ik woon nu in een redelijk bossig gebied en kan zo vanuit mijn huis het bos inlopen. Alleen is het daar heel stil, geen drukke wandelroutes of waar je alleen je buren tegenkomt ofzo. Mijn ouders waren altijd (terecht in onze oude omgeving) heel voorzichtig met mij / meisjes. Maar ik heb zelf nog altijd die angst en vind het niet prettig om dan een man alleen tegen te komen. Hoe doen jullie dit? Met hond en/of kinderen en/of hardlopend vind ik het wel minder ‘gevaarlijk’.
Ik ben ook zo opgegroeid (door ervaringen van moeder en zus), maar denk dat ik overdag wel zou gaan, maar hangt ook een beetje af van het bos. Hier een bos achter het huis, maar dat is heel klein, dus daar heb ik weinig moeite mee
Ik begrijp je gevoel, maar ik doe het zelf wel gewoon. Ik woon ook aan de bosrand. Tot voorkort liep ik met hond, maar nu helaas niet meer. Dat voelt voor mij inderdaad wel fijner.
Ja, maar niet heel vaak. Ik ga ieder half jaar een weekendje helemaal alleen weg en dan ga ik ook altijd door een bos en ander natuurgebied wandelen. Ik had vooraf ook wel een soort awkward gevoel. Ook het idee dat als er iets zou gebeuren dat niemand zou weten waar ik was. Maar daar heb ik me eigenlijk gewoon overheen gezet. Ik vind het zo zonde om me dan tegen te laten houden door angst. En uiteindelijk was het dan heerlijk rustig en soms kwam ik ook andere wandelaars tegen wat ook wel weer prettig was.
Als jij overdag in een bos gaat wandelen wat voor je huis ligt lijkt me dat geen stil eng achteraf bos, een woonwijk zo dichtbij. Dan zouden geflipte figuren wel een bos kiezen ver ver ver van de bewoonde wereld ( denk ik dan)
Nou het is niet dat ik denk dat ik snel iemand tegen kan komen die speciaal voor dat doel ''op pad is'' in een donker bos... maar meer dat ik wel denk dat als de gelegenheid er is (hé ik zie een vrouw alleen), er iets zou kunnen gebeuren. Dat geeft me toch wel angst. Ik ken vrouwen die dit is overkomen en dat helpt dan toch niet echt. En ik heb zelf wel vaker dat als ik alleen ben mannen naar me toe komen met vage verhalen (dan moet ik ineens ergens bij helpen oid, terwijl hoi het is 07:00 uur 's ochtends) en hoor dit ook van andere vrouwen.
Het zou mij heerlijk lijken om een boswandeling te maken vanuit mijn huis. Daar zou ik niet bang van worden. Als het achteraf zou liggen zou ik misschien wel iets voorzichtiger zijn. Maar ik zou er voornamelijk van genieten.
Ik doe het niet alleen, want ik voel me er niet prettig bij. Eigenlijk ook mee opgevoed. Ik moest op de fiets naar school ook altijd met 2 anderen zijn. Ik loop wel langs het fietspad/de weg, maar alleen door het bos niet.
Ik doe het wel, maar in een gebied waar regelmatig mensen honden uitlaten (aan de rand van een stad). Maar ook als het rustig is, zolang ik mijn telefoon bij me heb en mijn man weet dat ik weg ben.
Voordat we kinderen kregen maakte ik met een gerust hart in mijn eentje een wandeling door het bos. Maar sinds ik moeder ben, ben ik voorzichtiger. Ik doe dat nu niet meer, het voelt voor mij niet fijn.
Ja het ligt “achteraf” in die zin dat het wel vlakbij de stad is, maar er zijn geen andere mensen en het is donker / dichtbegroeid. Dat helpt trouwens hier ook niet in vergelijking met NL, daar wordt bos vaak ‘uitgedund’, brede paden, kortere bomen. Hier zijn de bomen super lang (waaien ook continu om trouwens), dichtbegroeide paadjes enz...
Ja denk je dan. Maar uit hele nabije ervaring (meermaals) is dat dus niet zo. Ik heb het over vervelende situaties in/bij bossen dichtbij drukke wegen, op klaarlichte dag. Ik kom zelf uit een zeer bosrijk gebied (Utrechtse Heuvelrug) en heb helaas in mijn tienerjaren een aantal vervelende ervaringen meegekregen op dit gebied. De regel bij ons was dus inderdaad niet alleen fietsen of lopen en zeker niet door het bos. Ik vind het zelf nog steeds lastig, best wel een gek gevoel vind ik het maar toch doe ik het. Ik wandel dus wel alleen door een bos. En ik moet zeggen, nu ik het vaker doe voelt het ook minder raar. Al word ik wel altijd alert als er andere mensen aan komen (en zeg ik altijd waar ik heen ga en neem ik mijn mobiel mee)
Ik liep altijd gewoon hard door het bos. Maar niet in de avond, dan liep ik door de stad. Overdag vond ik het in het bos juist heerlijk, de seizoenen zien veranderen; de geur van de bomen opsnuiven. Ik zou overdag dus wel gaan, maar s avonds/ s nachts niet.
Ik loop regelmatig in mijn eentje (naja met de hond) door de bossen hier, mijn man vind dat vooral in de avond niet prettig als ik dat doe. De laatste keer werd het donker en liepen er, behalve wat ongure types, niemand. Dus in de avond ga ik niet meer alleen lopen, overdag wel.
Ik loop regelmatig in m'n eentje door het bos, heerlijk! Het is een rustig bos, ik kom meestal niet veel mensen tegen. Zo wel, groet ik ze en loop ik lekker door.