Ik denk dat het belangrijkste, wat @Manolito zegt, zelf het voorbeeld geven. In onze kennissenkring was veel diversiteit qua afkomst. Turks, Mauritanisch, Surinaams etc. Ook hadden we buurtkinderen van verschillende afkomsten waarmee ze speelden: Servisch, Marokkaans, Congolees. Ik had voor de diversiteit eigenlijk juist meer met autochtone Nederlanders moeten omgaan denk ik. In mijn huidige woonplaats ook weinig culturele diversiteit. Vind dat niet zo erg want het hoeft niet zo geforceerd. Veel mensen vinden het hier juist weer interessant dat wij (dochters en ik - al dan niet half) Nederlands zijn.
Wij wonen in een overwegend witte wijk en kinderen zitten op een hele witte school als ik dat zo mag noemen. En dat vind ik jammer. Meerdere culturen in je kennissen en vriendenkring verrijkt je leven. Ik werk regelmatig op het AZC en al die kindjes spelen met elkaar, veel talen door elkaar: I love it! Af en toe neem ik de kids mee voor een bezoekje aan deze of gene. Wij zijn gelovig en leren de kids dat elk mens door God gemaakt is en dat we allemaal aan elkaar gelijk zijn. Ze weten ook dat er anderen zijn die een ander geloof of geen geloof aanhangen en dat dat allemaal prima is zolang we maar goed met elkaar om blijven gaan. We hebben regelmatig kinderen over de vloer die halal eten dus heb altijd katja snoep in huis bijvoorbeeld. De oudste roept bij de spekjes al meteen: dat eten zij niet, zit karmijn in!
Toen onze oudste zoon geboren was hebben we heel bewust naar bepaalde speelgoed/boeken gezocht. Donkere Playmobil/lego poppetjes naast de witte poppetjes bijvoorbeeld. Ik heb boeken waarin ik de vrouwen een hoofddoek en lange jurk gegeven heb of de man een baard en/of een donkere huidskleur. Ik verander namen in verhalen ook vaak tijdens het lezen. Ik print veel posters/stickers zelf en daar probeer ook altijd verschillend in te zijn. Nichtjes krijgen de curvy of black barbie als ze een barbie vragen en ik heb ook kleding gemaakt voor een gesluierde barbie. Die reacties waren echt geweldig, ook van de volwassenen. Heb ooit voor een ander nichtje een paar gehandicapte poppen gemaakt uit haar kapotte poppen collectie. Een had geen hand, de ander geen been en eentje was blind. En dat was ook heel fascinerend te zien hoe mooi ze dat mee nam in haar rollenspel. Wil iets dergelijks ook voor mn jongens maar die spelen helaas niet met hun poppen en alle dieren zijn zo stevig dat ze niet kapot te krijgen zijn.
Ik herken je vraag! Mijn zoon van 4 zit op een school met kindjes met allerlei verschillende ouders, afkomst, geloof, huidskleur, kleding etc. Hij stelt daar vragen over. Maar hoe leg je 't uit zonder dat hij 't op een verkeerde manier terug vertelt oid? Want waarom heeft kindje A. Een bruine huid en kindje B een witte huid? Hij vindt er niks van, maar het valt hem dus wel op. Of waarom heeft die mama een doek om haar hoofd? Hoe leg ik uit wat geloof is als we zelf niet geloven zonder dat ik hemd de indruk geef dat ik geloof onzin vind of dat hij daar een oordeel over moet vormen? Want woorden als ik geloof niet in... En je vriendje wel klinken zo heftig voor een 4 Jarige. Wie weet wil hij later wel graag een geloof volgen, vindt hij daar wel in wat ik niet zie. Ik vind 't echt heel lastig. Net als dat er in bijna ieder boekje een papa, mama, broer en zusje is en de jongens druk zijn en de meisjes met poppen spelen. Mijn zoontje is dol op roze, poppen, nagellak en zit op balletles. Hoe zorg ik dat hij dat vol overtuiging blijft doen zonder zich anders te voelen of zijn gevoel niet meer te volgen, maar leg ik hem wel uit dat dit is hoe de wereld hem wellicht ziet en hij mensen tegen gaat komen die hier wat van zeggen? Op school zeggen ze al dat is voor meisjes. Zorgt voor heel wat nadenken, bewust van de wereld grootbrengen maar ook grootbrengen als een ruimhartig en openmindend persoon.
Het enige dat ik mijn zoon leer is respectvol om te gaan met andere mensen. Ik benadruk nooit verschillen en als hij er in een zeldzaam geval eens om vraagt dan zeg ik altijd iets in de trant van we zien er allemaal anders uit. Zou toch saai zijn als alle mensen hetzelfde zijn? We woonde eerst in een heel gemengde maar wel achterstandswijk. Ik heb zoon daar expres niet in de wijk op school gedaan. Inmiddels woonenen we in een nieuwbouwwijk. Sociale huur maar er woont een alleenstaand vrouw met een niet nederlandse achtergrond en een pools gezin op het rijtje. Voor de rest is iedereen blank en Nederlands. De koophuizen hier achter worden in de loop van de maand opgeleverd, dus we gaan het meemaken. Maar heb wel de indruk dat de wijk heel erg wit is. De school van zoon is ook erg wit maar ik kan er niks aan doen dat er schijnbaar vooral blanke mensen interesse hebben in vrijeschool onderwijs. Voor mij zijn mensen mensen. Ik kijk er gewoon niet zo naar waar iemand vandaan komt of wat de achtergrond is. Iedereen heeft zn eigen cultuur en geloofsovertuiging of niet. Je kan van elkaar leren als je elkaar tegenkomt en anders niet. In mijn overtuiging voorkom je racisme alleen door het er niet over te hebben (en dat bedoel ik op de meest positieve manier) racisme bestaat alleen omdat we mensen beoordelen op waar ze vandaan komen ipv op wat ze kunnen.
Ik heb er nooit heel bewust wat mee gedaan, ze zijn van jongs af aan met mensen met allerlei achtergronden in aanraking gekomen en volgens mij is dat voldoende geweest. Ze zien verschillen, maar ervaren ook dat er daarnaast veel overeenkomsten zijn. Over hun ervaringen hebben we af en toe gesprekken. Ook ‘dingen’ als verjaardagen, Kerst, de Ramadan, het Suikerfeest en Holi ed leveren interessante gesprekken op. Ik zou dus niet per se op zoek gaan naar specifiek speelgoed, maar meer naar een bepaalde omgeving. Dus bv. een school waar een diverse doelgroep komt of een sportclub ofzo.
Ik probeer eigenlijk dat soort verschillen te negeren. Ik heb het ook niet over de kleur van de ogen en haren. Natuurlijk denk ik er wel over na hoe dit toch mee te geven, vooral omdat we in een klein dorp leven met weinig variatie. Gelukkig werk ik met mensen van overal ter wereld en ga ik daar privé ook veel mee om. We zijn vorig jaar in een moslim land op vakantie geweest waar onze zoons veel aandacht kregen van mensen met complete gezichts bedekking, ze zagen het niet eens en genoten van de aandacht! Alleen vroeg de oudste 1x: waarom zwemt die mevrouw met kleren aan? Ik denk dat het belangrijk is om ze ermee in aanraking te laten komen en er verder niks over te zeggen. Zodat het gewoon een detail is, zoals lang/kort/dik/dun/blond/bruin/grote of kleine neus/etc. Misschien dat speelgoed en boekjes in alle soorten en maten daar aan bijdraagt, maar ook dat zonder het te benoemen.
Zo dacht ik ook altijd. Toch heb ik nu het idee dat dat niet voldoende is of gewoon niet waar. Dat gevoel krijg ik uit de acties van afgelopen week. Terwijl ik mezelf nooit racistisch gevonden heb en bij mijn weten ook niet discrimineer. Maar het lijkt nu dat als je niet heel bewust antiracistisch bezig bent, je eigenlijk al wel racistisch bent. Lastig uit te leggen hoe dat voelt... Ik heb ook wel makkelijk praten. Wij wonen in een heel wit dorp, nauwelijks mensen van niet Nederlandse afkomst hier. In mijn vrienden en kennissenkring ook niet of nauwelijks. En die enkelingen die ik dan wel ken, meest van Indonesische of Molukse afkomst, tja, dat zijn gewoon vrienden, waarbij mij de kleur niet eens opvalt. Bij ons in huis is discriminatie of racisme eigenlijk geen onderwerp. Niet iets waar we over praten of nadenken. Gewoon omdat we er zelf niet echt mee in aanraking komen, denk ik. Ik vind het dan heel geforceerd om aan mijn kinderen te benadrukken hoe gelijk iedereen is. Want voor hen is dat al zo, dat is niet echt een onderwerp van discussie.
Zo voel ik het op dit moment totaal niet gelukkig. Maar ik worstel wel met de gedachte dat mensen blanke dus standaard lijken te zien als racist. Maar Dat is natuurlijk ook gewoon racistisch. Ergens maakt jou reactie me ook een beetje boos. Niet om hoe jij er instaat met wel dat dat het effect is op mensen die geen onderscheid willen maken. Het zou zo simpel kunnen zijn. We zijn allemaal mensen die leven op dit stukje land. (Om het even dicht bij huis te houden) We moeten het met zn alle doen. We hebben hier allemaal de kans om wat van ons leven te maken ongeacht of je ouders arm of rijk zijn. Iedereen zou een ‘gelijkwaardig’ uitgangspunt moeten hebben. Maar we zijn niet gelijk aan elkaar. En dat is maar goed ook want anders hadden we een land vol robots die er allemaal hetzelfde uitzagen. Ik merk gaandeweg de discussie protesten meer vorm krijgen ik steeds meer moeite heb om te volgen wat nou het doel is. Voor mij is Naomi Campbell gewoon een prachtige vrouw, Obama een goede president en was Mandela een man die enorm veel heeft gedaan voor zijn medemens. Stuk voor stuk wijze mensen die echt hun stempel hebben weten te drukken op de samenleving. Terwijl deze mensen voor een grote groep vooral getinte mensen symbool staan voor een strijd die geen strijd zou moeten zijn. Wat nu als we zwartepiet wit laten. Dan hebben we witte piet en is het ook weer niet goed want dan wordt het een wit elite feestje terwijl dat natuurlijk helemaal niet de insteek is van het hele sinterklaasfeest. Het is een hele complexe discussie over diepgewortelde denkpatronen van mensen. Met eigenlijk een heel simpel doel. Wees een beetje verdraagzaam, respectvol en behandel mensen vanuit een gelijkwaardig uitgangspunt als mens.
Reactie van mijn oudste in groep 3: mama rijdt ook auto en papa zorgt ook voor ons dus ik mag met poppen spelen en *naam zusje* met auto's
Ik ook. Zo waar. Hij spiegelde de volwassenen naar kinderspel. En ik wist daardoor daarna een weerwoord als ik commentaar kreeg op zijn spel. Afhankelijk van wie hoe ik het formuleerde maar bij 2 mannen (50+) kwam het erop neer dat *naam man* blijkbaar beter voor zijn kinderen zorgt dan hun ooit gedaan hebben bij hun kinderen aangezien kinderen hun wereld in spel spiegelen En nu is hij ruim 10 maar zn beer moet nog steeds mee naar waar hij slaapt
Dochter was bij de gastouder toen ze daar net begon veruit de jongste en de witste, de meeste kindjes hadden (deels) afrikaanse roots. Ik kwam haar op een zonnige zomerdag halen om naar het park te gaan, en smeerde haar in met zonnebrand. Zegt een van die peuters: ja want ze is een beetje roze he
Wij wonen in een 'gemeleerde' wijk met vooral mensen van niet-NL komaf. Ik vind het helemaal prima, en vind het fijn dat onze kinderen met kids spelen die een andere achtergrond hebben dan wijzelf. Toch vonden we de school in de wijk wel een stap te ver ofzo. Er zitten vrijwel geen 'witte' kinderen op de school en het ging veel over taalachterstand etc tijdens de rondleiding. We voelden ons er minder thuis. De school die we nu hebben gekozen is gemengd en dat vind ik fijn. Deze week ben ik wel meer na gaan denken over wat mijn kids zien en waar ze mee spelen. Elsa en bijna alle andere disney prinsessen waar ze fan van is zijn blank, haar pop en barbies zijn blank en in de verhaaltjes die we lezen komen ook bijna alleen maar blanke mensen voor. Het word echt tijd dat wat meer te veranderen.
Zo doe ik dat hier ook. Onze zoon ziet wel als iemand (veel) donkerder is maar omdat wij er niets bijzonders van maken vind hij het ook best. Die is wit, die is (donker)bruin en die is geel, rood, paars noem maar op. Ik denk juist dat wanneer je de verschillen gaat benadrukken om dan te zeggen dat mensen allemaal gelijk zijn ondanks hun kleur dat kinderen er juist dan op gaan letten. Als jij doet alsof een kleur nu eenmaal een kleur is en verder niets zullen kinderen dat ook wel best vinden. Altans zo zie ik het.
Ik ben van mening dat dat het gevaarlijkste is wat je kunt doen. Want dan blijven al die overtuigingen die nu in de maatschappij zijn ingebakken impliciet. Om daar van af te komen moeten we echt actief dingen ondernemen. Het zit in zo veel kleine dingen: covers/inhoud van tijdschriften met voornamelijk witte mensen; tvprogramma's die te weinig inclusief zijn; boeken op school die nog oude teksten hebben, maar nog steeds worden onderwezen. Zo krijgt mijn zoon op dit moment les over Columbus. Maar dit wordt alleen maar in een positief en avontuurlijk licht geplaatst. En dit is in de brugklas, dan mag het best iets verder gaan.
Ik heb mijn kinderen geleerd dat ze niet iedereen hoeven te begrijpen, maar zolang mensen niet bewust iemand kwaad doen wel moeten respecteren. Dat kleur/afkomst/geloof/geaardheid etc niks uitmaakt, dat diversiteit juist de wereld interessant maakt. Toen oudste net was geboren en ik een gastouder zocht, koos ik een Marokkaanse vrouw die (toen nog) niet zo goed Nederlands sprak. Best wel wat commentaar op gehad, vond ik zo vreemd! Zij was de enige die mijn huilbaby rustig kreeg, wat boeit mij de rest dan? Ze leerde heel snel vloeiend Nederlands, haar man en kinderen waren superleuk. En ze vierden bijv zowel suikerfeest als kerst. Omdat ze wist dat ik het Marokkaanse eten zo lekker vind kreeg ik regelmatig wat mee naar huis..Geweldige gastouder was dat!
Aan de ene kant snap ik het, aan de andere kant vind ik het een hele lastige... Aan de ene kant heb je natuurlijk gelijk. Aan de andere kant, denk ik, dat je als 'lid van een groep' (wat op zich al irritant is dat dat zo is/zou zijn...), niet altijd door hebt wat anderen meemaken. En dat werkt natuurlijk beide kanten op. Ik maak niet mee wat mensen uit andere 'groepen' meemaken. En andersom. Zo is het nu eenmaal. Ik kan dus niet voor een ander beoordelen wat hij of zij meemaakt aan reacties van anderen. En andersom ook niet. Het zal mij daadwerkelijk een zorg zijn of mensen blank, donker, blauw, groen of welke kleur dan ook zijn, of ze op mannen of vrouwen vallen of beiden of gender neutraal, wat ze leuk vinden om te doen, enz., maar als anderen ervaren dat het wel uitmaakt en dat ze wel strijd moeten leveren om wie ze zijn, wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet zo is? Als ik dat wel zeg, kan ik me voorstellen dat het kwetsend is voor mensen die dat anders ervaren. En je kunt het nooit goed doen. Want iedereen ervaart die 'strijd' wel eens. De een alleen meer dan de ander of harder dan de ander. Daarom probeer ik zelf inderdaad verdraagzaam en respectvol te zijn en mensen vanuit een gelijkwaardig uitgangspunt als mens te behandelen. En mochten anderen dat anders ervaren, dan hoop ik dat ze met me in gesprek gaan ipv direct te oordelen (ik ben immers ook 'maar een mens' (net als iedereen dus )). En gesprekken over dat mensen gelijkwaardig zijn ed kunnen natuurlijk ook adhv andere zaken. Zoals de kleur van je haar, hoe groot je bent, welke kleren je draagt, hoe je bepaalde dingen doet, gedrag van kinderen/mensen (sommige reageren altijd vriendelijk, anderen direct kattig, enz.), of je wel of geen auto hebt (en die veel gebruikt), of je op vakantie gaat, waarnaar toe en op welke manier, of je als kind één of meerdere sporten mag doen, enz. Dat zijn hele andere situaties, die voor kinderen veel 'vatbaarder' zijn, maar die hebben volgens mij zeker invloed op de acceptatie van anderen. Het leert ze namelijk ook dat mensen verschillend zijn en dat dat (in de meeste gevallen) prima is.