Toen ik een jaar of 10 was heeft onze buurman van een huis of 6 verderop zijn vrouw in het bos achter ons om het leven gebracht met 56 messteken. Ze is pas 2 dagen later gevonden. Tijdens die 2 dagen vermissing mocht ik het bos even niet in van mijn ouders. Dat vergeet ik echt nooit meer. Hij was bij de vermissing al snel verdacht omdat hij die ochtend door de slager in de straat zijn vleesmes had laten slijpen. Toen ik net op mezelf ging wonen kwam hij vrij en ging weer terug die woning in.
Wij hebben een paar jaar lang in het bos gewoond en heb hier nog nooit over na gedacht eigenlijk.. liep regelmatig alleen in het bos en dat vond ik heerlijk. Mooie natuur en lekker rustig.. kwam ook wel eens midden in de nacht thuis van een feestje en dat liep ik daar in t donker.. och je moest vriendinnen of collega’s dan eens horen verklaarde mij voor gek.. konden ook altijd onze fiets enz bij de voordeur laten staan zonder dat ie gestolen werd. Moet ik nu niet meer doen nu we in een woonwijk wonen, dus ja conclusie ik zou het dus doen
Wandelen doe ik niet snel alleen, dat vind ik heel saai ...maar hardlopen wel. De keren die ik ongewenst betast ben in mijn leven hadden plaats in drukke uitgaansgelegenheden en volle treinen, dus die zou ik eigenlijk veel enger moeten vinden
Help wat eng zeg In de categorie enge dingen in een bos: oud-klasgenootje vond eens met zijn vader in het bos (vlakbij mijn ouders ook trouwens) de lichamen van een familiedrama.. En een jongen uit de straat vond eens een vermoorde vrouw in een bos vlakbij (niet door een enge man in het bos vermoord maar door een ex geloof ik). Maar goed de meningen hier zijn verdeeld misschien helpt het ook wel als je al door veel wandelen met de hond ‘gewend’ bent om dit te doen bij enige angst. Ik heb alleen geen hond maar kan het me voorstellen..
Ik heb zelfverdediging gehad. Maar het is in mijn directe omgeving 2 keer mis gegaan en ik heb daar heel goed de blijvende schade van meegemaakt dus die angst haal je daar en met therapie niet mee weg. Daarnaast is het vaak zo dat je dat geleerde niet eens in de praktijk brengt. Ik heb het alleen gedaan om mezelf zelfverzekerder te voelen. Maar ik ben niet het beste voorbeeld want ik wandel ondertussen wel gewoon in het bos. Maar ik blijf altijd zeer alert..
Ik heb een keer iets naars meegemaakt en heb die kerel keihard in z’n ballen getrapt. Ik laat me niet gek maken. Doordat ik nu weet dat ik zo reageer ben ik helemaal niet bang. Die zelfverzekerdheid straal ik denk ik ook uit en dan scheelt al de helft. Tegen echte malloten kan ik natuurlijk ook niet op maar ik zou niet mijn plezier door angst laten bederven.
Ik heb een schurfthekel aan alleen wandelen, dus dat zou ik niet gauw doen, maar ook niet in de stad. Ik fiets wel altijd en overal, ben ook niet bang. Ik zou dus ook rustig alleen door een bos fietsen, zowel overdag als in het donker. Ik werk vrijwel alleen maar nachtdiensten en de prettigste route ( minste stoplichten) op de fiets naar mijn werk is door een pak. Dat fiets ik dus ook gewoon om 23 uur.
ik heb inderdaad ook meer ellende in de stad meegemaakt dan in een bos, maar bos alleen zoek ik ook niet op dus dat vertekend ook wel weer allicht. Ja de kinderboederij met mn dochter is t matje zeg maar. Die ligt vooraan en dan is het overdag. Hier in t bos zijn in mijn jeugdigere jaren al de nodige van hun fiets af geslagen en beroofd, man/vrouw/jong/oud maakte niet uit. Tijdje geleden een oudere man van zn snorscootertje afgemept, beroofd en scooter gejat (er omheen liggen fiets/snor paden geen probleem met zicht daar). Aanrandingen en verkrachtingen niet zo zeer gehoord. Ik heb zelf een vechtsport achtergrond en daarvoor was ik al redelijk behendig geworden in straatvechten. Knieschijven de verkeerde kant op schoppen is me, helaas, niet onbekend.
's Avonds/in het donker sowieso niet. Overdag soms als ik ga sporten, maar echt 100% relaxed en ontspannen vind ik het niet. Na de moord op Anne Faber hier in de omgeving heeft het bos voor mij wel een andere lading gekregen, en dan voel ik me als vrouw alleen toch wel kwetsbaar.
Ik ga niet alleen in het bos te wandelen.. niet omdat ik bang ben, maar omdat ik nogal snel verdwaal de laatste keer dat ik alleen door het bos liep, was ik 38 weken zwanger en heb ik met enorme pijn 1.5 uur door het bos gelopen, omdat ik de weg kwijt was dat was dus de laatste keer
Ja ik wandel wel alleen in bossen. Maar als ik een alleen lopende man tegenkom, heb ik wel gelijk mijn sensoren aan. Ja ik denk dat ik vaker betast ben in de stad dan in het bos, maar in een bos kan je roepen wat je wil, en dat kwetsbare maakt me wat gejaagd. Ik heb als jonge meid alleen in een bos gewoond, ik ben toen naar huis gebracht door een taxichauffeur, die een paar uur later nog een keer “langs kwam”. Dit heeft me doen laten verhuizen naar de stad. Het is gelukkig wel met een sisser afgelopen. Maar heb toch wel een hele bange nacht gehad.
Op normale tijden wel, maar gebeurd meestal niet dat ik alleen ga. Ga dan eerder met het gezin, man vriendin etc.
Ik woon op 5 min afstand van het bos. Ik ben er regelmatig te vinden. Alleen, met de hond, of met de kinderen. Heerlijk een rondje lopen of fietsen.
Ik doe het niet maar moet al in de auto voor ik bij het bos ben. Dan ga ik liever met de kinderen/als gezin En alleen wandelen vind ik sowieso saai