@Mamalizzy het hele topic draait nu weer om jou. Kan je misschien een eigen topic aanmaken voor je eigen discusie? Dan kan hier weer ontopic meegedacht worden met ts. @Beheer kan het topic wederom opgeschoond worden?
Tja, wat er niet is kun je niet uitgeven. Had ook liever 10 jaar eerder willen stoppen, maar dat konden we ons niet veroorloven, net zoals een alleenstaande moeder zich dat niet kan veroorloven.
Ja zo zijn mijn laatste 8 jaar geweest. De laatste 2 jaar gaat het iets beter met slapen en zo. Het enige verschil met jouw verhaal is dat ik er 3 heb en elke ochtend om 7 uur op de fiets zat met de kinderen. En dat ik wel een man had dus als het ene kind wakker was kon hij de andere doen, dat scheelde wel. Dan was het gewoon hopen dat de derde bleef slapen. Sorry dat jij het zo onmenselijk vind maar soms moet je ook gewoon maar even je tanden op elkaar zetten. Niet iedere vrouw kiest ervoor om thuis te gaan zitten zodra het kan of zodra het zwaar wordt. Prima voor degene die dat willen en kunnen maar soms kan het niet. Maar in jouw verhaal lees ik niets raars. De eerste jaren zijn zwaar. Dat weten de meeste mensen voor ze aan kinderen beginnen.
Klopt. Hier ook 3 slechte slapers, 7 jaar onderbroken nachten, huilbaby, postnatale depressie en toen kon ik ook niet even thuis blijven. Was leuk geweest hoor, maar wat niet gaat, dat gaat niet. Ze noemen het bovendien niet voor niks tropenjaren.
Toen de kinderen nog baby en peuter waren werkte ik gewoon want toen kon stoppen financieel gewoon niet. We hebben er bewust voor gekozen dat de een voor de carriere ging en de ander niet. Het leven bestaat uit keuzes maken en soms een beetje geluk hebben.
Ik ga geen situaties waarin iemand n man heeft vergelijken met n situ dat iemand alles alleen doet. Dat is niet te vergelijken. En n opmerking dat t alleen maar om slecht slapen gaat en vermoeidheid slaat echt nergens op. Ja dat hebben we allemaal als we kinderen krijgen. Als t om medische dingen gaat is dat iets heel anders.
Ach hou toch op met dat gejammer en dat spreken alsof jij namens alle vrouwen in Nederland spreekt. Ik had een prematuur en dysmatuur kind met een handicap, bijna overleden aan HELLP syndroom, keizersnede, huilbaby, ziekenhuisopnames, 3 operaties in het eerste jaar en ging gewoon weer aan het werk. Ik zeg niet dat iedereen dat moet doen. Wil jij dan alsjeblieft ophouden met zeggen dat iedereen betaald thuis mag zitten omdat jij het toevallig zwaar vond?
Je kunt er nu wel op door blijven gaan en er 100 andere dingen bij gaan halen, maar dat verandert niks aan het feit dat je gewoon geen gelijk hebt.
Ik heb toch gelijk met wat ik vind? Als ik niet werk maar wel geld uitgeef dan voelt dat voor mij in alle gevallen t zelfde. Of mn man dat nou betaalt. Of mn ouders. Of de staat. In alle gevallen eet ik een boterham waar ik niet vooor gewerkt heb. Dat voelt voor mij echt hetzelfde.
Je vergelijkt die 2 al 20 bladzijdes met elkaar! Kom nou toch! Daarnaast is het van de zotte dat de staat op zou moeten draaien voor het feit dat jouw relatie is stukgelopen. Misschien opnieuw een partner zoeken waarmee je lief/leed/geluk/zorgen/geld etc kunt delen, maar niet blijven pleiten voor een regeling die niet mogelijk is en waarvoor de meeste belastingbetalers het niet zien zitten keihard te werken. Mensen die niet kunnen werken, dat is iets heel anders. Of zorgstelsel, of onderwijs of....
Je kan n relatie qua zorgen voor kinderen etc nooit vergelijken met iemand die alles alleen doet. T is echt n compleet andere wereld.
Er zijn ook genoeg niet alleenstaande moeders die dat wel zouden willen, maar waarbij het niet mogelijk is.