soms? Volgens mij juist altijd omgepland Dan denk je alles onder controle te hebben, iedereen tevreden aan tafel, en dan begint je dreumes opeens keihard te gillen want het gaat opeens allemaal niet snel genoeg. (Of de lepel is verkeerd, of ze lust opeens geen water meer)
Heb niet alles gelezen maar als die van ons aan tafel ging en die snapt niet dat het te heet is schep je het eerder op. Zo kun je tegelijk eten en heb je geen geschreeuw. Lawaai van kinderen kan ook wel maar normaal minder geluid, af en toe boos of verdrietig maar geen gedram of zo maar krijsen. Dan gaat de deur maar gewoon dicht en zorg je er voor dat de rest zo min mogelijk last heeft van je kinderen. Onze zoon had verborgen reflux en een dijk van een stem. (Serieus je hoofd met hem mee draaien omdat het fysiek bij mij pijn deed tijdens het vele wandelen met hem) De deuren en ramen waren dicht. Uitleg gegeven bij de buren wat er mis was. Liet je. Ook niet huilen maar liep uren met hem. Vervelend voor ze maar ze wisten dat het nog erger was voor ons) zijn kamer was op een plek waar iedereen het minst last van had. Zelf niet overal tegen in gaan, je had ze ook gelijk kunnen geven. Goh ze maken wel veel lawaai doe de deur maar even dicht. Als hij zoveel lawaai maakte mocht die van ons niet naar buiten. Het is warm, je hebt veel aan je hoofd met zoveel kinderen maar probeer je hoofd koel te houden en bedenk wat de mogelijkheden zijn in plaats van onmogelijkheden. Succes!
Maar dat kan toch niet de bedoeling zijn, dat jij een peuter hebt, een baby en binnenkort nog eentje, en dat jíj altijd degene bent die opstaat voor de kinderen? Werken of niet, dat is erg jammer, maar het is nu eenmaal zo. Hier was het slapen op de kamer bij beide kinderen een manier om zich weer veilig te gaan voelen in hun eigen kamer, zodat ze gaandeweg niet meer wakker werden. Of toch niet meer begonnen te wenen als ze wakker werden, maar rustig zelf gingen slapen. Dat bedoelde ik maar qua oplossing zoeken. Misschien werkt het voor jou niet. Maar los van de reactie van de buren lijkt deze situatie me ook voor jou niet houdbaar.
Nou ja, jullie...? Ik moet vaak ook nog een keer lezen als ik het woord 'zuigen' lees hoor, haha. Vraag me soms af of het niet gewoon streekgebonden taalgebruik is (zelf kom ik uit zuidwest NL), waar ik vandaan kom zegt iedereen volgens mij namelijk gewoon 'stofzuigen'.
Of misschien heb jij zelf geen flauw idee wat het betekent. En die laatste opmerking ook zeg. Alsof jij daarover kunt oordelen vanaf je scherm.
Strak vasthouden werkt inderdaad soms. Toen hij 1,5 was had hij het dagelijks en dat duurde dan met gemak 45 minuten. Het enige wat ik dan kon doen is erbij zitten en er zijn. Mijn hart brak dan altijd in 1000 stukjes, zo sneu. Maar ja ik zorgde dan wel dat de deur dicht was of dat ik hem naar binnen tilde. Hoe is dat nu? Heeft je zoon er soms nog steeds last van ondanks dat hij nu ouder is?
Nu gaat het heel goed en heeft hij eigenlijk nooit meer een driftbui! Terwijl het hier echt strijd om alles was. We hebben heel lang vastgehouden aan 1 activiteit per dag, weinig onverwachte dingen, pick your battles. Boodschappen doen met hem deden we liever niet, schreeuwde alles bij elkaar, liep weg, kroop uit de winkelkarretjes. Vastzetten en blijven zitten in een buggy ging bijna niet. We hebben ons echt vaak afgevraagd hoe dit zou gaan eindigen, mijn ouders ook, maar sinds dat hij een jaar of 6/7 is, is hij heel rustig, hij snapt dingen als we het uitleggen en gaat het heel goed. En net als bij jullie duurde het soms wel 3 kwartier en bijna dagelijks in bepaalde periode. Je wordt er moedeloos van, je wilt je kind niet overstuur zien, maar hier is het dus echt goed gekomen. Hij slaapt nu ook eindelijk in zijn eigen bed. Dat was naar ons idee de laatste stap. Hij is en blijft denk ik wel supergevoelig, maar hij en wij kunnen daar nu beter mee omgaan.
Wij hebben 4 jonge kinderen. De oudste kan soms enorme driftbuien hebben, vooral tegen de avond. Maar gelukkig is dat inmiddels een stuk minder. De 2e huilt heel snel, maar gilt er niet bij. De 4e is 11 maanden, maar kan echt enorm gillen en dan echt gillen om te gillen. Vreselijk vind ik het. En ik zeg ook tegen haar dat ze niet mag gillen, maar het kind is nog maar 11 maanden. Mijn kinderen gillen wel eens van plezier als ze buiten zijn. Maar als ze gillen om het gillen, stuur ik ze naar binnen. Ik heb de buren al regelmatig gevraagd of ze last hebben van mijn kinderen, maar gelukkig hebben ze dat niet.
Hij zal misschien wel wat hebben maar dit wordt uiteraard flink verstrekt omdat hij totaal geen ritme en regelmaat krijgt. Dat is bij dit soort kinderen juist belangrijk dat ze duidelijkheid hebben en een vast ritme en een kind hoeft niet perse een stoornis te hebben. Als ouders alleen maar liggen en nooit iets ergens van zeggen, kinderen die weinig aandacht krijgen dan kan zo'n kind ook zulk gedrag gaan vertonen zonder dat ze een stoornis hebben hé. ( Ik ben zelf pedagogisch opgeleid en heb ook gewerkt met kinderen die verschillende stoornissen hebben) Wij hebben ook een goed gesprek gehad en zelfs hulp aangeboden. Die adviezen en hulp hebben ze ook aangenomen. Het was eigenlijk ontzettend zielig voor het jongetje want hij kreeg echt de hele dag helemaal geen aandacht van zijn moeder. Helemaal niks. Zijn gedrag was eigenlijk om aandacht te vragen. Je ziet nu ze meer met de kinderen bezig zijn en meer aandacht geven, Meer vast ritme geven dat de kinderen daar echt baat bij hebben. Ze schreeuwen niet meer en hoofd bonken is gestopt. En ja je hoeft het niet met mij eens te zijn. Ik kan gewoon wel begrijpen dat zulk gedrag best heel vervelend kan zijn, zeker als je eigen kinderen in mijn geval daar flink de dupe van waren. Mijn zoon ging namelijk naar de vroegbehandeling van kentalis en moest elke ochtend heel vroeg op. Hij durfde echt een halfjaar niet in z'n kamer te slapen en was angstig door het gebonk en geschreeuw. Gevolg was mijn zoon had een ernstig slaapgebrek hierdoor. Nachtrust is voor kinderen heel belangrijk om goed te kunnen focussen. Zeker een kind met een rugzakje!!!
Ben ik met je eens hoor. Mijn oudste was een kind uit een boekje (nog steeds) als ik dit toen had gelezen had ik ook gedacht: nou misschien moet je dan strenger/duidelijker/liever/beter anticiperen/anders opvoeden. Tot mijn tweede kwam. Nou die kan toch ontploffen, is een doorzetter, wil zijn zin hebben... we weten niet wat ons overkomt! (hij mocht van de week zijn speen niet vanaf oma hij heeft 25 minuten en ik overdrijf niet zitten gillen in de auto. Mijn oudste en ik hebben proberen af te leiden, zingen, muziek aan, volgens how to talk to kids heb ik tegen hem gepraat het hielp NIETS. Uiteindelijk negeren wel maar ja zaten mijn oudste en ik dus mooi met hoofdpijn in de auto van dat gegil) Ik moet wel zeggen dat het in periodes gaat maar wij hebben ook avonden gehad dat hij moe alleen maar rond rent en absoluut niet aan tafel wil zitten, niks wil eten, huilen, gillen.... Ik heb er hele cursussen voor gevolgd en die werken misschien een beetje maar niet echt. Uiteraard ken je je kind steeds beter dus ik kan het nu vaker voorkomen dus dat scheelt. Maar soms gaat het toch mis. Wat ik dus heb geleerd: als je niet zo’n kind hebt of hebt gehad heb je geen idee hoe (frustrerend!) dat is. Ze lijken gewoon niet bereikbaar in zo’n bui. Overigens doe ik juist hier bij gillen en huilen buiten ze juist naar binnen en de deur dicht! En gelukkig hebben wij verder geen gehorige huizen. Scheelt weer
Ja heel herkenbaar. Ik had zelfs al 2 rustige kinderen. Heb zelfs wel eens opmerkingen gehad van "nou we weten door je oudste 2 wel dat het niet aan je opvoeding ligt tenminste"
Haha ja een hier maakte een het wel heel bont. Van ritalin pilletjes tot muilkorven en halsbandjes moest ik maar proberen. En ja nu jaren later kan ik zeggen dat het toch echt een heel "normaal" kind is (normaal tussen haakjes omdat alle kinderen natuurlijk normaal zijn, maar dus niet echt iets waardoor het verklaren was).
Dat heeft 1 van de twins ook maar toch geen enkele haar op mijn hoofd die er aan denkt/dacht om de deuren en ramen dicht te doen. Ja, het is rete irritant dat gejank maar ik heb maar 2 handen en 4 kinderen. Ik kan en wil niet constant met hem bezig zijn, dan moet hij maar even schreeuwen en ja dat hoor je buiten (dat hoor je zelfs aan het einde van het dorp gok ik) Het zal dan ook wel aan de buurt liggen, hier in de buurt wordt geleefd en dat hoor je en iedereen accepteert het van elkaar.