De laatste twee weken slaap ik zeer slecht. Te overprikkeld eigenlijk, 's nachts jaagt de adrenaline door mijn lijf. Ik ben gesloopt. Ook nu weer. 1.30 wakker tot een uur of drie. Om 4 uur weer en net om half zes. Straks weer (thuis) werken. Dochter heeft geen schoolwerk ivm goede vrijdag. Als alleenstaande moeder vind ik het niet makkelijk momenteel. Ik heb de optie nog om op gezette tijden naar kantoor te gaan en nog fijner; dochter kan zelfs mee en daar werken, dus ja, ik ben een gezegend mens met een fijne werkgever. Maar wat vind ik het lastig om 24/7 op elkaars lip te zitten. Dat terwijl ik eigenlijk een super makkelijk kind heb, met heel normaal aankomend-puber gedrag. Get is voor haar ook niet fijn de hele dag in een volwassen wereld te zitten natuurlijk. Normaal zit ze op school en dat zijn meteen ook mijn momenten om na het werk even mijn eigen ruimte te pakken. Gewoon rustig naar en van het werk fietsen, volwassen dingen bespreken met collega's, mijn vrije donderdagavond, want dan logeert ze bij mijn ouders normaal gesproken. De vrijdagochtend die om de week voor mezelf is. Alles is er nu niet. Ik werk nu bijv. Alle vrijdagen, omdat de telefoon is doorgeschakeld op mijn zakelijke nr. Was ingewikkeld ivm een centraal systeem wn dus telkens veranderen geen optie etc. Ik begin er echt last van te krijgen dat ik continu aan sta, er aan alle kanten aan me getrokken word ( zo voelt het..), de dubbele focus, de verantwoordelijkheid van alkes bij elkaar in je eentje te hebben. Een vader die er niet is. Ja, eens per 14 dagen een nachtje. Niet meedenkt en als ie wat bedenkt, legt hij de verantwoordelijkheid bij zijn dochter van bijna 11 neer. Zij moet dan de acties ondernemen en hij wacht op grote afstand af. Zijn zgn. oplossingen kosten mij bovendien veel tijd en organisatie, dus ik laat het maar. Maar echt.. ik snak naar een avondje ouwehoeren met mijn vriendinnen, de deur even uit te gaan voor een flinke wandeling zonder te denken of het thuis loopt. En echt, ik heb een super dochter die haar verantwoordelijkheden neemt en echt haar best doe. Dat is een enorm geluk en daarin ben ik gruwelijk dankbaar. Maar ik kan mijn eigen ei niet meer kwiht, niet meer ontspannen. Hoe doen jullie dit als alleenstasnde, werkende moeder?
Ik herken het wel voor een groot deel. Ik heb 2 kinderen van 4 en 6 en ik vind het in deze periode vreselijk zwaar als alleenstaande moeder. Ik slaap ook slecht, heel onrustig en ik word vaak wakker. Ik kan de rust gewoon niet vinden lijkt wel. Als ik werk gaan ze nu naar hun vader, maar dat is 2 dagen. En de normale regeling loopt ook door, om de 14 dagen een nachtje slapen. Oooh en wat ben ik jaloers op hem. Nu ik dit typ staan tranen in mijn ogen, ik ben gewoon moe. Ik moet werken, daarnaast heb je school die bepaalde dingen verwachten, ik heb mijn huishouden, ik moet koken, voor mijn kinderen zorgen en dan ook nog zorgen dat ik zelf aan de beurt kom. En dan die vragen continue, kunnen we naar oma, ik wil naar school, ik wil met ... spelen en dat 100x uitleggen dat het niet kan, en dan zie ik die teleurstelling. Ze zijn ook heel onrustig en maken veel ruzie. Ik ga wel elke dag met ze naar buiten want ik heb geen tuin. Dus laat ik ze fietsen, of even een stukje lopen of als er niet veel kinderen zijn bij een speeltuintje spelen. Maar het is gewoon niet makkelijk, niemand die je kan helpen, alles moet je helemaal alleen doen. En... ik voel me ook heel erg eenzaam momenteel.
Dikke knuffel voor alle alleenstaande ouders die er volop nu moeten zijn voor anderen en zich een slag in de rondte werken. Ik ben geen alleenstaande moeder maar herken het wel heel erg. Het constant aan staan is doodvermoeiend. Niet af kunnen schakelen, de verantwoordelijkheid continu voelen. Pittig hoor. Petje af met hoe jullie het doen en je er doorheen slaan nu.
@Strandbal; knuffel op afstand voor jou! Ik snap je gevoel richting ex helemaal. Ik denk ook bij mezelf "lekker makkelijk, jij lekker je gang kunnen gaan, je ding doen, fijn bij je vriendin zitten." etc. ect. En ik hier alles maar regelen. Dat doe ik normaal ook al en dat deed ik ook al toen we nog getrouwd waren, maar nu komt er toch wat vaker dan me lief is, een hoop boosheid naar boven. Aan de andere kant gun ik hem die energie niet eens. Dubbel he? @Syane toen ik dit schreef, dacht ik bij mezelf ook dat er heel veel punten zullen zijn waarin moeders elkaar wel herkennen, of je nu alleen bent of een gezin hebt. Heel misschien zijn er dan als alleenstaande de voordelen dat je je niet hoeft te "ergeren" aan je partner die thuis is en denk dat alles hetzelfde is als anders. Die verhalen hoor je natuurlijk ook. Ik mis het fysieke contact enorm, gelukkig is dochter een knuffelkont, maar een volwassen knuffel zou ook eens fijn zijn natuurlijk. En volwassen gesprekken. Althans; kunnen zeggen wat je wil, zonder rekening te houden met. Naast het feit dat het niet makkelijk is, proberen we er ook wat van te maken en zijn we creatief met de dingen die nog kunnen. Zo had ik twee weken terug het maandelijkse etentje met vriendinnen. Dat ging niet door, maar in plaats daarvan hebben we zitten skypen, met een glas wijn erbij. Die zondag erop hebben we een high tea gedaan; wederom skype en een pot thee met wat lekkers erbij. Het is enorm wennen, maar toch, als je er eenmaal wat in zit, is het wel heel leuk en gezellig. Van de week heb ik een filmpje gemaakt voor de dames en ik heb het geluk een tuin op het zuiden te hebben en op een hoek; de hele dag zon dus en daarom kunnen we ook heel veel buiten zijn. Ik hoop dat we dit snel een beetje anders kunnen doen. Tja.. en over daten hebben we het maar even niet. Als dit zo doorgaat en we moeten inderdaad een 1,5 meter afstand cultuur gaan handhaven voor heel lange tijd, kunnen de singles het wel vergeten
@justme1974 ik voel me soms een half alleenstaande moeder. Mijn man heeft een vitaal beroep en werkt onregelmatig. Nu nog meer dan anders. Door de onregelmatigheid is de tijd die hij wel thuis is vaak voor hem nodig om bij te komen. Dus dan is hij er wel maar ook weer niet zeg maar. Of met een kort lontje door vermoeidheid of spanning. Normaal gesproken zitten de kinderen overdag op school en dan kan hij rustig bij komen en ik zit dan op mijn werk. Nu ben ik fulltime thuis aan het werk en dus altijd beschikbaar en de stabiele aanwezige daardoor. Kost wel kruim soms, juist nu. Is erg vermoeiend soms om dan de tijd en ruimte voor mezelf te vinden en de balans te vinden. Vooral bij waar mijn man kan bijkomen maar ook waar hij juist wel kan bijdragen. Al is het zwaar, het is geen excuus om dan maar niks te doen thuis. En die kans zit er natuurlijk ook sneller in. En dan kan ik volgen wat je zegt in dat je als alleenstaande het in elk geval altijd alleen moet doen en dus ook geen verwachtingen hebt over de ander, geen rekening in jouw huis hoeft te houden met de ander en zaken bij jou thuis kan regelen zoals jij dat wil. Scheelt soms best stress denk ik.
Dat constant aan moeten staan herken ik heel erg. Geen tijd om even op te laden, iets voor jezelf te kunnen doen. Ik ben dan wel niet alleenstaand, maar ik herken het zo. Aangezien mijn werk dicht zit, ben ik verplicht thuis. Mijn man heeft een eigen bedrijf en zolang hij nog kan werken doet hij dit om een buffer op te bouwen. Dat betekend dat hij momenteel 6 dagen per week aan het werk is. En die ene dag dat hij wel thuis is staat ie zelf op 1. Ook de avonden is meneer wat voor zichzelf doen, even vissen of wat dan ook. Dingen waar ik absoluut niet blij mee ben zo tijdens deze Corona crisis, maar goed, hij is volwassen. Ik heb geen zin om ook nog te moeten moederen over hem. Onze 4 maanden oude baby zit nu ook niet lekker in dr vel (sprongetje? Reactie op stress van mama?) waardoor ze continu m’n aandacht vraagt en ‘s nachts elke 2 uur wil drinken. Heel vermoeiend om ook ‘s nachts niet ongestoord van een paar uur slaap te kunnen genieten. Maar we slaan ons er wel doorheen. Dikke liggen voor iedereen! Het is niet makkelijk. Soms wil je ook gewoon even jezelf zijn in plaats van mama.
Ik denk dat het voor iedereen pittig is, alleenstaand of niet. De vader van mijn kinderen is buiten beeld. Ik zou het heerlijk vinden als ze af en toe gingen logeren, al was het maar 1 nachtje per 14 dagen. Gelukkig heb ik een fijne werkgever en hoef ik nu niet te werken. Mijn oudste (9) heeft een vorm van autisme die vrij pittig is. Hij heeft de 1e week van deze periode nauwelijks een woord gezegd. Inmiddels praat hij wel weer maar hij zit in zijn eigen wereld en ik krijg moeilijk contact met hem. Wel wil hij steeds weten waar ik ben, raakt in paniek als ik op het toilet zit ofzo. De eerste 3 weken lukte school niet. Sinds deze week krijgt hij les via Google class en ziet hij dus zijn meester. Helaas moet hij nu wel veel zelfstandig werken (meester deelt opdrachten uit en ze hebben ook centrale tijden, maar tussendoor dus zelf aan de slag). Dit werkt voor mijn zoon niet. Er klopt niks van zijn wereld. Thuis dingen doen voor school. Geen gespecialiseerde bso meer, geen logeerweekenden en zaterdagopvang meer. De indicaties zijn tijdens deze crisis niet geldig. Ondertussen wil meneer niks, de buitenwereld is te eng. Zie dan maar eens boodschappen te doen ofzo. Zijn persoonlijk begeleider probeert nu bij de gemeente een nood-indicatie te regelen zodat hij wel eens per 2 weken een weekendje kan logeren. Dat is een lang en lastig verhaal vanuit de gemeente waarmee ik jullie niet zal belasten. Maar die stomme %$^bureaucratie komt er ook nog overheen. Zoon heeft zijn normale indicaties niet voor niks he. Ik ben echt boos dat we nu een andere indicatie moeten aanvragen voor zijn eigen logeerhuis, zijn eigen vaste begeleiding etc. Ook dochter (7) heeft veel aandacht nodig. Zij heeft een lichte ass, veel onrust in het lijf en kan dus niet zelfstandig werken. Ze krijgt elke week een word-bestand met daarop haar opdrachten en weblinks naar instructies. Ik moet er continu naast zitten want dochter heeft een slechte focus en dwaalt continu af. Mijn zoon kan beter niet naar de noodopvang omdat hij dan weer in een nieuwe situatie terecht komt (eigen school maar andere juf of meester, andere kinderen en wisselende samenstelling. Dat werkt niet voor een autist). Dochter mocht wel op haar school maar pas over 14 dagen omdat ik ziek ben geweest. Lang verhaal dit. Maar tot 14:00 Zijn we dus bezig met school en wordt er een volledig beroep op mij gedaan, dan moet ik nog alles doen qua huishouden, koken, etc. Ik heb pas een momentje voor mezelf als de kinderen in bed liggen. En dan mis ik wel even iemand om mijn verhaal kwijt te kunnen, de zorgen mee te kunnen delen of om gewoon een volwassen gesprek mee te hebben. Dus ja ik vind het pittig. En zeker omdat mijn oudste een beperking heeft en ineens fulltime thuis zit.
Ik ben ook alleenstaand en wat vind ik dit zwaar. Maar dat heeft er bij mij mee te maken dat ik nog herstellende ben van een burn-out, depressie en paniekstoornis. Ik was net een beetje aan het opkrabbelen, maar daar is nu weinig van terug te zien. Ik ben zo moe, slaap slecht, opgejaagd gevoel en zo kan ik nog wel even doorgaan.. De vader is wel in beeld, maar die trekt vooral z'n eigen plan. Hij verkiest momenteel het onderhouden van sociale contacten boven het het zien van de kinderen. Word gek van die vent!
Ik ben ook alleenstaand, wel heb ik een vriend maar we wonen niet samen. Ik ga elke week 1 dag naar mijn werk, zoon gaat mee. Functioneel is het niet echt, maar ja... Dochter is bijna altijd bij me, zoon de normale omgangsregeling. Ik ben ook moe, moe, moe. Zelfs op de dagen dat we niet zoveel doen (blokje wandelen, wat schoolwerk en eat huishouden) ben ik al helemaal uitgeput. Ze vragen toch wel veel van je en je staat idd altijd "aan". Dochter is best wel vaak rond 6 uur wakker. Ik zal ontzettend blij zijn met het normale ritme, ook vermoeiend af en toe maar toch is het anders.
Ben niet alleenstaand.. maar manlief is hele week van huis en alleen in weekenden thuis. Af en toe is hij wel nachtje thuis, maar vaak pas om 20uur en gaat dan om 5uur weer weg. (Hij is vrachtwagenchauffeur) Ik doe het ook alleen, al jaren.. dus ben dat wel gewend. Ik vind het even kunnen ontsnappen aan ze, ook lastig. Normaal werk ik 3 dagen in het onderwijs, nu gaan ze mee als ik de opvang moet doen. Inmiddels al vanaf 12 maart ze non stop bij me.. ben ook blij dat we normale bedtijden aanhouden, heb ik in ieder geval de avonden nog even “rust”. Dat helpt mij wel!
Ik vind het ook best moeilijk , ik kan geen stap zetten in huis of zoon wil weten of ik er nog ben en waar ik ben...filmpjes van school wil hij niet zien,de juf wil hij niet spreken, alleen spelen wil hij niet.....Hij word steeds angstiger ,dwingender en zijn lontje is vrij kort.Hij zou ook nog eens buisjes krijgen,zijn oren zijn echt slecht dus voor mijn gevoel loop ik de hele dag te schreeuwen tegen hem en dan nog vraagt hij "wat zeg je?" alles wat ik zeg herhaald hij letterlijk...ik kom soms behang te kort....Hij begrijpt het redelijk ondanks zijn autisme enzo....we bijten nog even door in de hoop dat het rustig word en het heel langzaam weer een beetje "normaal" word.
Sterkte aan al deze dames, kan me zo voorstellen dat het enorm pittig is. Vooral mentaal, alleen verantwoordelijk en al die veranderingen en zorgen.
Ik vind het een zware periode. Alleenstaand zijn beteken dat je niets uit handen kan geven. Dat je niet even kan sparren met iemand. Al is het telefonisch, even stoom afblazen. Natuurlijk heb ik vriendinnen, maar die zijn ook druk en bovendien kent niemand mijn kinderen zoals ik ze ken, en hun vader. Bovenstaande is een normale situatie. Als de kinderen naar school zijn heb ik wat tijd voor mezelf. Nu is het gewoon 24/7 full-on. Mijn zoontje heeft autisme en oh, wat heeft ie het moeilijk. Zijn weerstand tegen huiswerk maken is enorm. Hij begrijpt eigenlijk niet dat wat ie op school doet, hij nu thuis moet doen. Voor hem voelt het meer als extra werk..Heel lastig om dat uit zijn hoofd te krijgen. Daar komt nog bij dat ik er achter ben gekomen dat hij een behoorlijke achterstand heeft met rekenen. Om hem te laten doen wat er gedaan moet worden, kost zo ontzettend veel energie. Hij is boos, schreeuwen. Stampen. Gewoon weigeren iets te doen. Mijn geduld-put is regelmatig leeg, en ik hoor mezelf schreeuwen. Als ie dan zover is, dan moet ik er bij blijven zitten. Hij kan met de vakken die hem goed af gaan redelijk zelfstandig werken, maar de probleem-vakken..Hij kan maar kort focussen en verliest dus de aandacht. Ik moet er dus bovenop zitten. Dit gaat ten koste van mijn jongste dochter, die heel goed kan leren maar natuurlijk soms ook aandacht nodig heeft. Oudste dochter (pubert) kan ondertussen het bloed van haar broertje wel drinken. Ik ben afgepeigerd s’avonds. Heb vorig jaar een burn-out gehad en maak me daar soms wel zorgen over. 2019 was een zwaar jaar. Mis al lang een leuke man in mijn leven, nu is weer duidelijk: er is niemand om mij op te vangen. Niemand die achter me staat. Al jaren niet. Vallen kan niet. Ik moet sterk blijven, voor mijn kinderen. Ik vind dat een pijnlijke realisatie. En wat @justme1974 al schrijft...Daten? Hoe in vredesnaam de komende tijd.. Het gekke is dat ze vorige week naar hun vader gingen, en ik daar toch hele gemengde gevoelens over had. Meestal vind ik het prima, even tijd voor mezelf en ik werk dan ook. Nu...Had ik het toch ook moeilijk. Dagen alleen in huis. Zo stil. Wat zal het moeilijk zijn voor mensen die geen partner hebben maar ook geen kinderen? Mis ook mijn vriendinnen en familie...Wij zijn enorm van de knuffels. En mijn zus is zwanger! Ik zou mee gaan met de 20 weken echo..Boehoe! Van de week gaan wandelen met een vriendin. Zij is heel bang momenteel dus echt op 3 meter afstand, in het bos, mijn keel was schoor van het harde praten maar wel 2 uur gewandeld en gelachen....Zo fijn! Kortom, ik zal blij zijn als deze situatie voorbij is.
Herkenbaar! Ik ben een (bewust) alleenstaande mama met een dochter van bijna 2. Voor mij ook een zware periode. Van december t/m februari samen met mijn broers mantelzorg gedaan voor mijn terminaal zieke moeder. Dus heel veel heen en weer gereis, zorgen stress, etc. Ze is op 19 feb. in mijn bij zijn rustig overleden . Daarna begrafenis en huis ontruimen. En daarna dacht ik om weer het normale ritme op te pakken. Maar toen kwam corona ... Eind maart zou ik een heerlijk weekend weg gaan, waar ik al tijden naar uit keek, ging niet door. Begin april ik zou starten met ivf voor tweede kindje ging niet door. Ik zou deze maand een weekendje logeren bij mijn broers: lekker naar strand, uit eten met zijn allen en op grafsteen oriënteren. Gaat ook niet door. Paasweekeinde valt zwaar: ik mis mijn mama en aankomende dinsdag word ik 40 jaar. In juni zouden we een vlieg/zon vakantie hebben. Ik had gelukkig nog niet geboekt. Het is erg pittig. Werken, huishouden, zorgen voor jezelf en je dochter. Ik slaap ook niet geweldig. Loop nu ook al een week met een astma exacerbatie door waarschijnlijk hooikoorts. Zit gewoon niet lekker in mijn vel en mijn lontje is kort. Ik heb gezegd dat niet maanden moet gaan duren dan kan je mij wegdragen/opvegen. Ik heb een vitaal beroep en ik werk dus nu 3 dagen in de week. Ander rooster gekregen. Ik had namelijk eerst zo geregeld dat ik maar 2 dagen per week zou werken tot begin mei. 3 feestdagen vielen in mijn oude werkrooster. Maar nu kost het teveel verlof. Dus vorige en deze week dochter 4 dagen naar de gastouder gebracht om even tijd en ruimte te creëren voor mezelf en om mijn to do lijst af te werken. Ik vind dat totaal niet leuk en kost extra geld, maar ik moest wat. Ik heb laatst 1,5 week thuis gezeten om dochter hoestte, was zo blij dat ze weer kon! Aan de andere kant vind ik dat ook erg klinken. Ben stapel op haar. Maar haar mond staat geen tel stil en ze heeft een héél erg sterk eigen willetje. Dus bij nee of corrigeren gillen, huilen, stampen of een combi daarvan. 1 vriendin komt hier af en toe op bezoek. Helemaal zonder mensen kan ik niet. We lunchrn samen als dochter op bed ligt, kletsen en spelen een spelletje. Als dochter wakker is wat drinken en dan even samen naar buiten. Dus max 4 uurtjes. Met andere vriendinnen doe ik (video) bellen. Met alle vriendinnen speel ik geregeld een online spelletje. Het is vooral raar om mijn broers nu niet te zien in deze tijd. Maar ik heb geen auto en reis momenteel niet per OV. Ik mis ook gewoon de vrijheid om dingen gewoon te kinnen ondernemen.
Wat heftig al deze verhalen meiden! Ik heb soms al het gevoel alle ballen moeten hoog houden maar dan is er s avonds wel een partner. Lijkt me heel pittig 24/7 alleen verantwoordelijk zijn en dan soms ook nog met kinderen met autisme oid! Ik wil jullie allemaal heel veel kracht en sterkte toewensen! Knuffel!
Hier sluit ik mij volledig bij aan. Heel veel sterkte allemaal en we duimen ervoor dat de (basis)scholen in elk geval na de meivakantie weer open gaan.....
Bedankt voor jullie reacties! Ondanks dat het voor veel van ons dus echt heel zwaar is, vind ik dit een mooi topic, waarin er gedeeld kan worden zonder oordeel. Erg fijn! Voor iedereen een dikke vette knuffel.
Knuffel voor jullie allemaal. @Zoe123 dat van gemengde gevoelens herken ik wel. Ik geniet er altijd van als mijn kinderen even bij hun vader zijn. Maar vorige week moest ik even ergens heen en reed langs het huis van mijn ex en ik zag mijn kinderen buiten spelen. En bij de terugweg weer... toen heb ik ze opgehaald. Nu ook.. ik ga zo mijn kinderen wegbrengen en ik zit te denken wat ga ik doen... de rust is fijn, maar dan hakt de eenzaamheid er in. soms denk ik wel waarom klaag ik? En dan voel ik me schuldig dan wij zo verwend zijn. Er zijn mensen in landen die er veel erger aan toe zijn. Ik heb eten, een huis, en eigenlijk alles wat ik nodig heb.
Ik ben geen alleenstaande moeder. Alleen de afgelopen weken en de komende weken wel. Mijn vriend zit op Sint Maarten (in Lockdown). Het continu aanstaan herken ik wel. De eerste 2 weken liep ik helemaal overprikkeld in de rondte. Ik heb nu los gelaten wat allemaal 'moet' voor mijn gevoel. Ik heb de mazzel dat ik 1 dag in de week naar werk moet (cruciaal beroep) daar laad ik even op. Maar gewoon een volwassen gesprek mis ik wel. Ik heb nu de app 'houseparty'gl geïnstalleerd en dan bel ik zo nu en dan met meerdere vriendinnen. Dat is ook erg fijn en gezellig!