Ik werk omdat ik mij anders echt zou gaan vervelen. Vind het fijn om te mogen en kunnen werken. Even een andere omgeving, andere dingen doen. Doe daarnaast een lading cursussen per jaar, gewoon omdat het kan. Huishouden is niet aan mij besteed. Ik zou niet weten wat ik met mijn tijd zou moeten als ik de hele dag thuis zou zijn. Daarnaast is het financieel nodig. Onze woning is gebaseerd op een ons gezamenlijk salaris. We kunnen wel zonder salaris van man. Daarom gaat hij straks minder werken en ik meer. We kunnen gelukkig leuk sparen, zijn geen luxe paarden. Aan het huis willen we nog wel wat aanpassen, doen nu vooral de dingen die wat opleveren. Onze keuken is oud, niet onze smaak, maar functioneert redelijk prima. Die vervang ik over een paar jaar wel. We hebben nu maar 1 auto, de andere moest vervangen worden, ik werk nu thuis dus met 1 auto kunnen we het ook redden. In en om het huis doen we veel zelf. Vinden het allebei leuk om te doen en scheelt flink in de kosten.
Gelukkig is het bij mijn man zijn werk echt fantastisch geregeld mocht hij komen te overlijden, dan heb ik het met mijn kinderen echt heel goed gelukkig. Maar ik werk zelf ook nog en wil niet anders hoor want inderdaad mocht er onverwachts gebeuren heb ik mijn werk nog en kan dit altijd opschalen naar meer uren zodat er bij onverwachtse situaties meer geld binnenkomt. Een goede vriendin van mij werkt niet, haar man is ZZP-er maar als er wat gebeurt of hij zonder werk komt te zitten is er geen inkomen. Dat hebben ze nu gemerkt met corona en dat geeft wel veel stress. Maar OT Ik werk omdat ik het lekker vind om er echt even uit te kunnen en niet hele dagen met mijn kinderen ben. Ben een leukere mama als ik die onderbreking heb! En niet geheel onbelangrijk ik werk ook voor het geld ja. Wij zouden het kunnen redden met het salaris van mijn man maar ja rijden nu 2 auto's hebben een motor en kunnen in principe alles kopen wat wij willen zonder een dubbeltje om te hoeven draaien.
Maar waarom is het iets wat jij moet begrijpen? Ik begrijp ook niet alles keuzes van anderen, maar dat is niet aan mij toch?
Ik hoef ook helemaal niets van een ander te begrijpen, maar ik probeer vaak dingen vanuit een ander oogpunt te zien. Zonder oordelen naar andere situaties te kijken. Maar deze situatie vind ik lastig om van een andere kant te zien. Ik ben wat dat aan gaat toch wel een soort feministisch opgevoed en vind het daarom soms lastig om te zien dat er nog zulke rollenpatronen zijn. De man werkt en de vrouw zorgt voor de kinderen en doet het huishouden. Maar nog steeds ieder zijn eigen keus hoor.
Wat ik hier vaak lees is: we kunnen alles kopen/doen wat we willen. Is dat nu echt een doel in je leven? Alles kunnen kopen? Dat begrijp ik dan weer niet. Is dat vrijheid?
Ik ben ook zo opgevoed, niet voor niets was mijn moeder kostwinner thuis, maar vrijheid is niet om te kunnen werken, maar om zelf die keuze te kunnen maken. Als je gedwongen wordt om te stoppen door je man, dan vind ik het niet kunnen, maar als het je vrije keuze is? En wat betreft overlijden, arbeidsongeschiktheid, dat geldt natuurlijk het zo goed voor alle mensen die 2 salarissen nodig hebben om rond te komen. Niet alleen voor tbm. Wij hebben daar overigens iets voor geregeld, dus dat hoeft geen ramp te zijn En toevoeging, als man thuis is en vrouw werkt heb je niet de standaard rollenpatroon, maar heb je nog steeds maar 1 inkomen.
Ik heb het ook altijd opvallend gevonden hoeveel vrouwen op dit forum tbm zijn. En het heeft er inderdaad misschien mee te maken dat ik er in mijn directe omgeving ook bijna geen één ken. Al mijn kennissen en vriendinnen zijn werkende vrouwen en werken, net als dat hun partners doen. En zij en ik komen ook allemaal uit gezinnen waarin dit het geval was en waarin gestimuleerd werd om een opleiding te doen en daarna daar ook daadwerkelijk iets mee te doen. Het is vaak wel lastig afspreken met elkaar daardoor.
Ik weet niet of het een doel an sich is, maar persoonlijk vind ik dat wel heel prettig ja. En het geeft me wel het gevoel van vrijheid dat ik bij bepaalde zaken die ik wil hebben niet hoef te denken; kan ik dat wel. Goed; hele grote uitgaven zoals een nieuwe auto schut ik ook niet zo uit mijn mouw, maar die auto in een x aantal maanden bij elkaar kunnen sparen vind ik wel een lekker vrij gevoel; dat dat makkelijk kan zeg maar.
Ja ik heb toevallig veel familie en vriendinnen die allemaal niet werken. Wel hebben ze allemaal gewerkt en 1 werkt nu weer een paar uurtjes (maar mag geen naam hebben imo) en bijna allemaal zijn we hoogopgeleid (nou ja hbo). Ik heb overigens na mijn studie wel 10 jaar in dat vak gewerkt, dus in die zin heb ik er wel wat mee gedaan. Ik zie mezelf ook niet als de tbm van vroeger, ik zie het meer als een luxe pauze waarin ik extra tijd heb om te genieten van de kids en zij van mij (want in tegenstelling tot wat veel vrouwen hier zeggen ben ik absoluut geen leukere moeder als ik werk ) en ondertussen kan bouwen aan een andere richting qua werk en dan iets wat ik wel echt leuk vind. En wij hebben geregeld dat mochten we uit elkaar gaan ik een jaar heb om een baan te zoeken, nadat de jongste 4 jaar is. Tot die tijd is mijn dan ex verantwoordelijk voor mij, los van de kinderalimentatie. Leek mij best redelijk . En als hij arbeidsongeschikt raakt hebben we daar een verzekering voor en dan zal ik ook weer snel aan het werk gaan. Als hij overlijd komt het huis vrij en krijg ik genoeg geld om een paar jaar niet te hoeven werken. Dus op zich hebben we/ik wel wat zekerheid ingebouwd. Ik neem wel het risico op minder pensioen en minder inkomsten voor deze en komende jaren. Dat ben ik bereid te nemen. En afspreken zonder de kinderen is denk ik net zo moeilijk dan als dat je allebei werkt, daarvoor zou ik niet voor tbm-schap kiezen.
Dit wordt natuurlijk een hele andere discussie... maar nee, het is zeker geen doel, maar wel ern fijn bijkomend voordeel. Wij zijn niet (heel erg) materialistisch, maar wij houden van reizen, uitjes en eten.
Nu lijkt het net alsof tbm nooit gestimuleerd zijn tot een opleiding en daar daardwerkelijk wat mee te doen. Ik ken juist heel veel tbm die tijdelijk zijn gestopt met werken en daarna weer in een andere tak of hetzelfde zijn gaan doen. Gat in cv is bij niemand een probleem geweest.
Haha idd. Nee, mijn ouders hebben mij natuurlijk altijd gestimuleerd om met mijn 16e van school af te gaan en uitkering te trekken.. Echt hoor, dat je een paar jaar er tussen uit gaat, zegt niet dat je daarna nooit meer wat kunt doen of daarvoor nooit wat hebt gedaan
Ik denk dat veel mensen dat wel als doel hebben. Ieder mens zoekt iets waar ze gelukkig van worden... Voor de één is dat ieder jaar een aantal keer op vakantie gaan en voor de ander is dat juist een stapje terugdoen qua materiële rijkdom. Ik ben zelf blij (zonder nu over anderen te oordelen) dat ik tot die tweede groep behoor. Het geeft me een gevoel van vrijheid wanneer ik minder afhankelijk ben van geld en spullen. Dat ik niet naar een duur recreatieoord hoef maar ook intens kan genieten van een mooie bergwandeling.
Ik wist, nadat ik het teruglas, dat iemand daarop zou reageren en een ander (wellicht in de wiek geschoten) er weer verder aan de haal mee zou gaan alsof tbm dom/ uitkeringstrekkers zijn. Het staat er ook niet zo handig van mij idd. Het tegendeel is waar. Maar in heb niet zo een zin om me hierover te verdedigen; er ontstaat altijd zo’n imo onnodige discussie dan. Ik heb persoonlijk niets tegen tbm en ik heb niets tegen werkende moeders. Ik heb wel iets tegen snel beledigd voelen zijn en de drang om jezelf maar te willen bewijzen wat je dan ook bent, maar dat is een andere discussie
Ik dacht dat dingen kopen mij gelukkig maakte, maar sinds ik niet meer werk en veel beter in mijn vel zit, heb ik ook veel minder de behoefte om dingen te kopen.
Maar dat is nu eenmaal niet bij iedere job of functie zo. Bij mijn job maakt dat ook niets uit maar als ik dan naar mijn zus kijk, dan weet ik 100% zeker dat wegblijven daar wel een groot verschil maakt.
Weet niet of dat een andere discussie is, het is lastig als mensen (en dan bedoel ik niet perse jou), het constant nodig vinden om allerlei ongefundeerde uitspraken te doen en (voor)oordelen hebben over iets wat op jou betrekking heeft. En dat wil niet zeggen dat ik ernaar luister of her dan anders ga doen, maar het is wel verrekte irritant.
Klopt, maar dat is misschien ook juist in die tijd wel op te pakken in de vorm van een cursus of een studie, maar om nu bij voorbaat al te zeggen dat ze nooit meer aan het werk komen.