenlijk.
Nee ik vind het niet lastig. Knop om draaien en gaan. Het is voor een goed doel. Ik kan er wel steeds om gaan lopen mokken maar dat maakt het alleen maar erger.
Nee, heb er geen moeite mee. Ben sowieso graag thuis. Eén voordeel, mijn man zit nu ook thuis en we komen nu aan veel dingen toe in huis
Ik ben graag thuis, maar ook graag buiten! Alleen niet in onze miezerige achtertuin (waar ik heel blij mee ben, maar het is niet Buiten). Ik zou nu wat graag ergens achteraf hebben gewoond, met een groot stuk grond, met bomen, planten, water en dieren ed. Ik mis ook wel het gemak van even iets halen of even dit en even dat, maar dat went al. Het niet echt naar buiten kunnen helaas nog niet (en ik vermoed dat dat ook niet gaat komen...).
Ik heb er absoluut geen moeite mee, ik ben graag thuis. Tuurlijk vind ik het vervelend voor mijn zoon. Eergisteren gingen wij voor het eerst weer een rondje buiten lopen en kon hij de treinen misschien wel zien. Je had hem moeten zien springen in de gang van blijdschap. Dat breekt dan wel een beetje mijn hart. Maar goed, het is wat het is. Laten we dan maar met zijn alle extra genieten als we alles wel weer mogen in de toekomst.
Ja ik wel, ik vind het echt erg om niet vrij rond te kunnen lopen. Ik hoop nirt dat het nog weeeeken gaat duren, dat trek ik echt voor geen meter.
Ik ben er niet aan gewend, ondanks dat ik een huismus ben baal ik nu enorm dat ik niet even weg kan. We hebben geen griit huis en zitten dus met zijn 3en thuis. Man werkt thuis en zit dan een deel boven te werken. Ik ben tbm en geef dus nu les. Omdat hij zo snel is ben ik constant aan het vedenken wat is zinvol en kan ik hem aanbieden naadt het ook nog spelen. Misschien tijd om te bedenken wat ik ga doen puur voor mezelf. Tijd voor een nieuw topuc
Weet je wat ik een klein beetje bizar vind? We geven met z’n allen miljoenen uit per jaar aan huizen. Aan inrichting. We kopen een zo groot mogelijk huis. Nieuwe keuken, badkamer etc etc (nee vast niet iedereen maar wel heeeeel veel mensen) en nu moeten we met z’n allen in die luxe huizen blijven en vinden we dat moeilijk. Schiet mij maar lek
Ik mis vooral het in het weekend er even tussen uit gaan met het gezin. Door de week ben ik zelf al vaak thuis, dus daar heb ik minder moeite mee. Wel vind ik de sociale contacten die er niet zijn nu in real life een dingetje....
Tijdens mijn zwangerschappen was dit mijn leven (inclusief 80x per dag handen wassen)... ik kan heel goed de knop omzetten, maar ik ben ook wel heel blij als het virus onder controle is. Maar dan vooral voor de medewerkers in de zorg, de kinderen, de kwetsbare mensen en de sectoren die het nu zwaar hebben.
Ik ben pas verhuisd van 150m2 naar 32m2. Van heel groot zonnig dakterras naar een piepklein stukje tuintje met een overkapping. Enkel tot 9.30 een zonnetje. Dus ja, het is ff wennen. Achteraf ook wel blij, dit kan ik tenminste met alle ellende nog betalen. Ik verander graag van inrichting, verfje hier en behangetje daar. Maar ja, het is zo goed als af. Op de eettafelblad na en wat plantjes.
Ik heb er ook een hekel aan om altijd binnen te zitten. Is ook gewoon niet goed voor de psyche. Ik loop wel regelmatig met de hond en ga dan even lekker op een bankje een tijdje in het zonnetje zitten maar zie en spreek geen sterveling. Ik vind het maar een eenzaam bestaan. Ik hoop dat dit toch echt snel voorbij zal zijn.
Oh ja! Ik vind het ook vreselijk lastig. Maar ik ben wel vreselijk blij met ons huis met tuin in een dorp. Heel fijn zo met de zon in de tuin. En als ik een uurtje alleen wil zijn kan ik uitgebreid in bad. Wat ik het allerlastigst vind is dat ik mijn moeder nu niet gewoon even kan knuffelen. Niet dat ik dat zo vreselijk vaak deed, maar nu het niet kan, moet ik daar gewoon om huilen
Ik begrijp werkelijk niet wat een groot huis (en ik woon overigens heel bescheiden) te maken heeft met niet naar je ouders, broers, zussen, neefjes en nichtjes en vriendinnen kunnen gaan?
Ik heb er geen problemen mee, af en toe denk ik oh zou dit willen halen (en geen verzendkosten hoeven betalen).. en dan denk ik: nouja kan nu niet achja.. Ik loop soms stukje rond het huis, maar een hele strenge lockdown zou ik ook best weken volhouden.. Kan me wat dat betreft makkelijk aanpassen. Hopelijk duurt het niet lang voor iedereen.
Ik vind het wel echt lastig. Zo beperkt worden. Helemaal met een kind met een voorlopige diagnose, waarbij ik merk dat dit haar geen goed doet. Het zijn wel heeeeeele lange dagen zo. En dan mn familie die ik al een maand niet heb gezien. Vader en zus en gezin wonen in Brabant, dat durf ik nu niet aan. En dat het dus nog maanden duurt voor we weer bij elkaar zijn. Vriendinen die ik niet meer zie. En sorry, appen en facetimen vind ik echt geen vervanging. Hoop dat dit allemaal zo kort mogelijk duurt.