- dat het afzwemmen van de oudste niet door kan gaan. - dat de kinderen niet naar school kunnen - dat wij alle opa’s en oma’s niet zien - wij zijn echt doe mensen, in weekend bijna niet thuis. Dat wil nu dus niet. - dat mijn oma thuis zit, alleen. - dat ikzelf ook midden in mijn opleiding zit.
Echt totaal niet ‘nodig’ alleen ik baal er wel van. Ben in december bevallen en had in maart weer is een leuk avondje uit gepland. Had zoooveel zin om is even lekker weer een drankje te doen. Helaas moet dat even wachtte.
Mee eens! Het is toch lekker om af en toe even te ventileren, juist zodat je daarna weer verder kan, positief kan blijven en kan relativeren. En al die positiviteit kan dan in het positiviteitstopic. Die ga ik meteen maar even uppen
Dat mijn beide kinderen jarig zijn en zo graag zouden willen trakteren Dat ik en de kinderen niet kan knuffelen met opa en oma En dat we geen dagjes weg gaan
Voor de moment baal ik niet echt over hoe het nu is maar ik baal wel over de tijd die er aankomt. Want nu lukt het wel allemaal. Beetje puzzelen, beetje verlof, wat onbetaald maar dat geraakt ook op natuurlijk. En de kinderen zijn niet minder thuis natuurlijk.
Ons zoontje wordt bijna twee en we kunnen het niet vieren. We kunnen niet naar de kerk. Geen Rapalje, Elfia, Zomerfolk, Opwekking..
Ik baal het meeste voor mijn oudste. Hij zit nu in groep 8 en had zich zo verheugd om alle leuke dingen van dit laatste basisschooljaar. Hij had auditie gedaan voor de hoofdrol in de musical (de rollen moeten nog verdeeld worden) en hij zou op kamp gaan naar Texel, ook nog maar afwachten of dat doorgaat. Sowieso heel vreemd om misschien zo uit elkaar te moeten en vanaf hier naar een andere school te gaan.
Dat ik mijn moeder niet kan zien. Ze woont echt te ver weg om even door het raam te komen kletsen, of op afstand in de tuin een bakkie te doen. Maar ik twijfelen echt om in de mei-vakantie toch 2,5 uur heen en 2,5 uur terug te rijden om even in haar tuin te komen zitten.
En toch geeft het dan niet dat ik nu zo een baal gevoel heb met deze maatregelen. Want juist dan kan ik me iets voorstellen van de impact als je leven voorgoed door iets anders wat niet tijdelijk is overhoop gegooid wordt. Iets. Omdat je dan nog niet weet hoe dat is. Voor jou hopelijk toch een beetje een hart onder de riem. Want als zoveel mensen al zo balen van deze tijdelijke maatregelen hoe een kei ben jij dan die in die heftige situatie zo hard gewerkt hebt om te komen waar je nu bent. Toen stond jouw wereld stil en ging het gros van Nederland door. Nu staan we met zijn allen stil.
Ik baal dat ik niet kan werken. Althans niet zoveel als dat ik deed. Ik baal dat de kinderen niet naar school/opvang kunnen. (Voor hun maar ook voor mij ) Ik baal dat we door deze crisis minder inkomen hebben. Ik baal dat het zulk mooi weer is en we daar eigenlijk niet zoveel gebruik van kunnen maken. Maar ik ben tegelijkertijd ook wel dankbaar voor de tijd die we nu samen door kunnen brengen.
Ik baal het meest van juf te moeten zijn. En ondertussen werken en een peuter bezig houden. Voor drie weken wel te doen, maar langer? Pfff. En van geen moment meer voor mezelf. Van een man die thuis werkt en vaak chagrijnig doet. Wat ik ook wel weer snap maar voorheen zaten we niet altijd op elkaars lip. Voor mn oudste dat zijn sport op zn gat ligt (hoofdklasse, geplaatst voor NK). Voor mn middelste dat hij zijn 8e verjaardag niet normaal kan vieren. Voor mn jongste baal ik nergens van, die heeft nog nooit zoveel tijd en aandacht van ons gehad! En ergens is deze periode ook wel mooi, houd ik mezelf voor!
Even lekker ventileren inderdaad! Ik baal dat ik nu met verlof ben en geen goed afscheid heb kunnen nemen van mijn collega's en nu door de corona ook net voor mijn laatste dag heb gehoord dat ik geen contract verlenging ga krijgen na mijn verlof omdat het te onzeker is... Ik baal dat ik nu niet naar mijn oude oma kan en de leuke dingen met de kinderen kan ondernemen die ik voor ogen had en in plaats daar van thuis It met ze om maar geen besmettingsgevaar op te zoeken om de bevalling zo normaal mogelijk te laten verlopen! Ik baal van de onzekerheid over hoe de medische bevalling zal gaan lopen, of mijn lief er wel bij kan zijn en of de oppas van de kinderen wel door kan gaan door mijn schoonouders die over de grens wonen... Positieve afsluter: Mijn oudste dochter ging net een paar weken naar school waar ze ook zo lang naar uit keek, maar ze heeft er gelukkig weinig last van. Ik vind het dan wel weer leuk om mee te kijken hoe de juf les geeft via de dagelijkse filmpjes! Ennnnnnn dat ik rustig kan opstarten ipv haast maken om op tijd op school te zijn gelukkig zijn we nog gezond!
Ja ik hoop ook dat ze het op een gegeven moment kunnen relativeren. Maar ik denk zo: ik voel me nu prima, ik ben best een huismus, houd niet van grote groepen en mijn dag is al druk genoeg qua prikkels met 4 kids en het huishouden. Ik vaar dus best prima bij deze periode, ik ‘moet’ een hoop dingen niet meer, dus het leven is voor mij een stuk overzichtelijker geworden. Als dit nog een jaar moet duren overleef ik dat zeker. Maar zou je mij tig dingen per dag laten doen, van hot naar her laten vliegen en ik moet continue sociaal zijn in grote groepen denk ik dat mij echt zou aanvliegen na 2 maanden. Terwijl die mensen die nu dus gek worden dat heerlijk zouden vinden. Ik denk dat de grootste groep mensen zich ergens in het midden bevinden en het allemaal best aankunnen, maar er zijn dus uitschieters.
Je hebt toen ook gebaald en met behulp van revalidatie een plekje kunnen geven. En dat herken ik ook. Want ik heb na mijn stomme ongeluk ook alles moeten opgeven.. je ziet niets aan mij. (Whiplash) En ik moet zeggen: als je naar buiten kijkt/loopt. De natuur gaat zijn gang. Vogeltjes fluiten, je merkt dat er mooiere weer aankomt. Alleen je eigen wereld staat deels op je kop, omdat je beperkt wordt in je doen en laten. Eigenlijk merkt nu heel Nederland en rest vd wereld hoe wij ons toendertijd voelde. Gaat dit nog lang duren? Onzekerheid, wat doet dit met ons werk, relatie. Maar met groot verschil: dit gaat straks weer voorbij, en voor ons nooit meer. - pretparken: ik mag nergens meer in - dag winkelen: daar betaal ik ook een hoge prijs voor - sporten: ja in beperkte mate, maar mijn favoriete sport kan niet meer doen. - soc contacten: sterk verminderd, en op een slechte dag kan ik alweer afzeggen. - werk: aangepast voor altijd. Vaak vanuit huis. En weet je, ik baal nu ook. Want het beetje wat nog wel ging, dat is nu ook moeilijk. Alleen wij hebben geleerd om daarmee om te gaan. De zin: Vergaat de wereld als we het nu niet doen? Die helpt enorm, samen met laat het los.
Waar ik ook van baal, van mijn emoties die sinds dit hele gebeuren alle kanten op schieten. Mijn zus heeft vanavond thee bij me gedronken (in de voortuin uit haar zelf meegenomen thermobeker) en ik zat met het raam open in de keuken. Even gezellig gekletst samen maar vond het best zwaar want had zo veel behoefte aan een kus en een knuffel. Gaat ze weg zet ik de tv aan is "ons" liedje op tv. Heb zitten huilen als een klein kind. En dat is echt niets voor mij om zo erg te huilen. Kon ook niet meer stoppen. Nu een half uur later zit ik nog te snikken en hikken. Bah, hier baal ik dus echt van!
Ik baal dat ik zie hoe lastig onze zoon het heeft nu hij zo weinig omgang heeft met leeftijdsgenootjes. Papa en mama zijn nu eenmaal niet hetzelfde als zijn vriendjes en klasgenootjes en ik zie hoe dat aan hem vreet. Ook baal ik dat we straks niet heel trots onze dochter kunnen showen na de bevalling. Uiteraard snap ik de situatie maar welke ouder wil nu niet trots paraderen met hun pasgeboren kind. Groot gedeelte van onze vrienden en familie wonen ook nog eens in België wat het nog lastiger maakt. Helaas is het even niet anders, even doorbijten maar.
Ik vind het vooral erg voor mijn oudste dat hij nu zijn vriendjes moet missen. Hij begint het er steeds moeilijker mee te krijgen. Er is ook een juf die hij onwijs mist. En ergens baal ik er ook van dat ik van sommige dingen niet baal omdat die al gewoon waren.
Ik ben al drie weken verkouden. Ik las vandaag dat het eigenlijk voor mij verboden is om een frisse neus te halen. Het is zo mooi buiten. Ik heb veel bloemen gefotografeerd toen het zonnig was. Die heb ik op social media gezet. Zo kunnen mensen daar toch een beetje van genieten.