Ik baal er van dat ik de 'vreemde ogen' mis om mijn zoon bezig te kunnen houden met zijn spraak. Mijn zoon heeft extra begeleiding nodig voor zijn spraak. Zijn spraak en zijn denken liggen enorm ver uit elkaar. Maarja hoe laat je dat weten en hoe kun je er wat mee als de spraak achter blijft? Aan de ene kant ben ik blij dat ik hem nu cognitief kan bieden wat hij nodig heeft. Aan de andere kant weet ik ook dat hij dat verbaal zal moeten kunnen aantonen om, zodra zijn normale leven weer begint, duidelijk te kunnen maken dat hij al zover is. Hoe meer zijn spraak achter zal blijven, hoe meer hij onderschat zal worden. En dus minder kan profiteren van de dingen waar hij wel goed in is. Ik maak mij zorgen om zijn zelfbeeld in dit geheel.
Ik baal het meest dat we onze zoon alleen in de eerste week met een handjevol directe familie (mijn broers, beide opa en oma paren) hebben kunnen delen... die zijn allemaal 1 keer langsgeweest, en daarna ging alles op slot. Hij wordt nu zes weken en hij groeit enorm en hij wordt steeds meer zichzelf, en je kan wel foto's maken maar dat is toch niet hetzelfde. De hele kraam periode is hier een beetje door in het water gevallen, zeg maar. Kom ook nergens met hem, zelfs gewoon buiten wandelen doen we eigenlijk niet. Is gewoon jammer. Maar ook ik begrijp de maatregelen hoor. Daar niet van. Maar als ik iets moet noemen waar ik van baal, dan is het dus dit.
En dat besef ik me ook hoor.ik ben wat dat aan gaat ook wel heel dankbaar dat ik nog mag werken. Echt. Maar als ik bedenk dat ik mijn kleine iedere keer moet zien onder te brengen bij oma of bij een vriendin. Dat hij momenteel veel last heeft van al die wisselingen en elke keer helemaal overstuur is als ik wegga. En dat ik dan op werk kom, en daar bijna niks anders te doen is dan poetsen en schoonmaken. Daar word ik dan gewoon verdrietig van. Aan de andere kant heb je idd gelijk dat ik aan mijn klanten nog iets aan sociale contacten heb. Helaas door die sociale contacten dus ook weer extra risico tov thuis blijven. Tis gewoon heel dubbel momenteel. Heb gister gewoon weer een prettige dag op werk gehad en dan is dat baal moment ook zo weer over en ben ik graag aan t werk. Tis ook niet de bedoeling om iemand tegen de borst te stoten ofzo.
- dat onze vakantie niet door ging (16 maart) en nu is het maar hopen dat de datum waar we ‘m nu op gezet hebben wel kan door gaan - dat de oudste niet naar school kan. Ze is er compleet van van slag en is haar structuur en regelmaat kwijt. - dat we niet even normaal naar de huisarts kunnen. Ik ben nu al 2x met L op de nood hap in het zh geweest, omdat ze verkouden is mag ze niet naar de huisarts. De huisarts moet die afspraak maken en ik krijg telkens een tijdsbestek van 40 minuten om er te komen terwijl het al 30 minuten rijden is als het verkeer mee zit. En dan weer je niet welke huisarts je krijgt..
Wat een reacties!! Heel veel punten zijn zo herkenbaar! En vergeet niet dat we ook mogen balen van de kleine dingen die dit met zich meebrengt. Ik wil jullie allemaal een hart onder de riem steken in deze tijd! We hebben zo allemaal onze momentjes, en daar mag iedereen gerust verdrietig of boos om zijn. Samen komen we hier door heen ♡
Ik denk dan weer dat er ook veel mensen jaloers zijn op gezinnen waar er sowieso iemand thuis is. Want gaan werken is 1 ding. Opvang zoeken voor 1 of meerdere kinderen, die kinderen mss naar school moeten brengen terwijl je die toch liever veilig thuis houd, aan uw verlof moeten zitten waardoor je de volgende schoolvakanties weer mag puzzelen, moeten werken met uw kinderen rond u,.... Het is mss idd zoals uw man zegt, dat je het allemaal te mooi ziet. Want zou jij echt liever gaan werken en sociale contacten hebben nu of blijf je toch liever veilig in eigen huis en hou je uw kinderen tich liever veilig binnen?
Ik baal er van dat mijn partner geeoon nog moet werken. Ze heeft geen vitaal beroep maar omdat thuiswerken nog niet haalbaar is voor iedereen in het bedrijf moet ze gaan. Ze komt met andere collega's in contact en vooral met veel jongeren. Ik zou willen dat ze thuis kon werken en baal ervan dat het bedrijf hun toch laat komen, ipv het netwerk versterken zodat iedereen thuis kan werken ik zie het als een onnodig risico
Nou niet elke dag maar ik zou best een dagje met hem willen ruilen hoor om even de deur uit te zijn. Niet elke dag.
Ik baal momenteel enorm van mijn werk in de huisartsenpraktijk. Voel me volstrekt nutteloos en verveel me kapot. Ik hoop toch echt dat we straks weer snel terug kunnen naar het oude want dit zou zomaar eens het duwtje kunnen zijn om eens buiten dit werkveld te gaan kijken.
Ja dat snap ik dus niet, dat je daar nu bewust zou voor kiezen. En al zeker dat jij dit zegt Je kuist de glans van uw deurklinken af uit schrik maar je zou wel buitenhuis willen gaan werken.
Op kantoor kan ik goed afstand houden van mensen maar wel nog even dat gezellige praatje maken. Misschien anders verwoord. Doordat man dagelijks "gewoon" naar zijn werk gaan staat zijn leven niet zo stil. Alleen in de avonden en weekenden. Ik heb het gevoel dat mijn leven thuis compleet stil staat omdat ik echt niemand zie.
Ik baal dat ik elke dag mijn gezin in gevaar breng door naar huis te komen na het werk maar tegelijkertijd niet 'intern' durf te gaan omdat ik niet weet hoe lang het gaat duren. (en het officieel gewoon mag, we werken veilig enz. (ziekenhuis).) omdat ik de kinderen en man nu zo keihard nodig heb om me overeind te houden. En ik baal van mensen die het niet serieus nemen en de grenzen van de regels opzoeken.. die lekker verkouden buiten zich tussen mensen vergeven, die feestjes houden, die het maar een griepje vinden, die gewoon nog bij ouders en andere familie en vrienden op bezoek gaan, zich gewoon niet houden aan sociaal afstand nemen en zoveel mogelijk thuisblijven. En ik baal dat oudste zoon zijn verjaardag niet gevierd kan worden zoals hij wilt. En als het drukker wordt, ik er misschien eens niet bij kan zijn. Ik vind het een stomme klote kut tijd.
Ik baal momenteel ook van deze hele setting. Weer zo’n saaie dag en met het mooie weer voor de deur kan je toch ook geen kant op. Enkel hetzelfde saaie rondje door de wijk. Wat een eindeloos en saai bestaan
Ja dit heb ik ook. Voor mijn man is er niet zoveel veranderd. Voor mij is alles veranderd, plots geen werk meer. Kinderen thuis onderwijs geven ( en ik ben écht geen juf ) al mijn sociale contacten liggen stil. Word er echt chagrijnig van. En mijn man wil maar wat graag ruilen, lekker thuis zitten
Dat gevoel heb ik soms ook inderdaad. Vooral nu ik zelf verkouden ben en de deur niet uit mag, echt heel saai. Maar goed, met mooi weer lekker de tuin in en we hebben het bos om de hoek, daar ben ik dus vaak te vinden als ik niet verkouden ben . Ik begon de nabijheid van dat bos de laatste jaren al meer te waarderen maar nu helemaal!
Grootste probleem waar we tegenaan lopen is zijn zindelijkheid. De aanpak, indien hij autistisch is, is fundamenteel anders dan wat we tot nu toe met hem doen. Psycholoog legde dat gisteren heel goed uit. Bij een autist kan het bijvoorbeeld heel goed werken om een datum af te spreken, daarnaar toe te werken en op die dag kan hij het 'ineens'. Maar als hij niet autistisch is, en de oorzaak in zijn prikkelverwerking ligt, dan geef je hem op die wijze alleen maar een faal-ervaring. En dat is bij deze knul geen goed idee. Voor het overige heb je helemaal gelijk. Onze manier van omgaan met hem, structuur bieden etc. zal niet veranderen. Of misschien wat kleine toevoegingen. De situatie zelf, zonder de overweldigende prikkels van school, en met elke dag papa en mama allebei thuis, is voor hem wel heel positief.
Ik baal gewoon van iets heel kleins. Wil na 3 weken binnen zo graag een keer naar de action. Heb dingen die ik zo graag zo hebben om de dagen beetje leuker te maken. Klaagzang uit er zijn ergere dingen
Ik baal er van dat ik nu nog een maand langer mijn vriend niet kan zien. En dat we dus op de dag dat we 1 jaar samen zijn ook niet bij elkaar mogen komen