Idd. Dan raken die onwetende opmerkingen je helemaal diep. Ik heb tijdens die periode gedachtes gehad waar ik niet trots op ben. Het is een heel donkere wereld waarin je wordt getrokken. Het stigma wat eraan zit maakt het er niet beter op. Het zijn juist die vooroordelen waardoor schaamte ontstaat en ouders niet eerder aan de bel trekken.
Herkenbaar, mijn oudste huilde wekenlang 18-20 uur per dag, ik was echt gesloopt. Na 1 vrij goede nacht kreeg ik ineens hoop dat het beter zou worden. En toen na een heel rustige ochtend begon ze ineens weer, en het leek alleen maar harder en intenser dan daarvoor. Ik heb haar gesmeekt te stoppen, herhaaldelijk, maar dat werkte natuurlijk niet - ik voelde echt een waas over m’n hele hoofd trekken en heb staan gillen en schreeuwen. Daar ben ik zooo van geschrokken! Ik heb haar snel in bed gelegd en ben snel op een andere kamer gaan zitten, oordopjes in en noice-canceling hoofdtelefoon op. Ik heb heel lang zo gezeten en voelde me daar óók heel slecht over, maar op dat moment was ze alleen in haar bedje veiliger dan bij mij. Dit ook uitgesproken naar de kinderarts waar wij al bij liepen, in het zkh waren ze echt heel begripvol en steunend. Met hun hulp zijn we er doorheen gekomen. Ik denk niet dat ik een pnd heb gehad, maar ik was overduidelijk wel totaal labiel door oververmoeidheid en een vrijwel cóntinu huilende baby. (En daarna kwam de jongste en heb ik weken zitten wachten tot ze zou beginnen met huilen en niet meer zou stoppen... Dat was ook best zwaar, bij ieder huiltje dacht ik;’Nu komt het, daar gaan we...’ Maar het gebeurde niet Ze huilde wel, maar was troostbaar, dat heeft me echt ook heel erg geholpen in het verwerken van die hele periode met de oudste.)
Ik vind het wel verschil uitmaken óf je enkel zulke gedachtes hebt of dat je ook werkelijk je kindje iets aan doet.. en of je ook daadwerkelijk hulp vraagt hiervoor of het maar laat gaan.. Lijkt mij super eng om zulke gedachtes te hebben om je kindje wat aan te doen omdat het maar blijft huilen.. lijkt mij dat je dan wel hulp wilt zoeken.. of juist niet? Is het uit schaamte dat je dan juist geen hulp zoekt? Zou ik mij ook nog kunnen voorstellen. Ik ga verder ook niet oordelen, want geen idee wat er gebeurd is, maar denk dat iedereen wel weet; zo'n schedelbasisfractuur ontstaat niet zomaar. En om maar te zeggen 'ja niemand heeft de intentie zijn kind iets aan te doen.' Sorry, maar zulke ouders bestaan dus wel. Of ze zijn psychisch niet oké.. baby Xaja is mij altijd bijgebleven Vind het dan ook goed dat hier héél alert op gereageerd wordt en dat het kind niet zomaar terug naar de ouders gaat.
Ik denk echt dat ik nog maar een heeeel klein duwtje nodig had gehad om die grens over te zijn gegaan, ik ben heeeel blij dat dat niet is gebeurd natuurlijk en dat ik mezelf ‘wakker’ kon schudden voor ik meer deed dan alleen schreeuwen en gillen (in mijn gedachten zag ik voor me hoe ik haar ‘per ongeluk’ zou laten vallen - zó ver gaat dat echt dus, vreselijk!). Maar voor mij lijkt de grens tussen ‘uit de situatie stappen en hulp vragen’ en ‘de grens over gaan’ écht maar heeeel dun. Maar ik weet wel dat het daarna nooit meer is voorgekomen - ik voelde me gesteund en het voelde vanaf toen ook ok om haar even in bed te leggen als het mij te veel werd. Maar echt die steun, van alle kanten, dat is zo’n noodzaak. Ik heb uren m’n hart kunnen luchten bij mijn man, ouders, zus, vriendinnen, en bij de kinderarts. Dus áls dit speelt bij een moeder: steun haar, zonder oordeel, luister naar haar, en help ook hulp zoeken als dat nodig is. En ik hoop dat TS haar nicht ook kan steunen, want ook als hier totaal iets anders speelt (bv iets genetisch zoals ik eerder las hier), dan heeft ze ook hard die steun nodig. Nu met corona nog veel moeilijker natuurlijk... Ik hoop echt dat de ouders ervaren dat ze steun hebben aan hun familie en vrienden.
Volgens mij werd er gesproken over een baby die die ochtend bleef huilen. Niet specifiek over een huilbaby. Ik kan overigens goed begrijpen dat je bij een huilbaby of een lang huilende baby heel gefrustreerd wordt. Maar goed heel naar voor de baby en de ouders. Het is natuurlijk mogelijk dat ze echt niets gedaan heeft, dat het eerder gebeurd is bij een ander, dat het in een eleptische aanval gebeurd is met als gevolg de bloeding, genetisch is het kan van alles zijn. Dat wordt dus onderzocht, dus kunnen we er beter niet over speculeren of ruziën toch. Ik hoop dat ts hasr nichtje kan steunen en de baby beter wordt. Ts ik hoop dat je wat hebt aan de tips die wel gegeven zijn. Zoek zeker ook hulp voor je nichtje als ze dat niet krijgt en oordeel niet voor je weet wat er asn de hand is. Blijf praten met je nichtje. Want het lijkt me vreselijk als je gewoon niet meer bij je kindje mag. Mocht het mogelijk zijn zou ik bij haar langs gaan.
Weet je nou wat ik eigenlijk heel erg mooi vind om te lezen? En waarschijnlijk dekt mooi niet helemaal de lading maar kan niets beters verzinnen. Ik vind het dus hartverwarmend hoe moeders hier zich kwetsbaar op durven te stellen door uit te spreken hoe zij zich voelden met een huilbaby en hoe dicht ze zelf bij de meest gevaarlijke grens zijn gekomen. Dit soort verhalen zijn omringd door schaamte vaak, maar toch durven mensen het hier te delen. Het is een soortement ‘taboe’ gedachte, maar wel iets dat iemand kan overkomen ook al had je dat van tevoren niet durven denken. En weet je? Ik vind dat echt superknap ❤️❤️❤️
@Fuddey lijkt mij heel heftig om mee te maken. Fijn dat je zo'n goede steun hebt gekregen. Denk dat in dit verhaal de steun dan ook heel belangrijk is.
Je haalt de woorden uit mijn mond. Ik wilde net iets soortgelijks schrijven. Maar jij verwoordt het zo mooi, dat ik je maar citeer.
Yup Bij mijn oudste 2 riep ik ook altijd dat doe ik nooit En toen de jongste kwam my God een huilbaby slapeloze nachten en constant hard gehuil dat doet wel wat met je Nog steeds als ze begint te huilen bekruipt mij het gevoel dat ze niet meer gaat stoppen ik heb ookwel eens geschreeuwd wat wil je dan En toen heeft m'n man het overgenomen en mij even weg gestuurd
Ik ben het met je eens om de topic hierbij te sluiten @Beheer Ik wil iedereen bedanken voor zijn medeleven! Heb alle reacties teruggelezen. Ik geef een korte update en dan hou ik hierbij op. Nichtje wordt ondergebracht bij familie zodra ze uit het ziekenhuis mag. Er komt een onderzoek naar de toedracht van dit ongeval en iedereen die erbij betrokken is. Nichtje is van de medicatie af en is stabiel gelukkig. Nogmaals bedankt voor jullie medeleven!
lieve TS, wat een nare situatie en hoe mooi dat je zo klaar staat voor de moeder! Wat er ook is gebeurd... (je kunt gaan speculeren, daar zijn we op internet allemaal superhelden in, maar dat is hier absoluut NIET op zijn plaats...) Als ouder sta je machteloos en je kunt alleen maar afwachten. Hoe schrijnend moet dat zijn... Ik denk dat elke moeder, huilbaby of niet, op een punt aan komt waarbij het (bijna) even te veel is. Vergis je niet dat heel je leven ineens om zo'n klein wezentje draait... een grotere verandering in het leven is er niet en heeft ontzettend veel impact op je! Ik heb zelf een van de makkelijkste baby's gehad die je je kunt voorstellen (dat is in ieder geval wat ik hoor)... en ook ik heb wel eens een moment gehad waarbij ik dacht of ik het allemaal wel goed doe. En heb me echt even moeten afzonderen wanneer het even niet meer ging. Ik denk dat de meeste moeders dit wel eens hebben..! Ik hoop vooral dat je nichtje goed mag opknappen, dat ze op mag groeien tot een gezonde, lieve dame zonder gevolgen van deze nare situatie. Ik wens de moeder, jou en de rest van de familie vooral veel sterkte!
Wow serieus?? Doe even normaal zeg! Ik heb geen idee wat er is gebeurd met haar kindje, maar zo praat je niet over een ernstig ongeval! Echt, waar zijn ieders waarden en normen gebleven?
Als dat oprecht is wel ja. Maar zij heeft volgens mij gewoon iets gezegd wat totaal geen betrekking heeft op een ander. En daar ga jij op een vreselijke nare manier op in.
Dan neem ik aan dat jij ergens een heel klein beetje kan voelen hoe het is als er iets met je kind gebeurd? En dan vervolgens toch nog zo’n opmerking maken...
Nogmaals heel veel sterkte. Hopelijk is er snel meer duidelijkheid over de toedracht en krijgt ieder de hulp die men nodig heeft.
Ik durf hier eigenlijk niet te diep op in te gaan omdat ik bang ben als ik het uit ga leggen, ik teveel blootgeef mbt privacy. Als je het echt wil weten stuur me dan een pb.
Liefde voor alle mama’s die open en eerlijk durven te zijn ❤️ het is al helaas een taboe onderwerp, en daardoor is denk ik voor veel moeders(en vaders) moeilijk om aan de bel te trekken...