Op dat moment zou ik met m’n mond vol tanden staan, maar eigenlijk zou je haar keihard uit moeten lachen. Het zegt in ieder geval meer over haar dan over jou! (Zo iemand zou ik ook liever kwijt zijn...)
Wat een interessant topic. Ik heb altijd een goede baan gehad. Zeker toen ik kinderen had baalde ik enorm als ik weer moest werken. Ik bleef veel liever thuis. Nu ben ik erg dankbaar dat ik een goede baan heb want ik kan nu we gaan scheiden mezelf goed redden. Nu pas ga ik meer en meer genieten van mijn werk omdat ik nu ook persoonlijk begeleider ben en merk dat het administratieve deel mij heel goed ligt en ook het contact met andere disciplines. Wel blijf ik een beetje verlegen en stel ik dingen uit. Wat ik juist toen ik nog alleen was had. Dat ik me waardeloos en niets voelde omdat ik geen relatie had en ook nooit gehad heb. Het voelde echt zwart wit: Als je een relatie heb ben je iemand. Heb je geen relatie dan stel je niets voor. Het verbaasde me toen dat mensen dat juist hebben als ze hun baan verliezen. Nu heb ik daar geen ervaring mee dus weet ook niet hoe het voor mij zou voelen. In elk geval: Ik heb een baan dus ik ben iemand. Hielp mij toen niet. Wel een beetje maar dat was meer grootspraak dan dat ik het zo voelde. Nu met meer je levenservaring weet ik dat het niet gezond is dat je jezelf een identiteit aanmeet als zijnde: Ik heb een relatie. Of. Ik heb een baan. Maar moet me daar soms echt zelf even op wijzen. Ook straks als ik weer alleen ben is mijn angst dat ik toch in die valkuil stap van geen relatie is je bent niemand en dat de reden zou zijn om een relatie te zoeken. Voor mij zou het hebben van een baan dan ook niet helpen. Ik probeer ook echt erop te letten dat ik niet mijn baan en functie ga voelen als: Kijk eens ik doe dit en daarom ben ik iemand. Ik ben al aardig op weg om van mezelf te houden om wie ik ben maar het blijft oefenen. Het uiteindelijke doel is wel dat wat anderen denken mij niet interesseert en mijn geluk niet beïnvloed
Niet alleen bij tbm is er soms sprake van denigrerende opmerkingen. Ik heb een hele tijd ongeschoold werk gedaan en ook toen kreeg ik vaak de opmerking of ik niet eens moest studeren of een 'normale' baan moest zoeken.
Ik heb aan de universiteit gestudeerd. Daarna heb ik enkele hooggeschoolde functies uitgevoerd. Dat was zo leuk om te doen, maar de waardering die ik daarvoor van mijn omgeving kreeg over mijn status, dat was een beetje het ene oor in en het andere oor uit. Niemand vroeg me ooit waar ik nou echt inhoudelijk mee bezig was. Dat zou leuk zijn geweest. Omdat ik daarna jaren ziek ben geweest en er dingen speelden rondom mijn zoon heb ik daarna alleen maar laaggeschoolde functies gedaan, soms maar acht uur per week. Ik had het er vooral zelf moeilijk mee om mijn ambities naast me neer te leggen en een ander soort identiteit te krijgen. Ik heb het geluk dat ik altijd terecht kom in groepen met prettige mensen om mee samen te werken. Mensen gaan met mij om omdat ze mij aardig of interessant vinden. Als ik dan opmerkingen krijg, tja, ik werk voor mezelf aan mijn toekomst en niet voor een ander. Het kan me niet zo veel schelen.
Helaas zit ik momenteel thuis, nu 2 maand in de WW en hoor er niemand over in mijn omgeving. Het enige dat er wordt gevraagd is of ik alweer een nieuwe baan heb gevonden. Helaas werkt corona niet echt mee. De sollicitatieprocedures duren erg lang of gewoon geen vacatures in het gene dat ik zoek. Voor nu ben ik nog kritisch in het zoeken. Maar goed, uiterlijk 1 aug wil ik weer aan de bak zijn, dus wordt steeds minder kritisch. Binnen mijn schoonfamilie is het geen taboe. Hier wordt het als normaal gezien dat de vrouw thuis blijft bij de kinderen, maar ik ben niet het type dat volledige thuis kan blijven. Het enige wat ik heerlijk vind zijn de ochtenden. Lekker op het gemak opstarten, geen gejaag naar opvang/school/werk. Ik heb echt respect voor alle thuis blijf moeders, want zeker met een baby vind ik het echt pittig. Amper een moment voor jezelf, altijd wel iets te doen in huis.
Ik herken die denigrerende opmerkingen eigenlijk helemaal niet. Alhoewel ik wat uurtjes werk, maar ik ben lang tbm geweest. Hier zijn we het vanaf t begin van ons trouwen altijd al over eens geweest. Als er kinderen komen wil ik sowieso nooit gebruik maken van professionele kinderopvang, dus enkel alleen van oma’s om wellicht een tante. Maar niet anders. Tzt kijken we dan wel hoe of wat. En 2 dagen was de max, werken was vooral voor de leuk. Toen oudste geboren werd werd heb ik nog 1 jaar 2 dagen gewerkt. Ik moest daarna 3 dagen gaan werken, maar dat wilde ik niet dus contract werd beëindigd. Toen ben ik dus gestopt. Vanaf toen dus ook niet meer gewerkt. Nu werk ik weer wat uurtjes, maar heb hier niet voor gesolliciteerd ofzo. Via via, ze zochten iemand, blabla. Inval, en van het één komt het ander. Vind het ook wel weer leuk. Oudste zitten op school, oma en tante passen op de jongste. En na de zomer kijk ik weer verder wat ik wil. Mijn vriendinnen werken allemaal meer uren, maar ik heb dat nooit gewild. Maar dat betekend echt niet dat ik niets te melden heb en zij wel ofzo. Sterker nog, zij praten eigenlijk nooit over werk? We hebben het altijd over hele andere dingen
Dat snap ik hoor, maar dit waren opmerkingen van mensen die dicht bij mij staan, helaas geen oprechte vragen. Het is ook een precair onderwerp, eigenlijk gaat het niet om wat je zegt, maar naar wat je niet zegt en de ander op zichzelf betrekt.r r Als ik zeg dat ik het fijn vind om thuis te zijn omdat mij dat goed lijkt, bedoel ik niet: jij werkt en je bent geen goede moeder. Maar de ander kan daar wel zich aangesproken over voelen. Ik ben echt heel makkelijk hoor, wil je thuisblijven en kan het? Prima. Wil je werken om je steentje bij te dragen? Prima. Wil je werken voor de vakanties? Ook prima.
Je kan het onmogelijk voor iedereen goed doen. Ik werk wel. Doordeweeks avonden en weekenden. Op deze manier hoeven de kinderen niet naar de opvang. Toen ik zwanger was van de derde kreeg ik ook van iemand de opmerking: "gaat dat wel lukken dan, zorgen voor drie kinderen én nog werken". Uhm ja... Maar ik twijfel nu wel heel erg om volledig thuis te blijven. Het valt mij nu best zwaar want ik heb hele lange dagen zo. Maar ik vind het wel een spannend idee.
Bij mij was er n groot taboe op thuisblijven. Kwam ziek uit mn zwangerschap en kon ook in die zwangerschap niet werken. Mijn ex en zn familie noemden om de haverklap dat ik op zn zak teerde. Ben toen te snel weer aan de slag gegaan. Was graag eerst rustig gezond geworden en ook graag n paar jaar van mn kind willen genieten. Maar had helaas niet de mazzel van n man die op n relaxte manier wilde betalen terwijl ik daar gewoin dankbaar voor was. Financieel gezien hoefde ik ook niet te werken. T lijkt me heerlijk paar jaar lekker thuis te zijn. Lekker voor de kinderen zorgen rustig koken etc. Maar dat kan alleen als n ander of de bijstand dan voor je betaalt. Die mazzel moet je dan wel hebben.
Dat klinkt goed maar dan moet je wel andere mensen of een geldbron of boom hebben die alles voor je betaalt...
Ik werk ook tijdens de schooluren dus buiten de corona tijd is er geen 1 van de 3 dat doorheeft dat ik werk. Vanaf september ben ik voor het 1st in 11 jaar helemaal alleen thuis de woensdag voormiddag van 09 tot 11 u. Ik ga dat echt gebruiken voor huishouden te doen.
Ik vraag eigenlijk nooit aan mensen wat ze voor werk doen. Tenminste, niet zo maar uit het niks om een gesprek op gang te brengen. Wel als mensen iets vertellen over hun werk en ik er dan niet precies uit kan halen wat ze doen. Dat levert soms wel grappige uitkomsten op. Een klasgenootje waar mijn dochter wel eens mee afspreekt heeft een moeder waarvan ik dacht dat is echt een geitenwollen sokken type. Huis een zooi, van die soepjurkkleren enz. Hartstikke leuk mens hoor. Ik dacht die doet iets met homeopathie oid. Blijkt een kinderarts te zijn. nooit naar gevraagd, ineens kwam het ter sprake omdat ze zich verontschuldigde voor de rommel thuis ze had een dubbele dienst gehad. En zo kwam ik erachter. En zo heb ik er nog wel meer. Vraag dat nooit zo uit het niks. Hetzelfde als dat ik nooit vraag of iemand nog meer kinderen wil of uberhaupt kinderen wil. Er zijn toch zoveel andere vragen die je kunt stellen als je een praatje wil maken denk ik dan. Bv of je nog op vakantie gaat. Levert meestal genoeg gespreksstof op.
O ok nou dan denken we daar dus t zelfde over. Niet iedereen heeft die mazzel. Maar als je die wel hebt.. Vooral doen zou ik zeggen
Tja, ik weet niet. Niet werken hoeft geen taboe te zijn. Iedereen moet doen waar hij/ zij zich goed bij voelt.
Ik werk sinds oktober niet meer, veel wisselende reacties op gehad. Ik zat al halfjaar in de ziektewet, maar in de ziektewet blijven met een kleine kans op afkeuring (fibromyalgie wordt nog steeds vaak niet afgekeurd) was voor mij geen optie meer. Veel opmerkingen gekregen over dat dat super dom was, dat ik gewoon de ziektewet moest afmaken en alles wat daarbij kwam kijken. Financieel redden wij het op 1 salaris, ja iets krapper.. als we gaan scheiden? Ja dan heb ik niet veel meer. Toch was het de beste beslissing die ik gemaakt heb, geen stress meer van de ziektewet. Want ik vond de ziektewet heel erg moeilijk. Ik vond mijn gezondheid belangrijker, dan misschien die 200/300 euro die over zou blijven (ik werkte al niet fulltime) en de stress of ik wel of niet afgekeurd zou worden. Alleen doordat ik niet ben afgekeurd en nog jong ben, mensen ook niks aan mij zien aan de buitenkant wordt er vaak gezegd dat ik gekozen heb om niet meer te werken. Terwijl het voor mij niet als een keuze voelde, ik kon gewoon niet meer. Ik heb het langs me neergelegd, voor mij was het de juiste beslissing en gelukkig ben ik degene die daarmee moet leven en niet een ander Ik ben weleens bang dat mensen het dus raar vinden dat we wel voor kinderen gaan.. maar ook dat probeer ik maar van me af te zetten.. Ik kijk er wel naar uit om fulltime bij mijn kinderen te zijn en wie weet in de toekomst weer te kunnen werken. Voor nu heb ik een website gemaakt voor vrouwen met vaginisme en help ik anderen mensen en heb gewoon nog een sociaal leven dus zie mezelf nog wel als iemand die deel uitmaakt van de maatschappij.
Ik persoonlijk had liever gewerkt, mis mijn werk nog steeds. Werkte in de kinderopvang waar ik het heel erg naar de zin had. Lichamelijk ziek zijn zie ik niet echt als boffen Ik maak er het beste van en heb me erbij neergelegd en wie weet gaat dat over een paar jaar wel weer. Het lijkt me dus wel mooi dat ik dus nu fulltime kan zorgen voor de hopelijk toekomstige kinderen, maar ik zou nu graag willen ruilen met iemand die kan werken al is het maar een paar uurtjes
Dat Is ook ideaal inderdaad, tijdens schooluren. Maar dacht duurt nog wel even voordat de jongste bij ons op school zit