Moeder wil contact herstellen...

Voelt een beetje als ingeruild worden.
Eerst scheiden dan gelijk een nieuwe.
Nu haar laatste man overleden en dan ineens hallo hier ben ik.
Vergeten en vergeven.

Nee ik zou het niet doen.
Mochten mijn ouder(s) nu ineens in mijn leven willen komen.
En gewoon zoals toen door willen gaan nee dank je wel.
Zijn zoveel jaar versteken dat er eerst eens goed gepraat moet worden.
En dan zien we wel eens verder.

 

Wat vervelend dat je zo lang eigenlijk geen moeder hebt gehad! Ik herken veel in je verhaal.
Wat zegt je partner erover? Is het zo dat hét nu allemaal weer naar boven komt en je daarom weer in dezelfde emotie schiet als toen?
Wat mij helpt is om mezelf te vragen: wat verwacht ik van mijn moeder en is dat realistisch? Kan ik mijn verwachtingen bijschaven en oppervlakkig contact op haar niveau houden?

Mijn antwoorden daarop waren glashard nee. Ik heb dus ook geen contact meer met mijn moeder hoe pijnlijk ook. Het was pijnlijker om een oppervlakkige relatie te hebben dan geen relatie.

Misschien helpt dit bij jou ook?

Over het stukje dat je haar niet wil kwetsen wil ik nog wel iets kwijt.
Zij heeft jou blijkbaar ook veel gekwetst en 14 jaar lang niet nodig gehad. Waarom zou dat nu ineens anders zijn?

 

Je moet vooral kijken naar wat uw behoefte is.

Naar uw moeder haar behoeftes zou ik niet kijken. Zij heeft haar tijd van kiezen gehad.

Nu is het aan u. Jij moet uitzoeken wat jijzelf wil.

 

Als ze morgen of volgende maand dood zou gaan, denk je dan spijt te hebben dat je niet in gegaan bent op haar pogingen? Zo nee; daar is je antwoord. Weet je het niet? Twijfel je? Ja? Dan zou ik nog wel eens met dr gaan praten als ik jou was.

 

Kijk vooral naar wat jij wil en wat voor jou goed is. Jij bent niets aan haar verplicht. Wat wil je van haar, en is die verwachting realistisch? Welke invloed heeft het verbreken van het contact op je gehad? Heeft het je vooral goed gedaan of vooral verdriet? En welke invloed had het op je toen jullie wel contact hadden?

 

Hier heb je je antwoord al.

Moeder ben je niet door alleen maar een kind te krijgen.

 

Je moet het alleen voor jezelf doen, als jij er zelf behoefte aan hebt. Niet uit loyaliteit.

 

Dit inderdaad. Bij twijfel bakkie doen, bij keihard definitief onomstotelijk "nee" lekker laten.

Weet je een bak koffie op neutraal terrein (en nu op 1.5 meter afstand, ook niet onpraktisch) kan je weinig kwaad en bepaal van tevoren wat jij ziet als een reden voor een nieuwe poging van contact en wat niet.

Soms is een heftige gebeurtenis best wel een wake-up call en wil iemand oprecht veranderen en fouten goed maken, als t me een bak koffie en een uurtje van mn tijd kost dan wil ik daar best nog wel moeite voor doen. Maar ga ik met een zure smaak alsnog weg of ben ik niet overtuigd dan komt er gewoon geen tweede keer. Hooguit een paar jaar later allicht, ff kijken hoe de vlag ervoor staat iedereen blijft bijleren en ervaren.

Zo ging mn man naar een afspraak en ik had al op een blaadje in een envelop staan wat wat mij betreft het criterium voor succes of falen zou wezen.

Zij waren verwant overigens, de vrouwen en kinderen bleven op dat moment even buiten de beschouwing. Eerst maar eens zien hoe de avond zonder externe invloeden en belangen liep. Criterium voor mij was dat als daar IETS positiefs uit kwam, dan was het de moeite waard een tweede afspraak te maken. Ik kreeg een man terug met een somber gezicht eerste uur is er geen woord gewisseld. Daarna was t ook om de hete brei draaien en weigeren te erkennen wat er speelde. Het is dus bij die ene keer gebleven.

Dat ze er pas na zijn overlijden achter komt dat het niet zo'n beste man was...lijkt me rijkelijk naief. Maar zo heb ik een vriend gehad met een heks van een partner. Vrienden bleven allemaal weg na verloop van tijd, omdat hij er wel gelukkig mee was maar wij ons kapot ergerden. Die vriend gedroeg zich ook echt niet meer zoals hij was, alsof ie aan de riem lag gadver. Zij had dr koffers gepakt (net een maand getrouwd, hield spontaan niet meer van m etc. (ja koophuis, you get it)) en dr stonden ineens heel veel vrienden op de stoep. Snapte wel waarom we afstand hadden genomen, we wilden zn geluk niet in de weg zitten maar konden haar ook niet verdragen en kans was vrij groot dat als we ons daarover uitlieten het een vriendschap ging kosten, dat vonden we een te hoge prijs.

 

Wat rot dat je nooit een moeder hebt gehad waar je op terug kon vallen als kind, maar ook als volwassene.

Weet je? Als ouder ben je de volwassene, dus -even hypothetisch gezien- mocht ze al die vreselijke dingen niet gestuurd hebben had ze in naam van haar inmiddels overleden man zeker wel haar excuses mogen aanbieden. Meer dan excuses.

Met mijn vader heb ik zelf geen contact. 6 jaar geleden mailde opeens één van zijn broers of mijn man en ik mijn vader in huis wilde hebben. Koekoek.
Je hoeft het contact niet te herstellen, je hoeft niks tegen haar te zeggen, het mag als je de behoefte voelt. En dan aan het einde van de rit moet je gaan voor je eigen gemoedsrust en je eigen geluk. Zorg dat je een beslissing maakt zonder een loyaliteitsconflict met jezelf. Elke keuze die je maakt is goed.

 

Misschien (als je daar behoefte aan hebt) zou je met haar kunnen afspreken alleen of met je man erbij
Om je verhaal te doen en haar kant aan te horen
Waarom heeft ze zolang niks van haar heeft laten horen etc dan zijn vragen waar ik wel antwoord op wil hebben
Maar dan daarna het erbij laten

 

Je verhaal is heel herkenbaar! Helaas heb ik de stap een jaar geleden genomen om toch contact op te nemen. Het is even fijn geweest maar heb er nu erge spijt van. Ik heb het contact weer verbroken. In het begin deed ze moeite te doen alsof ze veranderd was, maar dat was schijn. Ze is nog precies hetzelfde en daar wil ik niks mee te maken hebben. Iedereen heeft het gedaan behalve zij. Mensen veranderen helaas niet meer. Denk goed na, luister naar je gevoel. Als je gevoel niet goed is, niet doen. Niet uit loyaliteit maar doe het alleen voor jezelf. Sterkte met je keuze. Het is niet makkelijk. Maar je moet het wel voor jezelf doen, niet voor je moeder.

 

Ik realiseer me dat ik heel hard ben, bij voorbaat sorry.

Moeder zijn is liefde hebben en liefhebben. In je bericht klinkt je moeder liefdeloos. Daar kan beide niets in winnen. Zelfs al zal ze de berichten niet hebben gestuurd, ze moet ervan geweten hebben.
Jij zult niet de moeder die je altijd had willen hebben krijgen en zij zal de dochter die zij wou hebben niet krijgen. Want te verschillend. Er is niet voor niets 14 jaar geen contact geweest.

Ik zou niet door een hel gaan om het contact op te bouwen en daarna, als er iets gezegd of gedaan wordt wat moeder niet aanstaat, weer afgestoten te worden.

Hoe dan ook. Denk er goed over na. Praat er over inderdaad. Succes in je besluit.

 

Je hebt heel veel vormen van contact tussen 'geen contact' en een 'gezonde moeder dochter relatie'.

Blijkbaar heeft ze nog wel de mogelijkheid om jou continu te berichten. Waarom heeft ze die optie nog? De mogelijkheid tot jou berichten sturen is in principe al een vorm van contact.

Is het ook uit loyaliteit naar je vader toe dat je haar niet meer ziet? Ken je haar verhaal of ken je alleen het verhaal van jou en je vader?

Wil je haar kant van het verhaal horen?

Ik moet dan aan het voorbeeld van mijn stiefvader denken. Zijn dochter wilde tientallen jaren geen contact met hem hebben omdat hij haar en haar moeder van de ene op de andere dag in de steek gelaten had. Dat klopte, maar dat dit was omdat hij per direct opgenomen was in een revalidatiecentrum, dat wist ze dan weer niet.

Ikzelf heb een aantal jaren mijn vader niet gezien, was op dat moment beter voor mij, en ik heb het contact hersteld, maar minder intensief. Maar hij heeft het lang niet zo bont gemaakt als jouw moeder.

 

Volg jouw gevoel. Alleen jij weet wat goed voor jou is.

 

En de kans is misschien aanwezig dat als ze een nieuwe partner krijgt je weer wordt afgedankt.

 

Dit lijkt me heel lastig. Maar vooral misschien omdat je eigenlijk wel een moeder wilt in je leven, maar ik vermoed dat jouw moeder dat nooit op die manier gaat vervullen, als ik je verhaal zo lees. Het lijkt me zo verdrietig om geen moeder te hebben terwijl ze nog leeft.

Ik zou je gevoel volgen. Wat heb jíj hieraan? Veel sterkte ook.

 

Buiten dat je moeder het zou willen ... heb je in de afgelopen 14 jr ooit je moeder gemist? Ik zou heel erg bij jezelf kijken wat je wil en niet naar wat er is gebeurd en wat zij graag zou willen. Heel leuk dat ze het contact wil verbeteren maar er is nogal wat kapot gemaakt.

Ik zou het in ieder geval wetende wat je nu beschrijft niet doen.

 

Ik heb meer dan 10 jaar geen contact gehad met mijn ouders. Ineens lieten zij weten dat de deur weer open stond. Maar ik heb het afgehouden. Wat hun beweegredenen en kronkels ook waren, het was hun keuze en daar hebben ze me heel erg mee gekwetst. Ik wil je dan ook adviseren heel dicht bij jezelf te blijven. Wat wil jij? Heb jij er behoefte aan? Je hoeft de deur niet gelijk weer dicht te gooien, kunt je moeder laten weten dat de afgelopen jaren diepe sporen hebben nagelaten en dat je niet wederom gekwetst wilt worden. Contact moet groeien en jij bepaalt het tempo, hoe laag die ook is. Stuur af en toe een kaartje, of via what’s app een foto als dat goed voelt, maar ga niet te snel. Aan de hand van de reacties van haar zul je merken en voelen of haar intenties warm en oprecht zijn. Dan kun je bijsturen (of niet).

Bij ons is het heel langzaam gegaan, maar nu (jaren later) hebben we toch wel weer goed contact. Ze zal nooit meer echt een moeder voor me worden. Als er iets voorvalt dan is zij niet de eerste (of tweede of derde) die ik bel. Maar haar intenties zijn oprecht (al merk ik dat ik nog steeds snel gekwetst raak door dingen die zij doet) en ze is een leuke oma voor onze kinderen.

Heel veel sterkte gewenst. Ik weet hoe zo’n situatie je kan tekenen en soms is het echt heel zwaar.