Ik ben ook altijd een beetje huiverig voor andere honden, Onze hond is een keer aangevallen en sindsdien heb ik altijd een grote sleutelbos bij me die ik dan kan gooien. Ik heb overigens nooit problemen gehad dat andere honden onze kinderen benaderen en vervelend doen. Mijn hond loopt altijd met een grote boog om kinderen heen. Het is een lomperik maar kinderen zal die nooit uit zichzelf benaderen. Hij voelt ze feilloos aan. Ik ben daar wel blij mee . Als er zo’n keffer de longen uit zijn lijf staat te blaffen als wij langs komen dan stapt die gewoon stoïcijns door
Ja klopt, ik ken de ervaring dus ook precies andersom. Als ouders hun kinderen niet bij zich houden. Het park is hier voor iedereen. Ik heb haar aangelijnd en alleen kort. Dat ongevraagde geaai hou ik helemaal niet van.
Onze hond gaat niet mee. We hebben wel eens geprobeerd haar in de bakfiets te laten maar dan blijft ze piepen. Ze loopt nooit los, tenzij ze ontsnapt via de achterpoort. Ze is erg slecht onder appel helaas. Maar we blijven oefenen op terrein waar eigenlijk praktisch niemand komt .Ze is heel klein, dat maakt het wat lastiger lijkt. Wat ik me wel afvraag, erg veel kinderen zijn bang voor honden, dus ook kinderen die hier komen spelen. Dan moet ik dus bij elk nieuw kind zeggen, we hebben een hond. Ik word er wel eens moe van( ben ik heel eerlijk). Ik vraag het mijn dochter nu steeds, voor ze gaat spelen met een nieuw iemand, vraag maar eerst of ze niet bang zijn. Maar ouders laten hun kinderen ondanks angst gewoon meegaan onder het mom dan komt ze wel over haar angst heen en vervolgens ben ik er druk mee. En het stomme is als ik dan zeg, wil je liever naar huis, dan is er ineens toch niet meer zo heel veel angst. En als ze naar huis gaan zijn ze super trots en laten ze zien dat ze durven aaien, en de week erop weer spelen, begint het gegil zo weer opnieuw. Zou het net als met eten proeven zijn, eerst wat is het 21 keer proeven, en dan gaan ze het vanzelf lekker vinden
Dan zijn ze ws niet echt bang. Want bang zijn dekt bij mijn oudste de lading niet, die raakt compleet in paniek. En als iemand nieuw vraagt of ze wil komen dan is haar allereerste vraag: heb jij een hond? Want zij komt dan echt onder geen beding. Met een feestje bij een goede vriendin heeft de moeder beloofd dat de hond in de tuin bleef, echt moeten lullen als brugman dat ze daarop kan vertrouwen en uiteindelijk is ze gegaan, maar vol met spanning.
Mijn dochter vindt honden ook altijd spannend, maar om haar dan niet bij vriendjes te laten spelen die een hond hebben vind ik erg ver gaan . Zou het dan ook niet waarderen als dat gezegd wordt. Houd die hond gewoon even apart tijdens speelafspraken.
Ja dat is dan gewoon beperkend, overal waar je gaat kom je honden tegen. Lastig voor hem. Hoop dat hij er ooit een beetje overheen komt dan. Of het geen echte angst of wel angst is, dat mag ik natuurlijk niet zeggen hé bij de deur . Zou ik nooit doen hoor. Een kind kan je nooit helemaal doorgronden.
Dat denk ik ook. Mijn zoon kan niet praten, die kan het niet duidelijk maken, maar die zie ik wel schrikken van zo'n hond die dichtbij komt. Hou dat dier dan gewoon even in de keuken of in de tuin ofzo, denk ik dan. Anders komen we gewoon niet meer langs, kan ook. OT: behalve goed getrainde hulphonden vind ik dat honden niks te zoeken hebben in een speeltuin.
Mee eens, en daarbij vertrouw ik honden niet. Het blijven beesten. Dan zou ik er ook voor kiezen om het beest apart te zetten.
Hier zijn onze honden onderdeel van het gezin Dus aan die gene die komt spelen is de keus of gewoon mee draaien met het gezin of niet spelen Ik blijf niet aan de gang
Ja mij lijkt dat apart zetten ook niet zo'n punt, maar ik ben er inmiddels wel achter dat dit sommige hondeneigenaren echt tegen het verkeerde been is. Er was er 1 die de vergelijking maakte of ik mijn jongste ook in de tuin opsluit als haar dochter hem vervelend vindt Uhh ja, mijn kind is echt te vergelijken met een dier
1 moeder heeft ooit eieren voor dr geld gekozen. Er wilde niemand komen spelen als die hond er liep (boerboel) echt sneu voor het kind in kwestie. Uiteindelijk heeft die moeder hem dan toch in de tuin gelaten als er iemand kwam.
Maar niet iedereen heeft die mogelijkheid hè. Hier zou een hond echt nergens apart kunnen, ik zou niet weten waar ik hem dan moet laten
Ik heb dus iemand in de schoonfamilie die dat doet he? Gelukkig staken schoonouders er een stokje voor bij hen thuis, anders zou dochter niet eens meer bij opa en oma op verjaardag e.d. kunnen komen.
Ja dat snap ik, maar ik heb het over schoolkinderen. Die kunnen over het algemeen wel praten. En schrikken mag ook. Maar een hond die op zijn plek ligt, en geen aandacht aan kinderen schenkt. Ja ik vind dat lastig in mijn eigen huis, dat er dan verwacht wordt de hond ergens op te sluiten. Een hond die dus wel druk is en snuffelt en bij de kinderen loopt in huis is dus een ander verhaal hé. Dan zou ik hem aanlijnen in huis. Of tuin. Wij hebben een speelkamer waar de hond niet mag komen, met een tussendoor die dan dicht gaat. Altijd, ongeacht angst of niet. Maar als je naar buiten wil, moet je toch door die deur, door de keuken de woonkamer, waar het hondje, 1,2 kg in een hoekje ligt. Ja en dan vind ik dat lastig. Kind ook, maar ik ook.
Dat ligt aan het gedrag van de hond en het kind dat komt spelen hoe ik daarmee omga. Maar ik vind dit dus wel moeilijk. Het geeft hoe dan ook onrust. En voor het kind en/of voor de hond. En dat maakt dat ik niet altijd zin heb aan deze speelafspraken. En dat vind ik dan weer vervelend voor mijn eigen kinderen.
Ik vind het ook raar als mensen ongevraagd overal hun hond mee naartoe nemen dus begrijp me niet verkeerd hoor, maar is het niet veel handiger voor je dochter om hier therapie voor te volgen? Het lijkt me voor haar zelf echt heel lastig.. (Sorry als dit al besproken is, heb niet het hele topic gelezen)