(Gegeneraliseerde) angststoornis

Ik heb een angststoornis en mijn vrouw ook, maar beiden op een heel andere manier. Mijn vrouw haar therapeut heeft gezegd dat ze hier altijd last van blijft houden maar dit beter kan worden dmv therapie en medicatie. Zij heeft ook autisme dus die combi is sowieso complex.

Ik denk dat een angststoornis wel weg kán gaan, maar dat dit niet vaak gebeurt. Het is de kunst om er goed mee om te leren gaan.

 

ik heb jaren geleden een angststoornis gehad. Hiervoor kreeg ik medicijnen en praatte ik met een therapeut. Na een lange tijd ging het beter en kreeg ik de angstaanvallen onder controle.

Ik denk dat je er altijd gevoelig voor blijft en soms wil het hier ook weer opspelen. Het is de kunst om een manier te vinden om ermee om te gaan en het weer de kop in te drukken. Bij mij gaat dit nu al jaren goed maar ik sluit niet uit dat het een keer weer in alle hevigheid terug zou kunnen komen.

 

Ik heb er zeker een jaar last van gehad.
Met hulp van therapie en medicatie er vanaf gekomen.

Waarom zou je met medicatie stoppen? Als het dan wel goed gaat.

 

Heel herkenbaar en zit er middenin.

Je mag op mij onderschrift klikken?
Ik schrijf er ook gedichten over, dit helpt mij te relativeren.

Heel veel sterkte!

 

Ik ook eeuwig een gegeneraliseerde angststoornis. Slik medicatie en therapie. Op dit moment is het gelukkig niet heftig aanwezig. Ik denk dat ik sowieso angstiger ben dan de gemiddelde nler.

Het kan trouwens ook een gevolg zijn van een ander onderliggend probleem. Dat ben ik nu middels persoonlijkheidstesten aan het uitzoeken.

 

Relativeren. Mijn angst aangaan en me er niet tegen verzetten, er doorheen gaan en er niet voor weglopen.

- is de angst realistisch?
- hoe groot is de kans dat mijn angst uitkomt?
- ik heb deze angst eerder gehad, wat gebeurde er toen? (Het ging weer over)

Dat is moeilijk maar door de therapeut heb ik hier destijds handvaten voor gehad en met kleine stapjes en uiteraard ups and downs ging dat op een gegeven moment beter. Ik pas dat nog steeds toe als ik een "aanval" op voel komen.

Daarnaast kan het helpen om het te bespreken met bijvoorbeeld mijn man of moeder. Niet op kroppen maar het delen maakt het vaak ook al wat makkelijker.

Wat voor angst heb je?

 

Ik heb het hanteerbaar gekregen door cognitieve gedragstherapie. Maar dan heb ik ook een heel makkelijk persoonlijkheidstype om hier mee om te kunnen gaan, eigenlijk relatief 'mannelijk' als je dat zo zou kunnen zeggen. ENTJ. Heel rationeel, niet zo intuïtief. Dan slaat cognitieve therapie makkelijker aan.

 

Het blijft trouwens wel een pijn puntje hoor. Als ik moe ben, onder druk staat, stress heb. Dan komt het ineens weer als een dolle opzetten. Maar ik kan het dan ook weer makkelijk onder controle krijgen want ik herken de patronen en weet waar het aan ligt. Het is bij mij een uiting van teveel op mijn bordje hebben.

 

Ja en ik weet ook wel goed hoe het komt, maar het lukt me nooit om het te tackelen. Vandaar ook persoonlijkheidsonderzoek, om te kijken of ik geen ander soort handvatten kan krijgen, want CGT werkt niet bij mij, ook het relativeren niet. Mijn gedachten staan 24/7 aan, nu met medicatie stukken minder. Maar ervaar helaas wel bijwerkingen.

 

Hmmm daarom slaat het bij mij niet aan. Zeer intuïtief en gevoelig.

 

Ik heb jaren terug een tijd gehad dat ik niet meer alleen naar buiten durfde en uiteindelijk de deur niet meer durfde open te doen als ik alleen was.
Heb toen therapie gevolgd en we zijn verhuisd (niet hierom hoor). Ik ben er vanaf gekomen maar soms komt het toch de kop op.

Dan zie ik bijv. Mensen als ik alleen buiten ben en dan slaat meteen die angst toe. Maar die angst wordt na een paar minuten als die mensen dus voorbij zijn zonder dat er iets gebeurt weer de kop ingedrukt "zie je wel, niks aan de hand."
En soms moet ik mezelf er wel toe aan zetten hoor om alleen de hond uit te gaan laten en dan zit ik het maar uit te stellen en als ik dan ga wordt er weer bevestigd dat er niks is.

Dus je kan er wel een soort van vanaf komen maar ik vind vreemde mensen en groepen nog steeds een soort van eng. Dus helemaal? dat denk ik niet.

 

Ja hier iemand met gegeneraliseerde angststoornis onder controle. Wel met behulp van medicatie. En heel wat jaren therapie.

Hoe ik er vanaf ben gekomen is dat ik echt heb moeten leren mild tegen mezelf te zijn. En mezelf er heel bewust ervan te zijn hoe realistisch de angst is en of die angst het waard was om zoveel van mijn tijd te verpesten.

Een hele tijd was mijn grootste angst dat er achter iedere deur of boom een kans was dat er pitbulls zaten die mij en mijn honden kwamen verscheuren. Ik durfde bijna niet meer naar buiten.
Ik heb toen een goede gedragstherapeut voor honden gevonden die ook goed met mensen bleek te zijn Zij heeft mij de eerste drempel over geholpen.

En ik ben gaan denken: kan er echt een pitbull aan komen rennen die mij of mijn honden aan gaat vallen: ja.

Gebeurt dat vaak; nee.

Ga jij of je honden dood na een aanval: grote kans van niet.

Laten we er vanuit gaan dat het gaat gebeuren. Helpt het dan 24u pd bang te zijn; nee als het gebeurd dan gebeurt het.

Ik realiseer me dat het een beetje een rare denkwijze is, maar mij helpt het. Op alle gebieden waar ik angst heb, of nu in mijn gevoel had.

 

Klinkt helemaal niet gek! Ik denk dat iedereen die bekend is met iets van een angststoornis dit heel goed begrijpt. Je gedachtes kunnen nu eenmaal rare dingen met je doen..

Vervelend dat je angst hebt om weer heel diep te zakken omdat je dit al eerder ervaren hebt. Je bent hier nu alert op en zal proberen dit te voorkomen. Mocht het toch weer gebeuren dat je zo diep zakt; je bent al 2 keer eerder eruit gekomen dus een 3e keer lukt je ook!

 

Ik heb wel een ex gehad die er last van had. Durfde nergens heen maar wilde zooo graag weer gaan leven. Medicatie deed weinig voor hem, therapie niet de meest geschikte voor. Dus afgesproken dat ik hem ging helpen, kijken of dat beter ging. Dus hele kleine stapjes in wat hij als beangstigend ervaarde en dan weer naar vertrouwd. Heel veel herhalen, dan langzaam uitbreiden en goed kijken en met elkaar praten waar de grens ligt.

Wanneer stap toch moet maken en je merkt dat t net heel eventjes teveel is, afleiden, wachten en dan toch proberen zo ongemerkt (qua emotionele belasting) mogelijk die stap te maken.

Hij hield zich groter dan hij op dat moment was, dus dan nam ik het initiatief om weer op te stappen zonder enige sjoege te geven dat ik het aan hem zag. Als we bleven zitten was het uiteindelijk weer een rot ervaring en stond je weer 5 stappen terug.

Heb twee jaar lang vol ingezet om hem weer in het leven te zetten, daarna scheidde onze wegen en dat wisten we al op voorhand. Jaren later kwam ik hem tegen in de kroeg, in zn uppie! Gewoon lekker onder de mensen. Hij was zoooo blij! En ik voor hem, want hij was doorgegaan met waar we mee begonnen waren.

Het bleef wel een werkpuntje voor m, want dat oude patroon is voor hem net als een sigaret voor een gestopte roker, dé oplossing om niet voor onaangename gevoelens te staan, maar wel met de bijwerking dat in dat hele hele kleine wereldje zo weinig is om van te genieten. En die kooi wilde hij niet meer in, geen angst ervoor dat het zou gebeuren, maar motivatie en ookal kostte het hem moeite dat was zijn doel, daar weg blijven en weer in het leven staan in alle facetten.

In sommige gevallen wil een vechtsport helpen. Niet om iemand in elkaar te meppen maar voor zelfvertrouwen, zone-ing in en uit (soort concentratie techniek die je in combat gebruikt bij bijv. sparren) en algeheel welbevinden. Nu is corona tijd, ondanks de vrijgeleide allicht niet de beste periode om daar mee te starten, maar meer als ideetje naar de toekomst allicht.