Ik ben de slechtste dochter ever want vergeet altijd hun leeftijd maar als ik het nu goed zeg zijn ze 62 en 67. Die hebben ook altijd heel erg in het "ouderwetse" rollen patroon geleefd en nog steeds. Mijn vader werkte voor het geld en deed de financiën, mijn moeder het huishouden en de kinderen. Op zondag had mijn moeder haar "vrije" dag en ging mijn vader met ons naar dierentuinen, zwembaden, pretparken enz zodat mijn moeder uit kon slapen en tijd voor zichzelf had. En nog steeds nu ze niet meer werken doet mijn moeder alles in huis en mijn vader regelt de geldzaken. Mijn vader zal geen kopje koffie zetten bijvoorbeeld (dat gaat mij zelfs te ver) alleen op zondag is nog steeds haar dag, dan slaapt ze uit en maakt mijn vader een uitgebreid ontbijtje voor ze. Ik denk dat zijn enige taak in huis het vuil buiten zetten is. En mbt dat trots zijn. Dat is tot in het overdreven zo. Die vinden echt dat ik het beter voor elkaar heb thuis met de kinderen en man die hard werkt dan mijn broer en schoonzus. Broer heeft een gemiddelde baan, schoonzus een goede door nog te studeren op latere leeftijd. Ze hebben een super mooi huis. Net buiten Amsterdam, stuk groter dan ons. Maar het feit dat nichtje naar de opvang moet omdat ze beiden werken, nee daar zijn ze niet trots op (schamen ze zich zelfs een beetje voor) dan heb ik het in hun ogen beter voor elkaar. Tot irritatie van mijn broer word dat ook regelmatig tussen neus en lippen verteld. Heel krom natuurlijk want je hebt het goed voor elkaar als je gelukkig bent, in welke vorm dan ook.
Oh, ik weet ook niet de exacte leeftijd van mijn ouders. Vroeger zei ik altijd mijn moeder is 38. En dat heb ik jaren volgehouden. Afijn, inmiddels ben ik al jaren de 38 gepasseerd. Maar ik kan slecht tegen de ouderwetste rolverdeling. Man helemaal niets doen in huis, daar gaan me nekharen van overeind staan. Vroeger was mijn vader op een gegeven ook huisman, werkte een paar uur per week buitenshuis. Op de uurtjes dat wij op school zaten. Mijn moeder was de kostwinner. Trots zijn ze op ons allebei, mijn broer en ik. Mijn broer heeft een hele goede baan, verdient ook heel veel. Zijn kinderen gaan straks ook studeren. En ik, ik ben supertrots, mijn dochter is masseuse. Met prachtige recensies van haar klanten. Heeft dr eigen bedrijfje toen ze slaagde voor dr vmbo. Dat is best uniek. Wat de jongste gaat doen, nog geen idee. Ze zit pas in groep 3. En ik, ik volg me hart. Doe het werk wat ik leuk vind, en harkt daarmee toch ook een leuk bedrag bij elkaar. Ik durf ook telkens te veranderen qua werk. Iedereen heet een talent, en het belangrijk om dat talent te gebruiken. En of je daarmee heel veel geld mee verdient, is niet zo belangrijk. Je moet doen waar je gelukkig van wordt. Tenslotte werk je tegenwoordig tot je 67e.
Tja weet niet, mijn moeder is van '54 en is altijd al gestimuleerd om een opleiding te volgen en is dus ook nooit een tbm geweest. Qua keuzes heeft ze ons altijd vrijgelaten, als we er maar gelukkig van worden, vindt zij het altijd goed en is ze trots op ons. Ze zouden beiden ook nooit echt commentaar durven leveren, we moeten ons leven leiden zoals wij dat goed vinden. Mijn vader wordt 73 deze maand en doet alles thuis indien nodig. Kookt vaak, wc poetsen is zijn taak, doet de was.
Het is ook niet zo zwart wit. Gelukkig maar. Bij mijn ex zei zijn vader; waarom studeer jij eigenlijk? Daar verdien je toch geen geld mee?? Het was omdat iedereen in hun familie en omgeving het deed. mij zou kunnen zeggen dat het ook aan hun afkomst lag (volksbuurtje) maar dat vind ik ook weer zo generaliserend...
Nou ja, ik bedoelde eigenlijk meer dat het lang geleden is dat het enige doel van een vrouw was; een geschikte man vinden om te trouwen en kinderen mee te krijgen. De rest deed er totaal niet toe en als vrouw zijnde mocht je al helemaal geen mening ergens over hebben. Ik heb net de serie Anne with an E gekeken. Dat speelt zich ergens in 1800 af en trouwen is daarin het enige doel voor een meisje in het leven. Daar dacht ik eigenlijk gelijk aan, maar kan me voorstellen dat er mensen zijn die nog op deze manier denken. Gelukkig hebben we nu een keuze. Edit: Mijn opa’s en oma’s waren hun tijd ver vooruit, maar zouden elke keuze respecteren. Het geluk van hun (klein)kinderen stond voorop. Het waren fantastische mensen, helaas zijn ze er niet meer.
Mijn moeder was altijd thuis en mijn vader ging werken. Ze deed alles alleen want hij moest regelmatig naar het buitenland voor zaken. Het financiële aspect deed zij daar ook bij. Na mijn 18e heeft zij zich aangemeld voor een opleiding en is geslaagd. Ze werkt nu enorm veel. Zij hebben me nog nooit verteld dat ik moet thuis blijven voor de kinderen. Ex schoonmoeder Zij is altijd thuis gebleven voor de kinderen en heeft wel vrijwilligerswerk gedaan en mensen geholpen met problemen. Echter is het jammer dat zij niet echt kon inzien dat ik doodongelukkig thuis zat. Ik moest er soms even uit, dus wou ik me ontwikkelen. Door m'n eigen zelfbeeld ging ik geloven dat ik mijn dochters tekort deed. Zij gaf ook aan dat het niet normaal was dat je de kinderen op zo'n jonge leeftijd al naar het KDV bracht. Zelfs m'n eigen man gaf aan dat ik beter maar kon thuisblijven voor de kinderen. Hij was ook echt niet blij toen ik een andere functie kreeg. Hij gaf me geen steun en heeft ook vaak gezegd dat ik beter kon stoppen met werken. Hij wou zelf meer carrière maken. Ik heb het toen voor hem gedaan. Na twee jaar toch weer in dienst gegaan waarop hij me weer in de weg zat. Zijn moeder was hierover ook aan het klagen. Ik heb nu een partner wie steun geeft, me helpt en het beste in me naar voren haalt.
Ik ben jaren thuisblijfmoeder geweest en sinds dat de jongste naar school gaat ben ik weer begonnen met werken. Ik werk voor het geld zodat we net wat meer luxe hebben en ik spaar er ook van. Mijn partner werkt ook. Nu gaat het bij ons weer de goede kant op. We hebben het jaren terug een hele tijd minder gehad en dat vond ik verschrikkelijk. Mijn ouders (voor hun scheiding) hebben ook altijd gewerkt. Mijn vader de hele week en soms moest hij naar het buitenland (chauffeur). Mijn moeder werkte altijd onder schooltijd. Van hun heb ik ook geleerd dat als je iets wilt hebben/kopen dat je er eerst voor moet werken/sparen. Mijn partner heeft dat helemaal niet geleerd. Zijn moeder zat thuis. Wij willen de kinderen ook meegeven dat als ze iets willen hebben wat ze heeel graag willen dat ze er eerst voor moeten sparen. Ik hoop dat ze hun school afmaken (vmbo/mbo) en daarna gaan werken of studeren.
Mijn ouders hebben altijd alle 2 gewerkt en hun trotsheid word sowieso niet bepaald door hoeveel iemand werkt of wat je bezit. Wel door hoe je het algemeen aanpakt. Mijn manier van gezin met werk combineren lijkt het sterkste op hoe zei het deden dus dat vinden ze heel goed en het beste maar dat maakt hen niet trots zo zaken. Ze zijn wel trots over hoe ik omga met onze kinderen en hoe ik het aanpak met de oudste en dat zeggen ze ook. Op 1 van de andere zijn ze dan weer super trots door haar job. Als gewone werk mensen hadden ze nooit kunnen denken dat ze een kind gingen hebben met zo een functie (ik ben daar dus ook enorm trots op). En zo is er wel bij ieder kind iets waar ze trots op zijn.
Mijn moeder was ook jaren thuis, maar ik snapte evengoed dat je eerst moet sparen voor je iets kan kopen hoor. Mijn ouders spaarden ook, van het geld dat mijn vader verdiende. En gezinnen waarbij 1 ouder thuis is sparen weer geld uit omdat ze geen kinderopvang hoeven betalen.
Ik snap wat je bedoelt. Mijn partner heeft sparen enz. vroeger niet meegekregen. Daarom ben ik ook thuis gebleven totdat de jongste naar school ging.(vanwege de kinderopvang) Het was op sommige momenten krap maar lukte wel. Nu meer luxe en we kunnen sparen.
Wat sneu voor je broer en schoonzus... ze zijn waarschijnlijk trots op wat ze hebben bereikt (vooral je schoonzus als ze pas later die opleiding heeft afgerond) en dan is dus blijkbaar thuis bij (schoon)ouders duidelijk te horen dat zij het afkeuren.
Mijn man geeft aan dat hij liever heeft dat ik thuis blijf zolang de kinderen jong zijn. Dit heeft niets te maken met het rollenpatroon, ookal zitten we daar aardig in doordat ik nu het huishouden doe en hij werkt... Het is puur om het feit dat hij een goed betaalde baan heeft en ik altijd de wat simpelere baantjes heb gehad met een lager inkomen. Was dat andersom geweest dan was hij thuis gebleven. Waarom? Dat lagere inkomen erbij is mooi, maar het dekt net de opvang kosten voor 3 kinderen. Als ik werk, werk ik dus niet voor het geld maar voor de kinderopvang. Nu kiezen wij er dus voor dat hij de kostwinner is en ik de tbo. Ik hoop over een paar jaar weer aan de slag te kunnen wanneer de kinderen ouder zijn en er bijvoorbeeld maar twee op de BSO heb ipv één op kdv en twee op BSO. Wanneer de jongste naar school gaat gaat de oudste naar het vo. Die hoeft dan niet meer naar de BSO Met een evt 4e zulke we voor een au pair of gastouder aan huis gaan en zal ik ook langzaamaan weer op zoek gaan naar werk. Het is een luxe positie, dat besef ik, dat ik niet hoef te werken, maar ik heb niet jarenlang gestudeerd om thuisblijfmoeder te worden. Ik mis het wel.
Wij werken allebei. Mijn man bijna fulltime en ik fulltime. Toen de kinderen jonger waren, werkte ik 3 of 3,5 dag. Nu dus fulltime omdat ik het leuk vind, het zou niet perse hoeven. Ik werk trouwens op woensdagmiddag thuis. Met mijn salaris zouden we het prima redden, dat van mijn man is een soort van extra en verdwijnt bijna helemaal naar de spaarrekening.
Mijn ouders werkten vroeger allebei eerst mijn moeder, later ook mijn vader, hij studeerde nog tot 32 jaar ofzo. Ik heb dus altijd geleerd dat je moet werken en mijn moeder vond dat ook belangrijk. Want toen ze gingen scheiden kon ze op eigen benen staan. Mijn oma wilde vroeger ook scheiden maar kon dus niet op eigen benen staan. Dus is bij opa gebleven. Hierdoor is het voor mijn gevoel heel belangrijk om van niemand afhankelijk te zijn. Maar dan komt mijn schoonfamilie. Heel traditioneel. De vrouwen zijn thuis en de mannen zorgen voor de inkomsten"en werken met hun handen . Toen ik in die familie kwam, begonnen ze al met : "Ja hoor, daar heb je zo'n gestudeerde." En bla bla bla. Momenteel werk ik 40 uur en man ook (momenteel werkt hij even wat meer, maar normaliter) Maar wie denk je dat de mensen zijn die alles voor schoonouders regelen en doen. Dat zijn wij. Dus gelukkig zien ze nu dat een andere rolverdeling ook kan. En ineens zijn ze eigenlijk juist super trots op wat ik doe. Ze zien eindelijk in dat het werkt. En daar ben ik wel blij om. Ik vind gewoon dat mensen geen oordeel erover hoeven te hebben. Het is ons leven. En als ik ook elke keer hier de discussies weer lees over werken en/of thuisblijven. Laat iedereen zijn eigen keuzes maken, als jij het niet zo wil, doe het dan anders. Ik word echt niet ineens thuisblijfmoeder omdat anderen zouden vinden dat dat zo moet. En een thuisblijfmoeder gaat ook niet eens werken omdat iemand dat nodig zou vinden. Dus waarom die energie er in steken, waarom die oordelen eraan hangen? Ik snap dat dus echt niet.
Als jij (en je man) je er goed bij voelt is er niks mis mee natuurlijk. Hartstikke goede keuze. Maar als je het wel mist en nu zou willen werken zou ik het wel doen. Want in feite werk ''jij niet voor de kinderopvang'' Je moet het afzetten tegen het salaris van jullie beiden. Al begrijp ik dat dit anders voelt bij minder goed betaalde banen dan lijkt het soms zo te zijn dat het ''jouw salaris is dat opgaat aan de opvang''.
Maar als wat er extra binnen komt één op één door kan naar de opvang, werk ik toch ook voor niets? Uiteraard is er het sociale aspect maar wanneer je werkt doe je dat over het algemeen om er financieel beter van te worden en als ik er structureel op toe zou moeten leggen of in het gunstigste geval quite spelen, dan heeft dat voor mij weinig toegevoegde waarde. Ik vind het in dat geval zonde van mijn kostbare tijd met de kinderen en voor bijvoorbeeld het huishouden. Dat is me dan meer waard dan het sociale aspect. Ik sta er zo in maar kan me voorstellen dat een ander er anders in staat.
Het punt is dat je meer verdiend dan dat je maandelijks op je loonstrook ziet. Je krijgt ook vakantiegeld een eventuele 13e maand en pensioenopbouw. Daarnaast bouw je ervaring op waardoor je salaris ieder jaar wat omhoog kan gaan. Als er iets gebeurd, wat dan ook moet je van lager af beginnen dan wanneer je was blijven werken. Als dat een bewuste keuze is dan is dat natuurlijk prima.
Ik werk voor het geld. Ondanks dat ik best goed verdien, redelijk flexibiliteit en ook een veelzijdige en afwisselende functie heb met veel zeggenschap werk ik liever niet En als ik niet hoefte te werken zou ik wel altijd bezig blijven. Heb talloze hobbys waar ik misschien ook wat geld mee zou kunnen genereren. Wellicht komt er dan ook ruimte voor het schrijven van een boek en starten van een eigen bedrijf. Helemaal niks doen zou ook niet bij me passen en ondernemen zit wel in mijn aard. Ik zou veel meer tijd over hebben om bijvoorbeeld actiever te worden binnen een bestuur of een voorzittersfunctie aannemen. Het is niet zo dat ik niks wil doen maar soms zou ik willen dat ik gewoon ruimte was om vooral bezig te zijn met m'n eigen creativiteit en organisaties helpen die me liggen. Dat probeer ik nu ook te combineren. Naast een management functie zit ik ook in de raad op school en af en toe daarnaast een freelance klusje. En naast het werk, moederschap en huishouden heb ik geen energie meer om bezig te zijn met nog meer andere dingen. Het feit is wel, ik kan er niet stoppen met werken en ben ook hoofdkostwinner. Dus het gevoel dat het ook echt MOET en ook voor het geld is sterk aanwezig. En geld inleveren zou ik ook niet willen want zo breed hebben we het nu ook niet. Of we zouden de stad moeten inleveren voor een goedkopere woning en ons hele leven omgooien. Hebben we weleens over nagedacht maar dat is geen optie omdat we dat ook niet willen. Maar het zoeken naar balans van werk en eigen creativiteit is nog altijd een uitdaging. Maar ik klaag niet, het had erger gekunt . Ben blij dat we inkomsten hebben en parttime werk zodat ik ook nog eens veel tijd voor mijn kinderen heb.
Ik werk momenteel wel echt voor het geld ja. Als het financieel allemaal kon zou ik (tijdelijk) willen stoppen. Maar helaas lijkt dat niet helemaal haalbaar. Denk wel dat ik op dit moment geen plezier in werken heb omdat ik sowieso niet zo lekker in mijn vel zit. Hiervoor vond ik het wel altijd fijn om een paar dagen in de week ‘eruit’ te zijn.
Hier is het een combinatie van verschillende redenen. Natuurlijk werk ik voor het geld, maar dat is niet de grootste drijfveer. We hebben mijn salaris gewoon nodig, omdat we van het salaris van mijn vriend alleen niet rond kunnen komen. Echter werk ik 'maar' 3 dagen en zit ik al 13 jaar bij dezelfde werkgever en in dezelfde functie, dus als ik echt voor het geld had gewerkt had ik, als ik natuurlijk meer dagen had gewerkt en ook wat vaker van werkgever gewisseld om zo hoger in salaris te zitten (maar bij deze baan heb ik veel vrijheid in dagen zelf indelen en/of thuiswerken, wat ik met de kinderen belangrijker vind dan een topsalaris). Daarnaast werk ik ook omdat ik het leuk vind, volledig thuis zijn is gewoon niet mijn ding. Ik werk daarnaast graag een paar dagen per week om me ook even iets anders te voelen als een mama en om met 'volwassenen' om te gaan, even op een andere manier uitgedaagd te worden. We hebben een hele leuke collega groep onderling, waar we veel lol mee maken (mis mijn collega's nu ook echt sinds we volledig thuis werken) en dat vind ik ook heel belangrijk in mijn keuze om bij deze werkgever te blijven.