Ik bewonder mensen die op een nette manier gewoon alles kunnen en durven te zeggen! Of misschien niet zo nette dingen. Wat zou jij graag willen zeggen maar kan / durf je niet. Ik heb er voor nu 3. 1 tegen mijn schoonmoeder dat ze verschrikkelijk nors en daardoor onaardig overkomt. (Maar ik wil de band die we hebben niet nog meer verslechteren) 2 tegen mijn eerste "vriendje" wil ik zó graag zeggen dat ik nog steeds geregeld over hem droom en hele warme gevoelens voor hem heb. Heb serieus wel eens overwogen een anonieme kaart te sturen. (Maar we zijn beide getrouwd, ik denk dat ie me keihard uit zal lachen, maar mijn god jongen... na meer dan 10 jaar, ben ik hem nog niet vergeten!) 3 tegen een lieve, goede, collega, dat ze moet stoppen met (vr)eten, de dokter waarschuwt niet voor niks! (Heb het wel eens voorzichtig aangekaart, maar vind het heel lastig omdat ze er zelf ook mee worstelt).
Tegen mijn vriend, dat ik er soms gek van wordt dat zijn dochter er altijd bij is. Hoort als, bemoeit zich overal mee. Ontzettend lieve en leuke meid. Maar tijd zonder kind is me ook wel wat waard.
Ik heb een hekel aan mijn zwager. Het is niet dat ik hem niet mag, ik heb gewoon echt haatgevoelens voor hem.
Herkenbaar.. mijn nekharen gaan overeind staan van hem. Ik heb mij tijdje terug al voorgenomen de eerst volgende keer wanneer hij weer wijze praat heeft, er toch een opmerking over te maken. Ben klaar met die jongen.
Dat mijn (trouwens heel lieve) schoonmoeder eens moet stoppen met geld uitgeven aan onzin maar moet sparen. Ze koopt altijd van alles (5 bijzettafeltjes in een jaar. Megaveel kleding, een heeeele mooie lamp terwijl ze er 10 heeft) maar als dan bv de koelkast kapot is of de kat naar de dokter moet heeft ze geen geld.
Tegen schoonmoeder/schoonouders dat ze moeten stoppen met onderscheid maken tussen kinderen èn kleinkinderen. Maar daar is al genoeg gezeik over geweest
Heb ik ook voor mijn zwager, maar dat weet hij. En ik weet ook dat hij een hekel aan mij heeft. En voor mijn zus ontwikkel ik dezelfde gevoelens (die haat ik nog net niet) en daarom hou ik het contact zo beperkt mogelijk.
Ik heb gevoelens voor een getrouwde man, nog steeds zelfs nadat ik afstand van hem genomen heb en we mekaar niet meer zien of spreken. Het is nog redelijk recent (sinds december afstand genomen) dus ik hoop dat het weggaat. Maar hij is nog steeds de eerste in mijn gedachten 's morgens en de laatste waar ik aan denk 's avonds. En heel vaak alles daartussen. Ik heb nog nooit eerder voor wie dan ook zo'n sterke gevoelens gehad, ook al hebben we nooit meer gehad dan gewoon vriendschap. Hij spreekt geen Nederlands dus hier kan ik het veilig vertellen.
Tegen mijn vriendin. (fantastische meid verder) Dat ze zich niet zo verwend moet gedragen. Kreeg voor haar verjaardag Disneyland cadeau van man. Ze gingen met het hele gezin. Maar.... het ging regenen. Ze had het dus he-le-maal gehad en wilde gelijk terug naar het hotel, midden op de dag. Hoe ondankbaar?!!!
Ik heb geen bewondering voor mensen die alles durven te zeggen. Mijn moeder heeft aangegeven mijn zoons niet meer te willen zien. Ter vergelijking, in normale tijden past ze wekelijks meerdere malen op bij mijn neefjes. De reden is dat mijn kinderen autisme hebben en mijn neefjes niet. Dat spreekt ze ook uit. Ik heb beslist geen bewondering voor mijn moeder.
Wat verdrietig. Daar kunnen jouw jongens toch niets aan doen? Sowieso vind ik het erg als opa’s en oma’s onderscheid maken tussen de kleinkinderen.
Tegen een goede vriendin: ze had een relatie met een man die haar echt talloze keren bedrogen heeft. De eerste keer kwam ze erachter toen ze met hem in het vliegtuig zat op weg naar hun vakantie. Ook daarna is het meerdere keren gebeurt. Uiteindelijk bleek hij een vriendin te hebben en heeft hij het met haar uitgemaakt. Echter hebben ze afgesproken elkaar eens in de twee weken te blijven zien (voor de seks) en dit mag zijn huidige vriendin weer niet weten. Hij bedriegt haar dus ook. Ik kan er echt met mijn pet niet bij dat je dit jezelf laat aandoen...
Tegen mijn schoonvader. Houd toch eens op met het vergelijken van onze drie jongens met je enige kleindochter van nog geen twee jaar! Natuurlijk zijn onze jongens druk vergeleken bij haar. Uiteraard is er bij ons een hoop geruzie tussen de broers. (al kunnen ze ook heel lief met elkaar zijn) En als ik eens wat over mijn kinderen vertel houd dan eens op met zeggen; ja wat N nou weer deed? En vol trots vertellen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mijn nichtje, maar je jan haar niet vergelijken met onze drie (oudere) jongens!
Dit vind ik heel verdrietig om te lezen. Ik snap best dat ze het misschien wel wat lastiger vinden om met kids met autisme om te gaan, maar daar kunnen ze makkelijk handvaten voor vragen bij jullie lijkt mij. Zie jij je moeder nu nog wel?
Ik vind het naast verdrietig ook vreemd. Je zou ze toch júist op willen vangen? Ook om de ouders te ontlasten (je eigen kind dus) want voor jullie zal het ook niet altijd makkelijk zijn. Maar goed, dat ben ik. Ik zou dat zeker voor mijn kinderen/kleinkinderen willen doen.
Mijn moeder wil mij en mijn dochter (geen autisme/neuro typisch) wel zien. Maar mijn vriend en ik hebben besloten dat we niet willen dat ze wel een oma is voor onze dochter en niet voor onze zoons.
Afschuwelijk hoor! Ze wijst jullie zoons gewoon af. Vind dat jullie groot gelijk hebben. Of een oma voor iedereen of helemaal niet.