Ts.. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk en herstel. Je moeder is vast haar hele leven al zo? Tijd om voor jezelf te kiezen, en voor jezelf op te komen. Nog belangrijker... Je dochter laten zien dat mensen niet zo met je om mogen gaan door je eigen verantwoordelijkheid te nemen. Zorg dat je dochter een moeder heeft om trots op te zijn. Een moeder zijn met gebreken, maar die wel hulp zoekt. Niet alleen praten over dat je hulp nodig hebt maar het ook echt zoeken en starten. En stop met erkenning en begrip vragen van anderen. Het is 9 van de 10 keer knetter eenzaam, en dan bedoel ik aan jezelf werken en in de spiegel durven kijken. Maar je hebt die erkenning en begrip niet nodig. Als je jezelf kan redden en weer leuk vindt... Schop onder je eigen hol. Face your fears. En ga keihard aan de slag met aan jezelf werken. Misschien ben ik wat hard.. Maar ik ben als kind niks beter geworden van een moeder die op deze manier omging met haar problemen. En mijn moeder? Die is altijd gebleven wie ze is. Angstig, zelfmedelijden, veel psychische en lichamelijke klachten.
Heel heftig verhaal.. ik denk dat je echt er op moet staan dat jou moeder naar huis gaat. Hier word niemand beter van.. De zin waarin je zegt dat je aangegeven hebt dat ze wel naar huis kan en dat jij wel oppas vind ik erg typisch.. het is jou kind, hoe bedoel je oppassen? zoek hulp!! Maar stap uit deze ongezonde situatie.. voor je dochter, voor je moeder maar vooral voor jezelf.
Dit had je al veel eerder moeten doen, al in je zwangerschap toen je je al niet goed voelde. Waarom heb je dat niet gedaan? En nu schrijf je dat je het van plan bent, dat klinkt niet alsof je morgen bij de huisarts staat. Dat zou ik dus zeker doen, hij/zij kan je verder op weg helpen.
Dat ze naar de huisarts moet gaan, ben ik er ook helemaal mee eens hoor. Maar ik mag vanuit mijn eigen ervaring toch wel advies geven waarvan ik denk dat het nuttig en noodzakelijk is. En tja, wat betreft dat laatste.. Als ik bij ieder topic hier op zp er rekening mee moet gaan houden of iemand mogelijk verstandelijk beperkt is, een andere stoornis of probleem heeft.. Je reageert toch op basis van de info die je hebt?
Helemaal eens! Topictitel "moeilijke situatie ivm invloed oma" schetst nu een beetje het beeld alsof oma het probleem is.... Probleem is echter dat TS geen professionele hulp zoekt en dat oma nu alle gaatkes lijkt dicht te lopen. Enige wat TS nu echt help is haar leven (en dat van dochter) in eigen hand nemen en beginnen met een afspraak bij de huisarts. Moeilijk? Ja, absoluut. Maar ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat huisartsen dit soort zaken heel goed en professioneel oppakken! Niets om je voor te schamen!
Nou mensen, ik heb letterlijk wakker gelegen van al jullie antwoorden. Zoals @tupp reeds schreef, is dit niet blijkbaar het forum om zo'n problemen aan te kaarten. Blijkbaar ben ik nu vooral de slechte persoon in dit verhaal. Ik wil toch nog even een paar dingen kwijt. De ha heeft bloedgeprikt en heeft een eerste onderzoek gedaan ivm mijn evenwichtsorgaan (dit bleek het niet te zijn). Uit het bloedonderzoek kwam een vitaminetekort maar vooral een bijna onmeetbare cortisolwaarde uit( dus volledig uitgeput en op het randje van een burnout). Mijn angsten en klachten zijn sinds de zwangerschap weer toegenomen.Ook totaal geen roze wolk na mijn bevalling. Ik heb toen ook gesprekken gehad met een postpartum therapeut Dat de oma dit allemaal verwacht had en daardoor tegen mijn zwangerschap was ? Neen, ze was er tegen omdat ze vond dat dit niet kon, met een donor, want "wat gaan de mensen zeggen?" Ze heeft me wel gezegd dat het met momenten heel zwaar kon worden. Anderen waren trouwens allemaal blij voor mij en dat ik dat zeker goed ging doen. Zij was echt de enige. Ik apprecieer enorm wat ze momenteel doet voor ons; dat heb ik ook geschreven. Maar ik vind het niet kunnen dat ze zo tegen me spreekt. Dat ondermijnt mijn zelfwaarde volledig en kan echt niet goed zijn voor mijn herstel. En ja, er zijn twee kanten aan dit verhaal. Maar ik durf met de hand op mijn hart zeggen dat ik niet zo tegen haar spreek.Deze zinnen zijn geen voorbeelden die eens per maand uitgesproken worden maar echt bijna continu, bijna dagelijks. Ze zal best ook wel moe en gefrustreerd zijn, dat begrijp ik best. Maar dat is geen excuus..... Onze relatie is echt niet gezond, al lang niet. De afhankelijkheid sluipt er heel langzaam in zoals @Paardenbloem ook schreef. Achteraf vraag je je echt af hoe het zo ver is kunnen komen. Een tijd geleden heeft iemand me gezegd "Ben je zeker dat je moeder wilt dat je beter wordt, misschien wil ze wel dat je zo blijft omdat je dan afhankelijk blijft van haar ?" Deze persoon had mijn moeder 5 minuten gezien. Deze zin is wel blijven hangen. Ik moet zelf de kracht vinden om uit deze situatie te komen. Zodat de relatie terug wat normaler wordt en mijn dochter dit gedrag niet als vanzelfsprekend beschouwd.
Niemand noemt jouw een slecht persoon, maar als er maar een half verhaal verteld wordt, roept dat vragen op. Als die vragen vervolgens vaag of niet beantwoord worden, dan blijft dat zo. Nu ben je duidelijk, maar trek je ook meteen allerlei conclusies. Niet nodig. We kennen de achtergrond niet en horen maar een deel, het is heel menseigen om dan de rest zelf in te vullen. En verder wat wil je zelf? Wil je dat je moeder blijft als ze normaal kan doen? Wil je dat ze weggaat? Kan dat met de zorg voor je dochter?
Ik heb niet alle reacties gelezen dus misschien is dit al eens geopperd. Dit is in ieder geval een gezonde situatie maar dat zie je zelf ook wel. Ik kan me voorstellen dat dit voor oma een zware situatie is waarbij ze misschien het gevoel heeft dat ze opgesloten zit in de situatie. En dat geldt voor jou ook. Misschien is het voor jou een oplossing om tijdelijk met je dochter ergens anders te gaan wonen waar je begeleiding en hulp hebt. En je moeder de kans krijgt haar eigen leven weer op te bouwen. In nederland heb je moeder kind huizen. zoiets als dit https://moederkindhuis247.nl/.
@coquelicot Het is absoluut niet mijn bedoeling geweest om jou als een slecht persoon af te schilderen. Het spijt me als je dat zo hebt opgevat. Wat ik bedoelde was vooral richting aan aantal anderen (dus niet tegen jou!) die heel stellig reageerden met ‘schop oma het huis uit’. Terwijl je zelf aangeeft dat je op dit moment nog het gevoel hebt, niet altijd volledig zelf voor je dochter te kunnen zorgen. Aangezien er in eerste instantie vooral zulke reacties kwamen, wilde ik toch een tegengeluid geven. Misschien is ‘schop oma eruit’ inderdaad de perfecte oplossing die jouw stress doet verdwijnen. Maar het kan ook zijn dat je haar eruit schopt, dan tot de ontdekking komt dat het nog niet alleen lukt. En dan zijn jij èn je dochter verder van huis. Ik onderstreep steeds het woord nog want dat is de situatie op een bepaald moment. Maar die kan veranderen. Ik denk alleen wel dat het goed is dit met wat hulp en begeleiding te doen. Zodat je mensen hebt om op terug te vallen als het even niet gaat. Overigens ben ik bekend met het hebben van een evenwichtsstoornis. In mijn geval was er sprake van het (nog) redelijk onbekende PPPD. (Eerder o.a. bekend als visuele vitrigo). De combinatie van duizeligheid en vermoeidheid is echt slopend. En ze versterken elkaar: duizeligheid is erg vermoeiend. En als je moe bent, werken de verschillende onderdelen van je evenwichtsorgaan minder goed samen. De onzekerheid over wat er in je lichaam gebeurt, geeft ook weer extra spanning die ook weer voor extra vermoeidheid en duizeligheid zorgt. Je sleept jezelf de dag door, ik ben blij dat ik een partner heb want ik had zonder hem ook niet geweten wat ik had gemoeten. Als je ‘s ochtends wakker wordt en zo ernstig duizelig bent dat je zittend de trap af moet (en zelfs dat is al spannend) is het natuurlijk helemaal uitgesloten dat je in de auto of op de fiets stapt om een kind naar school te brengen. Ik herken ook dat stress de duizeligheid en vermoeidheid weer versterkt. Dus het feit dat je moeder je zoveel stress bezorgt, kan jouw situatie zeker verergeren. Maar daarmee is niet gezegd dat het opgelost is als ze uit huis gaat. En als je dan last blijft houden, heb je ook een uitdaging als je moeder er niet is om e.e.a. op te vangen. Bij mij is de PPPD nu echt heel ver over. Alleen als ik het te druk heb of bijvoorbeeld een paar te korte nachten maak, komt het weer terug. Maar nu ik eenmaal weet wat het is, hoe het komt en hoe ik het dus kan voorkomen / verminderen, is het echt wel goed te doen. Het duurde bij mij best even voordat duidelijk was, wat er aan de hand was. Duizeligheid en vermoeidheid zijn vrij vage symptomen. Het kan komen door tekorten aan vitaminen, stress / burn-out, problemen met je ogen, ziekte van Menière etc etc. Ik zeg dus niet dat jij hetzelfde hebt als ik. Maar wel dat je hier pas achter komt als je het echt laat onderzoeken. Dat begint inderdaad met bloedwaarden. Maar ook een bezoek aan een KNO-arts eventueel een oogarts kunnen nodig zijn om meer duidelijkheid te krijgen. Mijn huisarts wilde steeds maar afwachten tot het vanzelf over ging. Ik ben blij dat ik op een gegeven moment dwingender ben geworden. Maar dat was moeilijk. Normaal ben ik best assertief. Maar.... ik was zooooo moe. Dan is doorpakken moeilijk. Vandaar mijn dringende advies: ga naar de huisarts. Stel niet uit, maar nog deze week. Je hebt hulp nodig op 2 fronten: - er moet duidelijk worden waar je vermoeidheid en duizeligheid vandaan komen + een behandelplan opgesteld worden om het beheersbaar te maken. - er moet iemand meekijken in de gezinsdynamiek. Want jij en je moeder komen hier niet uit. Jij krijgt stress van haar, maar hebt aan de andere kant het gevoel dat je nog niet zonder haar kunt. Zij geeft aan het niet meer aan te kunnen, maar heeft ook het idee dat ze jullie niet alleen kan laten. Een wanhopige situatie waarin jullie vast zitten en die denk ik het best doorbroken kan worden als iemand jullie hierbij helpt.
Hoi Ts, Ik heb nog niet alles gelezen dus misschien zeg ik dingen dubbel. Ik ben een bewust alleenstaande moeder en kreeg na de geboorde een pnd (ik weet je medische achtergrond niet maar ik vind jouw klachten hier ook best op lijken). Hierdoor werd ik erg afhankelijk van mijn moeder. Ik voelde me een tijd niks waard, had geen goede band met mijn dochter en de relatie tussen mijn moeder en mij ging behoorlijk achteruit. (mijn moeder kan dezelfde opmerkingen maken als jouw moeder, waardoor je je uiteindelijk piepklein voelt). Ik werd op een dag wakker en besefte dat ik de regie over mijn leven weer in eigen hand moest nemen. Mijn moeder en ik woonden destijds nog samen en ik besloot dat dit moest veranderen. Ook besefte ik dat ik de enige ben die de band met mijn dochter weer kon verbeteren. Ik ben dingen met mijn dochter alleen gaan doen, dagjes weg, een weekendje in een hotel, naar het park, etc. Ik richtte me meer op haar en kreeg zo weer contact met haar. Hierdoor ging ik ook meer zelfvertrouwen krijgen. Ik denk dat het belangrijkste is dat je beseft dat alleen jij als moeder verantwoordelijk bent voor je gezin en het geluk en welvinden van je dochter. Mijn moeder was/is een moeilijke vrouw (onlangs ontdekt dat ze waarschijnlijk ass heeft, dit verklaart ook veel). Ik merkte dat ik niet meer de schuld bij anderen moest leggen (al hebben ze misschien wel schuld) maar dat ik alleen zelf mijn eigen leven en mijn gevoel en verwachtingen kan aanpassen. Wat voor mij enorm heeft geholpen is het praten met een psycholoog. Ik heb even moeten zoeken maar praat nu met een vrouw die me zo ontzettend helpt. Zij heeft me geleerd dat ik een ander niet kan veranderen en dat een ander ook nooit verandert, maar dat ik wel mezelf kan veranderen, mijn verwachtingen, gedachten, hoe ik met de situatie omga. Sinds een half jaar woon ik in mijn eigen huisje. Mijn moeder en ik hebben duidelijke afspraken gemaakt over wanneer mijn dochter bij haar is. Wat er ook gebeurd is, mijn dochter is door de hele situatie erg gehecht aan mijn moeder en dit mag/wil ik haar ook niet afnemen. Ik ben er nog niet maar kom stapje voor stapje een stukje verder. Dit was alles even in een notendop, maar je kunt me ook altijd een pb sturen.
Ik ben het hier helemaal mee eens. Als je niet in de situatie zit is het heel makkelijk er iets van te vinden. Ik weet hoe het voelt om murw geslagen te zijn, niet meer in jezelf te vertrouwen, de loyaliteit naar je moeder te voelen, voortdurend schuldgevoel, geen uitweg meer te zien. Nu kan ik dat me niet meer voorstellen maar dat kwartje moest bij mij ook eerst 'vallen'. Als je depressief bent (en zo klink je wel ts) is het ook nog eens ontzettend moeilijk om hulp te zoeken. Als opstaan in de ochtend als een opgave is, is hulp zoeken dat helemaal. Je leeft in een wereld waar alleen maar dichte mist is en je ziet niks meer om je heen. Hierdoor heb ik helaas ook te laat hulp gezocht, iets wat ik mezelf nog steeds kwalijk neem. Vooral nu ik zie dat ik alle scherven bij mijn dochter moet opruimen. Hoe jong ze ook zijn, ze pikken zoveel op.
Fijn dat je een reactie komt geven. Alleen ik lees niets concreets. Wat ga je nu doen? Ben je al bij een arts of hulpverlening geweest (niet ooit in het verleden maar nu). Waarom klaag je over je moeder maar lezen we niets over wat jij dan vervolgens doet of zegt als zij dit soort teksten zegt? En hoe moet zij weten wat jij wilt als je vervolgens niets doet (geen woorden maar daden zeg maar). Met zelfmedelijden (ik ben blijkbaar de slechte persoon in dit verhaal) kom je niet verder.
Oma moet uit huis En jij moet professionele hulp zoeken als je denkt dat het wel even ksn wachten en geen haast heeft denk dan op de eerste plaats aan je kind Het kan niet wachten
Ik moest ook aan je denken. Het is nu maandag, de huisarts is bereikbaar. Zet de eerste stap naar hulp en een betere situatie en bel op. Sterkte!
Heb je vitamine b12 tekort. Duizelig, moe enz dat herken ik helemaal. Vraag bij je HA om een b12 kuur. 2x per week een injectie. En dat een aantal maanden lang. Het duurt echt een aantal maanden voordat je opknapt. En dan moet je het goed onderhouden met 1x per week. Oma. Met het verhaal b12 kan je straks aangeven dat het straks met minder hulp aankan. Kwestie van afbouwen. Laat haar telkens een aantal uren naar huis gaan. Of begin met een dag (als ze verder weg woont). Laat haar rustig afbouwen. Want ik denk dat bij haar ook de angst zit om de kleine straks nooit meer te zien. Geef aan dat je haar hulp enorm waardeert, het nooit zonder haar had gered. Maar dat voor jullie allemaal beter zou zijn dat ze haar eigen leven ook weer terug krijgt. En vooral benoemen dat ze altijd oma zal zijn en de kleine en oma een enorme band met elkaar hebben. En hopelijk kan ze nog een dag in de week oppassen of de kleine bij haar. Zodat jij even kan bijtanken Kijk ook wat er voor andere opvangmogelijkheden er zijn.
Als ik het zo zwaar had, zou ik zulke opmerkingen er echt niet bij kunnen hebben. Ik zou naar de huisarts en/of maatschappelijk werk gaan. Via hulpverleners zijn er allerlei opties te krijgen voor hulp aan huis maar dan moet je daarvoor een indicatie krijgen. Oma kan gerust nog een of twee dagen per week op haar passen in haar eigen huis want natuurlijk is het belangrijk dat zij in het leven van je dochter blijft, maar de manier waarop ze met jou omgaat is echt niet in orde. Aan de ene kant kan ze overvraagd zijn, maar ze doet het zichzelf aan door geen stap opzij te willen doen. Overigens zijn niet alle kinderen hetzelfde. Je kunt er niks aan doen dat het tegen valt. Laat je niet door ons aanpraten dat jij geen goede moeder zou zijn. Ze moet echt iets doen aan hoe ze jou veroordeelt. Veel sterkte!
Ik vind je dapper!! De eerste stap is gezet om hier je verhaal te doen. Nu de tweede: dat is open kaart spelen naar je moeder. Zij moet echt uit jouw huis... En uiteraard hulp zoeken voor jezelf, ook begeleiding in de opvoeding kan heel helpend zijn. Slik je medicatie? Misschien is dat goed om de rauwe randjes eraf te halen.. En verder: er zijn echt veel meer vrouwen dan jij denkt bij wie het moederschap zwaar valt! Voel je daar niet schuldig over. Probeer los te laten wat moet en hoort, maar ga samen met je kindje dingen doen waar jullie blij van worden. En kijk veel naar je kindje... zie hoe ze lacht, praat, geniet, beweegt. Probeer het positieve in haar te zoeken. Blijf hier komen hoor met je vragen. Laat je niet afschrikken door felle reacties. Want die heb je zeker niet verdient!
Ik vind het zo gek dat je de hele tijd spreekt over DE oma... Maar misschien komt dat ook omdat je Belgische bent? <——- @Neuzeke?