Dochter knuffel ik dagelijks en echt heel veel mee, die heeft een soort knuffel verslaving. Met zoon minder maar sla wel elke dag even een arm om hem heen en merk aan hem dat hij fysieke aandacht nodig heeft als hij met me gaat stoeien. Dat begint met duwen en klieren en eindigt met dikke knuffels en kietelen. Hij voelt zich ongemakkelijk bij gewoon knuffelen denk ik dus heeft zijn eigen manier daarvoor verzonnen. Van hem krijg ik wel dagelijks een arm op me heen of een kus op mijn hoofd. Zeg mijn kinderen meerdere keren per dag dat ik van ze hou, of zoals wij roepen "love you!". De kinderen onderling knuffelen ook wat af.
Ik ben buiten de directe familiekring en een handjevol kennissen meestal best gematigd qua affecties, maar onder invloed van een drankje deel ik mijn liefde ineens enorm gul uit. (soms wel eens iets té).
Heel herkenbaar. Ik ben daar ook net zo makkelijk mee en vindt het dan ook erg lastig als iemand in mijn bijzijn gaat huilen. Probeer ze wel te troosten maar dat voelt niet altijd prettig.
Ja heel erg. Ik ben heel knuffelig ingesteld en zo ben ik ook opgevoed. Wij knuffelden wat af thuis met m’n ouders maar ook met m’n opa’s en oma’s. Ik hou ook van knuffelen met m’n neefjes en nichtjes en m’n zus plet m’n kindjes bijna met haar knuffels. Onze familie zit ook graag aan elkaar. Zitten lekker tegen elkaar en soms als ik met m’n moeder op vakantie ben of we lopen door de stad dan pak ik lekker haar hand. Huilen? Arm erom heen. Vrolijk? Omhelzen. Enz. Mijn man heeft het niet van huis uit meegekregen en zijn ex ook totaal niet. Ik merk dan ook verschil in knuffelen wat hem betreft qua zijn kinderen uit 2 verschillende relaties. Zijn eerste 2 kinderen zijn het echt niet gewend en die van ons samen kunnen niet zonder affectie. Mijn man zegt altijd dat hij het knuffelen van mij en mijn familie geleerd heeft ❤️
Nee helemaal niet. Naar mijn kinderen toe wel, die knuffel ik ik veel en graag. Kat knuffel ik ook graag, ze is zo heerlijk zacht en ze knort er zo gelukkig bij.
Iedereen van wie ik hou knuffel ik helemaal te pletter En daar zeg ik ook heel gemakkelijk "ik hou van jou" tegen. Ik vind het belangrijk dat mijn dierbaren dat zo vaak mogelijk horen. Mijn zoontje is daar ook heel makkelijk in. Vanmiddag nog in het tuincentrum... Ik sta naar een plant te kijken en hoor opeens naast me "Mama? Ik hou van jou." Vond hij gewoon fijn om even te zeggen en ik hoor het graag Tegen onbekenden of kennissen ben ik terughoudender, maar dat lijkt me logisch
Dat roepen is zo herkenbaar Als ik dochter naar bed breng en halverwege op de trap sta, roept ze nog 'LOVE YOUUUU' vanuit haar bedje Zo schattig!
Wat interessant om te lezen dat veel het vanuit huis niet hebben meegekregen (knuffelen, ik hou van je, trots zijn enz) en dit nu bewust bij je eigen kinderen wel doet. Zal het dan 'onze' cultuur zijn? Generatie kloof? Hier precies zo. Toen ik puber was heb ik ooit via via gehoord dat m'n vader trots op me was en het op z'n werk vaak over mij had. Vond ik zo raar! Dan kun je dat toch ook gewoon zeggen? Ik doe het nu idd ook heel bewust bij onze kinderen. Knuffelen, kussen, klieren, benoemen waarom ik trots op ze ben en van ze hou. Heerlijk! Met mijn man ook, ik vind dat zo fijn!
Met onze kinderen knuffel en stoei ik heel veel. Ze zitten ook geregeld op schoot. Zelfs de oudste (inmiddels 10) kruipt nog geregeld op schoot. Fysiek wordt dat steeds minder prettig maar gewoon het idee dat hij dat nog steeds doet, maakt alles goed. Met mijn man ben ik, vind ik, best ‘klef’ maar ik weet dat mijn man eigenlijk wel vindt dat ik meer affectie zou kunnen tonen. Ik vind het heerlijk om ‘s avonds op de bank tegen elkaar aan te zitten. We liggen in bed bijna altijd lepeltje lepeltje. Als we wandelen, doen we dat vaak hand in hand. Altijd een kus bij weggaan en thuiskomen, welterustenkus etc. Maar dan vind ik het ook wel weer mooi geweest, haha. Mijn man wil dan tussendoor ook nog knuffelen. Sta ik met een gloeiendhete stijltang voor de spiegel, komt hij ineens achter me staan, arme om me heen. Of als ik ‘s ochtends in HAAST HAAST HAAST modus aan het aanrecht lunchtrommels sta te vullen. Serieus??? NU EVEN NIET! En dan kan hij soms ook nog mokken dat ik nooit wil knuffelen. En eerlijk is eerlijk, ook als het niet onhandig is, zal ik dat uit mezelf niet snel doen, komt zelden in me op. (Alleen na zo’n gesprek af en toe.) En ik vind het echt niet erg als mijn man dan het initiatief neemt... maar z’n timing
Mijn ouders waren niet echte knuffelaars maar ik wel dus vroeg er ook gewoon om. Omdat ik er thuis veel om vroeg zijn mijn ouders meer gaan knuffelen. Onze zoon is ook een knuffelaar, zeker als het even niet loopt op school heeft hij het ook echt nodig. Even een knuffel, wrijven over zijn rug, tegelijk even kletsen. Mijn man is een grote knuffelbeer. Ook niet echt van huis uit maar hij is het wel bij mij maar niet bij zo maar mensen. Nu merk je inderdaad dat je de knuffels niet kan geven en niet even aan kan raken. Al moet ik zeggen dat ik mijn schoonmoeder even over de rug heb gewreven omdat hij zus is overleden. Het liefste had ik haar echt even vastgehouden. Vriendinnen is afhankelijk van wie ze zijn, heb er 1 die ook zo'n knuffelaar is en zo der corona doen we dat ook. De andere zijn niet zo en is het ook goed.
Ik ben nogal "aanrakerig" ingesteld, en merk inderdaad dat ik mezelf soms echt moet afremmen in deze coronatijd. Arm omslaan, schouderklopje of schouderduwtje, hand op de arm etc, dat is vooral bij (goede) collega's en vrienden. Thuis is het inderdaad dikke knuffels en zoenen. Van huis uit meegekregen, ooms en tante en andere familieleden en vrienden die we langer niet hebben gezien, hand en drie zoenen. Met mijn ouders en (schoon)familie vaak ook met dikke knuffel. Wij wonen in Duitsland en daar wordt minder gezoend, maar meer stevig geknuffeld. Daar moest ik eerst wel even aan wennen, dat je meteen in een bearhug wordt genomen. Onze kinderen horen dagelijks dat we van ze houden. De jongste heeft een heel riedeltje bij het naar bed gaan "Weltrusten, Lekker Sliepe, Hâld fan jimme, Luvvyouououou, tot Moarn". En zodra ik s morgens de deur uit ga, krijg ik van de jongste mee "Doe je voorzichtig? Tot vanavond".
Ik ben heel fysiek ingesteld. Naar de kinderen toe al helemaal en mijn kinderen gelukkig zelf ook. Kruipen snel op schoot, knuffelen, altijd kusjes als er iemand weg gaat ook al is het maar even naar de winkel. Handjes vasthouden terwijl we buiten lopen. Maar ook naar vrienden en collega's ben ik heel fysiek. Ik vind het fijn om even een 1 op 1 moment te hebben al is het maar even de bevestigende hand op de schouder, even een aanraking op de arm of gewoon troost. Groeten gaat bij mij altijd gepaard met fysiek contact zowel bij binnenkomst als het weggaan. Als ik een borrel op heb dan ben ik ook naar vreemden heel knuffelen... hahaha maar dat komt gelukkig bijna nooit voor. Ik merk wel dat ik tijdens deze tijd met corona echt lastig vindt die afstand. Ik ben graag in de directe nabijheid van degene waar ik van hou maar helaas kan dat niet altijd.
Vanuit huis ook niet meegekregen dus ben er ook niet zo goed in en van mij hoeft het ook niet echt eigenlijk. Tuurlijk wel bij goede vrienden een knuffel of een kus als we elkaar zien maar zij weten ook van mij als we het niet doen dat ik dat helemaal prima vind. Ben ook iemand die op een verjaardag heel graag "GEFELICITEERD" roept dan iedereen langs te gaan met handjes en zoenen. Maar naar mijn eigen kinderen toe ben ik erg knuffelig en zoenerig en zelfs mijn zoon van 12 knuffelt nog vaak genoeg met mij en als we ergens samen lopen pakt hij gerust mijn hand vast. Juist omdat ik het thuis niet hebt gehad wil ik het met mijn kinderen dus wel.
De woorden ik hou van jou zeggen we ook regelmatig tegen elkaar. Hopelijk blijft onze knul zo knuffelig al merk ik wel dat ik me steeds kleiner ga voelen. Onze knul schiet zo de lucht in en voor je het weet kust hij mij boven op mijn hoofd Dus geniet zo lang het kan dat ik hem nog lekker vast kan houden zonder mij Ieniemienie te voelen. Als ik weg wil kruipen roep ik mij man. Als die knuffelt kan ik verdwijnen (een heel stuk groter) Als wij samen knuffelen komt er al snel iemand aanrennen om mee te knuffelen. Onze zoon en onze kat
Van mijn moeder zeker meegekregen, veel knuffels, kusjes, “ik hou van jou” .. mijn vader liet dat zien op een hele andere manier, die kan/kon ook echt geen gevoelens benoemen of ik hou van jou zeggen. Ik zelf ben een beetje van allebei, naar mijn dochter toe gaat het zonder enkel probleem, partner ook geen problemen maar bij de rest van de wereld gaat het veel lastiger. Ben best gesloten. Baal daar soms wel van.
Ik ben totaal niet fysiek ingesteld. Wel met de kinderen en mijn man, maar niet met anderen, ook niet echt met mijn ouders. Ik vind het zelfs wel prettig dat je niet eens maar handen hoeft te geven, zeg maar, haha. Ik kan ook niet zo goed met heftige emoties van anderen omgaan, voel me dan altijd opgelaten en ik weet niet wat te zeggen of te doen.