Lieve mama’s, Ik merk dat ik behoefte heb aan ervaringen van anderen. Ik zit voor de tweede keer in een burn-out. Eerste keer was ongeveer 10 maanden na de geboorte van onze jongste zoon, in combi met een postpartum depressie. Veroorzaakt door een moeizame zwangerschap, en onze zoon was een huilbaby door ernstige reflux. Hij krijste de eerste 4 maanden zo’n 10-15 uur per dag. Na ongeveer 4-5 maanden voelde ik me stukken beter, en ben weer volledig gaan werken ( 20-24 uur als IC verpleegkundige). sinds eind januari van dit jaar ( een driekwart jaar nadat ik beter gemeld ben) zit ik weer thuis. Het begon met peesontstekingen in m’n schouder, daardoor ging ik uit de zorg en alleen regelmatig werken. Ik werd moeier en moeier, tot ik na een paar weken niet meer kon. Half februari zat ik thuis. Weer. Een enorme knauw voor m’n zelfvertrouwen. sinds april praat ik af en toe met een psychologe. Maar het schiet voor geen meter op allemaal. door de Corona quarantaine zit ik 7 dagen per week met de kindjes ( 4 en 2.5). En hoeveel ik ook van ze hou, ik snak naar tijd alleen. mijn man werkt 2 dagen thuis, maar hij heeft een andere dynamiek met de kids, waardoor ze vaker opstandig zijn en jengelen. Dat helpt dus ook niet erg. Ik merk dat ik steeds minder van ze kan genieten. En gisteravond had ik de neiging om maar helemaal weg te gaan. Met het gevoel dat iedereen beter af is zonder mij. Ik zou graag horen hoe andere mama’s hiermee omgaan...
Oh wat ontzettend herkenbaar! Ik heb ook thuis gezeten en liep tegen hetzelfde aan. Als man uit het werk kwam ging ik meteen even liggen. Kinderen hadden iets meer schermtijd en bleef mijzelf maar vertellen dat ook aan deze dag weer een eind zou komen. Ik ging wel veel met de kinderen wandelen naar een pleintje, zorgen dat ze goed moe werden zodat ze iig goed sliepen. Verder had ik ook alleen maar het gevoel dat ik weg wilde en alleen wilde zijn. Dus echt veel tips heb ik niet. Weet wel dat je niet de enige bent. Dat vond ik al fijn om voor mijzelf te weten, ik was niet gek. En ondertussen ben ik er helemaal bovenop gekomen. Al duurde het echt wel lang helaas.
Dat is pittig! Zeker in deze situatie. Er gaat veel tijd heen over herstel en het is intensief. In deze tijd zal het allemaal lastiger zijn, denk ik...veel contact met hulpverlening staat op een laag pitje en is digitaal ed. Als je merkt dat het slechter gaat ipv beter dan zou ik dat wel aangeven. De hulpverlening is nu ook weer aan het opstarten heb ik het idee, dus misschien kunnen ze de gesprekken dichter op elkaar plannen of kijken naar intensievere vormen van hulpverlening. Meer praktisch: Kun je met je man of iemand anders kijken naar mogelijkheden voor tijd alleen? Op de dagen dat hij thuis werkt of in het weekend? Ik zie daar twee voordelen aan: je hebt even tijd voor jezelf en je hebt even geen last van die andere dynamiek (en wie weet is de dynamiek ook weer anders als hij alleen met ze is en kan hij op die manier ook wat quality time met zijn kinderen hebben?).
Ik ga idd ook veel weg met de kids. We hebben kinderen die heerlijk kunnen struinen in bos of duinen, dus dat is fijn. Geeft ook wat rust. Alleen sommige dagen heb ik zelfs daar geen energie voor. het is idd heel fijn te weten dat ik niet de enige ben. Voel me soms erg alleen en onbegrepen. Mag ik vragen hoe lang het duurde voor jij helemaal herstelt was?
Kon het niet slechter timen idd. Ook onze sociale vangnet ( opa’s en oma’s passen normaal op) is compleet weggevallen. Ik heb het idee dat ik al 2 maanden geen stap vooruit kom, en eigenlijk is dat ook zo. Dat vind ik erg moeilijk. mijn man heeft het ook pittig. Tijd alleen is amper te regelen. Ik heb het wel eens aangegeven, maar helaas doet hij het amper... ik weet ook niet goed hoe ik het anders moet vragen. Veel dingen in huis blijven ook liggen doordat hij geen puf meer heeft voor dingen...
Herkenbaar! Ik heb geen burn-out, maar ik heb dagen dat ik er tegenaan zit. Ik ben thuisblijfmoeder maar wat is het zwaar. De baby- en peutertijd valt me zwaar bij mijn tweede kindje. Hij wordt bijna 3, maar ik tel de dagen af dat hij 4 wordt. Ik hoop dat hij dan wat wijzer is, minder strijd om bijv normaal naast me te lopen ipv weg te willen rennen of zijn schoenen aan te doen etc. Ik snap dat jouw situatie veel zwaarder is, maar ik weet zeker dat niemand jou zou kunnen missen. Het heet helaas niet voor niets tropenjaren en weet dat je niet alleen bent. En.... mannen zijn soms horken
Pfff ik herken je gevoel. Een jaar geleden belandde ik in een burn-out, mijn kinderen waren toen 3 en 2. Ik zou dit jaar van maart tm mei tijd nemen om echt goed te herstellen omdat ik vorig jaar niet goed de tijd had genomen voor herstel. Nou toen kwam corona...Ik vind het echt heftig met kleine kinderen. Het kost zo veel energie om voor ze te zorgen en als ze hun dag niet hebben (wat mag).. dan trok ik dat amper. Of niet, ik heb mijn man ook wel eens uit zn werk gebeld. Ik heb toch echt veel aan mijn man over gelaten, dat moet je ook doen. En soms ook gewoon gezegd dat hij zich moest beheersen of maar de deur uit moest met de kinderen, omdat ik er geen fluit aan heb als ik 'tijd voor mezelf' heb als ik continue geruzie hoor en het gevoel heb dat ik mee moet helpen. Voor hem was het ook niet makkelijk, en ik heb me vaak schuldig gevoeld. Maar ik heb mezelf op een gegeven moment wel gegund dat ik het gewoon zwaar had, en we samen een gezin hebben en het voor hem ook niet leuk hoeft te zijn. In voor en tegenspoed... Dat je amper een stap verder komt herken ik wel, ik heb heel lang het gevoel gehad dat mn therapie allemaal niets deed en ik maar een beetje bleef hangen. Maar ik denk dat je in deze tijd én in sommige fases van en je herstel ook gewoon niet echt grote stappen kunt zetten. En ik merk achteraf dat ik toch wel echt stappen gezet heb op de punt dat ik dacht stil te staan.
Ik denk dat niemand (met jonge kinderen) in deze corona tijd echt aan herstellen toekomt in geval van overbelasting/burn-out. Het kan misschien schelen om dat te accepteren en het niet als persoonlijk 'falen' te laten voelen. Eerste stap in herstel is tot rust komen en weer bijtanken. De meeste van ons kunnen dat onvoldoende als je de hele dag je kinderen om je heen hebt en er voor moet zorgen. Na het tot rust komen en bijtanken zou je ruimte moeten hebben om samen met therapeut te onderzoeken hoe het zo ver gekomen is, wat je kunt veranderen, etc. Het is meestal een samenloop van een hoop verschillende dingen samen, dingen die je overkomen, keuzes die je maakt, hoe goed je voor jezelf kunt zorgen, hoe je omgaat met dingen. Dat vraagt wel energie die je eerst wel moet hebben, is mijn ervaring. Therapie is hard werken. In mijn burnout heb ik eerst 3 maanden volledig thuis gezeten waarbij de kinderen overdag op school waren, waarin ik kon rusten. Ik heb weken niets anders kunnen doen dan liggen op de bank gedurende die uren. Na ongeveer 4-5 maanden had ik weer een beetje energie en kon ik aan de slag met therapeut die ik in het begin wekelijks zag, met huiswerk e.d. Na 6 mnd kon ik langzaam beginnen met re-integreren, in kleine stapjes. In totaal was ik een jaar bezig (tot volledig hersteld), daarna door omstandigheden weer terugval, waarna het aanvullend nog eens 10 maanden duurde voordat ik volledig uit de ziektewet was en me echt goed voelde. Dat is nu een dikke 10 maanden geleden. In begin van corona had ik weer veel klachten/stress, maar toch heb ik een nieuwe terugval nu kunnen voorkomen. Wat ik nu corona tijd doe om rust te krijgen en (goed) overeind te blijven: - boodschappen worden bezorgd - dagelijks me terugtrekken in mijn slaapkamer en liggen op bed, kinderen aan mijn man laten - meer schermtijd voor de kinderen - huishouden minimaal, accepteren dat allerlei klusjes blijven liggen tot ergens na corona - helpen met schoolwerk minimaal - wanneer situatie het toelaat oortjes in met muziekje, zodat ik geluiden van kinderen minder hoor - accepteren dat ik soms k*t dagen heb dat ik wil gillen, schreeuwen, huilen en/of weglopen. Morgen is weer een nieuwe dag. - man met kinderen naar buiten sturen spelen/wandelen, om even alleen in huis te zijn. - als ik me echt rot voel, dan ben ik 'ziek', ga in bed liggen lezen of muziek luisteren, mogen de kinderen mij niet storen en doet mijn man alles alleen. Vroeg gaan slapen, dan voel me de dag erna vaker weer beter. Het zou zeker niet genoeg zijn om echt te herstellen als ik nu vol in burn-out zou zitten, maar het zijn wel kleine beetjes die kunnen helpen. Veel sterkte! (en mocht de gedachte dat iedereen beter af is zonder jou vaker terugkomen, dan bij huisarts aan de bel trekken! Want ze zijn zeker niet beter af zonder jou en die gedachte past bij depressiviteit. Ik herken het niet van mijn burn-out)
@Kache herkenbare dingen die helpen! Ik trek mij vaak na de lunch en het avondeten ook even terug om op bed te liggen. Mijn man doet ook de kinderen in bad sinds een jaar. Ik vind het harde geluid in de badkamer heel heftig en dan schiet ik uit mn slof als ze even gillen. En op rotdagen inderdaad afzonderen en tot rust komen. Niet leuk voor mijn man, maar het is nou eenmaal nodig.
@Kache Dank voor je uitgebreide antwoord. Het is idd amper te doen om nu tijd voor mezelf te nemen. Na de lunch ga ik met de oudste op de bank een filmpje kijken, dan ligt de jongste te slapen. Dan ga ik op de bank liggen en dommel vaak even weg. @momwithcamera Dat schuldgevoel is lastig he. Ik heb daar ook enorm last van. Tijdens beide zwangerschappen moest ik zo ongeveer plat liggen en moest manlief ook alles doen. En na de geboorte van de jongste hebben we het allemaal zo zwaar gehad. Hij ook. En toen viel ik weg door de eerste bunrout en ppd. Nu dit weer. het lijkt zo eindeloos. Het helpt niet dat onze jongste heel temperamentvol is, en een echte banjer. Als hij tegen grenzen aanloopt ( wat meerdere keren per dag gebeurd) dan is het huis te klein. Hij kan enorm heftig reageren. inmiddels hebben we daar een modus in gevonden hoe we ermee om moeten gaan ( even met hem uit de situatie, naar zn kamer, daar knuffelen tot hij rustig is, en daarna pas uitleggen waarom iets niet mag), maar op sommige dagen zijn zijn reacties teveel voor mij om er goed op te reageren. Waarna ik me weer enorm schuldig voel omdat ik tegen hem heb staan schreeuwen. Schiet lekker op zo haha. Sommige dagen zijn beter dan andere. Vandaag is weer een enorme offday. Hoofd vol watten en zwaar gevoel in mn lijf. blegh. Op andere dagen probeer ik zoveel mogelijk weg te gaan met de kids. Lekker struinen in het bos of duinen. Beestjes kijken, plantjes kijken, stokken zoeken, hutten bouwen, vinden ze fantastisch. Dat geeft mij ook wel rust, zij heerlijk aan het rommelen, en ik met mijn hoofd in de wind. Maar het is niet genoeg om op te laden. Ik zie ook even niet wat ik kan doen om op te laden. Boodschappen worden hier ook bezorgd, huishouden is al een stuk minder dan 3 maanden geleden, er is meer schermtijd. Ik heb een paard waar ik mezelf nu 2x per week verplicht om te rijden, al is het maar lekker zonder zadel en hoofdstel om de wei. Het allerliefst zou ik af en toe een dag op de bank hangen. Gewoon niks. Maar tot we weer oppas hebben lijkt dit onmogelijk.
Ik wilde zelf al een onderwerp opstarten in deze trend, vandaar aangemeld. Maar zag al herkenning, dus vandaar dat ik even hier reageer. Helaas heb ik echter geen adviezen voor je, enkel herkenning. Dochter van bijna 3 jaar oud, een partner die er al even doorheen zit en waar ik dus weinig steun van kan/mag verwachten. Ikzelf zit er nu dus al circa een jaar compleet doorheen, corona was geen helpende hand. Mijn vader heeft ook nog een hersenaandoening gekregen begin dit jaar, is nu thuis met veel hulp. Maar dat heeft er ook ingehakt, met daarbij dat ik van mijn moeder ook niet al teveel kon verwachten en zelfs eigenlijk een steun voor haar hoor te zijn. Partner trekt met regelmaat, eigenlijk 8 van de 10 x zijn handen er vanaf en gaat zelf zijn rust pakken. Wordt wel kwaad dat ik haar nu dus al lange tijd wekelijks onderbreng met overnachting en dus een dag voor mezelf. Dit om mezelf op te laden...alleen onze relatie is dus echt kapot gegaan hierdoor (mijns inziens). Hij wijt het aan veel slaapgebrek en mijn tekortkomingen, wat ik me ook kan voorstellen. Alleen zo zwart/wit is het natuurlijk niet, en kleintjes zijn gewoon heel pittig. Als je dan ook nog het huishouden, de boodschappen, het ochtendritueel en dergelijke altijd zelf op je moet je nemen. Daarnaast is partner hier afgelopen 2 jaar ook regelmatig ziek geweest dat hij dus echt helemaal niks deed. En daarnaast wel de fut hebben om kritiek te geven hoe ik het allemaal "verkeerd" doe. Sorry geen advies hier enkel herkenning van de uitputting. En excuus dat ik je topic gebruik voor mijn gespui. Zal mijn klaagmodus bij deze weer uitschakelen, maar kon t even niet laten te luchten. Sterkte ieders geval!
Ik heb geen ervaring hiermee en herken het ook niet helemaal. Dagen wisselen hier ook af natuurlijk, maar elke dag overleven zo voel ik het niet. Heb je een ritme? Met de kinderen en voor jezelf? Ritme geeft rust en duidelijkheid en misschien veiligheid en controle voor jezelf. En dan echt van tijd tot tijd, beetje aangepast naar je kinderen natuurlijk. Zou dat kunnen helpen? En niemand is beter af zonder jou, niemand. Je gezin al helemaal niet. Ik hoop dat snel de hulpverlening weer wordt opgestart.
@madelein: Als het genoeg was om op te laden dan had je ook geen burn-out gehad, hè? Dat is denk ik wel een belangrijk verschil. Ik denk dat je het op dit moment beter kunt zien als ‘rustmomentje’ in de ‘burn-outstorm’. En dat is nodig, anders wordt het enkel erger. Neem dat moment voor wat het is. De rest heeft tijd nodig en daar zul je handvatten voor moeten krijgen. Daar is die behandeling dan ook voor. Als je je verder af voelt glijden, dan zou ik contact opnemen met je behandelaar of huisarts. Niet wachten tot de volgende afspraak, maar direct bellen!
Dat doe ik ook. Anders kan ik het simpelweg niet vol houden. Na de vreselijke pnd en een burn out een paar jaar later begin ik nu pas weer een beetje lucht te krijgen. Heb vorig jaar ontslag genomen en heb eigenlijk alleen maar rust genomen. Had het zo hard nodig. Herken het gevoel van niet nodig zijn heel erg, dat je ze toch alleen maar tot last bent en de schuldgevoelens, maar dat is niet zo, de kinderen kunnen echt nog niet zonder je en dat willen ze al helemaal niet. Het is zwaar, nu helemaal als je constant mensen om je heen hebt. Probeer als je man thuis is ook echt wat tijd voor jezelf te nemen, stuur hem er maar op uit en doe dat ook echt wat voor jezelf en niet gaan opruimen (tenzij je daar natuurlijk heel gelukkig van wordt).
Elkaar meer afwisselen? Mijn man gaat vaak in de ochtend hardlopen/wielrennen, hij is dan zo een paar uur weg, dat is zijn rust, hij knapt daarvan op. Ik ben dan bij de kindjes, als hij terug is samen lunchen en normaal even op pad, nu door Corona even niet en dan pak ik in de middag wat rust door even boven een boekje te lezen of gewoon even te liggen.
Ik heb het echt met je te doen. Heb vorig jaar een burn out gehad, als single mom zijnde heb ik dat als heel heftig ervaren. Moet er niet aan denken dat mij dit, in deze tijd,nu zou overkomen. Want ik vind het superzwaar, terwijl ik nu een goede basis heb. Wat betreft je man, toch iets duidelijker zijn in aangeven wat je nodig hebt? Aangeven waar jouw grenzen liggen. En dat het voor nu niet erg is dat dingen blijven liggen. Focus op wat belangrijk is, de rest komt wel weer. Kan je man een paar uurtjes met de kinderen de hort op gaan? Wellicht heel rigoreus, maar een nachtje alleen in een hotel? Het zijn allemaal kleine dingetjes, maar dat is ook het lastige van een burn out. Herstel gaat niet van de ene op de andere dag. Het gaat stapje voor stapje, en ik denk dat de stapjes in deze tijd klein zijn