Nee. Ik ben niet gelukkig. Ook niet heel ongelukkig, maar ik heb grote twijfels over onze relatie, we passen niet goee bij elkaar als geliefden (wel als ouders en gezinsmanagers). Dit weten we beiden, hebben zelfs al een hele rits sessies met therapeut erop zitten. Maar.. Ik wil in deze onzekere corona-tijd (kinderen veel thuis, man heeft de zaak moeten sluiten (hopelijk tijdelijk), ik moets veel meer werken) geen grote beslissingen hierover nemen. Dus modderen we nog even door, zoals we al jaren doen eigenlijk..
Het ligt niet aan jou, het ligt niet aan jou, HET LIGT NIET AAN JOU! Wat jij ook zegt of doet, niemand verdient het om uitgescholden of geslagen te worden door je man. Het ligt niet aan jou en het is niet normaal. Dat is allemaal wat in dit soort relaties hoort, hij geeft jou het gevoel dat jij dit verdient en dat jij dingen verkeerd doet.
Ik heb de reactie na deze nog niet gelezen. Heb je de definitie/omschrijving wel eens opgezocht? Puur informatief. Het is namelijk helemaal niet zo gek dat jij het (nog) niet als mishandeling ervaart. Feiten en gevoelens lopen niet altijd hand in hand. Daarnaast is het ook heel wat om in te zien dat iemand waar jij van houd zoiets doet. Dat jij je je in zo'n relatie bevindt. Nee mijn man zegt nooit dat ik mijn bek moet houden. Hij probeert mij nooit te intimideren of iets voor mij te beslissen. Hij heeft mij nog nooit vanuit negatieve gevoelens aan geraakt. Geen vastpakken, duwen, slaan, keel dichtknijpen, haren trekken of wat je ook kan bedenken. Je partner fysiek aanvallen is niet normaal en heeft niks met een man vrouw ding te maken. Het kan natuurlijk dat hij dit van huis uit gewend is, wat het voor hem "normaal" maakt. Maar dat is het echt niet.
Dit is niet normaal. Wij hebben dit soort dingen echt nooit tegen elkaar gezegd en wij hebben best wat shit samen meegemaakt. Maar fysiek en/of verbaal geweld is hier echt nooit voortgekomen. Dat jouw man dit normaal vind betekend niet dat dit normaal is.
Helaas heel herkenbaar. Vanaf dat ik mijn eerste mobiel kreeg hield ik deze altijd goed bij me voor als ik 112 moest bellen. Helaas is dit wel nodig geweest en heb op mijn 15e op het politiebureau een verklaring moeten afleggen tegen mijn vader, over hoe hij mijn moeder net niet vermoorde. Dit zijn dingen die geen enkel kind zou mogen meemaken. Bij mijn vader ging het ook van 'hou je bek' naar spullen kapotkoken naar slaan naar net niet vermoorden. En natuurlijk hield hij zogenaamd van mijn moeder, natuurlijk was zij degene die hem triggerde etc. Je ziet bijna altijd hetzelfde patroon terug bij huiselijk geweld.
Dat de kinderen dit gedrag zien is enorm schadelijk voor ze. Naast bepaalde trauma's die angsten kunnen veroorzaken. Krijgen ze ook een heel slecht voorbeeld mee. Ervan uit gaand dat je man het van zijn ouders mee gekregen heeft. Van vader door zijn daden en van moeder door het te accepteren en (te lang) te blijven. Alleen al de cirkel van dit gedrag doorgeven doorbreken, is een goede en belangrijke reden om de knoop door te hakken. Net als de verdere schade aan de kinderen een hele goede en belangrijke reden is. Hij heeft jou wijsgemaakt dat jij de agressie in hem opwekt. Dat jij er dus voor zorgt dat hij agressief wordt. Waardoor hij zelf geen verantwoordelijkheid draagt over ZIJN daden. Lees mijn vragen nog eens in mijn eerste post en beantwoord ze ook eens, alsjeblieft. Natuurlijk gaat hij niet vertellen dat hij toen (waarschijnlijk) ook agressief was. Dat past niet in het plaatje dat jij de agressie veroorzaakt. En stel jij bent de 1ste persoon bij woe hij zich zo misdraagt. Zegt dat dan iets over jou? Zegt dat dan niet juist iets over hem? Kwam het slaan en uitschelden vroeger ook bij jou thuis voor?
@Tikki: Hoe is jouw eigen jeugd geweest en die van je man? Je zegt dat je geen contact met familie of vrienden in de buurt hebt. Komt het door een naar verleden uit je jeugd dat je geen contact meer met je familie hebt of heeft je man je al zo ver van iedereen geïsoleerd?
Ik geloof direct en volledig dat jij van hem houdt, sterker nog, ik geloof ook dat hij van jou houdt. Maar deze vorm van liefde is voor iedereen in jullie gezin heel gevaarlijk. Zowel psychisch als lichamelijk. Deze situatie kun je niet alleen beëindigen. Hier heb je hulp bij nodig. Deze hulp kun je op meerdere manieren krijgen, bijvoorbeeld via de huisarts, maar ook zelf veilig thuis bellen of zelfs via de school van de kinderen.
Ik heb het wel eens opgezocht op google, gisteren was ik ten einde raad. Ik heb hem tot nu toe niet meer gesproken over de aanval van gister ochtend. Hem kennende zal ik hem wel weer zó boos hebben gemaakt. En met andere incidenten stak ik wel degelijk m'n hand in eigen boezem maar gisteren zat ik gewoon op de bank, ik had hoofdpijn en hij had de kinderen naar school gebracht. Hij kwam thuis en wilde praten over het feit dat ik de avond daarvoor naar bed was gegaan geërgerd over iets wat hij had gezegd. Ik gaf aan niet te willen praten erover, ik gaf aan dat ik voelde dat we weer ruzie zouden krijgen. En toen vloog hij dus naar mijn keel, gooide me heen en weer. Ik gillen, waarom doe je dit? Meestal zag ik het aankomen omdat ik me dan defensief opstelde maar gisteren zat ik gewoon, dat was toch echt niet nodig. In zijn jeugd mishandelde zijn vader zijn moeder, en zijn moeder dronk. Mijn jeugd was redelijk normaal.
Mijn vader heeft al jaren een ander gezin, mijn moeder is overleden. Voor de rest is er niemand. Ik heb idd wel vaker gedacht; als ik nu een lieve tante zou hebben dan ga ik een week daar naar toe. Helaas
Het is juist goed aan te geven dat je niet wilt praten omdat je ruzie krijgt. Misschien moet je tegen hem zeggen dat het klaar is met die uitspattingen en dat je hulp gaat inschakelen voor deze situatie! Ook al had je je wel defensief opgesteld hij heeft niet aan je te komen. Hij heeft geen lekker voorbeeld gekregen, dus je mag op zijn minst eisen dat hij hulp zoekt voor verbetering of je stapt eruit. Dit is hij ook verplicht tegenover zijn kinderen.
Kun je niet ergens iets krijgen voor een week? Ondanks de corona is er vast wel iets waar je een week kunt overbruggen met de kinderen.
Ik heb wel eens gezegd dat ik bij hem weg ga, het laat hem nogal koud. Ik wilde het ook nooit echt doen, we zijn nog geen jaar getrouwd. Ik wilde dat het zou slagen en niet beschaamd afdruipen, maar ik begin steeds meer te denken.. gewoon gaan! Ik wordt maandag 28 misschien speelt dat ook een rol, ik wil gewoon gelukkig zijn en gun hem dat ook.