Dat ik nooit een seizoen animatiewerk heb gedaan op een camping of in een hotel. Wilde dat van kleins af aan al maar toch nooit gedaan om steeds verschillende redenen (studie, bijbaantjes, verhuizen)
Ik ben ook jong moeder geworden en ik bekijk het juist van de andere kant, als ik 40 ben zijn mijn kinderen zo goed als volwassen en dan ligt de hele wereld weer open voor ons!
Ik heb spijt van mijn brugklasjaar; zo ongeveer heel mijn pubertijd in 12 maanden gepropt en mijn ouders heel veel verdriet gedaan toen. Daar kan ik me nog rot over voelen.
Dat ik tot nu 14e geduimd heb en daarmee mn hele kaak en gebit verpest heb. Heeft me enorm veel gekost om dat te laten herstellen.
Ik vond het ook vrij bizar hoe makkelijk dat lenen bij de DUO ging. Kon het gewoon zo online regelen in een paar stappen en de algehele sfeer eromheen was toch 'ach dat betaal je later in heel kleine beetjes af en er is 0 rente etc'. Gelukkig had ik een heel kleine lening die ik direct na afstuderen heb afgelost, maar wat mij betreft had daar wel iets meer voorlichting bij gemogen.
Misschien hard maar... Ik heb 'spijt' dat ik vroeger niet meer heb aangedrongen dat mijn man zich zou laten testen op autisme toen dat voor eerst ter sprake kwam. Als ik eerder had geweten dat hij ASS had en mijn zoon dus geen 'sporadisch, incidenteel' geval in de familie was, dan was het derde kindje er nooit gekomen. (ik ben uiteraard gek op mijn derde, maar de diagnoses die zij inmiddels ook gekregen heeft hebben de nodige impact op het hele gezin)
Hier ook spijt van de Pabo. Nu thuis blijf moeder, met het idee nooit meer voor de klas te gaan staan, maar ook hulpeloos want wat kan je nou eigenlijk met een diploma van de Pabo.
Ik ben in mijn studententijd ingeloot geweest voor geneeskunde. Ik heb het afgeslagen... Durfde niet... Tjonge... wat had mijn leven er anders uit kunnen zien....
Spijt is een groot woord. Maar vind het heel erg jammer dat vriend en ik nooit samen op vakantie zijn geweest. Ik vond het altijd zonde van het geld. Dat ik niet goed mijn best gedaan heb op school.
Ja precies het sfeertje was er ook naar. Iedereen doet het en praat er over alsof het niets is. Ik heb het nu ook allemaal maar direct afbetaald maar het blijft gewoon doodzonde.
pabo is maar 1 richting op: lesgeven. Het lesgeven is zo veranderd de laatste jaren dat het daar niet meer om draait. Het draait alleen maar om administratie, leuke schoolfeesten enz. Geven om de school te promoten. Ouders die de overhand hebben. Kortom: lesgeven? Nee dat stond onderaan mijn prioriteitenlijstje en daarvoor had ik juist de pabo gekozen. tegenwoordig zijn de klassen ook veel te vol en schiet je constant tekort. mijn intentie is om nooit meer voor de klas te staan. laatst geholpen op de school van mn kinderen met een uitje. De juf werd wegggeroepen en ik nam zo haar rol over. Maar nee. Ik zei daarna al tegen haar: ik kom er nu pas achter dat ik dit nog geen minuut heb gemist sinds ik weg ben gegaan van die school. Eigenlijk wel erg! En dat terwijl ik altijd juf wilde worden. maargoed er zijn nog 100 andere redenen maar dan wordt t te lang! En vergeet niet, voor iedereen anders he!
Toch wel van mijn studie richting. Werk in de zorg, en de zorg is niet meer zo leuk als 10 jaar geleden. De agressie, werkdruk maar ook het geklaag en onbegrip van familie leden zorgt ervoor dat ik mijn werk steeds minder leuk ga vinden.
Dat ik na 2 maanden gestopt ben met borstvoeding geven. Ergens denk ik toch wat als ik gewoon had doorgezet, had het dan wel gelukt? Verder nergens spijt van
Dat ik te jong ben getrouwd. Ik ben verder al bijna 9 jaar gelukkig getrouwd, maar met de kennis die ik nu heb, zou ik het toentertijd absoluut niet hebben gedaan.
Ik doe de pabo nu verkort en vind het geweldig! Iedereen zo z'n ding Dat administratie dingetje snap ik overigens wel, maar dat was in de zorg ook zo (heb ik hiervoor gedaan).