Heerlijk in de stilte en anonimiteit van een groot natuurgebied lekker dwalen door het donker. Alleen met je gedachtes. Het zijn mijn momenten van totale rust. Je snapt denk ik wel dat ik het meerdere keren per week doe. Lekker met mijn honden het bos in en niemand tegenkomen. Oh en ik leef nog steeds en doe dit al jaren...
Al is de kans 0.001%, voor mij de moeite van het niet doen waard. Ik geloof wat dat betreft niet zo in percentages, er is altijd iemand. Het kan zeker overal gebeuren trouwens, bij mijn moeder was het in de stad en bij mijn zus achter haar eigen flatgebouw. Voor mij gewoon genoeg reden om mijn dochter niet alleen te laten gaan. De kans is misschien klein dat er iets gebeurd, maar wat er kan gebeuren heeft een heel grote invloed.
Ik heb er niet zoveel problemen mee. Ik vind het linker om in een drukke stad te lopen 's avonds waarbij mensen de kroeg uit gewandeld komen, of op een half verlaten station te staan.
Een vriendin van mij werkt ook bij het OM, zij zegt hetzelfde ja. Als ie weet wat er allemaal gebeurt.. ze is juist veel banger geworden.
Ja hoor echt geen problemen mee. Ga mijn wijk uit en kom dan in een natuurgebied met bospaadjes en daar ga ik gewoon lopen/hardlopen. Toen ik vorig jaar met mijn vriendin ging wandelen en alleen al de polder in kwam zei zij al dat je hier durft te lopen. En dat is dan een gebied waar heel veel wielrenners, mensen die hun hond uitlaten, hardlopers of mensen op een paard lopen. Zij zou dat nooit doen en ik loop daar meerdere keren per week alleen in de avond.
Ik werk er niet als politie hoor, maar ik werk voor drie afdelingen hier uit de buurt. Al ruim tien jaar werk ik studioverhoren uit. 95% zijn kinderen die er worden gehoord. Heel soms verdachteverhoren. Dus je hoort veel verhalen voorbij komen. Sommige verhalen komen wel echt binnen. Als ik bij de politie zou gaan... als hè Dan is dit wel een afdeling waar ik zou kunnen werken.
Ik herken het wat je zegt over verhalen die binnenkomen die kinderen vertellen. Dat heb ik in mijn werk ook. Maar op de één of andere manier kan ik me ervoor afsluiten? Heb jij dat ook? Mensen die zeggen dat ze het heftig vinden of vreselijk om te horen, die bekijken het van een andere invalshoek en zullen ook nooit, maar dan ook echt niet begrijpen hoe wij als professional daarmee omgaan. Het valt ook gewoon niet uit te leggen. En hetzelfde overkomt ons ook als we iemand van een andere expertise iets horen vertellen. Pas als je het zelf doet of meemaakt kun je meepraten. En dat is niet denigrerend bedoeld maar zo voelt het wel. Daarom hou (ik durf dat best te zeggen over ze) ik ook zo van mijn collega’s. Met hen heb je aan een half woord genoeg omdat ze precies begrijpen wat je bedoelt. Ik hoop dat jij dat ook hebt?
@Iertje81 Dat moet ook wel anders kan je het werk ook niet doen. En het ene geval zal meer indruk maken dan het andere lijkt mij. En juist dan is fijn dat je met je collega’s of man erover kan hebben.
Ik zou niet weten waarom ik het ‘nooit’ en ‘echt niet’ zou kunnen begrijpen? Dat doe ik namelijk best , maar het lijkt me dat het tegelijkertijd ook heftig is om bepaalde dingen uit de mond van een klein meisje of jongetje te horen.
Je identificeert je niet met het probleem, maar bekijkt het als casus? Althans, dat herken ik wel uit het werkveld als coach. En dan zie ik niet zozeer schrijnende dingen, maar meer dat iemand in huilen uitbarst omdat ze vreselijke dingen meegemaakt heeft en daardoor in een depressie zit. Dat 'raakt' me niet persoonlijk, terwijl als ik dat van een vriend hoor het me wel kwetst, omdat ik me daarmee identificeer (is een vriend, ken hem, is lief, voel zijn pijn etc). Als er afstand is kun je je daarvoor afsluiten... Zoals artsen op een operatiekamer naar een lichaam kijken, dat kan er gruwelijk uitzien maar zij identificeren zich niet met de pijn, maar zien het als project om het te fixen. Even zwart wit, denk ik dan he.
Waar ik woon zijn geen bossen, hooguit een beetje parkachtig aangelegde stukjes. Ik ben dan ook een beetje bang voor bossen, veel te veel bomen wat mij betreft. Doe mij maar de polder. Afgelopen zomer heb ik een keer met een van mijn kinderen 's avonds een boswandeling gemaakt op vakantie. We vonden het allebei doodeng, haha. Het begon te schemeren en het was heel stil en we zijn niemand tegengekomen.