Als ik jou verhaal lees dan vraag ik me echt af of men nou echt gezonder wordt door op deze manier af te vallen.
Mijn tante is begonnen aan het traject voor een gbp, maar is er weer mee gestopt, ze vond het toch te risicovol na meerdere mensen gesproken te hebben die het hadden ondergaan. Ze bleek toen diabetes type 2 (of pre-diabetes, ze heeft nooit insuline hoeven spuiten) te hebben, is daardoor bij een ander programma terecht gekomen om haar levensstijl aan te passen. Dat hield in dat ze een vrij streng dieet moest volgen, maar nog lang niet zo streng als na een gbp. Veel hulp, coaching, sporten, diëtisten etc, zij heeft dat als heel prettig ervaren. En nu is ze op gezond gewicht, bloedsuikers zijn helemaal goed, en dat houdt ze nu toch al 3 jaar vol Nog steeds heeft ze coaching eens in de zoveel tijd, als ze dan merkt dat ze bv wat is aangekomen, scherpt ze haar voeding weer aan en zakt ze meteen weer naar haar ideale gewicht. En qua gbp ken ik 2 uit eigen omgeving verhalen, waardoor ik het nooit zou overwegen. Het is niet zomaar een hulpmiddel, het is een medische ingreep met grote risico’s. Los nog van de rest van je leven vitamines moeten injecteren (wat overigens ook niet altijd wordt gedaan, waardoor mensen soms jaren na hun gbp een enorm vit-b12 tekort hebben bijvoorbeeld, met neurologische klachten...). Een vriendin was helemaal blij, na de gbp ging het goed, tot ze op een avond ineens in shock raakte en met spoed naar de zkh moest - haar hele buikholte was gevuld met bloed, ze heeft weken in coma gelegen op de ic. Ja, ze is nu veel kilo’s kwijt, maar haar lichaam heeft een keiharde klap gehad waar ze nooit meer helemaal van zal herstellen en mentaal worstelt ze met ptss en zware depressies. En een kennis heeft het ook gehad, kreeg erna last van galstenen, dus galblaas moest er ook nog uit. Heeft ontzettend veel last gehad van dumpings, kon niks vasts eten, maar 1 slokje te veel vloeibaar (al was het maar water) gaf ook extreme krampen, overgeven, diarree. Met intensieve begeleiding moest ze weer leren eten. Telkens een hapje meer, omdat ze anders gewoon niet genoeg voedingsstoffen binnen zou krijgen. En nu bijna 8 jaar na de operatie... weegt ze weer wat ze ervoor woog. Ze eet weer precies zoals ervoor, heeft totaal geaccepteerd dat ze soms alles uitspuugt, maar laat er niets meer om staan.
Dat snap ik dat je zo denkt. Alleen wil ik er wel bij zeggen dat als ik dit niet gedaan had dat ik dan veel dingen niet had kunnen doen. Ik heb vooral echt gruwelijk pech gehad. Onze groep bestond uit 9 mensen. Van die 9 zijn er 2 geweest met complicaties. 1 ervan was ik. En de andere was een dame die al darm problemen had voor de operatie en daarna werd dat erger. Dus dat is niet naar aanleiding van de operatie geweest. Tuurlijk probeer ik positief te blijven. Maar ook ik heb dagen erbij dat ik boos en verdrietig ben. Dat ik pijn heb of dat ik bang ben bij een beetje buikpijn dat het weer finaal mis is en dat ik weer voor operatie nummer zoveel naar de OK moet.
dat is echt de andere kant van de medaille. Mijn bmi is officially hoog genoeg voor een ingreep, maar ik loop nog 3 tot 5 km per dag en kan fietsen en voor m'n Kids en huis zorgen. En na alle ellende die ik zag ben ik toch weer begonnen op eigen kracht. Dan maar eindigen met naar 42/44 ipv 36/38
Ik denk dat vooral dat laatste de grootste fout is die mensen begaan. Je hoeft niet naar maat 36/38. Sterker nog ik ging er niet eens vanuit dat ik daarbij in de buurt zou komen. Ik deed het vooral om weer gezond te worden en dat ik weer pijnvrij kon lopen/fietsen etc. (en ik was met m'n 34/36 echt niet gelukkiger als toen met maat 54 in tegendeel zelfs)
Je hoeft er niet naartoe maar het overkomt een heleboel vrouwen wel. En om nu te zeggen dat het "mooier" is. Gezond en pijnvrij dat zijn mooie doelen Zou er denk jij meer aandacht aan dat soort dingen besteedt moeten worden VOOR de ingreep?
Nou ik moet zeggen dat zulke dingen bij mij in het traject besproken werden. Er is duidelijk gezegd je wordt er niet mooier op, je huid kan gaan hangen etc. Wat ik vooral gemist heb maar dat komt denk ik omdat ik dat heb meegemaakt heb is het stukje ondergewicht. In het traject werd mij verteld dat ik op ongv 80 kilo zoi uit komen en 85/90 op lange termijn. Toen ik dus richting de 70 ging kneep ik 'm al een beetje (want had met 74 kilo al een mooi bmi) en toen die 70 ook nog 65 werd toen vond ik het wel een dingetje worden. Ik heb op m'n laagst 58 kilo gewogen met een lengte van 1,74 en had dus onder gewicht. Ik kreeg er twee eetmomenten bij en ipv mager moest ik volle producten gaan eten. Toen dat zelfs niet hielp heb ik van die vieze nutridrankjes moeten drinken. Daar kwam ik uiteindelijk wel weer mee aan maar bleef stil staan op 63 kilo. Daar had ik vrede mee hoor! Nu ik zwanger ben en meer moet eten ivm hypo's kom ik ietsjes vlotter aan en stiekem hoop ik dat er na de bevalling iets blijft plakken zodat ik tussen de 65/70 kilo kom te wegen als de bevalling etc voorbij is. Verder heb ik echt hele goede en duidelijke begeleiding gehad voor en na de operatie. Alles is besproken, complicaties (van de minst erge tor de ergste) dumping klachten etc etc, het psychische stukje ook, foto's van hoe je lichaam er uit kan komen te zien (moet zeggen bij mij valt het best mee. Heb wel iets hangend vel maar niet extreem het zit vooral op m'n buik en billen)
Gefrituurde kroket? Hahahahaha gadverdamme, hoe kun je het bedenken?! Zo doe ik het ook met eten, aardappels laten liggen, juist groente en vlees wel eten. Goed aan mijn eiwiten denken. Lactose intolerant worden meer mensen naar een GBP he. Lijkt me las Wat merk je nu tijdens je zwangerschap aan dat je vitamines niet op orde zijn? Het gaat bij mij alleen maar om een D3 tekort (gelukkig). Ja en ijzer, doordat ik tijdens de menstruatie erggg veel bloed verlies. Maar daar heb ik nu ook medicatie voor. Maar ben wel heel erg benieuwd, nu ik zo hard probeer om zwanger te worden. Had overigens ook helemaal niet het plan om na mijn GBP nog een zwangerschap aan te gaan. Maar ja, toen ging ik scheiden (overigens kreeg ik daar door mijn operatie het zelfvertrouwen voor... ) en heb nu een nieuwe partner. Ben dus ook heel benieuwd hoe het NOK gaat reageren als ik binnenkort zwanger blijk
Ik heb tot nu toe alleen een vitamine K te kort. Maar omdat dit niet geprikt is voor m'n zwangerschap weet ik niet of dit al aanwezig was trouwens.
Ondergewicht is inderdaad het enige wat niet besproken werd tijdens de bijeenkomsten. Alle overige complicaties zijn uitvoerig besproken. En er is daardoor toen voor de operatie ook 1 iemand gestopt, omdat die persoon het niet meer aandurfde. Ze zijn er heel eerlijk over geweest. Maar waren ook eerlijk over welke risico's morbide obesitas op de langere tijd met zich meebrengt. En dat gaf voor mij de doorslag. Ook ik heb hangend vel. Met name bij mijn buik. En mijn borsten zijn echt mega slap geworden. Misschien dat ik ooit eens het geld heb om daar wat aan te laten doen. En zo niet, dan niet. Ik omarm mijn lichaam inmiddels, met alles wat het doorstaan heeft
@Vaasje en @Jori88 best heel moeilijk lijkt me van extreem overgewicht meer ondergewicht en van ellende er bijna geen gewicht neer aan krijgt. Is dit veel voorkomend of uitzonderlijk. Dan is het misschien toeval dat ik de 2 die ik persoonlijk ken dit beide hebben. Voor mij is deze ingreep niet de oplossing maar ik vind het inzicht fijn en mijn vooroordelen worden minder gelukkig. Als ik dan lees ja ik pureer mijn kroket gewoon dan vind ik je z'n operatie gewoon niet waard. Kom op waar ben je dan mee bezig Maar zoals jullie? Toppers!!!
Tip kregen we van de diëtiste ook. Binnenkant van een kroket! Of ragout. Ik heb de eerste maand op ragout geleefd, ik durfde geen hard voedsel. Kroket heb ik niet gedaan want dat voelde slecht ofzo, haha. Wat ik merk is de extreme extreme vermoeidheid, ik kan bij wijze van zo wegdutten in een gesprek. Vermoedelijk nu ook problemen met de b12 gebeuren waardoor je er geestelijk hard op achteruit gaat. (eerlijk, ik ben altijd al een beetje instabiel geweest maar nu is het wel echt erg) En de baby is klein. Alles lijkt goed aangelegd maar gewoon echt klein!! (maar ken ook dames die gewoon 7ponders op de wereld zetten). Zo'n gbp is voor elk persoon echt heel anders!
Ja dat zijn mensen waarbij het al gedoemd is om te mislukken! Het ondergewicht stukje is echt uitzonderlijk hoor! Dus dat is fijn. Ik moet overigens wel zeggen dat ik inmiddels idd ook echt wel eens een broodje kroket eet of een paar frietjes (dan wel met een gebakken kipfiletje hoor) en een gebakje op een verjaardag. Iemand zonder maagverkleining en die niet op dieet is doet dat ook. Alleen met mate! Niet meer zoals voorheen een frietje met saus, twee snackjes en de taart zeg maar haha.
Mijn vriendin heeft er ook een. Ze is er ontzettend veel mee afgevallen. Ze was echt mager op een gegeven moment. Ze heeft wel 2 keer in het ziekenhuis gelegen met een darmhernia. Regelmatig dumpings, haaruitval enz. Haar hobby is eten. Ze kan intussen bijna net zoveel op als voorheen en is weer behoorlijk aangekomen. Ik heb haar eens gevraagd of ze het nog een keer zou laten doen nu ze alles weet. Nee was haar antwoord.
Zou ook gek zijn als je dat nooit meer zou doen Ik vraag me alleen af liegen die mensen zich door de screening heen of is de screening gewoon niet streng genoeg.
Het eerste! De screening vond ik wel degelijk streng. Internist, arts, psycholoog diëtiste etc en als er maar 1 twijfelde ging de operatie niet door. Ik ben overal heel eerlijk in geweest en heb altijd gezegd dat ik het niet doe om slank te worden (let wel het is een mooie bijkomstigheid hoor) maar puur om gezonder te worden en meer met m'n kinderen te kunnen doen. Die hangbuik, boeit me weinig (oké m'n borsten, dat vind ik een dingetje maar dat komt omdat ik rechts een prothese heb en links niet, je snapt dan wel hoe het er uit ziet als de ene kant hangt en de andere kant niet) Ik ben gezond en kan weer dingen ondernemen met m'n kindjes die ik al lang, heel lang niet heb kunnen doen. Ik ben dus ook iemand die het zeker nog een keer zou doen. Edit: in m'n vloeibare periode deed ik ook ragout door de blender hoor. Maar niet de ragout uit de kroket haha
Maar als je zonder gbp ook je maat had kunnen gaan houden, dus een verandering van levensstijl, had je het dan ook niet voor elkaar kunnen krijgen, om weer gezond en fit genoeg voor je kinderen te zijn. Dat vraag ik me weleens af. Is de operatie de enige mogelijkheid om je ook daadwerkelijk aan het “alles met mate” te houden?!
Denk je dat ik dat niet geprobeerd heb? Ik ben al vanaf m'n 15e aan het diëten en jojoen. (ik ben nu 32) Sorry zoontje drukte op knopje terwijl ik nog niet klaar was. Het "nadeel" van mij was dat ik zo gewend was aan zoveel eten ik tijdens diëten altijd honger had. (en weet niet of je wel eens te weinig eet en hoe dat voelt) maar daar liep ik dagelijks mee rond wat er voor zorgde dat ik uit eindelijk geen enkel dieet vol hield. Sporten deed ik, drie/vier keer per week. Doe best intensief werk (gehandicaptenzorg) dus aan m'n beweging kwam ik wel
Overigens moest ik ook aan tonen dat ik bepaalde dingen geprobeerd had, bewijs van diëtistes etc dat ik daar gelopen had en of ik zelf nog dingen zoals WW had gedaan etc.