Onze zoon (6) heeft al een tijdje dat hij jurkjes aan wilt. Hij laat ook zijn haar lang groeien zodat hij net een meisje is. "Mama ik wil lang haar, dan denken mensen dat ik een meisje ben" Thuis mag hij een jurk aan, maar doet hij eigenlijk weinig. Misschien omdat zijn vader het niet helemaal goedkeurt, en hij daardoor er onzeker door is. Man en ik staan er beiden anders in. Vandaag zei ik dat hij volgende week even naar de kapper moet zodat zijn haar weer netjes is. Dan vieren we zijn verjaardag, en ik zei dat hij ook een nieuw shirt mocht kiezen daarvoor. Daar reageerde hij op: ik wil dan een jurk aan! Thuis mag ik altijd een jurk aan dus met mijn verjaardag ook, het is toch thuis? Maar wat moet je daar nou mee? Er in meegaan, of zouden jullie dat afhouden? Ik vind het best lastig, hij zegt ook wel eens dat zijn piemel eraf moet, en hij niet wilt dat we hem jongen noemen. Als hij een jurk aanheeft is hij altijd echt een meisje en luistert ook niet meer naar 'jongen'. Hij heeft bijv roze pyamas en krijgt een frozen taart met zijn verjaardag, dat is allemaal prima. Maar een jurk.. ik weet het niet zo goed. Ik wil tegemoet komen aan zijn behoeftes, maar man is bang dat als we het teveel stimuleren hij straks geen jongens dingen meer wilt.
Deze zin wil ik er even uithalen, het is geen kwestie van willen maar van zijn. Net als homoseksueel of lesbienne of biseksueel is transgender geen keuze maar een zijn. Dat je man er niet aan wil kan ik wel begrijpen maar voorzien in de behoeften van je zoon is ook heel belangrijk. Het kan een fase zijn, maar ook omdat hij transgender is. In mijn beleving is dat een normaal iets, je hebt homo, lesbi, bi, transgender, hetero. Allemaal prima. Maar ik ben daar wel makkelijk in. Als mijn zoon transgender zou wezen zou ik wel even moet slikken maar accepteren doe ik het gelijk. Uit de kast komen is voor mij dan ook een vreemd iets, je komt toch ook niet uit de kast als je hetero bent. Blijf hem in ieder geval steunen, dat is toch het belangrijkste. En zie maar welke kant het op gaat, een fase of transgender.
Het kan een fase zijn, ik snap dat hij op zijn verjaardag ook een jurk aan wil omdat hij tenslotte thuis is en dan mag het. Wat is het punt wat je tegenhoudt dat hij het nu niet mag. Bang voor wat familie en vrienden zegt? Ik zou het bespreken zo wel met man als met zoon. Bepaal wanneer het wel kan en wanneer liever niet en wat de gevolgen zijn. Mensen kunnen vreemd reageren etc. Cirkel van invloed is misschien dan ook handig om vast over te vertellen. (Zoontje van 6 hebben een ook alvast uitgelegd wat de cirkel van invloed is, het is een vlot mannetje wat toch anders denkt dan zijn klasgenoten)
Ik denk dat ik dan voor een duidelijke verkleedjurk zou gaan en niet voor een ‘echte’ jurk. Soort van tussenweg.
Als hij heel graag een jurk aan wilt.. tja.. van mij zou hij hem aanmogen. Als een meisje graag een spijkerbroek aan wilt dan mag dat toch ook. Misschien is het een fase, en misschien is dit wie hij is. Ik zou vooral aan hem laten merken dat je hem steunt en dat hij niet "raar" is.
Dit vind ik een hele goede oplossing! Ik snap echt wat je er lastig aan vindt. Maar een verkleedjurk is dat echt een goede tussenweg.
Maar stel: hij wil geen jongensdingen meer, is dat zo erg dan? Mijn dochter van 4 wil ik ook alles wat jongens hebben, cowboykleren aan, nooit jurkjes, geen poppen en barbies, ze wil graag kort haar.. Als ik haar dat geef ben ik niet bang dat ze straks geen meisjesdingen meer wil. Want wat zijn nou eigenlijk 'jongensdingen' en 'meisjesdingen'? Ik begrijp dat je ook probeert te denken aan wat anderen ervan zouden kunnen vinden. Ik probeer mijn dochter echter juist te leren dat als anderen ergens problemen mee hebben, dat hun probleem is. Ik wil haar juist leren in zichzelf te geloven, achter haar idealen te staan, uniek te zijn, doen wat je zelf wilt (mits je anderen geen pijn doet natuurlijk). Vind het alleen maar mooi als iemand iets doet of durft, en sch**t heeft aan de mening van anderen. Dat zegt veel over zijn/haar zelfvertrouwen.
verkleedjurk zou inderdaad nog wel een goede oplossing kunnen zijn. Hij heeft een soort prinsessenjurk (gewone jurk met veel tule) en die wilde hij heel graag aan, ik vertelde dat die een beetje te klein werd dus dat het niet kon. Hij begon bijna te huilen. Ik kan nu inderdaad voorstellen om een verkleedjurk te halen, hopelijk is dat oke. Ik vind het vooral lastig wat anderen ervan vinden, ik heb er zelf totaal geen problemen mee als hij liever in jurken wilt lopen. Ik houd ook zeker rekening met het transgender of homo zijn, en dat maakt mij ook echt niet uit. Maar anderen denken daar helaas anders over. Familie, maar ook mijn man is daar vrij star in. Dat hij thuis jurken aan mag is al heel wat En dat snap ik ook wel, het is niet het 'beeld' wat je bij een jongen hebt natuurlijk. Stapje voor stapje wordt het uitgebreid, eerst lang haar.. hij wilde graag een staart in kunnen. Dat was oke, maar dan alleen de bovenkant. Zoon moest toen naar de kapper om de rest kort te knippen, wat hij toen ook niet meer wilde. Dus nu laat hij alles lang groeien, terwijl man het daar gewoon niet mee eens is. Maar het is zijn haar, hij moet ermee lopen.. En zoon is dolgelukkig. En dan nu dit.. het liefst draagt hij elke dag jurken, ook buiten en naar school toe. Als hij het er over heeft dan straalt hij, een grote glimlach heeft hij en je merkt aan alles dat hij dat zo graag zou willen. Ik ga aan de juf vragen of ik daar wat verkleedjurken mag neerleggen, zodat hij dat misschien op die manier in de klas aankan. Juf is gelukkig ook erg open minded en zou het niet erg vinden als hij in een jurk naar school komt. Papa vind dat echt niet kunnen, en ook naaste familie niet. Het hoort gewoon niet.
Oef wat een lastige situatie TS. Ik ben zelf ook meer open minded dan mijn man en zijn familie. Mijn man begint vaak al te mopperen als zoon met een pop spelt. Ik zou ook zeggen een leuke verkleedjurk.
Wat ingewikkeld idd.. Hoe zou je man reageren als hij toch een jurk aan heeft (En ziet hoe gelukkig je zoontje daar mee is..)? Is dat iets waar je man aan zou (kunnen) wennen? Lastig, ik zou denk ik dan toch voor het geluk van mijn zoontje gaan en man (En familie) hebben dat maar te accepteren! (Hoewel ik me ook goed realiseer dat dat makkelijk praten is vanaf een andere bank...)
Ik zou eerst een goed gesprek met mijn partner hebben, denk ik. Ik heb nooit in de situatie gezeten, maar ik hoop dat ik er in mee zou gaan als mijn kind zo iets zou willen. Mijn neefje (nu 3) heeft regelmatig jurkjes en rokjes ed aan en straalt dan helemaal. Natuurlijk is het nog een peuter, maar ik vind het heerlijk dat dat gewoon kan en mag. Mijn zusje krijgt er wel eens opmerkingen over, maar gelukkig trekt ze zich er niets van aan. Voor mij zit er een groot gebied tussen stimuleren en verbieden. Reageren op wat hij zelf aangeeft valt voor mij in dat grote gebied er tussen.
Mijn zoontje van 5 loopt ook graag in jurken. Voor ons is een verkleedjurk ook de beste oplossing...ik heb (heel symbolisch) een regenboogjurk voor hem gekocht. Hij vindt hem het einde! Ironisch genoeg vindt mijn vader, die zelf op latere leeftijd uit de kast is gekomen en samenwoont met een man, het héél lastig om hem in die jurk te zien. Aan de ene kant inderdaad dat beeld dat je van een 'jongen'/'je kleinzoon' hebt, aan de andere kant ook natuurlijk omdat hij uit ervaring weet hoe lastig je het soms hebt als je echt anders bent dan de meesten.
Voor mij heel simpel: als jou regel is ‘thuis mag je een jurk aan’, dan heeft je zoon gelijk. Dit nu intrekken geeft (denk ik) toch een deukje in vertrouwen. Als je het voor jezelf niet prettig voelt zou je aan ouders van de kinderen die komen kunnen laten weten dat zij zich ook mogen verkleden zoals je graag zouden willen zijn. Voor de 1 is dat een cowboy, voor jouw zoon ‘een meisje’
Gezien de frozen taart zou ik ern mooie frozen jurk kopen En ja mij boeit het niet waar mijn dochter/zoon in loopt als hij/zij maar gelukkig is.
Ik proef in dit stukje heel veel liefde voor je zoon. Ik krijg er bijna tranen van. Blijf dicht bij hem en ‘volg’ hem op zijn weg. Misschien is het een fase, misschien gaat het verder. In het laatste geval gaat hij je hard nodig hebben en dan is jouw onvoorwaardelijke liefde en steun heel belangrijk.
Net met de juf gesproken, ik mag morgen een jurk meegeven naar school voor de verkleed kist Kijken wat hij er daar mee doet. Voor thuis ga ik denk ik gewoon kijken wat hij die dag doet. Ik haal een leuk jongensshirt, en als hij een jurk aan wilt, doet hij dat toch wel.
Ik was als kind heel blij dat ik mij als jongen mocht kleden van mijn ouders. Had ook een kort jongens kapsel. Het maakte hun echt niks uit wat anderen dachten. En dat heb ik altijd enorm gewaardeerd. Toen ik een jaar of 10 was veranderde ik en wilde ik wel een meisje zijn. Maar het kan ook zomaar zo blijven. Je noemt je man star maar dat vind ik nog mild uitgedrukt. Hij kijkt niet naar de behoeftes en gevoelens van jullie kind. Dat zou ik zelf heeel onaantrekkelijk vinden, als mijn man dat niet zou doen.
Er valt thuis niet over te praten, al ben ik natuurlijk blij dat hij thuis een jurk aan mag. Vanavond hadden we het er weer over en het heeft geen zin. Hij blijft bij zijn standpunt. Zijn mening is natuurlijk ook belangrijk. We hebben nu een soort middenweg door het thuis toe te laten en buiten niet.