Soms denk ik wel eens, waar zíjn we aan begonnen; er gebeurt zóveel in mijn leven, het is véél. Hebben jullie dat ook? En gaan jullie er op een bijzondere manier mee om (bijv. door af en toe echt een weekend zelf weg te gaan?). Ik ben zelf redelijk nuchter en niet iemand die over alles maalt, maar als je alles optelt vind ik het toch wel bizar. En dan komt het veelal ook nog door mijn eigen onrust omdat ik telkens weer iets 'nieuws' wil ervaren. Mijn oudste zoon is net 5 geworden (de jongste is 2), en in die 5 jaar zijn we 2x verhuisd (en geëmigreerd), ben nu bezig met mijn 5e baan in 5 jaar (en heb ook nog eens gewerkt als zzp'er), kreeg de oudste de diagnose autisme, sliepen we 2 jaar niet door de jongste, in en uit het ziekenhuis vanwege zijn afweerstoornis, werd mijn man er zó gek van dat hij medicijnen kreeg van een psychiater waardoor hij manisch werd (we zoeken nog steeds naar een goed medicijn), werd ik opgenomen met een ernstige ziekte (en lang herstel + kwam nog paar x terug) en kreeg mijn schoonmoeder kanker (verteld op de kraamvisite van de oudste), stopte mijn vader met zijn bedrijf en ondertussen zijn we ook nog bezig om van dàt bedrijf een camping te maken (met mijn broer + vriendin). Nu ik het zo opschrijf valt het eigenlijk nog mee maar tóch! Why why why allemaal in 5 jaar. En 50% is ook nog mijn eigen 'gedrag' door niet gewoon een huisje te kopen ergens in een nieuwbouwwijk en daar rustig te blijven zitten met mijn vaste baan. Is dit herkenbaar?
Pfoe.. klinkt ook allemaal wel hectisch! Valt ook niet mee wat jullie allemaal mee hebben gemaakt in die 5 jaar tijd en dan nog is verhuizen en van baan wisselen.. Hopelijk komen jullie in een wat rustiger vaarwater!
100% herkenbaar, maar enkel wat betreft de kinderen. Zelf hebben wij een voorspelbaar, rustig leven. Wat denk ik ook de enige reden is dat het nog goed gaat Maar hoe rustig de eerste 5/6 jaar dat we kinderen hadden waren des te moeilijker zijn voorlopig de 6 jaar die daarna kwamen. Het 1 nog niet onder controle en daar komt weer het andere.
Ja, heel herkenbaar! Man heeft een eigen bedrijf opgezet toen onze oudste zoon net geboren was. Vanwege een auto-immuunziekte, vruchtbaarheidsbehandelingen en wat tijdsdruk, komen onze kinderen erg kort na elkaar én daarbij hier ook heel veel slechte nachten en kindjes die alleen maar bij ons in bed willen slapen. Verder heb ik tijdens mijn eerste twee zwangerschappen een universitaire studie afgerond en is mijn schildklier verwijderd. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik nu besef dat het wel erg veel is geweest en daar ook gezondheidsklachten aan over heb gehouden. Het wordt héél erg tijd dat ik aan mezelf en mijn herstel kan werken na deze zwangerschap.... Bij jou klinkt het inderdaad ook erg veel! Ook verhuizingen en van baan wisselen kan zo ontzettend veel energie vragen... Met daarbij de slecht slapende kinderen en überhaupt het hele opvoeden is dat erg pittig. Ik hoop dat het snel wat rustiger voor jullie wordt!
Yep! 9 jaar lang 1 kind gehad, prima te doen. Toen kwam nummer 2 best onverwachts. Verhuisd ( eerst flink verbouwd, proces bijna een jaar geduurd want huizen verkochten toen nog niet zo snel). Ik burn out gehad (en nog eigenlijk). Hele gezin opeens allerlei gezondheidsproblemen. Schoonmoeder overleden 2 jaar geleden, schoonvader nu terminaal. Puber pubert enorm en vreet en energie door allerlei problemen. Kleuter is ook enorm pittig qua gedrag momenteel. Afgelopen half jaar man zonder inkomen door corona en kinderen die school heel hard nodig hadden. Financieel enorm heftig geweest, een auto moeten verkopen, veel stress (hij is zzp'er en ik kan niet werken). Dat waren onze 5 afgelopen jaren...
Bij ons valt het allemaal wel mee. In de afgelopen 5 (en een half) jaar hebben we 4 kinderen gekregen. Bij de 1e werkte ik nog 20 uur, na de geboorte van de 2e werd dat 12 uur. Tijdens zwangerschap van de 3e raakte ik werkloos. Daarna ging ik voor een flexcontract, maar kreeg in dat team 12 uur aangeboden en heb dat aangenomen. Maar ik vond het helemaal niet leuk meer en ben, na de geboorte van de 4e, weer naar de flex gegaan voor 10 uur per week. Werk momenteel 16 uur per week. Ik zou heel graag de opleiding doktersassistente willen doen, maar heb heel veel moeite om een werkplek te vinden. In die 5 jaar zijn we 1x verhuisd.
Herkenbaar in vijf jaar tijd: - 3 kinderen gekregen. - intensieve zorg voor de oudste (meervoudig perfect) - plotseling overlijden van onze oudste, vlak daarna de geboorte van onze derde dochter. - verhuisd in 2016 en 2019, ook nog tijdelijk bij mijn ouders ingewoond (4 maanden) in afwachting van oplevering nieuwe huis. - door conflict op het werk ontslag genomen (na 8 jaar) - hbo studie (Lerarenopleiding) begonnen, komend jaar afstuderen - tevens mantelzorg ik voor mijn grootouders (dementie en diabetes) wat nu met Corona ook niet heel makkelijk is. We hoeven ons niet te vervelen
Hier zijn de afgelopen jaren ook hectisch geweest. Hoop dingen gebeurt en nog steeds dingen gaande. Ik probeer iedere dag als een nieuwe kans te zien, dus iedere dag weer met frisse moed op te staan. Op veel dingen heb je (helaas) toch geen invloed, dus ik probeer het te nemen zoals het komt. En dat gaat het ene moment beter dan het andere...
Ah maar dat klinkt ook heftig! Hier voelt het meestal niet zo. 2 kinderen, 1x verhuisd en beide een vaste baan.. nu soms vraag ik me wel af hoe een 3e (jongen) in ons plaatje van gezin met 2 (makkelijke)dochters gaat passen maar dat zien we dan wel..
Ja wel herkenbaar, maar sinds ik niet meer werk en mijn kinderen wat ouder worden, is dat gevoel wel weg. Toen we 3 onder de 5 hadden vond ik het heftig, beiden werken, man deed een studie, vliegen naar de opvang. Veel klussen in huis.
Oei dat klinkt zeker heftig! Hopelijk snel wat rustiger voor jullie. Hier een rustig leventje tot nu toe. Zit al ruim 11 jaar bij dezelfde werkgever. Man is wel van werkgever gewisseld 5 jaar geleden. In de afgelopen 5 jaar hebben wij 2 dochters mogen krijgen. Geen verhuizingen, wel een paar kleine verbouwingen in en om het huis. Wel veel zorgen gehad om mijn oma die regelmatig in het ziekenhuis lag met hart en longklachten. Maar voor nu is ze weer aardig opgeknapt. En opa die helaas nierkanker heeft, maar momenteel een verboden onderwerp is.
Jeetje, dat klinkt als een hoop wat op je pad is gekomen... Heftig Onze tropenjaren begonnen toen onze jongste dochter bij ons kan wonen. Een lief klein pleegdochtertje van toen 2,5 jaar. Die na een maand lekker sociaal wenselijk te zijn geweest goed los kwam en enorm heftig gedrag vertoonde. Dit heeft een paar jaar geduurd, tot ze 'gelukkig' de diagnose adhd kreeg (want hier konden we wat mee) en helaas ook bleek dat ze behoorlijk wat hechtingsproblematiek heeft. Dat laatste is wat lastiger en vooral in combi met adhd (en dan vooral haar impulsiviteit) rete zwaar. Er is een periode geweest dat alles een strijd was. Dat begon al bij het opstaan. En zodra ze uit school kwam en ze me zag, betrok haar gezicht en ging het onmiddellijk mis. Kwam ook omdat ze op school juist heel braaf en sociaal wenselijk was en alle energie die dat kostte kwam er thuis weer uit. Pleegzorg begeleiders zeiden dat dat een compliment voor ons was, maar dat voelde dus niet zo Dodelijk vermoeiend... Inmiddels is het wat minder zwaar dankzij medicatie en ook leeftijd. Ze is nu toch beter aanspreekbaar dan toen ze 5/6 jaar was. Maar ik vrees wel al met grote vrezen voor de puberteit, waar we af en toe al een voorproefje van krijgen. En voordeel van pleegzorg is dan weer wel dat de lijntjes naar bepaalde hulp wat korter is. En zo gaat ze al een aantal jaar om de zoveel tijd en weekend logeren bij een weekendpleegmoeder. Zo hebben wij even een adempauze en zij krijgt even heel veel aandacht die ze met niemand hoeft te delen. Win-win situatie. En verder hebben we gewoon een druk gezin met 4 kinderen die altijd wel ergens moeten zijn of iets geregeld moeten hebben. En om mezelf even wat rust te geven, ga ik ieder half jaar een weekendje helemaal alleen weg. Even voor niemand de klok/kalender in de gaten houden of met anderen rekening te moeten houden. Heerlijk!
Hier zo herkenbaar. Zoveel gebeurd en aangegrepen afgelopen jaren. En nu mijn jongste bijna 4 wordt sta ik op het punt te emigreren met mijn gezin (over 8 weken). Alsof ik het toch weer zo plan om niet in rustiger vaarwater te komen.
Jeetje, dat is niet mis wat er de laatste jaren is gebeurd. Zelf hadden we altijd een normaal rustig leven, wel wat gedoe met de jongste (heeft ADD weet ik nu) tot twee jaar geleden mijn man aan een hartstilstand overleed. In wat voor achtbaan je dan terecht komt is haast niet te bevatten. En druk ook als je alles ineens in je eentje moet doen. Dat was ik helemaal niet gewend natuurlijk.
Alle andere problemen, zijn wss ook zo klein als je zoiets meemaakt. Bij andere problemen kan het nog beteren of kan je het probleem aanpakken, jij had niets meer te kiezen. ❤️
Ja zeker, een zoon van 5 met een prikkelverwerkstoornis wat een hoop "zorg" geeft. Elke week eetclub, school die zich niet aan afspraken houd, ergotherapie, revalidatiearts, vaak een boos/overprikkeld ventje waar we rekening mee moeten houden. Hij begint ook steeds meer gedrag te vertonen wat op ass lijkt. Dan nog 2 met autisme, beide een andere vorm. Dus continu proberen alles goed te houden en de problemen te sussen. Zoon (6) ass+emotieregulatie probleem. Is vaak boos, gillen, slaan. Zeg wel 50x op een dag "niet je broertje pijn doen" "niet slaan" "hou nou eens op als ik het vraag" e.d. Om te zorgen dat hij zijn broertje geen pijn doet. Dochter snapt het allemaal wat beter, maar die heeft weer andere valkuilen. Die snapt haar broertje niet, neemt veel letterlijk, maakt bewust ruzie met ze en heeft woede aanvallen. Top dus haha Andere mensen worden gek van de kids, in winkels word je nagekeken omdat ze rondjes rennen of weer eens ruzie hebben met elkaar. Zelfs hulpverlener word "gek" als ze hier is, door de drukte en continu aansturing die zoon nodig heeft. En dan volg ik nog een opleiding tussendoor