Hier momenteel niet gelukkig.... Dit jaar 10 jaar samen, 3 jonge kids, vorig jaar verhuisd , en manlief is deze zomer godzijdank EINDELIJK klaar met jaren studie naast alles... Hij zit lekker in zijn vel bla bla bla Ik totaal niet! Knettergek op kids, blij dat ik thuis er voor ze ben.. Maar mis gigantisch sociale contacten toch wel... En ik mis het echt om gewoon in de watten gelegd te worden of verrast oid. En dat hoeft zeker niet om dure cadeaus te gaan!!! Maar manlief heeft dat van zichzelf absoluut niet in m zitten.... Sinds we verhuisd zijn besef ik des te meer dat we zooo gigantisch verschillend zijn dat ik me afvraag of we wel voor elkaar bestemd zijn... anderzijds is opgeven voor mij niet snel een optie... maar “ongelukkig” zijn ook niet
Wij zijn 7 jaar samen waarvan 5 jaar getrouwd en ik ben nog steeds erg gelukkig met hem. Hij ook met mij, heb het net even gecheckt Kan me geen leven voorstellen zonder die man.
Hebben jullie het er al eens over gehad samen? Misschien gewoon aangeven? Hij mist jou signalen. En gaan jullie wel eens echt samen weg? Hier ben ik pas weggegaan na ontzettend veel ruzie. Ook had hij ineens niets meer voor me over op liefdesgebied. Hij ging liever eten met alle collega's en plande niets meer samen in. Ik moest het volgens meneertje eerst verdienen door m'n gedrag aan te passen
11 jaar samen, waarvan ruim 7 jaar getrouwd. En nog steeds erg gelukkig met hem. En dit is wederzijds. ♡
Haha Ja heb t al zoo vaak aangegeven maar elke x “versloft” het weer bij m... Hij is daar helemaaaaaal niet creatief in oid ik ben t wel beetje zat om t elke x aan te moeten geven... en ben er ook klaar mee om nog steeds van alles gezellig te maken voor hem/ons/ons allen .. Hij is sowieso altijd heel makkelijk met alles! kan zich niet zo snel druk maken etc. Op zich heel fijn... Maar niet omtrent de romantiek/gezelligheid etc Als straks z’n studie afgelopen is... heeft hij sowieso geen excuus meer...! Dus dat is m’n grootste hoop... dat het dan weer wat op gaat bloeien. erop uit gaan we zelden gezien we financieel het niet hebben (1verdiener) En ik niet zo gek ben op op laten passen
Maar is dat echt nodig dan? Mijn man is ook niet zo en ik zelf ook niet. Zou heel erg tegen mijn gevoel ingaan als dat wel van mij verwacht zou worden.
Ja gelukkig. En natuurlijk zouden er dingen beter/anders kunnen, maar dat komt wel weer. We hebben best pittige jaren gehad (ligt vooral aan mij, psychisch). Hoop dat we nu wat meer rust krijgen.
Naja zoals je al zegt... vinden jullie het niet nodig, en dat is prima! Ik heb er wel behoefte aan... en de eerste jaren vd relatie was het er ook van beide kanten... dus ja dan ga ik dat zeker missen!
Ik zie het ook zo hoor. Je verdient aandacht van je man. En het niet druk maken over dingen is heerlijk, maar ook vervelend omdat hij dan geen signalen oppikt. Hier was het zo dat ik ook jaloerse gevoelens kreeg tegenover anderen. Bijvoorbeeld voor mijn verjaardag of andere zaken. Hij deed er geen bal meer aan. Wanneer ik dan hoorde van vriendinnen wat hun man had gedaan was ik stront jaloers. Zelf was ik echt van het gezellig maken, verrassen of het moeite doen. Toen we samen een nacht weggingen waren we samen aan het eten. Hij vroeg toen waarover ik wou praten. Het ging gewoon niet vanzelf. Het was anders geweest als het er nooit was, de eerste tien jaar waren goed en prima. Ik heb nu een vriend die heel veel aanvoelt en ziet. Voor jou is het misschien een idee om te kijken naar een optie om voor jezelf te gaan kijken qua werk of inkomen. Mocht het niet gaan kun je altijd nog voor jezelf kiezen
Dat was het punt niet echt. Jij hebt er behoefte aan, hij niet (anders zou hij het wel doen toch), waarom zouden jouw behoeften dan voorgaan?
Omdat hij haar niet verrast? Jaloers zijn vanwege een verjaardag? Daar draait het toch niet om in een huwelijk.
Het gaat niet om de verrassing, ze geeft aan dat het er wel was en nu niet meer. Hij amper moeite doet om er iets van te maken. Ze geeft aan dat ze één verdieners zijn. Ik zou zelf als ik ongelukkig ben toch wat zaken regelen. Ik heb pas na een aantal jaar opgegeven en zeg zeker niet dat ze moet weggaan. maar je iedere keer zo voelen is ook niets
Klopt, maar wanneer je tien jaar lang moeite doet voor elkaar en het valt dan weg kunnen die gevoelens opduiken. Althans dat gebeurde bij mij. Het huwelijk draait om zoveel dingen maar als één persoon nul moeite doet, alles voor lief neemt en niet omkijkt naar de kleine dingen is dat heel vervelend.
Dat haal ik er niet uit. Ik lees dat zij vooral niet zo lekker in haar vel zit en man wel. Als ze sociale contacten mist, moet ze daar wat aan doen, niet wachten tot iemand wat voor haar verandert. Dat gaat dan wel veel verder dan een verjaardag of een verrassing. Man en ik verrassen elkaar nooit, maar we hebben wel aandacht voor elkaar.
Daarin heb je gelijk, misschien iets te snel ingevuld van mezelf. Het ging om de aandacht en een beetje moeite. Aandacht voor elkaar was er al niet meer echt. Ik veranderde ook enorm omdat je steeds meer onzekerheid krijgt. Of ik het wel goed deed etcetera. En het ging niet om het cadeau meer om het vergeten of het lakse gedrag erom heen.
uhm behoefte voor hem is een groot woord . Maar hij vind het super leuk en fijn als ik moeite voor hem doe, verras etc. En hij geeft zelf wel aan dat hij het graag terug wil doen, alleen lukt het hem niet op een of andere manier? wat ik dan op mijn beurt echt vreemd vind... Want als je gek op elkaar bent zou dat toch bijna vanzelf moeten gaan... (mijn beredenering..)
Waarom? Het gaat voor hem duidelijk niet vanzelf, geeft ie ook aan. Ik vraag me dan af waarom het zo belangrijk voor je is. Dat het voor jou vanzelf gaat, zegt niks over hem (en al helemaal niet over hoe gek hij op je is).
Precies, JOUW beredenering. Maar misschien is het wel fijn als je wat meer uit je sociale contacten haalt? Ik proef uit jouw verhaal dat jij een beetje ‘stil‘ bent komen te staan. Weinig sociale contacten, geen werk (dus ook geen contacten) en zorg voor 3 kleine kindjes wat je ongetwijfeld opslokt. Daarnaast ook geen financiële ruimte om iets te ondernemen. Is het misschien zo dat je onbewust vind dat hij die ‘leegte’ op moet vullen? En hij je misschien onbewust wel voor lief neemt? Ik vraag dit omdat wel een beetje herkenbaar is. Ik deed op een gegeven moment ook niks meer. Ja voor de kids zorgen. En mijn partner werkte, sportte, volgde cursussen en had etentjes etc. De verhouding raakte scheef en Ik ging dingen van hem verwachtten die niet reëel waren. Want IK was niet gelukkig met de situatie en vond dat HIJ daar iets aan kon doen. Gelukkig tot de conclusie gekomen dat ik dat toch echt zelf moest doen. En toen ik zelf ben begonnen met een cursus en sporten kwam bij hem ook ineens weer die interesse terug om dingen voor mij te doen, want ik was er niet vanzelfsprekend altijd meer.
Ik ben zeker weten flink stil te komen staan... maar niet op de leuke manier. Ik zat volop tussen de mensen in een job waar ik echt op m’n plek zat. Destijds door m’n aller fijnste collega’s/vriendin er gewoon uitgewerkt tijdens/na verlof... vriendinnen/familie, alsof ik het aantrek ofzo, stuur ik geregeld berichtje of bak koffie. Maar ook dit is eenrichtingverkeer... Weer een goede vriendin, die voor zichzelf starten ging, heb ik eerste paar jaar geholpen , en daarna keerde ze om... en was ze me liever kwijt dan rijk. en zo zijn er nog wel een paar... Ik ben er wel klaar mee om elke keer zo teleurgesteld te worden... en misschien dat het me nu extra zeer doet dat manlief het allemaal wel gewoontjes vind , waardoor ik t gevoel krijg hij me vergeet.... maar geloof me, als iemand van me houd is hij het wel... hij zal door t vuur voor me gaan. (Uiteindelijk...) ik voel me momenteel gewoon niet geliefd in de wereld... :/ En t knokken is vermoeiend...