Hoe mijn dochter aanpakken

Bij een verleden met 2 opnames op kinderpsychiatrie zou ik toch echt zoeken naar hulp, zulke opnames zijn al heftig en kunnen hun sporen achter laten plus er zullen ook redenen zijn geweest voor die opnames...

 

Ah, ik denk bij drank direct aan alcohol. Dat valt dus gelukkig mee.
Tussen de regels door lees ik dat er beperkingen zijn i.v.m. beperkte financiële middelen (dat is iets wat voor alle kinderen gelijk is), maar geen vrij te besteden zakgeld en wel wat op een rekening storten ... Ik weet niet, maar het lijkt mij juist in haar situatie wel fijn om zelf ook wat te besteden te hebben.
Want er gelden in huis strakke regels, mede door de autisme van haar broer en zus waardoor zij voor haar gevoel wellicht voor "gestraft" wordt.
Als ze eigen geld heeft kan ze buiten de deur ook een keer een blikje frisdrank halen zonder dat thuis direct de hel losbarst, want snap wel dat je daar thuis geen onderscheid in wilt maken.

Ik weet natuurlijk niet waarom er een kinderpsychiater bij is geweest in het verleden. Maar dat jullie haar er zelf bovenop hebben gekregen wil niet zeggen dat dat nu weer lukt het. Je hebt nu te maken met een puber, die reageren weer anders dan jongere kinderen.
Ze zal zich als puber meer tegen je afzetten wellicht en daardoor juist van jullie geen hulp willem/kunnen accepteren. Zijn er geen andere professionals die jullie/haar kunnen helpen?

 

Oh en wat betreft zakgeld, kan ze geen klusjes doen en daar geld voor krijgen?

 

Je haalt een paar keer aan “ze komen niets tekort”. Dat vind ik een hele lastige. Misschien heeft zij wel hele andere ideeën en behoeften. Heb je dit in een gesprek wel eens naar voren gehaald?
Heeft ze wel een betaalpas? Zodat ze haar zakgeld ook uit kan geven?

 

Ik zou onderscheid gaan maken in dingen. Haar elastiekjes pakken of dat extra drinken vind ik nu niet echt onder stelen vallen.

Ik zou eerst eens willen weten waarom ze je maag medicatie pakt en als je niet 100 % zeker weet dat zij dit doet , alle kinderen hierbij betrekken in het gesprek. Maar ook de medicijnen gaan opbergen waar de kinderen niet bij kunnen.

Wat betreft het geld, wat doet ze daar mee? En misschien haar de mogelijkheid bieden om dmv klusjes zelf wat geld ( in de hand) te verdienen. Ze is 12 jaar lijkt mij een prima leeftijd om haar contant geld te " geven" wat ze vrij kan besteden of mee kan sparen voor een grotere uitgave. Daar leert ze niet alleen van hoe je omgaat met geld maar ook dat je moet werken voor je geld ( en hoe naar het voelt als iemand dat zomaar van je afpakt/ steelt).

Een broer/zus hebben met autisme is niet makkelijk. Je wilt als ouder geen onderscheid maken tussen de kinderen maar ondertussen kun je een " normaal" kind niet opvoeden als een kind met autisme. De behoeftes zijn nu eenmaal anders.

 

Sommige dingen herken ik wel van mezelf en mijn broer vroeger. Ik kon ook weleens iets meenemen naar mijn kamer wat niet van mij is maar ik echt reuze interessant vond (zoals bijv. de oorbellen). Ik bedacht me dan niet echt direct dat dat moest opvallen.
Mijn broer at heel veel snoep en koek wat hij uit de kast pikte, heel erg ongeremd. Hij kocht t ook wel zelf maar ja als hij geen geld had dan nam hij t uit de kast. Ik zelf nam ook wel eens iets ongevraagds, maar hij wel stukken meer, gerust hele verpakkingen, ik één koekje.
Ik pikte ook heel soms wel eens wat kleingeld, maar wij kregen dan ook amper zakgeld dus was dan super jaloers als ik niets kon kopen en vriendinnen wel. De drang om ook iets te kunnen kopen was dan groter dan het schuldig voelen. Toen ik zelf wat geld kon verdienen kwam dat niet eens meer in me op.
Mijn kinderen, 14 en 16, pakken ook wel eten en drinken zonder te vragen. Tot op een bepaalt punt vind ik dat prima maar van sommige dingen wil ik dat ook niet. Ook zij hebben die rem niet om dan te denken 'nee dat kan ik maar beter niet doen'. Ze hebben honger of trek en eten t. Verpakkingen vind ik hier ook te pas en te onpas. Ik spreek ze er wel regelmatig op aan. Het is ook wel iets wat bij veel pubers zo gaat. Ik kan me er niet heel druk over maken. Als ik t beu ben en mijn preek neit meer helpt koop ik een tijdje niks (alleen voor ons stiekem en dan verstop ik t ). Maar probeer vooral steeds aan te geven dat ze best iets mogen maar dan vragen ze t even.
Ik denk dat t ene kind sowieso meer drang heeft om dingen die super interessant zijn mee naar hun kamer te nemen. Op de basisschool was ook een meisje wat er om bekend stond wel eens iets mee te nemen bij t afspreken maar gaf dat natuurlijk nooit toe.
Iets toegeven waarvan je zelf eigenlijk niet weet waarom je dat doet is natuurlijk ook wel iets heel moeilijks.
Tja, meer dan uitleg blijven geven dat je dit niet wil, een spiegel voorhouden door voorbeelden te noemen van als t andersom zou zijn, uitleggen dat t soms ook super moeilijk is als je iets reuze interessant vindt om het niet gewoon maar even mee te nemen, ik weet t niet. Consequenties zoals terugbetalen etc is uiteraard iets wat erbij hoort maar kan natuurlijk alleen maar als je zeker weet dat iemand t was, dat maakt t wel lastig.
In t geval van de oorbellen kun je haar terloops vragen of zij toevalig deze oorbellen gezien heeft, omdat je ze kocht maar kwijt bent. Niet beschuldigend maar als hulpvraag, wie weet met opruimen ergens tussen de spullen beland etc. Wie weet trigger je haar schuldgevoel en legt ze ze ineens ergens neer waar je ze vindt.
Ik denk dat haar bewust maken van dat soort gevoel best helpend kan zijn.
De drang naar zoet eten en drinken kan soms bij kinderen die dat niet veel krijgen thuis ook enorm zijn.
Absoluut niet iedereen hoor, sommige kinderen houden juist van gezond en weinig suiker. Maar ik kende er ook genoeg die thuis water te drinken kregen en dus veel bijanderen gingen spelen om daar limonade te mogen drinken. Of bijv. met snoep thuis weinig kregen en ze altijd bij anderen waren hiervoor.

 

In die zin komen ze niets tekort, ze krijgen liefde en aandacht en ook wat er verder nodig is.
Maar ze wordt wel ouder en krijgt andere behoeften. Waarschijnlijk heeft zij wel meer zin in frisdrank en sap en ongezond eten heeft zij wel behoefte om spulletjes te kopen. Als dat dan niet kan omdat het niet mag of ze heeft geen geld te besteden gaan ze het vaak wel op een andere manier doen, die drang blijft toch. En dan kan jij t niet nodig vinden en vinden dat niet alles maar mag of hoeft, zij heeft toch ook echt behoeften zeker als ze de puberteit in gaan en zich los moeten gaan maken van hun ouders (hun eigen behoeften gaan leren ontdekken en hierin een eigen manier vinden die bij jezelf past).
Het ene kind past zich wel aan, aan de behoefte van de ouders maar een ander kind totaal niet. En dat kun je wel willen en zonodig afbakenen, maar een groot deel van de kinderen heeft andere behoeften en kiest hier z'n eigen pad. Dat kun je niet leuk vinden en proberen te voorkomen maar helaas werkt dat ook niet altijd zo en gaan ze juist dingen stiekem doen om t toch voor elkaar te krijgen.
Ik denk dat je wellicht toch moet kijken of zij niet wat zakgeld ter beschikking kan krijgen of d.m.v.klusjes doen (kan ook bij familie ofzo),of bijv oppassen of een folderwijk lopen (desnoods op naam van jou of van een ander ivm leeftijd).
Dan kan ze toch iets meer in haar eigen behoefte voorzien door eens wat fris extra te kopen of iets lekkers buiten de regels van hoe het binnen het gezin om gaat.

 

Het fijne van (contant) zakgeld is ook dat ze meer de waarde van dingen gaat leren inschatten. Dan koopt ze bv eens een blikje cola en ontdekt ze dat ze niet én cola kan kopen én oorbellen etc. Maar die ervaring van zelf een blikje cola en zakje chips gaan kopen (en dan al ver door je zakgeld van die week zijn ), dat is heel waardevol. Het smaakt waarschijnlijk lekkerder omdat het écht van haar is, maar vervolgens weet ze dus ook waarom thuis niet oneindig frisdrank gekocht wordt (want het kost geld).

Ik zou eens kijken wat er gebeurt als ze iets meer vrijheden krijgt met dus bv zakgeld, en daarbij misschien ook iets meer verantwoordelijkheden over bv bepaalde taken in huis.

 

Dit inderdaad. Je schrijft dat jullie zware jaren achter de rug hebben. Dat moet verwerkt worden.
Wanneer je psychiatrie niet ziet zitten zou je eerst kunnen kijken voor iets wat laagdrempeliger is? Wellicht een coach of ambulant begeleider die hierin mee kan denken?
Heeft je dochter zelf een diagnose? Anders zou een brusjes-groep nog iets kunnen betekenen. Leeftijdsgenoten die snappen hoe pittig het kan zijn om een broer of zus met autisme te hebben. Wellicht dat gelijkgestemden iets kunnen betekenen.

 

Ik zou ook in gesprek gaan 1 op 1. Positief beginnen anders krijg je gelijk weerstand.

Dat ze oud genoeg is om zakgeld te krijgen en dat ze dan zelf dingen voor mag kopen.
Met de afspraak dat ze om dingen vraagt zoals extra snoep of drinken en geen spullen van andere pakt.

Ze kan sparen voor dingen en leert de waarde van geld.

Voor wat extra inderdaad bijvoorbeeld taken.

 

Sommige gemeenten organiseren leuke activiteiten voor kinderen die broers, zussen of ouders met een stoornis of medische aandoening hebben.
Zodat ze er uit zijn, ervaringen kunnen delen en extra aandacht krijgen. Misschien is dat een toevoeging?

 

Maar die uit 2005 krijgt die dan geen zakgeld?