Zoon heeft sinds gisteren contact lenzen en hij heeft ineens een heel ander koppie zo zonder bril. Hij ziet er zonder bril wat jonger uit vind ik, dat heb ik maar niet hardop gezegt. Die bril heeft hij al 6 jaar dus vind het voor mezelf echt even wennen nu zonder. En stond ervan versteld hoe dat tegenwoordig allemaal verbeterd is. Ik was ook 12 toen ik lenzen kreeg en begon dan met 1 uur per dag dragen en bouwde dit dagelijks op met een uur. Hij mocht ze gisteren al 4 uur in, vandaag 8 uur en vanaf morgen 12 uur per dag. Ook zit er tegenwoordig een mini gewichtje in de lenzen waardoor ze niet meer draaien in je oog en goed op de plek blijven zitten waardoor je bijvoorbeeld met zwemmen en water in je ogen geen last meer hebt van draaiende lenzen. Dat heb ik zelf nog wel dus moet met zwemmen altijd 100x mijn ogen droog wrijven om weer scherp te kunnen zien doordat die lenzen dan verschuiven of draaien. 3 jaar geleden wilde hij ook al lenzen en dit hebben we toen geprobeerd maar toen zijn we gestopt omdat het in en uit doen hem zelf niet goed lukte. Ging met een hoop frustratie als het niet lukte, hij was er gewoon nog te jong / niet serieus genoeg voor. En nu doet hij ze zo makkelijk in en uit alsof hij al jaren lenzen heeft. Hij is er zo gigantisch bkij mee en trots op zichzelf dat hij het nu wel kan. En helemaal gelukkig dat hij nu zonder bril op de middelbare school kan starten. Lange tijd geleden dat ik hem zo gigantisch blij om/met iets heb gezien, en daar word ik zelf ook heel vrolijk van.
Het voordeel van een hittegolf: amper tot geen normale kleding aangehad de afgelopen 10 dagen dus maar een halve wasmand met wat verloren kledingstukken te wassen.
Oh hier juist extra veel was. Vooral veel handdoeken van kinderen die gaan zwemmen en natuurlijk voor elke keer een nieuwe denken te moeten pakken.
Haha jah handdoeken heb ik elke avond in de (spoel)was gehad maar gewone kledingstukken dus amper tot niet.
Ik vind het vreselijk dat de vakantie voorbij is. Niet dat ik moet werken, dat vind ik oké, maar dat mijn oudste weer naar school moet en dat het dan zo stil is in huis. Geen gelach, geen rommel, niet gezellig samen koffie drinken (ik koffie hij limonade).. Ben er beetje verdrietig om eigenlijk
Ukkepukkie die van buiten naar binnen rent om iets in mn oor te fluisteren "mama, mama, ik hou van jou" en vervolgens met een boefgezicht naar papa doorrent op de bank "papa, hou van jou". En rent weer met veel gegiechel de tuin weer in. Zelf bedacht. Die 05:00 terreur vanmorgen hebben we spontaan vergeven.
Ik had vandaag sinds lange tijd mijn eerste werkdag. Ik had er vooraf echt zin in, het is zó welkom wat extra geld. Maar ik vond er echt helemaal niets aan De collega's wel hoor, maar het werk zelf niet. Verschrikkelijk als ik dit voortaan 4x per week moet gaan doen. En dan die domper als je thuis komt. De kamers van de kinderen waren niet gelucht, de vieze onderbroeken van vanmorgen lagen nog op de grond, bedden niet opgemaakt. Dochter haar haar is niet gedaan vandaag en zoonlief kon nog net door zijn vieze brilletje kijken. Nog maar niet te praten over het eten (verkeerde kruidenmix, verkeerde vlees). En dan heeft mijn man ook nog niet eens gevraagd hoe het was. Ik doe dus iets wat ik niet leuk vind en kom er ook achter dat ze thuis niet eens de basis op orde kunnen krijgen. Gelukkig ben ik morgen vrij, maar ik zie al op tegen donderdag.
Wat een domper als je werk zo tegenvalt! Is het een kwestie van wennen denk je? Zou het leuker worden op termijn - of wennen zodat het op automatische piloot in ieder geval niet écht stom meer is? Want anders zou ik gewoon voornemen om te blijven tot je iets anders hebt dat je wel vol kan houden. Wat betreft het thuisfront: ik denk dat je ze ietsje meer ruimte mag geven. Je weet zelf waarschijnlijk ook heel goed hoeveel werk dat allemaal is - gezien jij dat tot nu toe voor ze hebt gedaan zo te horen. Dat jij nu niet de hele dag onderbroeken opruimt en brillen poetst is voor iedereen ook even wennen. Geef ze het voordeel van de twijfel en kijk over een paar weekjes gewoon nog eens. Daarna kun je met goed geweten beginnen met klagen én deligeren!
Oh dat heb ik ook ooit gedaan, verschrikkelijk. Wel toen bij bedrijven gelukkig maar niks voor mij. Misschien kijken voor een andere baan? Werk kan een hoop vodoening geven en thuis komt het uiteindelijk écht wel goed
Misschien heb je wel gelijk hoor. Dat werk geef ik wel even een kans, want na 1 dag is het natuurlijk niet te beoordelen. Ik had het me gewoon heel anders voorgesteld.
Weet je wat het is, dit alles heeft me jaren gekost om voor elkaar te krijgen. Telkens was de opvang voor de kinderen een probleem. Mijn man werkt in ploegendiensten. Dit dreigde ook weer aan mijn neus voorbij te gaan, omdat de BSO wederom geen plek had op 1 bepaalde dag. Dit heb ik kunnen ondervangen door dan 2 uur minder te gaan werken. Gelukkig gingen ze daar mee akkoord. Dus qua opvang, salaris en de medewerking van de werkgever viel alles op zijn plaats en was ik daarom vooraf heel erg blij. Ik wil ook graag wat daagjes werken, want thuis is ook maar thuis. Maar goed, misschien gaat het de volgende x al veel beter. Ik kan er 2 nachtjes over slapen voordat ik weer "mag".
Dit heb ik 1 dag gedaan. Het was 1 vd meest verschrikkelijke dagen uit mijn leven. Ik heb toen werkhuisjes gezocht (zat zo vol) en heb dat een tijdje gedaan tot ik iets anders had. 1000x liever soppen dan dat.
Nou ik kan het me he-le-maal voorstellen als je na 1 dag al weet of het werk wel/niet bij je past. Telefonische verkoop zou ook echt niks voor mij zijn. Alleen thuis vooral niet alles gaan doen ná je dag werken hoor! Laat ze maar even wennen aan dat het niet meer allemaal “vanzelf” gaat.
Vandaag voor het eerst met de jongste wezen fietsen! Hij vond het geweldig! En wij ook! Heeeeerlijk om er met zn 5-en op de fiets op uit te kunnen.