Tja. Bij mijn zus gebeurde het in haar fietsenstalling midden in een woonwijk. Denk dus niet dat het zulke mensen veel uitmaakt.
Ik vind mezelf oud en lelijk genoeg om dat met een gerust hart te kunnen doen. Nee grapje. Ik ben wat dat betreft zonder bangmakerij opgevoed. Het is niet dat elke man direct op hol slaat als hij een vrouw of meisje ergens ziet lopen.
Ja, ik ben opgegroeid bij een bos. Onze tuin grensde aan het bos (tenminste bos voor Amsterdamse begrippen, het oudste stadsbos in Amsterdam) en speelde daar de hele dag als kind. Vind het nu nog steeds heerlijk om alleen door het bos te wandelen. Ben ook niet bang alleen, weet dat ik mezelf goed kan verdedigen.
Realistisch zijn is niet meteen bangmakerij. Natuurlijk niet elke man, denk dat iedereen dat wel snapt, maar als je moeder én zus zo'n negatieve ervaring hebben gehad, dan ben je ook niet meer zo naief dat je denkt dat het jou niet overkomt.
Voor iedereen die echt angstig is alleen in een bos, park, stille straatjes enz... hebben jullie weleens een zelfverdedigingssport overwogen?
Nee ik zou dat niet doen. Vroeger fietste ik nog wel eens een klein stukje door het bos snachts alleen maar dat zou ik nu ook niet meer doen. Ik fiets dan liever 5 minuten om of wandel gewoon door onze buurt.
Ja hoor, ik heb jaren aan boksen gedaan. De vraag is alleen of je daar in zo'n situatie nog heel veel aan hebt. Je weet namelijk niet hoe je reageert in zo'n situatie. 70% van de vrouwen "bevriest" en daarbij is de gemiddelde man sterker dan jij. Ik ben trouwens niet angstig, maar mij wel bewust van de risico's.
Echt heel gek. Ik kom uit een beschermend milieu en had dit ook regelmatig. Ik ben nu ouder. Een goeie dertiger, zeg maar...en het gebeurd nooit meer. Nu zul je vast denken: tjee, dan moet die er al snel op achteruit gegaan zijn haha! Maar dat is zeker niet zo volgens mijn objectieve echtgenoot dus daar ligt het niet aan. Ik ben echt totaal niet meer onzeker en ik geloof dat die mannen die uit zijn op een 'prooi' dat heel goed aan je zien! Ik ben eens aangerand in een drukke winkelstraat. Was de allerlaatste keer dat een man ongevraagd zijn handen op me heeft gelegd. Helaas als kind één en ander meegemaakt en dat was blijkbaar zichtbaar ofzo...maar die keer! Ik werd zo kwaad, zo kwaad! Midden in die winkelstraat draaide ik me om (hij stond achter me en deed zijn hand tussen mijn benen) en ik had hem terplekke gewurgd ware het niet dat hij er als een haas vandoor ging. Meerdere mensen hadden hem bijna te pakken, dus ik denk ook niet dat hij het nog eens doet. (Hij zit nu vast in een stil bos ) Maarre slot van het verhaal: ja, het kan gebeuren! Ook als je heel zelfverzekerd bent. Een man is meestal sterker dan een vrouw. Maar de kans is klein. Er zijn weinig zulke mannen en meestal zoeken ze naar iemand in de buurt. In een bos liggen wachten, daar moet je een hoop geduld voor hebben. Maar het kan dus wel. En om antwoord te geven op je vraag: Nee ik doe het niet. Maar ik weet uit ervaring hoeveel tijd en energie het kost om iets in die trant te boven te komen. Wdb was die aanranding dan juist weer een ervaring die me liet zien dat ik geen slachtoffer meer was, maar mezelf inmiddels kon verweren
Nee ikzelf zou het niet doen. Voel me er niet prettig bij. Je hoort vaak toch van die enge verhalen wat er met mensen gebeurd is. Als ik er alleen zou lopen En dan vanalles hoor om me heen dan zou ik de hele tijd om me heen kijken of er echt niemand is.
Ik voel me er niet prettig bij om alleen door een bos te lopen. Bovendien zou ik ook na 3 stappen verdwaald zijn. Dus ik begin er niet aan.
Ik zou nooooit alleen het bos in gaan. Ook niet met onze Amerikaanse stafford, ben echt een watje haha
Ik ben me ook bewust van de risico's maar ook van hoe klein die kans is. Dat icm het feit dat ik me kan verdedigen en weet dat ik een sterke man veel pijn kan doen zorgt ervoor dat ik niet angstig ben. Snap dat voor jou die risicoinschatting anders ligt.
Nee ik hou daar echt niet van, tenzij het een druk bezocht bos is. Als er nauwelijks mensen komen zou ik daar niet in m'n eentje gaan lopen.
In de herfstvakantie gaan wij vaak naar een huisje in of naast het bos, ik vind het dan heerlijk om s ochtends als iedereen nog slaapt of s avonds met de hond door het bos te wandelen. Sinds ik rond 01.00u s nachts me rot geschrokken ben van een groep wilde zwijnen waar ik ineens in stond, loop ik niet meer in het donker in het bos en blijf ik vanaf de schemering op de paden. Ik heb nooit aan foute mannen gedacht, ik vind het juist heerlijk rustgevend om door het bos te wandelen.
Ik zou toch niet snel in een bos gaan lopen waar amper mensen komen. Niet alleen omdat ik een of andere griezel tegen zou kunnen komen maar ook als er iets gebeurd, je wordt niet lekker of weet ik veel wat. Ik blijf dan toch liever in de bewoonde wereld. Ik ga weleens met onze hond naar het bos maar dat is dan wel een bos waar veel andere mensen komen.
Als kind maakte ik vaak een wandeling door de bossen vlak bij ons huis. Totdat ik een jaar of 17 was en ik het geluk had een middag geen rondje te wandelen. Die middag vond een straatgenoot een man die zich verhangen had op de wandelroute. Sindsdien durf ik niet meer alleen door de bossen te lopen.
Heb ik nog nooit bewust over na gedacht om eerlijk te zijn. Ik ren best vaak alleen in het bos. Denk dan wel vaak aan de Blair Witch Project
Ik denk dat Suus niet zozeer op een andere risicoinschatting doelde, maar dat ze bedoelde, je kan je nog zo goed kunnen verdedigen en zelfverzekerd zijn, maar je weet pas of jij dit in zo'n situatie gaat gebruiken als het je werkelijk overkomt. Je denkt nu misschien, als iemand met zijn jatten aan mij komt schop ik hem helemaal kapot. Maar als iemand jou ineens vastpakt en je edele delen betast zou het heel goed kunnen dat je bevriest en helemaal niet meer handelt.
Dat snap ik maar weet van mezelf uit ervaring (helaas) dat ik niet zo reageer. Dan was het wel niet in een afgelegen bos maar weet wel dat mijn 1e emotie ontzettend veel woede is. En dat ik die voor mij positief weet om te zetten. Snap ook dat ieder mens anders zal reageren.