In jouw geval zou ik niet voor een 4e gaan. Het geeft ook geen garanties dat als ze dicht op elkaar zitten ze het goed met elkaar kunnen vinden. ik scheel zelf 3 jaar met mijn broer en 6 jaar met mijn broertje en heb de beste band met mijn broertje. mijn vriend scheelt 8 jaar mijn zijn oudste broertje en 14 jaar met de jongste , daar tussen zitten er nog 2. Hij kan het met allemaal goed vinden. ligt echt aan het karakter.
Zo groot vind ik het leeftijdsverschil eigenlijk niet. Het komt in de buurt van het leeftijdsverschil tussen mijn twee kinderen en die beginnen meer en meer aan elkaar te hebben. Zoals je je nu voelt, zou ik zeker niet aan een vierde beginnen. Probeer gewoon zoveel mogelijk te genieten van je gezin zoals het nu is en verandert je gevoel ooit, dan kan je alsnog voor een vierde gaan (maar niet gewoon opdat kindje 3 niet ‘alleen’ zou zijn...). Lijkt me overigens wel vervelend voor je, dat je gevoelsmatig zo in tweestrijd zit tussen wat nu is & het verlangen naar hoe het vroeger was. Kan je hier met iemand over praten? Met je man bijvoorbeeld?
Ik zou niet om deze beweegredenen voor een 4e gaan. Ik ben zelf een 'nakomertje' (zussen zijn 5 en 7 jaar ouder). En heb met mijn middelste zus een ontzettend hechte band. Daarnaast heb je nooit garantie dat je jongste een hechte band zal hebben met een eventuele 4e (zit zie ik terug bij mijn man en zusje). Erg vervelend dat dit je dwars zit. Praat er vooral over, eventueel met je partner. Anders blijf je ermee rondlopen.
Bij ons is er ook een leeftijdsverschil, oudste is 12 en de jongens 6 en 5. En de jongens hebben juist veel aan haar, ze kunnen prima samen spelen, naar de speeltuin of een spelletje doen. Ik zou geen kind erbij nemen voor je jongste, alleen als je de wens beide nog hebt.
Mijn man scheelt 5 minuten mrt zijn zus maar gut die kunnen t niet met elkaar vinden. Ik heb een beter contact met mijn zus waar een hle puberteit tussen zit aan leeftijdsverschil. Leeftijd is geen garantie voor succes: t is maar net hoe t karakter is en of dat klikt samen. En daar heb je geen invloed op: nr 1 en nr3 kunnen beste maatjes worden, terwijl nr 3 en 4 elkaar t leven zuur maken omdat t niet klikt. T is niet voor niets: familie kies je niet, die krijg je Dus nee, die 4e zou ik niet aanraden in jouw geval.
Je spreekt toch niet van een nakomer als er 4 jaar tussen je middelste en je jongste zit? Mijn zoon is net een week 4 en over 2 weken komt zijn broertje. Het lijkt mij juist fijn dat ik overdag als de oudste op school zit lekker 1 op 1 met mijn jongste kan zijn. Dat hij ook de onverdeelde aandacht krijgt dan die zijn broer ook heeft gehad. Tel je zegeningen en ga niet voor een vierde alleen maar om een koppeltje te maken. Wat is nou 4 en 5 jaar verschil. Zoveel voorbeelden in mijn omgeving daarvan. Kinderen kunnen ook met dat verschil nog prima wat aan elkaar hebben.
Aan jou verhaal te lezen zou ik het nu nog niet doen en eerst proberen te genieten van wat je nu hebt. De derde krijgt ook vrienden of vriendinnen en het vierde kindje zou er dan komen voor het derde kindje. Dat de kinderen een band krijgen is ook niet altijd een garantie. Ik heb een tweelingzus waar ik een band mee heb. Ik had als kind niets met met mijn broer(3 jaar verschil) Met vier kinderen gaat het natuurlijk drukker worden en heb je echt je handen vol. Een kind zou er uit liefde moeten komen en niet als opvulling voor het andere kindje. Succes met jullie beslissing
Ik begrijp jouw gedachtegang heel goed. Vind ook dat de andere dames er een beetje hard op in gaan. Met 3 kinderen zie je toch vaak dat er eentje buiten de boot valt en dat probeer je met een vierde te voorkomen. In die zin begrijp ik je vraag. Maar heb je echt spijt van de derde of moet je vooral wennen aan de nieuwe situatie? De dynamiek binnen een gezin verandert zodra er een kindje bij komt. Dit zal ook gebeuren bij een vierde kindje en ook dan zul je weer je draai opnieuw vinden. Ik zou het even wat tijd geven voordat je de keus maakt. Misschien ben je over een aantal maanden heel tevreden met de situatie hoe hij nu is en voel je de behoefte niet meer om iets binnen het gezin te veranderen.
dit noem ik ook geen nakomer. En zou niet aan een vierde beginnen, straks heb je dubbel spijt, hoe moeilijk kun je het jezelf maken?? 5 jaar verschil is niet veel hoor
Hoe oud is je baby? Dat ‘spijt’ gevoel en terug verlangen naar de oude situatie was bij mij onderdeel van een postnatale depressie. Ik zou eerst dat gevoel goed onderzoeken en zorgen dat het gevoel richting je derde kindje goed zit, voor ik überhaupt aan een vierde ging denken.
Hier sluit ik mij ook bij aan. Overigens zit er hier tussen de eerste en de tweede 10 jaar en de eerste en de 3e straks 12 jaar. Als ik zie hoe de eerste 2 op elkaar reageren ondanks de prepubertijd en alle problemen bij de oudste knijp ik echt in mijn handen en kan ik alleen maar hopen dat nummer 3 met beide ook zo'n goede band krijgt. Ik scheel zelf 2 jaar met mijn broer en wij liggen elkaar totaal niet al van kleins af aan, zoals het er nu op lijkt heeft hij nooit kunnen verkroppen dat hij geen enigst kind meer was. Wij hebben om die reden dus ook hele uitgebreide gesprekken met mijn ouders gehad over hoe zij het vroeger aangepakt hebben en wat zij evt anders zouden doen als ze het over zouden kunnen doen, mijn ouders hebben sinds een aantal jaar ook deels door hoe en wat omtrent mijn broer. Een groot of klein leeftijdsverschil wil dus echt niet per definitie zeggen dat het slechter of beter gaat, of dat het 1 makkelijker is dan het andere.