Ok nog een keer dan. Ja maar dan nog ken je de achterliggende reden niet. Als ik werk en n ander niet. Wie ben ik dan om diegene lui te vinden of profiteur. Ik ken toch niet het hele verhaal en dat hoeft toch ook niet. Het gaat er tich om dat ik mijn eigen keuzes kan verantwoorden. Dat is toch met alles zo.
Ik had n onderbuurvrouw die niet werkte. Nooit iets van gevonden. Ik ging wel werken toen mn zoon 1 was. Wilde ik liever niet maar druk van buitenaf. Gevolg was wel dat ik de zomer erna met n mooie tent 2 weken naar Frankrijk ging. Buurvrouw chagerijnig. Ja dat zou ik ook wel willen maar ja ik kan dat niet etc. Dan denk ik van laten we elkaar gewoin edns wat minder bekritiseren en elkaar qua kezues gewoon met rust laten.
En sowieso, wanneer is iemand mantelzorger? Als ik naar mezelf kijk bijvoorbeeld, ik help mijn schoonmoeder dus regelmatig met het een en ander. Vooral in het huishouden. Mijn man overigens ook. Maar ik vind het moeilijk om onszelf als mantelzorgers te zien. Mijn schoonmoeder heeft een zus die een paar jaar geleden een beroerte heeft gehad en nu 24/7 door haar kinderen wordt verzorgd. Als ik mezelf daarmee vergelijk vind ik het nog behoorlijk meevallen wat ik doe. Voor mij gaat het meer om je instelling, al werk je nog zoveel maar staat nergens echt voor open vind ik dat persoonlijk heel anders dan iemand die "niet werkt" en altijd voor iedereen klaarstaat en op die manier echt wat voor de maatschappij betekent.
Ik heb niet alle reacties gelezen. Mijn mening: natuurlijk ben je dan nog wel iemand! Wie je bent wordt niet gedefinieerd vanwege je werk. Hoe je in het leven staat, welke normen en waarden je hebt, uitdraagt en overbrengt op je kinderen, en wellicht op een andere manier een steentje bijdragen is net zo van belang. En vooral nooit oordelen over een ander.... Vanwege corona heb ik 7 weken thuis gewerkt... echt niets meer dan lof en respect voor thuisblijfmama's . Het zal mijn keuze nooit zijn (vrijwillig dan). Persoonlijk vind ik het een goed voorbeeld voor mijn 2 dochters, een werkende moeder. Mijn man en ik heb vorig jaar een hele moeilijke periode gehad in ons huwelijk. Zover dat we met 1 been in een scheiding stonden. Het feit dat ik werk gaf me destijds een keuze: als het nodig was geweest, zou ik het kunnen redden met mijn salaris. Gelukkig zijn we eruit gekomen samen! Maar dat ik financieel de keuze had en heb, stelt me gerust. Dat wil ik voor mijn kinderen later graag ook, dat ze onafhankelijk zijn en zelfstandige keuzes kunnen maken. Daar hoort nu eenmaal een financieel plaatje bij. Maar, dat is mijn mening natuurlijk .
Klopt, maar zelfs als iemand er voor kiest de hele dag te Netflixen, dan heeft nog iemand anders daar niks van te vinden. Misschien haar man en kinderen, maar niet een wildvreemde.
Maar dat is toch precies wat er hier in dit topic gevraagd wordt? Wat je dus vindt van mensen die niet werken? Of dat een taboe is? Iedereen vindt ergens wel iets van, dat is menselijk. Of je je mening in het echte leven overal op straat gooit, dat is een tweede. En nee, dat zul je mij niet horen doen en prima hoe iedereen zijn eigen leven wil leiden. Zucht, waarom is het ook altijd zo moeilijk om gewoon te lezen wat een ander schrijft voordat je daar op reageert?
Ik vind dat elke vrouw die goed voor haar kids zorgt en staat voor haar doen en handelen een voorbeeld is voor haar kinderen.
Waarom zou je daar niets van mogen vinden? Het is aan de persoon zelf om zich er wel of niet iets van aan te trekken, lijkt me. Het is een beetje dubbel hoor, je zit elkaar hier toch ook te bevestigen omdat je het goed en prima vind? Dan kun je ervan uit gaan dat er ook mensen zijn die daar anders over denken. Dat hoeft helemaal niets te veranderen aan de situatie.
Zo dacht mijn moeder ook altijd precies. Ze is van de weinige moeders van mijn generatie die altijd is blijven werken. En ze was de eerste die zei dat ik groot gelijk had door ontslag te nemen, dat verbaasde mij, omdat ze het zelfstandig zijn er altijd zo in gehamerd heeft. Ze vindt echter dat ik groot gelijk heb, werken altijd nog kan en dat ze misschien ook wel vaker bij ons thuis had willen zijn. Ik denk niet dat het uitmaakt voor je kinderen qua voorbeeld of je wel of niet werkt. Het gaat erom dat je er voor je kinderen kunt zijn op de manier die zij nodig hebben. Voor sommige kinderen gaat dat prima met fulltime werkende ouders, voor sommige kinderen ook niet.
Opmerkingen als geen goed voorbeeld en domme beslissing hoeven niet gemaakt te worden hoor. Degenen die dat vinden kunnen het ook fijn voor zich houden.
Ja maar elke situatie is toch anders. Ook al werk je nooit. Boeie. T leven is maar kort. Stel diegene krijgt kanker. Die denkt dan ook al die jaren dat ik lekker bij mn kids was kreeg ik kritiek. En nu ga ik dood. Laat een ander gewoon.
Maar je hoeft het toch niet altijd te ventileren? Ik denk dat de wereld een heel stuk mooier zou zijn als we elkaar niet op alle keuzes zouden lopen beoordelen. Het is 1 ding om je mening te geven, het is weer een ander ding om een hele groep mensen daarbij dom te noemen. Nergens voor nodig en ook gewoon niet waar.
Ja, veel oordelen. Maar mijn mening. Laat iedereen vooral doen waar hij of zij zin in heeft, dus thuisblijven of werken. Ik ben van mening dat je jezelf echt beter kunt ontwikkelen als je (als gezond persoon) werkende bent of dat nu vrijwillig is of betaald.
Want? Ik werk ook hoor masr dat zie ik niet als me wel of niet beter ontwikkelen. Dat zou ik ook kunnen doen als ik thuis zou zitten. Alsof iemands ontwikkeling stil staat als hij thuis zit.
Tja, zo ben ik misschien wel van mening dat sommige mensen zich, al zouden ze zich een slag in de rondte werken, nooit verder ontwikkelen.