Ik heb gisteren een dagdienst gewerkt op een covidafdeling. Ik was dus overloop en er was nog een tweede overloop en 3 collega's waaronder de kamers verdeeld waren. Die 3 collega's deden de patiëntenzorg en gingen dus de kamers op en wanneer zij iets nodig hadden werd ik of de andere overloop geroepen om iets aan te geven. Ook heb ik ondersteund op de kamer wanneer dit nodig was, bij het inbrengen van neusmaagsondes bijv en bij de zorg voor een palliatieve patiënt. Ik vond het erg fijn om geen eigen patiënten te hebben, hier had ik me niet fijn bij gevoeld. Van tevoren was ik wel wat zenuwachtig maar mijn hulp werd wel gewaardeerd en uiteindelijk vond ik het prima om daar te werken.
Ok, dat klinkt inderdaad zinvol. Ik kan zelf geen verpleegkundige handelingen, maar vind het wel fijn dat ik op deze manier ook mee kan helpen.
Las vanmiddag een artikel waarin stond dat de verwachting is dat dat punt over een kleine maand vanaf nu bereikt wordt. Dan is het nog wel zo dat dat aantal enige tijd stabiel moet zijn (dat las ik dan weer elders, er stond helaas niet bij hoelang die 'enige tijd' zou duren) voordat de overige zorg weer gaat lopen. Edit: ik lees nu net in onderstaand artikel dat fase groen (fase ''normaal'' zeg maar) bereikt wordt als we op minder dan 700 corona-patienten op de IC liggen: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/politiek/artikel/5084741/ic-chef-gommers-rivm-ics-maatregelen-nieuwe-patienten-neemt-snel-af
Mooi gebaar! Bron: rtlnieuws.nl Ondanks dat het een nieuwsbericht is, wilde ik 'm toch even hier delen gezien jullie bikkels hieronder vallen.
Lief dat je het deelt en zéker een mooi gebaar. Al moet ik zeggen dat mijn vriendinnetje (IC arts in brabant) en ik het hier toevallig over hadden. Er zijn veel acties (oa gratis schoenen voor zorgpersoneel van mipacha) en ze was ook gevraagd door een groot bekend sportschoenenmerk om gratis schoenen te accepteren en dan te instagrammen en verder uit te delen aan collega’s (ze is arts, dus, niet influenser). Ze (de hele afdeling) hebben ook al veel van familie van patienten opgestuurd gekregen. Echt massa’s cadeaubonnen enzo - soms gesponsord door lokale restaurants. Dit laatste krijg ik hier lokaal (mn als ik extra werk in de huisartsenpraktijk - bij kindergeneeskunde niet zo) ook. Als ik wil kan ik de rest van de maand gratis eten in de restaurants. En dan overdrijf ik dus niet. Anywho. Dat dit die bedrijven helpt omdat het media-aandacht genereert, vooruit. Zij vechten ook voor hun bestaan. Maar waar wij wél moeite mee hebben is dus als zorgpersoneel overspoeld te worden met dit soort dingen - terwijl we om ons heen zien en horen dat er grote groepen mensen hun werk verliezen. Wij zijn nou nét de groep die economisch niets te vrezen hebben in deze crisis. Ik word niet werkloos. Ik kom hieruit met 15 extra vakantiedagen en 220% salaris op mn (huisarts) dienstdagen. Bij kindergeneeskunde is t rustiger maar krijg ik toch deze regelingen óók. Mijn IC-vriendinnetje krijgt 175% betaald (een ander krijgt 1:1 tijd terug en kan dat laten uitbetalen). we doen gewoon ons werk hè?! Zelf woon ik dus in Zweden in een dorpje, om mij heen werken de meeste mensen in de nabijgelegen Volvo fabriek of in de hotelbranche. Beide liggen al weken stil en al die mensen zitten thuis. Arme populatie met sowieso al moeilijk economisch bestaan: nu allemaal maximaal 70% uitbetaald en sommigen niet eens. Veel gezinnen met kinderen die sowieso niks extras krijgen met pasen: of zelfs amper te eten hebben omdat school nu ook nog een vakantie heeft en de warme lunch dus niet elke dag geserveerd wordt. Ik vind het moeilijk om cadeautjes aan te nemen hoor. Lieve bedrijven. Doe toch iets voor al die mensen! Nogmaals. Geen kritiek op jouw post ofzo he @hummeltje5! Echt lief van het delen Ik ben ook wel een beetje benieuwd hoe andere zorgmedewerkers ermee omgaan. Hebben jullie ook al dingen gekregen?
Hier komt ook wel bijna elke dag iets binnen, maar volgens mij vooral traktaties: pizza's, ijsjes, fruit, Bossche bollen (van collega ziekenhuis die we helpen), maar ook bijv. sportshirts voor onder de isolatiepakken. Bij ons is nu ook gestart met het maken van een plan hoe we straks de zorg weer gaan oppakken. Werd wel nadrukkelijk bij vermeld dat we nog niet zo ver zijn om dit plan ook te gaan uitvoeren.
Ik heb in deze tijd niet aan het bed gestaan maar ik begrijp de bedoeling van je post heel goed. Ik weet niet zo goed wat we ertegen kunnen doen. Hier worden wel enorm goede initiatieven opgezet en de minder bedeelden hier in de buurt kunnen zich aanmelden bij een aantal particulieren en dan word er voor ze gekookt en worden er voedselpakketten weggegeven waar ook allerlei lekkere en leuke dingen voor kinderen inzitten. Deze mensen worden zelfs financieel gesteund door d e voedselbank omdat die nu niet zoveel kan doen. Dat vind ik nou een mooi maar verschrikkelijk initiatief, omdat het nodig is. Erg eigenlijk hé? En de zorgmedewerkers hoeven inderdaad niet te vrezen voor hun baan. Het is nu hard werken wat fysiek en emotioneel zwaar is en daar verdienen wij/zij ook echt wel alle respect en aandacht voor, maar de rest van de mensheid moet niet vergeten worden...
Nou, dan zeg ik. Aannemen als zorgpersoneel en weer doorgeven aan de mensen die het moeilijk hebben. Of met de gulle gever afspreken dat ze het aan die mensen geven.
Nu 2 avonden op de ic gewerkt. Wij hebben maaltijden en koffie gesponsord gekregen. Ook heeft iemand stroopwafels gemaakt en hangt de koffiekamer vol met lieve berichten (Zal later nog wat over de diensten en mijn ervaring posten)
Ja, mijn vriendin heeft dit met alles waarmee het kan gedaan! Maar ‘t is niet dat je iedereen die iets stuurt gaat bellen, het terugsturen en vragen het aan een ander te geven. Daar hebben we nou ook weer niet echt tijd voor los van dat het met veel dingen ook niet gaat (halfkoude pizzas doorsturen ofzo is ook raar.) Als het lukt dan vragen we ze wel (ook) aan een ander te denken/geven. Zelf steun ik zoveel lokale initiatieven als ik kan. Vandaag heb ik boodschappen gebracht via een stichting aan mensen die het hard nodig hadden. Maar toch vind ik het echt zo ver uit balans.. als individu kan ik natuurlijk niet zoveel als die grotere bedrijven zouden kunnen. En begrijp me niet verkeerd. Ik vind dat bovenal verplegend personeel normaal al zoveel meer verdient dan zij krijgen - en in deze tijden is dat alleen nog maar meer ‘t geval. Maar wat jij zegt @Louise11110 - het lijkt alsof de rest van de mensen vergeten worden. Ik ken iemand die dag en nacht supermarkten heeft bevoorraad vorige maand. Maar dat soort bedrijven worden ook niet “gevonden” door de gulle gevers. En dan denk ik: kom op. 1000 vakanties voor mensen die werkloos zijn geworden geven toch zeker net zoveel mooie media aandacht. Want eerlijk is eerlijk: bij dat soort grote acties gaat het puur om de reclame. De zoon van een patiënt die ons bedankt met een stuk taart, is niet persé wat ik in deze bedoel.
Inmiddels 2 avond diensten erop zitten. Di gewerkt op de nood ic. Het is enorm surrealistisch. Je komt aan er staan buddy' s klaar om je te helpen met aankleden. Je personeelspas wordt op je arm geplakt. Mondmasker, overal over je uniform, speciale bril (lijkt op een duikbril) haarkap, handschoenen die worden vastgetaped. Dan mag je de sluis in en lopen naar waar je staat ingedeeld. De nood ic is een uitslaapkamer. Links en rechts een rij met bedden. Mensen in verschillende leeftijden, verschillende houdingen dood en dood ziek aan de beademing. Samen met een collega hebben we 2 patiënten. 1 in buikligging met alleen een reumatische aandoening in de voorgeschiedenis en de ander als overname van een ander ziekenhuis. Beide tussen de 60-75 De jongste patiënt op dat moment op de nood ic is 49. Dit zet je wel even met beide benen op de grond. Het is een chaos met piepjes,alarmen, onrustige patiënten. Gelukkig staan we met genoeg handjes en helpt iedereen elkaar. Net als fietsen verleer je bepaalde dingen niet en zit je er zo weer in. Veel familie leden hebben foto s, kaarten en lieve boodschappen gestuurd. Deze hangen bij de patiënten. Het geeft ze een gezicht, het maakt het menselijk. De hele avond gaat de dienst telefoon. Ongeruste familie die wil weten hoe het gaat. Eigenlijk heb je er geen tijd voor maar je neemt de tijd en probeert zo duidelijk mogelijk uit te leggen dat het oke gaat maar de situatie nog steeds zorgelijk is. Het is heet, heel heet. Je bril beslaat en je mondkap verzadigd wat het ademen moeilijk maakt. 2x mag je via de sluis eruit. Weer staan er buddy s klaar om je te helpen uitkleden. Blij even te kunnen luchten. Beide pauzes heb ik het thuisfront op de hoogte gebracht. Maar het besef komt pas als ik thuis op de bank zit. Zoveel indrukken te verwerken. Dit merk je gelijk aan hoe je die nacht loopt te woelen en te dromen. Gisteren avond op de gewone covid ic gewerkt. Samen met een collega 2 patiënten. Als je voor het eerst een brancard langs ziet komen met een laken opweg naar het mortuarium. Je staat toch even stil. Maar er is ook goed nieuws. Er is 1 patiënt van de ic naar de afdeling. Eindelijk na al die weken dat de collega s zo hard hebben lopen zwoegen. Alleen maar patiënten hebben verloren is er een lichtpuntje. Er zijn nog 2 patiënten overleden die avond. Oa de patiënt die ik di heb verzorgd en op de buik lag. Het is een harde werkelijkheid. Ook deze avond wordt overstemd met alarmen en piepjes. Een gesneuvelde dialyse. Later nogmaals. Nu hopen dat de nieren van deze patiënt het weer goed gaan doen. De andere patiënt hadden ze op proef van de machine afgehaald en aan ballon gelegd (Dit is de eerste stap voordat de beademingsbuis/tube kan worden verwijderd) Helaas poging mislukt. Weer terug aan de beademing en in slaap gebracht worden. Het was een heftige avond. Mn gezicht doet pijn. De afdrukken zitten in je gezicht. Maar het is voor een goed doel. Ik ben blij mijn steentje bij te kunnen dragen. Za mag ik weer. Foto is de nood ic
@linnim Je hebt een heel mooie schrijfstijl waarmee je jouw ervaringen invoelbaar en levendig beschrijft. Ik hoop dat jij en jouw gezin gezond blijven! Voor nu een fijne vrijdag gewenst en zaterdag sterkte en succes gewenst!
@linnim ik heb je post nu 3x gelezen en ben echt helemaal stil. Hoe immens heftig moet dit zijn, voor alle betrokkenen. Maar ook zeker voor jullie. Ik heb echt diep respect voor jullie inzet en betrokkenheid. Ik heb heel wat tijd doorgebracht op de NICU en gezien hoe hard de artsen en verpleegkundigen vechten voor ernstig zieke patiënten (al zijn deze vele malen kleiner ). De machines, de piepjes, spoed operaties zonder tijd te hebben om van de zaal af te gaan.. Ik zie het nog jaren later voor me. En dat zal op de IC's nu nog heftiger zijn. Houd vol!